All Chapters of หากคุณรู้: Chapter 1 - Chapter 10

ปีที่สี่ของการถูกฉินเซียวกักขัง เขาก็มีคู่หมั้นแล้วได้ยินว่าสวี่เหวิน คุณหนูของซ่างซินกรุ๊ปมีนิสัยอ่อนโยนเฉลียวฉลาด เธอกับฉินเซียวเป็นคู่ครองที่สมบูรณ์แบบทั้งสองคนติดต่อคุยกันมากว่าครึ่งปี จนมาถึงขั้นคุยเรื่องการแต่งงานแล้วหลายปีมานี้ ผู้หญิงข้างกายฉินเซียวมีเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ส่วนมากเหมือนกับชมดูดอกไม้อย่างผิวเผิน ไม่เคยเห็นเขาใส่ใจคนไหนเลยเพื่อนโทรศัพท์มาเตือนฉันว่า “ดูท่าคราวนี้เขาจริงจังแล้วนะ อีกฝ่ายไม่เพียงแค่สวย แถมยังช่วยสนับสนุนธุรกิจของเขาด้วย”ฉันได้ยินมาบ้าง คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกที่ได้เจอสวี่เหวิน คือที่บริษัทของฉินเซียวเช้าวันนั้นฉันไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการเพิ่มเติม หมอเจ้าของไข้คือรุ่นพี่ของฉัน เขาบอกฉันว่าโรคลุกลามไวมาก อาจจะเหลือเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น ฉันก็จะลืมเรื่องราวทั้งหมด“เธอไม่บอกฉินเซียวจริง ๆ เหรอ ถ้าบอกเขาตอนนี้ ไม่แน่ว่าเขายังหันกลับมาได้นะ”ฉันครุ่นคิดแล้วก็ปล่อยไปดีกว่า ทำไมต้องเปิดเผยบาดแผลให้คนที่เปลี่ยนใจไปแล้วดูด้วย แต่ฉันยังต้องไปหาเขาเพื่อให้เขาช่วยเซ็นสัญญาฉบับหนึ่งโรคนี้ไม่ทำให้ตาย ที่ต่างประเทศมีสถานพักฟื้นดูแลอาการแบบฉันโ

เขามองมาที่ฉัน ยิ้มไม่ถึงตา “สัญญาอะไร?”“ขอเงินหรือบ้าน แสร้งถือตัวมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็อดเอ่ยปากขอเงินไม่ได้แล้วสินะ?” ฉันชินกับการเยาะเย้ยถากถางของเขา และเขาก็พูดไม่ผิด หัวใจสำคัญของสัญญายังคงเป็นการขอเงิน“ไม่มีปัญหา ฉันรับปากกับเรื่องที่เธอขอได้ เงื่อนไขคือเธอขอโทษเหวินเหวินซะ”ฉินเซียวแค้นฉันมาตลอดที่ทอดทิ้งเขาในตอนแรก พอสบโอกาสหายากที่ทำให้ฉันอับอายได้ เขาจะพลาดไปได้อย่างไรฉันค่อย ๆ กำหมัดที่ห้อยอยู่สองฝั่งของร่างกายแน่นขึ้น “นายคิดว่าฉันรังแกเธอจริง ๆ เหรอ?” “ใช่หรือไม่ใช่มันไม่สำคัญ ตอนนี้ฉันแค่อยากให้เธอขอโทษ เธอจะขอโทษหรือไม่ขอโทษล่ะ?”เขาแค่อยากใช้โอกาสนี้ทำให้ฉันอับอาย เพียงเพื่อเอาใจผู้หญิงอีกคน หางตาของฉันแห้งผากเล็กน้อย ทันใดนั้นภาพที่แล่นวาบในสมองคือช่วงมัธยมปลาย เขาออกหน้าแทนฉัน สั่งสอนคนที่กลั่นแกล้งฉันตอนนั้นเขายังไม่ใช่ประธานฉินในเวลานี้ เด็กวัยรุ่นที่ยังไม่โตเต็มไวถูกคนรุ่นเดียวกันประมาณสามถึงห้าคนต่อยจนจมูกเขียวหน้าบวมช้ำ แต่เขายังคงอาศัยความกล้าหาญเดียวดายปกป้องฉันไว้ด้านหลัง “ขอโทษฟางมี่ซะ” เงาของฉินเซียวในช่วงเวลาที่แตกต่างกันค่อย ๆ ซ้อนทับก

ฉันเดินเตร็ดเตร่อยู่เนิ่นนานถึงค่อยเจอที่อยู่ปัจจุบันจากในโทรศัพท์มือถือ ฉันกลับบ้านอย่างเชื่องช้าแล้วก็พบว่ามีคนอยู่ในห้องครัวฉินเซียวกลับมาแล้ว นับตั้งแต่ที่สวี่เหวินปรากฏตัวข้างกายเขาก็ไม่มานานมากแล้วเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ถือขวดเหล้า สายตามองทะลุผ่านร่างฉันไปยังโต๊ะน้ำชาที่อยู่ข้างหลังเป็นทับทิมสองลูกที่ทั้งแดงทั้งลูกใหญ่ เหมือนกับที่ภูเขาหลังโรงเรียนในอดีต “กิน” เขามองลงมาพลางเอ่ยปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยการไม่ยินยอมให้ปฏิเสธฉันไม่สนใจ เดินผ่านตัวเขา แต่ร่างกายถูกลากไปอย่างแรงนัยน์ตาของเขามีเปลวไฟสุมอยู่ “เมินฉัน? ยังคิดว่าฉันเป็นไอ้บอดที่มองไม่เห็นอีกหรือไง?” น้ำเสียด่าทออย่างรุนแรง เหมือนอยากจะฉีกคนเป็นชิ้น ๆเรื่องที่เขาเคยสูญเสียการมองเห็นเป็นจุดอ่อนของเขามาโดยตลอด เขาไม่เคยพูดถึงก่อนเลย นอกเสียจากว่าเจอเรื่องที่ทำให้โกรธมากเป็นพิเศษ ฉันตกตะลึง พยายามสุดชีวิตหวนนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน แต่ความทรงจำยังคงเลือนราง มีเพียงภาพโดด ๆ ที่จำได้ไม่กี่ภาพ“นายเป็นบ้าอะไร ฉันไปยั่วโมโหนายเหรอ?” เขาจับมือฉันไว้แน่น ฉันออกแรงสลัดออก สีหน้าก็เย็นชาลง “ฉันมึนหัวอยากนอ

หลายวันต่อมา รูปถ่ายของฉินเซียวกับประธานซ่างซินกรุ๊ปพบหน้ากันได้ขึ้นพาดหัวข่าวตามสื่อหลักต่าง ๆหลังจากนั้นเขากับสวี่เหวินยืนเคียงข้างกันรับสัมภาษณ์จากนักข่าว สวี่เหวินควงแขนของเขาอย่างสนิทสนม หนุ่มหล่อสาวสวยน่าอิจฉาเป็นที่สุด“คุณสวี่ ไม่ทราบว่าคุณเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคุณฟางมี่บ้างไหม คุณมีอะไรอยากพูดหรือเปล่า?” สวี่เหวินเอ่ยอย่างสง่างามใจกว้างว่า “สมัยนี้ไม่ว่าใครก็มีอดีตที่เลวร้ายทั้งนั้น สิ่งสำคัญคือตอนนี้ฉันกับฉินเซียวหากันจนเจอ ใช้ชีวิตดี ๆ ในอนาคต คนที่ไม่สำคัญก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดถึงอีกค่ะ” ฉันนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ ดูการสัมภาษณ์ทั้งหมดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก หญิงสาวที่ยืนทำหน้าลำพองใจอย่างเต็มเปี่ยมด้านหลังฉันหนึ่งในนั้นแค่นเสียงเย็น แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน “เดี๋ยวพี่เหวินก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของประธานฉินแล้ว บ้านหลังนี้ก็จะเป็นทรัพย์สินร่วมกันของพวกเขา คุณรีบฉวยโอกาสย้ายออกไปตอนนี้เถอะ” ฉันคร้านจะสนใจเธอ หยิบสมุดจดเล่มเล็กขึ้นมาจดบันทึก “วันที่ 15 เดือนพฤศจิกายน ฉินเซียวประกาศหมั้นกับผู้หญิงอื่น”วันสองวันนี้ ความทรงจำของฉันแย่ลงเรื่อย ๆ จำเป็นต้องใช้สมุ

ลี่หังจองตั๋วเครื่องบินไปเยอรมนีในสัปดาห์หน้าให้ฉัน ก่อนออกเดินทาง ฉันซื้อมังคุดที่แม่ของฉินเซียวชอบกินที่สุดเตรียมตัวไปเยี่ยมหลุมศพเธอเป็นครั้งสุดท้ายนี่ไม่เกี่ยวกับฉินเซียว เธอมีบุญคุณต่อฉัน แม่ของฉินเซียวถูกฝังอยู่ในสุสานหรูหราที่สุดในชานเมือง รอยยิ้มอบอุ่นและสงบสุขของเธอบนรูปภาพเหมือนกับในความทรงจำของฉันฉันก้มตัวกำลังคิดจะทำความสะอาดหลุมศพ ก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง “คุณฟาง คุณมาได้ยังไง”เป็นสวี่เหวิน เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ทำความสะอาดหลุมศพให้แม่สามีฉันเหรอ คุณใจดีจริง ๆ แต่ว่าต่อไปไม่จำเป็นแล้ว ฉันจะส่งคนมาทำความสะอาดเอง”เธอทิ้งดอกไม้ที่ฉันนำมาไว้ทางด้านข้างต่อหน้าฉัน สายตาของฉันเหลือบมองข้อมือของเธอ สร้อยข้อมือที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน ฉันกำหมัดแน่นทันที “สร้อยข้อมือเส้นนี้อยู่ที่คุณได้ยังไง?” สวี่เหวินแสดงท่าทีภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด “ฉินเซียวมอบให้ฉัน เขาบอกว่าเป็นของที่แม่เขามอบให้ลูกสะใภ้ในอนาคต” “ผิดแล้ว ไม่ใช่แบบนี้...” สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของที่แม่ของเขามอบให้ฉัน ฉินเซียวไม่มีสิทธิ์มอบมันให้ใคร “ฉินเซียวล่ะ คุณบอกฉันมา เขาไปไหนแล้ว