บทที่ 2

“ตอนที่ฉันอายุสิบห้าก็รู้จักฉินเซียวแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขามานานที่สุด มีคุณสมบัติและประสบการณ์มากกว่าคุณเยอะ”

“อีกอย่าง...คุณแค่ถูกคนภายนอกลือว่าเป็นคู่หมั้นของเขา เขาไม่เคยยอมรับคุณในที่สาธารณะมาก่อนเลย”

คำพูดของฉันกระตุ้นความรู้สึกของสวี่เหวินไม่น้อย เธอเก็บท่าทีสูงส่งเสแสร้งแล้วตวาดด้วยความเกรี้ยวกราดว่า “ไม่ช้าก็เร็วเขาจะแต่งงานกับฉัน และคุณก็เป็นแค่ยัยแก่ที่ถูกเขาเล่นจนเบื่อแล้ว เห็นคุณน่าสงสารถึงไม่ไล่คุณไป ฉันขอแนะนำว่าคุณอย่าได้คืบจะเอาศอกเลย”

“ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณผ่านอะไรมาตลอดสองปีที่หายตัวไป ไม่แน่ว่าคงถูกผู้ชายนอนจนเบื่อไปนานแล้วก็ได้ ยังคิดจะแข่งกับฉันอีก...”

เธอพูดพลางเหลือบตามองไปด้านนอกประตู วินาทีต่อมา เธอก็หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาราดใส่หน้าตัวเอง

“หนาวจัง”

ดวงหน้าเล็กงดงามของสวี่เหวินเปียกน้ำ เส้นผมและรองพื้นผสมปนเปกัน ให้ความรู้สึกเปราะบางอย่างบอกไม่ถูก

ฉินเซียวมองเห็นสภาพจนตรอกของเธอผ่านทางหน้าต่างห้องประชุมพอดี

เขาเตะประตูห้องประชุมบุกเข้ามาท่ามกลางสายตาของทุกคน ก่อนจะกุมมือของสวี่เหวินไว้ “ใครทำ?”

เขาดูร้อนใจมาก โยนเอกสารในมือใส่หน้าฉัน จนเอกสารบาดแก้มของฉันทิ้งแผลเล็ก ๆ ไว้

เลือดไม่ไหล แต่ว่าเจ็บจนถึงกระดูก

สาวน้อยหน้าเคาน์เตอร์ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร ฉันปรายตามองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยปากอธิบายว่า “เธอทำตัวเอง”

สวี่เหวินมองฉันโดยที่ขอบตาแดง “ใช่ ฉันทำเอง ฉันทำตัวเองทั้งหมด โอเคแล้วใช่ไหม”

“คุณดูถูกฉินเซียวว่าเป็นไอ้คนตาบอด ฉันทนไม่ไหวเลยปิดปากของคุณ คุณก็เอาน้ำราดฉัน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันทำตัวเอง”

น้ำเสียงของเธอเป็นการฟ้องอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอกลับดูอ่อนแอและน่าสงสาร

ช่วงเวลาที่มองไม่เห็นนั้นเป็นหนามในใจฉินเซียวมาโดยตลอด เขาเกลียดที่มีคนพูดถึงมันที่สุด โดยเฉพาะจากฉัน

สายตาของฉินเซียวจับจ้องไปที่ตัวสวี่เหวิน เขายกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่แห้งกรังบนหางตาของเธอ “ฉันอยู่นี่ ไม่ต้องร้องไห้”

คำพูดนี้ฟังดูคุ้นมาก ตอนแรกที่พ่อแม่ของฉันเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต บ้านถูกญาติยึดไป เขาก็เคยเอ่ยคำพูดประโยคนี้ตอนที่เขานอนเป็นเพื่อนฉันบนระเบียงทางเดิน

ตราบใดที่เขาอยู่ ไม่ว่าความทุกข์ทรมานอะไร ฉันก็ยินดีรับหมด แต่น่าเสียดายที่หลายปีผ่านไป คำพูดเดิมยังคงอยู่ เพียงแต่คู่สัญญาเปลี่ยนไปแล้ว

ดูเหมือนว่าเขาปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนเดิมแล้วจริง ๆ

ฉันจ้องมองทุกอย่างโดยที่ในใจไม่สะทกสะท้าน “ฉันมาหานายเพราะอยากให้นายช่วยเซ็นสัญญาฉบับหนึ่ง”