All Chapters of MY BILLIONAIRE EX-BOYFRIEND WANTS TO WIN ME BACK: Chapter 31 - Chapter 40

PAGKATAPOS NG GINAWANG PAGSIPA ni Tristan sa pinto, ay nanatiling nakahiga si Olivia sa kama at nakapikit ngunit hindi niya magawang matulog. Lalo na at para bang may naririnig siyang mga kalansing na nagmumula sa unang palapag ng bahay. Hindi nagtagal ay bigla na lamang may kumatok sa pinto at sa pagkakataong iyon ay banayad na ang pagkatok. “Miss Olivia, pwede niyo po bang buksan ang pinto?” tinig iyon ng isa sa mga tauhan ni TRistan.“Sabihin mo na lang kung ano ang gusto mong sabihin.” mahinang sabi niya rito ngunit nasisiguro niyang narinig naman nito iyon.“Si sir Tristan po kasi Miss Olivia, alam niyo naman po na siya ay lasing ngayon at nang bumaba siya pagkagaling niya rito ay bigla na lamang siyang nagwala sa baba at nagbasag ng mga bagay-bagay. Lahat kami ay nag-alala sa kaniya lalo na at nasugatan siya pero ni isa sa amin ay walang nangahas na lapitan siya para hikayatin na gamutin ang mga sugat niya dahil sa takot.” tumigil ito ngunit pagkaraan lang ng ilang segundo ay mu

NALULUNGKOT ITO? Isa pa, siya lang ba ang nalulungkot? Kung alam lang sana nito na siya ay mas labis na nalulungkot. Kung tutuusin ay wala pa sa kalahati ang nararamdaman nito sa nararamdaman niya. Dahil dito ay bigla niyang kinagat din ang leeg nito kung saan ay agad itong napasinghap dahil sa sakit. “Aray! Ang sakit! Bakit mo ginawa yun?!” may bahid ng galit ang tinig nito.Agad naman siyang napataas ng kilay at napatitig sa mga mata nito. “Hindi ba at mas masakit pa ang ginawa mo sa akin? Alam mo pa lang masaktan e.” sabi niya at pagkatapos ay ngumiti.Bumuntung-hininga na lamang si Tristan. Pareho silang naging tahimik at napatitig siya sa mukha nito. Aaminin niya na sadyang gwapo talaga ito. Napaka-prepekto ng mukha nito, ilong, mata at panga nito. Sa industriya, sanay siyang makakita ng gwapong lalaki na may mapuputing mga balat at may nga matchong katawan. Ngunit ang mukha ni Tristan ay iba na kahit natutulog ito ay gwapo pa rin na para bang maingat na nililok ng isang iskulpt

“PASENSYA NA. Mukhang napa-sobra ang sinabi ko dahil paano nga ba naman ang isang katulad ni Mr. Fuentes ay umibig sa isang kagaya ko na wala pa namang napapatunayan sa industriya.” sabi niya rito. Napuno ng lungkot ang kanyang mga mata at tumingin siya rito. “Tristan, nakikiusap ako sayo hayaan mo na akong umalis…” sabi niya sa nagsusumamong tinig.“Nakikita mo, hindi ako marunong sumunod sayo. Wala akong ibang gagawin kundi ang makipag-away lang sayo at isa pa, isa ako sa nagpapagalit sayo kung pananatilihin mo ako sa tabi mo, tiyaka na hindi ka magiging masaya.” dagdag niya pa. Nang mga oras na iyon ay nag-iinit na ang sulok ng kanyang mga mata. “Palayain mo na ako…” ulit niya. “Isa pa, mainam na magkanya-kanya na lang tayo ng buhay, aabutin ko ang pangarap ko at ikaw, buuin mo ang pamilya na gusto ng magulang mo at ipinapangako ko sayo na hinding-hindi kita guguluhin kahit na anong mangyari.”Nang matapos niyang sabihin ang mga salitang iyon ay biglang sumakit ang puso niya. Tu

NANG IBABA NI LUCAS ANG TAWAG ay eksakto namang itinulak si Tristan palabas ng emergency room. Agad na tumakbo ang ina nito sa tabi ng stretcher. “Tristan, ako to ang Mommy mo. naririnig mo ba ako?” tanong nito habang sinasabayan ang pagtulak rito sa mahinang tinig.Nang mga oras na iyon ay nananatiling walang malay si Tristan kaya paano ito makakasagot. Pagdating sa silid ay maayos an ang lahat at stable na rin ang kalagayan nito. Dahil doon ay nakahinga ng maluwag si Moira. Kasabay nito ay lumingon siya kay Lucas. “Salamat, Lucas sa pagsama sa amin rito ngayon. Hindi mo iniwan si Tristan hanggang sa mataposa ng operasyon niya.” maluha-luhang sabi nito kay Lucas.“Wala po iyon, Tita. isa pa ay ano pa naman ang pagkakaibigan namin kung hindi ko iyon gagawin.” mabilis naman na sagot ni Lucas rito.“Kailangan ko pa ring magpasalamat sayo. Napakabuti mo talagang kaibigan kay Tristan. Isa pa ay anong oras na, nahihiya na ako sayo kung patuloy pa kitang aabalahin lalo pa at alam kong may t

PAGLABAS NA PAGLABAS NI Moira sa silid ni Tristan ay agad itong nilapitan ni Kent. “ma’am, ihahatid ko na po kayo…” magalang na sbai niya rito ngunit hindi pa man siya nakakahakbang ay agad niya nang narinig mula sa loob ang pagtawag sa kaniya ni Tristan.“Pasensya na po ma’am.” sabi niya at nagmamadaling pumasok sa loob ng silid.Masama ang mukha ni TRistan habang nakaupo sa kama. “Hindi niya ba alam na naaksidente ako?” malamig na tanong niya.Bakas din ang inis sa mga mata nito ng mga oras na iyon. Hindi man nito binanggit kung sino ang tinutukoy nito ngunit alam niya na si Miss Olivia ang tinatanong nito. “Hindi ba ka ba magsasalita? Ano nawala na ba ang dila mo?” inis na tanong ulit nito nang hindi siya sumagot kaagad.Napalunok na lamang si Kent. “sir, tumawag kami kaagad sa kaniya nang maaksidente ka para malaman niya.” sagot niya agad rito.“So ibig mong sabihin ay alam niya?” nakataas ang kilay na tanong nito.Mabilis siyang nagbaba ng ulo. Nang mga oras na iyon ay ramdam na