Semua Bab กองหัวใจไว้ตรงรัก: Bab 11 - Bab 20

“ไปเถอะ ฉันอยู่ได้” ภาวัตไม่ลังเลที่จะไล่ลูกน้องผู้ภักดีไปทันที ใครอยากจะมีก้างตอนเขาสวีตกับสาวสวยกันเล่า“จะดีเหรอครับ” เลขาหนุ่มยังลังเล“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ฉันจะพาเจ้านายของคุณไปดำน้ำนอกเกาะเท่านั้นเอง คนดูแลที่ตามไปก็มีค่ะ คงไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรงถึงกับต้องตามทำร้ายกันกลางทะเลหรอกมั้งคะ”เมื่อคืนหลังจากแยกกันเธอได้ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับชายหนุ่มคร่าว ๆ และเรื่องที่รู้มาคือตานี่มักถูกลอบทำร้ายอยู่บ่อย ๆ เพราะธุรกิจของเขาในหลายครั้งทำให้เกิดมีข้อพิพาทกับผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นต่าง ๆ ในเรื่องการขัดผลประโยชน์ นี่เองกระมังที่ทำให้เลขาหนุ่มตามประกบเขาไม่ห่าง“ก็ได้ครับ ถ้าคุณสองคนว่าอย่างนั้นผมจะยอมไปพักก็ได้ เจอกันตอนเย็นนะครับคุณวัต รบกวนด้วยนะครับคุณลลิสา”เลขาหนุ่มยังคงขอเจอเจ้านายให้เห็นหน้าค่าตาในตอนเย็นเพื่อให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายปลอดภัยจริง ตอนท้ายจึงหันไปเอ่ยปากฝากฝังกับผู้หญิงที่อาสาดูแลเจ้านาย แล้วจึงปลีกตัวออกไปจากล็อบบี้ที่เป็นจุดนัดหมาย“ถ้างั้นเราไปกันเลยไหมคะ เดี๋ยวแดดจะแรง”ลลิสาหันไปถามแขกพิเศษที่กำลังจะกลายเป็นคนช่วยเธอแบกขอ

เจ้าถิ่นสาวเงยหน้ามองท้องฟ้ารอบตัวที่เริ่มมีเมฆสีเข้มกว่าท้องฟ้าให้เห็นมากกว่าเดิม พร้อมกับสายลมที่เริ่มแรงขึ้นอย่างรู้สึกได้ กลิ่นความชื้นของน้ำเตะจมูกชัดเจน ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่รู้สึกว่าท้องฟ้าค่ำคืนนี้ช่างไม่เป็นใจให้เขาเสียเลย“คงพอมีเวลาสักครึ่งชั่วโมงได้มั้งครับเนี่ย”ทั้งสองคนยุติการสนทนาต่างคนต่างรับประทานอาหารด้วยความเร็วกว่าปกติเล็กน้อย มีบ้างที่ผลัดกันตักอาหารให้อีกฝ่าย และแล้วมื้อค่ำก็ต้องจบลงกะทันหันเพราะสายฝนที่กระหน่ำลงมาแบบไม่ทันตั้งตัวจนทั้งคู่ต้องวิ่งเข้าด้านในโรงแรมที่กั้นด้วยประตูกระจกหนาแทบไม่ทันเสียงหัวเราะของคนทั้งสองเกิดขึ้นเมื่อต่างคนต่างมองสภาพเปียกโชกเหมือนไปตกน้ำที่ไหนมาของอีกฝ่าย พอมองไปข้างนอกที่นั่งกินบรรยากาศก็พบว่าทุกอย่างกระจัดกระจายเสมือนผ่านพ้นพายุมาก็ไม่ปานเก้าอี้ล้มไม่เป็นท่า เทียนหอมแสนสวยดับสนิทกลืนไปกับความมืดจนมองไม่เห็นเพราะสายฝนที่ตกหนักไม่ลืมหูลืมตา พนักงานที่คอยดูแลก็ขอตัวลงไปดูความเรียบร้อยด้านล่างด้วยตอนนี้ไม่สามารถออกไปเคลียร์ดาดฟ้าได้เลย“ตอนนี้คงกลับบ้านพักไม่ได้แน่ ๆ ถ้าไม่รังเกียจไปพักห้องฉันก

การตื่นมาในอ้อมกอดของใครสักคนเป็นสิ่งที่ลลิสาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเธอในวันนี้ หญิงสาวนอนมองเพดานกะพริบตาปริบ ๆ อยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ที่ปกคลุมร่างของเธอกับคนผู้ชายคนแรกที่มีสิทธิ์รุกล้ำร่างกาย แขนของคนข้าง ๆ ยังพาดอยู่ที่บั้นเอวของเธออยู่เลย เธอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาสักพักแล้วจึงเอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์เพื่อมาดูเวลา“ซี้ด...”ความเจ็บปวดรวดร้าวตรงกึ่งกลางกายจู่โจมขึ้นมากะทันหันแต่เธอเมินมันเสีย วันนี้เธอยังมีงานที่ต้องรับผิดชอบ จะมัวมานอนเอ้อระเหยเพียงเพราะผลกระทบจากการเสียพรหมจรรย์ไม่ได้“ตีห้า ตื่นเลยดีกว่าแฮะ เดี๋ยวต้องไปดูเขาจัดงานอีก” เธอพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา แต่คนหูดีที่ตื่นได้สักพักแล้วก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน“จะไปไหนอะคุณ” น้ำเสียงงัวเงียบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังเรียกสติกลับมาไม่เต็มร้อยแน่นอน หญิงสาวหันไปจับแขนชายหนุ่มออกพลางจะเบี่ยงตัวลงจากเตียง“ไปดูงานแต่งสิคุณ เดี๋ยวเผื่อมีอะไรไม่พร้อม”“แต่ผมพร้อมนะ พร้อมจริงจังกับคุณแล้ว ตอนนี้เลยด้วย”“เร็วไปไหมคุณ เราเพิ่งนอนด้วยกันเมื่อคืนเองนะ”

ผ่านไปเกือบครึ่งปีตั้งแต่ภาวัตกลับกรุงเทพฯ ไปทำงานทั้งสองจึงเจอกันด้วยการผลัดกันเดินทางไปกลับแทน หญิงสาวมักจะขึ้นไปเยี่ยมเขาบ่อย ๆ เนื่องจากเธอต้องกลับไปดูแลโรงแรมสาขาหลักที่กรุงเทพฯ ด้วยเช่นกันวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลลิสาแวะมาเยี่ยมเขาที่ออฟฟิศพร้อมกับของฝากหลังจากที่เธอต้องเดินทางไปประชุมที่ต่างประเทศไม่ได้เจอคนรักเกือบสองอาทิตย์ได้ หญิงสาวแวะส่งของฝากให้พนักงานตามแผนกก่อนจะขึ้นไปหาภาวัตที่ห้องทำงานเหมือนเคยแต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องเจอกับช็อตละคร ที่ดูเหมือนฝ่ายหญิงจะล้มและฝ่ายชายที่เป็นเจ้าของห้องรีบเข้าไปประคอง เส้นเลือดที่ขมับของเธอเต้นตุบขึ้นมาทันที เธอหอบของฝากไปวางบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่มอย่างพยายามใจเย็น แล้วจึงเดินมาที่คนทั้งคู่ที่นิ่งเหมือนโดนสตาฟไว้“จะประคองกันอีกนานไหมคะ” ผู้มาใหม่ถามเสียงเย็น ทำให้คนรักรู้สึกตัวรีบปล่อยมือออกจากผู้หญิงร่างเล็กทันที“ไม่มีอะไรนะที่รัก พอดีเขาจะล้มผมก็เลยช่วยไว้” ภาวัตพยายามอธิบายกลัวใจกลัวอารมณ์ของเมียสุดที่รักเหลือเกิน“ฉันเห็นค่ะไม่ได้ตาบอด” ลลิสาปรายสายตาไปยังผู้หญิงอีกค

หลังผ่านวันหยุดที่แสนเร่าร้อนลลิสาก็ต้องกลับไปตรวจงานสาขาอื่น ๆ ต่อ ส่วนภาวัตก็เร่งเคลียร์งาน เขาตั้งใจจะได้บินไปหาเธอบ้างเพื่อที่จะได้เคานต์ดาวน์ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ด้วยกันกับคนรัก นอกจากนี้เขายังมีแพลนสำคัญที่วาดหวังไว้ ดังนั้นจึงตัดสินใจโทรไปปรึกษากับบรรดาพี่ ๆ ของคนลลิสาถึงเรื่องแผนการต่าง ๆ ด้วยตั้งใจจะทำเซอร์ไพรส์ขอเธอแต่งงานในวันนั้นขณะเดียวกันร่างเล็กของญาดาที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของภาวัตปิดประตูที่แง้มลงอย่างเงียบเชียบ ทำให้เจ้าของห้องที่ยืนหันหน้าเข้าหากระจกหน้าต่างบานใหญ่ไม่สังเกตเห็นเธอ เธอยิ้มกริ่มอย่างมาดหมาย เพราะเลขาคนสนิทตัวติดกันอย่างกรณ์กิตติไม่อยู่ เธอถึงบังเอิญได้ยินแผนการขอแต่งงานของเขาในครั้งนี้“หึ ๆ คุณคอยดูก็แล้วกันว่าฉันทำอะไรได้บ้าง” และแน่นอนว่าคนอย่างเธอคงไม่ยอมให้แผนสำคัญของเขาสำเร็จ ไม่อย่างนั้นเธอคงพลาดโอกาสที่จะได้เป็นคนรักของเขา พลาดตำแหน่งลูกสะใภ้ภัควเดชาที่มีหน้ามีตาไปแน่ ๆ“แก...ฉันมีเรื่องสนุกแต่สำคัญให้ช่วยหน่อย”ญาดาเดินออกห่างจากห้องทำงานของชายหนุ่มที่หมายปองมาในมุมลับตาแล้วกดต่อสา