บทที่ 3

เขามองมาที่ฉัน ยิ้มไม่ถึงตา “สัญญาอะไร?”

“ขอเงินหรือบ้าน แสร้งถือตัวมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็อดเอ่ยปากขอเงินไม่ได้แล้วสินะ?”

ฉันชินกับการเยาะเย้ยถากถางของเขา และเขาก็พูดไม่ผิด หัวใจสำคัญของสัญญายังคงเป็นการขอเงิน

“ไม่มีปัญหา ฉันรับปากกับเรื่องที่เธอขอได้ เงื่อนไขคือเธอขอโทษเหวินเหวินซะ”

ฉินเซียวแค้นฉันมาตลอดที่ทอดทิ้งเขาในตอนแรก พอสบโอกาสหายากที่ทำให้ฉันอับอายได้ เขาจะพลาดไปได้อย่างไร

ฉันค่อย ๆ กำหมัดที่ห้อยอยู่สองฝั่งของร่างกายแน่นขึ้น “นายคิดว่าฉันรังแกเธอจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่หรือไม่ใช่มันไม่สำคัญ ตอนนี้ฉันแค่อยากให้เธอขอโทษ เธอจะขอโทษหรือไม่ขอโทษล่ะ?”

เขาแค่อยากใช้โอกาสนี้ทำให้ฉันอับอาย เพียงเพื่อเอาใจผู้หญิงอีกคน

หางตาของฉันแห้งผากเล็กน้อย ทันใดนั้นภาพที่แล่นวาบในสมองคือช่วงมัธยมปลาย เขาออกหน้าแทนฉัน สั่งสอนคนที่กลั่นแกล้งฉัน

ตอนนั้นเขายังไม่ใช่ประธานฉินในเวลานี้ เด็กวัยรุ่นที่ยังไม่โตเต็มไวถูกคนรุ่นเดียวกันประมาณสามถึงห้าคนต่อยจนจมูกเขียวหน้าบวมช้ำ แต่เขายังคงอาศัยความกล้าหาญเดียวดายปกป้องฉันไว้ด้านหลัง “ขอโทษฟางมี่ซะ”

เงาของฉินเซียวในช่วงเวลาที่แตกต่างกันค่อย ๆ ซ้อนทับกันต่อหน้าฉัน ก่อนจะแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว

ฉันดึงสติกลับมา หัวเราะหยันก่อนจะเดินไปหาสวี่เหวิน “ขอโทษด้วยค่ะ คุณสวี่ ฉันไม่ควรฉวยโอกาสสาดน้ำใส่คุณตอนที่ประธานฉินไม่อยู่”

สวี่เหวินเห็นแบบนั้นก็แสร้งทำเป็นเสยผม “ขอโทษแค่ลมปาก ไม่มีความจริงใจเลย”

“งั้นเหวินเหวินคิดว่าขอโทษแบบไหนถึงจะมีความจริงใจล่ะ? ไม่งั้นเอาแบบนี้...”

ฉินเซียวโอบไหล่ของเธอแล้วยื่นแก้วน้ำมา “ตอบโต้ด้วยวิธีการเดียวกันสิ”

ความหมายของเขาชัดเจนมาก สวี่เหวินรับแก้วน้ำ ก่อนจะราดใส่หน้าฉันโดยที่มีรอยยิ้มมุมปาก

น้ำแก้วนั้นเย็นแล้ว ราดใส่หน้าฉันอย่างแรง ต่อให้มีเครื่องทำความร้อนอยู่ภายในห้อง แต่ฉันยังคงรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบไปจนถึงกระดูก

ฉันทำหน้าเคร่งขรึม สีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ได้ดูจนตรอกเหมือนอย่างเธอเลย

สวี่เหวินไม่ยอม “ทำไมรู้สึกว่าเธอยังเพลิดเพลินมากเลยล่ะ?”

“เหรอ?” สายตาของฉินเซียวหยุดอยู่ที่ใบหน้าของฉัน แต่พูดกับเธอว่า “ถ้าเกิดเธอไม่พอใจ สาดเพิ่มอีกหลายแก้วก็ได้นะ”

หลายปีมานี้ การทรมานฉันกลายเป็นการ Play ระหว่างเขากับผู้หญิงของเขาแล้ว

ซื้อถุงยางให้พวกเขา ทำความสะอาดสถานที่หลังจากที่พวกเขาเสร็จกิจ ไปแผนกสูตินรีเวชเป็นเพื่อนฝ่ายหญิง มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่เคยทำบ้าง

ก็แค่โดนสาดน้ำไม่ใช่เหรอ ฉันยอมรับได้

บางทีสวี่เหวินคิดไม่ถึงว่าฉันจะอ่อนแอขนาดนี้ เธอเลยหมดความสนใจที่จะทรมานฉันไปชั่วขณะ เธอซบลงในอ้อมอกของฉินเซียวแล้วเอ่ยด้วยเสียงแผ่วต่ำว่า “ไม่สนใจเธอแล้ว ฉันเพิ่งซื้อชุดชั้นในตัวใหม่มา ไปสวมให้คุณดูในห้องทำงานดีไหมคะ?”

ฉินเซียวยิ้มพลางพยักหน้า จูบหน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วค่อยหันมามองฉัน “ทิ้งสัญญาที่จะเซ็นไว้แล้วไสหัวไปได้แล้ว”

ฉันพยักหน้า หยิบเอกสารขึ้นมาก่อนจะหันตัวเดินจากไป

ความเจ็บปวดส่งมาจากในหัว นี่เป็นหนึ่งในอาการของโรค ระยะหลังมีแต่จะแย่ลงเรื่อย ๆ

ฉินเซียว ฉันไม่ต้องการให้คุณเซ็นสัญญาให้ฉันแล้ว

ฉันแค่อยากรู้นิดหน่อยว่า ถ้ามีวันหนึ่งนายรู้ว่าฉันลืมนายไปแล้ว นายจะนึกเสียใจสักนิดไหม?