All Chapters of Taming The Dangerous Beast : Chapter 11 - Chapter 20

"Bitiwan mo siya," utos ni Dylan kay Jerome. "Opo Kuya."Bagaman mahinahon ang boses ni Dylan ay nakaramdam pa rin ng bahagyang takot si Jerome kaya agad siyang tumalima para sundin ito."Matapos ang mga nangyari ay talagang tulog pa rin siya? Tulog mantika!" Sa isip-isip ni Dylan.Alam ni Dylan na ang kaniyang lolo ang nag-utos kay Lucille na sumama kaya kapag nagsumbong ito sa kaniyang lolo kung paano niya ito tinrato ay siguradong malilintikan siya. Buwisit talaga! Madilim ang mukha niyang tinitigan ang natutulog na si Lucille saka ito binuhat at basta na lang inilapag sa kama. Nang bahagyang malilis ang kaniyang palda ay nakita ni Dylan ang mga pasa at gasgas ni Lucille sa tuhod. "Saan galing ang mga pasa na 'to? Kaya pala siya napasigaw sa sakit kagabi," aniya sa sarili nang lapitan niya ito. Habang nakasandal sa matipunong dibdib ni Dylan ay nakaramdam ng ginhawa si Lucille kaya mas inihilig niya pa ang kaniyang ulo at lalo pang siniksik ang kaniyang sarili. Bahagyang na

"Buhay ang nakataya dito!"Ang oras ay buhay.Kailangan niyang masunod ang golden three minutes para sa rescue. Bawat segundo ay mahalaga dahil kung babagal-bagal siya ay maaaring mapahamak si Mr. Han."Kahit tumawag ka ng doktor ngayon, gaano pa katagal bago siya dumating? Bigyan mo 'ko ng dalawang minuto sisiguraduhin kong magiging maayos si Mr. Han!" Natatarantang saad ni Lucille.Isa, dalawang segundo.Pinagpapawisan na ng malamig si Lucille at kinakabahan."Bilisan mo! Wala ka ng oras para mag-isip!"Sa kritikal na sitwasyon na iyon ay pinili ni Dylan na magtiwala Kay Lucille.Hindi niya maipaliwanag kung bakit pero naniniwala siya rito."Sige," aniya saka binitawan ang kamay ni Lucille.Nakaramdam ng tuwa ang dalaga dahil pinagkatiwalaan siya ni Dylan."Kutsilyo! May kutsilyo sa lamesa!""Okay."Naging tila assistant ni Lucille si Dylan at inabot nito ang kutsilyo sa kaniya."Dylan nababaliw ka na ba?" Bakas ang kaba na tanong ni Alvin sa binata.Hinablot nito ang kuwelyo ni Dyl

Hindi naman nakaramdam ng lungkot si Lucille, para sa kaniya ay natural lang naman kay Dylan na samahan ang kaniyang nobya. Iyon nga lang, dahil umalis si Dylan at binabaan siya ng telepono, nangangahulugan lamang na wala itong pakialam sa kaniya. Isa lang ang ibig sabihin no'n, babalik siya sa villa ng mag-isa. Paglabas niya ng restaurant ay nagulat siya sa nakita. Ito ang unang beses na nakarating siya sa lugar na iyon at buong byahe naman ay hindi niya napansin ang daan dahil abala siya. Ngayon niya lang nakita na sobrang liblib pala ng lugar at wala man lamang siyang makita na istasyon ng bus o tren. Karaniwan sa mga taong nagpupunta dito ay may dalang sariling sasakyan kaya sa palagay niya ay wala ring Taxi na dadaan. Inilabas niya ang kaniyang telepono at sinubukang kumuha ng sasakyan online pero nadismaya lamang siya dahil walang tumatanggap at iisa lang ang dahilan, iyon ay dahil sobrang layo at liblib ng lugar na kinaroroonan niya. "Sabi ko nga maglalakad na lang ako e

Kalmadong tumgin si Lucille kay Dylan, "Hinihintay kong maluto 'tong noodles kasi kakain ako." Anong klaseng eksplanasyon 'yan?Naghahanap ba talaga ng away 'tong babaeng 'to?Pilit kinalma ni Dylan ang sarili, alam niyang hindi maayos ang samahan nila ngunit hindi maipagkakailang malaki ang naitulong ni Lucille sa kaniya. Malinaw na binigyan niya ito nang card at nag-withdraw ito ng dalawang daang piso, pero bakit naghahanap ito ng trabaho at noodles lang ang kakainin?"Huwag mong kainin 'yan! Anong sustansya ang makukuha mo diyan sa noodles? Bibilhan kita ng ibang pagkain." "Hindi, okay--" Pero hindi na siya pinatapos ni Dylan na magsalita at hinala sa mga pagkain para makapili. "Anong gusto mong kainin?"Malamig siyang tiningnan ni Lucille at hindi man lang nag-abalang sumagot. "Ayaw mong sumagot? Okay ako na ang pipili," masungit na saad nito. Agad itong dumampot ng salmon sushi, fresh milk at itlog sa lagayan saka dumiretso sa counter upang bayaran ang mga ito. "Oh ito a

Labis siyang natatakot sa operasyon, dalawampu't isang taong gulang pa lamang siya para pagdaanan iyon. Pero walang puso si Dylan at gustong operahan siya kaagad. Hindi ba puwedeng ipagpaliban muna pangsamantala?Hindi pa siya handa, hindi na yata siya magiging handa. Iyon nga lang ay natagalan na siya sa pagsagot at hindi na siya makahiling pa kay Dylan, alam niyang magagalit ito. "Ano?" nauubusan ng pasensyang tanong ni Dylan. Bago pa man sumagot si Lucille ay narinig niya ang isang pamilyar na boses ng isang matanda. "Lucille, Dylan, bakit narito kayo mga apo?" Nang marinig ang pamilyar na boses ay sabay na nag-angat ng tingin sina Lucille at Dylan at sabay din na nagbago ang reaksyon ng kanilang mga mukha. Sa hindi kalayuaan ay naroon si Don Arturo, ang lolo ni Dylan na nakasakay sa wheelchair at itinutulak ng isang nurse papalapit sa direksyon nila. Sa palapag kung saan gagawin ang abortion ay may iba pang mga examination department kaya hindi na nakakapagtaka kung napa