บทที่ 5

ฉันเดินเตร็ดเตร่อยู่เนิ่นนานถึงค่อยเจอที่อยู่ปัจจุบันจากในโทรศัพท์มือถือ ฉันกลับบ้านอย่างเชื่องช้าแล้วก็พบว่ามีคนอยู่ในห้องครัว

ฉินเซียวกลับมาแล้ว นับตั้งแต่ที่สวี่เหวินปรากฏตัวข้างกายเขาก็ไม่มานานมากแล้ว

เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ถือขวดเหล้า สายตามองทะลุผ่านร่างฉันไปยังโต๊ะน้ำชาที่อยู่ข้างหลัง

เป็นทับทิมสองลูกที่ทั้งแดงทั้งลูกใหญ่ เหมือนกับที่ภูเขาหลังโรงเรียนในอดีต

“กิน” เขามองลงมาพลางเอ่ยปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยการไม่ยินยอมให้ปฏิเสธ

ฉันไม่สนใจ เดินผ่านตัวเขา แต่ร่างกายถูกลากไปอย่างแรง

นัยน์ตาของเขามีเปลวไฟสุมอยู่ “เมินฉัน? ยังคิดว่าฉันเป็นไอ้บอดที่มองไม่เห็นอีกหรือไง?”

น้ำเสียด่าทออย่างรุนแรง เหมือนอยากจะฉีกคนเป็นชิ้น ๆ

เรื่องที่เขาเคยสูญเสียการมองเห็นเป็นจุดอ่อนของเขามาโดยตลอด เขาไม่เคยพูดถึงก่อนเลย นอกเสียจากว่าเจอเรื่องที่ทำให้โกรธมากเป็นพิเศษ

ฉันตกตะลึง พยายามสุดชีวิตหวนนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน แต่ความทรงจำยังคงเลือนราง มีเพียงภาพโดด ๆ ที่จำได้ไม่กี่ภาพ

“นายเป็นบ้าอะไร ฉันไปยั่วโมโหนายเหรอ?”

เขาจับมือฉันไว้แน่น ฉันออกแรงสลัดออก สีหน้าก็เย็นชาลง “ฉันมึนหัวอยากนอน นายไปก่อนเถอะ”

“ไป เธอไล่ฉันไป?”

“เธอยังจำได้ไหมว่าวันนี้คือวันอะไร? จริงสิ ผู้หญิงที่ไร้หัวใจอย่างเธอจะจำได้ยังไง”

เขาหัวเราะเยาะตัวเองฉับพลัน “แต่ฉันต้องเตือนเธอสักหน่อย บ้านที่เธออยู่ตอนนี้ ของกิน เครื่องดื่ม ทั้งหมดเป็นของที่ฉันให้เธอ เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน?”

วันนี้เป็นวันอะไร?

ฉันหลับตา ส่วนลึกในสมองว่างเปล่า

คิดไม่ออกเลย แต่ไม่สนใจแล้ว อีกไม่นานฉันก็จะลืมแม้กระทั่งเขาด้วย แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง ลืมก็ลืมไปสิ

เมื่อเห็นฉันไม่พูดอะไร ความอดทนของเขาก็มาถึงขีดสุด เขาแกะทับทิมแล้วยื่นมาที่ปากฉัน ก่อนจะพูดอย่างฉุนเฉียวเล็กน้อยว่า “กินซะ อย่าให้ฉันพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม”

ฉันผลักเขาออกอย่างแรง หยิบทับทิมอีกลูกปาใส่หน้าเขา “เอาทับทิมของนายไสหัวไปด้วย ฉันไม่อยากเห็นนายอีก”

ฉินเซียวเบิกตาโต เม้มปากแน่น แทบจะกดฉันลงบนโซฟาตามจิตใต้สำนึก

“เธอกล้าลงมือกับฉัน?”

ใบหน้าของฉันไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย “ลงมือกับนายแล้วยังไง นายกล้าฆ่าฉันเหรอ? เหอะ ๆ ก็แค่กลัวว่านายตาบอดจนถือมีดไม่มั่นคงเท่านั้น”

สีหน้าของฉินเซียวเย็นชาโดยสิ้นเชิง เขาพลันโยนขวดเหล้าในมือไปทางด้านข้าง กลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นวนเวียนที่ปลายจมูกของฉัน ทำให้ฉันเวียนหัวเล็กน้อย

ฉันยังไม่ทันหันไป คอเสื้อตรงหน้าอกก็ถูกดึงจนขาด “ฉันแม่งไม่เคยเจอใครน่าโมโหเท่าเธอเลย”

เขาเหมือนกับสัตว์ป่าที่ไร้มนุษยธรรม มือใหญ่ลูบไล้ร่างกายฉัน บังคับให้ฉันตอบสนองเขา

ฉันกลัวแล้ว ก่อนจะอ้าปากกัด “ฉินเซียว นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

แต่เขากลับไม่ฟัง มือไม่หยุดเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ค่อย ๆ เหิมเกริมมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฉันอยากต่อต้าน แต่ความเจ็บปวดบนร่างกายทำให้ฉันสูญสิ้นแรง ได้แต่ปล่อยให้เขาทำลายเจตจำนงของฉัน ย่ำยีศักดิ์ศรีของฉันตามอำเภอใจ

.....

การร่วมรักที่เหมือนการระบายอารมณ์ครั้งนี้ไม่ได้ยาวนานมากนัก ร่างกายของฉันเจ็บจนแทบจะขาดใจ แต่ศักดิ์ศรีกลับไม่ยอมให้ฉันหลั่งน้ำตาลงมาแม้เพียงครึ่งหยด

ฉินเซียวพิงโซฟา ยิ้มอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าสองปีที่เธอจากไปก็หาคนใหม่ไม่ได้สินะ ให้ฟรียังไม่มีใครเอา ฟางมี่ เธอมันน่าสมเพชจริง ๆ”

ฉันไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ “ให้ใครก็ได้แต่ก็ไม่ให้นาย ฉินเซียว นายทำให้ฉันขยะแขยง”

เขาหันหน้ามา ถลึงตาแดงก่ำใส่ฉัน

“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงหัวรั้นอย่างเธอเลย พูดจาอ่อนโยนสักคำมันจะตายหรือไง?”

“ฟางมี่ เธอลำพองใจมากเลยสินะ เอาฉันมาเล่นอยู่ในฝ่ามือ เธอมีความสุขมากเลยใช่หรือเปล่า?”

“ทำไมฉันเอาแต่คิดถึงผู้หญิงอย่างเธอ มีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไรกันแน่?”

วิธีการระบายอารมณ์ของฉินเซียวก็คือการทำลายข้าวของในห้องนั่งเล่นจนหมด แต่ในใจฉันยังคงไร้ความรู้สึก ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เงินของฉันที่เสียไป

เมื่อเขาอาละวาดจบแล้ว ฉันก็พยุงร่างกายที่อ่อนแรงขึ้นมาอยากจะกลับไปที่ห้อง “อย่าลืมเรียกแม่บ้านรายชั่วโมงก่อนออกไปละ”

ทันใดนั้น เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้นมา