บททั้งหมดของ วิวาห์ปล้นรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

“เราสองคนทะเละกันน่ะ”เมื่อเขาพูดก็เนิ่นนานที่อีกฝ่ายนิ่งเงียบไป ก่อนจะยอมบอกที่อยู่ให้รู้“ขอบคุณ” เตชินท์กล่าวพร้อมกับตัดสายไปทันที รีบควักเงินจากกระเป๋าสตางค์จ่ายแล้วเดินออกไปจากผับอย่างรวดเร็ว ในใจชายหนุ่มตอนนี้ต้องการที่จะคุยกับหญิงสาวให้รู้เรื่องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะปล่อยให้เธอเดินจากไปทางด้านวรรณรดานั่งอยู่ในห้องเพียงลำพังตั้งแต่กลับมาตอนเย็น ไม่ได้ออกหรือขยับไปไหนแม้แต่น้อย มีเพียงแค่ความเสียใจที่ล้อมรอบไว้ ทำไมหัวใจยังต้องการเรียกร้องหาเขาทั้งที่เธอเองไม่ใช่เหรอเป็นคนไล่เขาไป ...ไม่อยากเป็นผู้หญิงแค่หนึ่งในนั้นของเขา สุดท้ายแล้วก็ต้องโดนเขี่ยทิ้งอีกครั้ง“ทำไมล่ะ ทำไมถึงเลิกรักไม่ได้สักที” หญิงสาวนั่งกอดเข่าก้มมองรูปถ่ายคู่ที่เคยถ่ายด้วยกันครั้งเมื่อหลายปีก่อน ความทรงจำดี ๆ มากมายได้ไหลเข้ามาในหัว แม้เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เธอคบกับเขาแต่เธอกลับผูกพัน...เตชินท์ผู้ชายที่แสนดีคนนั้นหายไปไหนแล้วกริ๊ง ! กริ๊ง !เสียงออดดังรัวติดต่อกันหลายครั้งจนต้องลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อดูผู้ที่มาหา สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาบน

“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยทักขึ้น ทุกคนภายในห้องต่างหันไปมองเป็นตาเดียวเตชินท์เดินเข้ามาภายในห้องรับแขกพร้อมกับวรรณรดา“นี่หรือหนูดาเพื่อนของหนูขวัญ มาสิมานั่งก่อน” นิตยลัภย์เอ่ยขึ้นพร้อมสำรวจใบหน้าหวานของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชอบใจ“แล้วนี่กินข้าวเช้ากันหรือยังล่ะ” นิตยลัภย์ถามด้วยความเป็นห่วง“กินแล้วครับ แฟนผมทำให้” ว่าแล้วก็หันไปยิ้มตาหวานให้หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ จนแทนไทและณัฐกฤตาที่เรียกว่าหวานแล้วยังต้องหลบ“ออกตัวเชียวนะ” ณัฐกฤตาเอ่ยปากแซว“แล้วนี่ใครจะพาหนูแพงเดินชมบ้านล่ะ” เพียงแค่ได้ยินคำนี้ทั้งแทนไทและเตชินท์ถึงกับทำเป็นไม่รับรู้ใด ๆ ทั้งสิ้น จนพาลินรู้สึกว่าตัวเธอกำลังถูกเมิน“เอ่อ...ให้แก้วใจละกันครับ” เตชินท์พูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก“พูดอะไรแบบนั้นน่ะ !” นิตยลัภย์ตวาดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ถึงแม้พอจะรู้ว่าลูกชายของเธอนั้นอาจจะไม่ชอบพาลินที่เคยเป็นแฟนเก่ามาก่อน“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณน้า แพงก็เคยมาที่บ้านตั้งหลาย

ความสนุกสนานและเสียงหัวเราะเกิดขึ้นภายในห้องหนังสือ เมื่อ หญิงสาวผู้เป็นเพื่อนสนิทต่างเอ่ยปากแซวกันไปแซวกันมาจนชายหนุ่มสองพี่น้องต้องหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่ทว่าพาลินที่ยืนมองอยู่หน้าห้องผ่านประตูไม่ได้มีสีหน้าที่มีความสุขแต่อย่างใด ในใจเต็มไปด้วยไฟอิจฉาที่ก่อขึ้นอย่างมากมาย“คุณแพงมาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ” แก้วใจเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย พาลินสะดุ้งขึ้นจากภวังค์หันมายิ้มให้“ทำไมไม่เข้าไปล่ะคะ” แก้วใจเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ“ไม่ละ ไม่อยากไปขัดทุกคน” พาลินตอบด้วยแววตาเศร้า“อ้าว ไม่เห็นจะขัดเลยค่ะ ปกติคุณแพงก็เข้าไปนั่งคุยไม่ใช่หรือคะ”“นั่นมันเมื่อก่อน เมื่อก่อนที่พี่แทนยังไม่แต่งงานและเตยังคบกับแพงอยู่ค่ะ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่อีกแล้ว แพงเป็นคนไม่สำคัญอะไรอีกแล้วนี่คะ” เมื่อพูดจบก็เดินจากไปทิ้งให้แก้วใจได้แต่มองด้วยความสงสารพาลินเดินออกมาทั้งหยดน้ำตาของความเจ็บปวดอยู่ภายในใจ เธอทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่ามองเขายิ้มให้กับภรรยาที่รัก…แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าเป็นช่วงเวลาที่ดูรวดเร็วสำหรับทุ

บ่ายสี่โมงกว่า ๆ หลังจากที่แทนไทออกมาจากห้องประชุม เลขาส่วนตัวหน้าห้องโทรมาบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาขอพบซึ่งตอนนี้รออยู่ในห้องแล้ว ใจของแทนไทแอบคิดไปว่าภรรยาจะมาหาเขาแต่อีกใจก็คิดว่าคงจะไม่ใช่ ชายหนุ่มเดินก้าวไปหน้าประตูห้องของตนพร้อมเปิดออกสายตาคมมองหญิงสาวเจ้าของใบหน้ากลมขาวลุกขึ้นยืนหันมายิ้มให้“พี่แทนติดประชุมหรือคะ ?” พาลินถามพร้อมกับเดินเข้ามา“ครับ แล้วพาลินมาได้ยังไงครับ”“ก็ให้คนขับรถของคุณแม่มาส่งค่ะ แพงเพิ่งกลับจากห้างเมื่อตอนบ่ายสองค่ะ เลยแวะมาหาพี่แทนค่ะ เห็นว่าเป็นทางผ่านพอดี” ทางผ่าน ไม่ใช่ทางผ่านอะไรเลย เธอตั้งใจเองที่จะมาหา ทั้งที่มารดานั้นยังอดสงสัยไม่ได้ว่ามาหาทำไม แต่เธอก็เพียงแค่ยิ้มโดยไม่บอกเหตุผลอะไรทั้งสิ้น...“นี่ค่ะพี่แทน แพงซื้อขนมมาฝาก” ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปหยิบถุงขนมที่วางอยู่บนโซฟาเดินมาให้ชายหนุ่ม“ขอบคุณครับน้องแพง” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาเพื่อโทรหาภรรยาชายหนุ่มเดินไปคุยที่หน้าต่างสายตาทอดมองไปยังท้องถนน“ท

ภายในร้านออกแบบเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสียงซุบซิบนินทาของพนักงานในร้านตั้งแต่แทนไทพาภรรยาเดินออกไป พาลินได้แต่อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เพราะเธอไม่เคยถูกชายหนุ่มปฏิเสธสักครั้งไม่ว่าจะติดงานสำคัญแค่ไหนวศินมองหญิงสาวที่เดินเข้าไปหาพร้อมกับยิ้มเอ่ยทักอย่างเป็นมิตร“ถ้าไม่รังเกียจ คุณจะให้ผมไปส่งแทนก็ได้นะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” พาลินพูดปฏิเสธพร้อมเดินไปที่ประตูก่อนผลักออกพอดีกับจังหวะที่รถยนต์ของแทนไทแล่นออกจากร้านหญิงสาวได้แต่มองรถยนต์ของชายหนุ่มแล่นออกห่างไกลไปด้วยความเจ็บปวด คงไม่มีค่าสำหรับเขาอีกแล้ว เขาไม่เห็นค่าของเธอ...สองเท้าก้าวออกจากร้านเดินตรงมาอย่างไร้จุดหมาย หยดน้ำตาไหลรินอาบที่แก้มนวล พาลินยกมือขึ้นปาดน้ำตาพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ“ผู้หญิงร้องไห้ ดูไม่ค่อยน่ารักนะครับ” วศินเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ พาลินได้แต่มองด้วยสายตาลังเลก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของชายหนุ่มขึ้นมาซับน้ำตาบนใบหน้า“ขอบคุณค่ะ”“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มให้เธอ ทั้งที่รอยยิ้มนั้นผู้ชายอย่างวศินไม่เต็มใจที่จะย