All Chapters of Arranged Marriage to a Billionaire: Chapter 31 - Chapter 40

"Ikaw na bata ka! Sarap mong tirisin.""Asus, lo! Amin din kase pag may time." tusko ni Efrin."Sabihin mo yan kay Cris. Ano na, Cris? Hanggang pagtingin ka lang sa babae mo?" asar ni lolo kay Cris na nanahimik lang sa tabi pero sumama ang timpla ng mukha napagtantong siya na naman ang nasa spotlight."Not again, lo. She's not my crush. I don't like her or even into her." naasar nitong sabi.Ngayon ko lang napansin na may british accent siya. Ah, right! Szor—Lacson brothers are half British dahil their mother was pure British from England. I almost forgot that information about them. Kaya siguro may Rancho sila. Bukod sa former horseman ang papá nila, their mother was also a horse lover. Sa pagkakatanda ko is hindi lang mga kabayo ang alaga nila. They also have cacao farm. Tungkol naman sa pagiging British hindi ko alam if mayroong property sila sa England. Szor—Lacson are known for secretive family pero halata naman sa ayos na they came from old money."Assuuss! Sabihin mo yan sa kab

"Ate, sa restaurant nalang tayo maglulunch after that we will meet ate Gabby sa Rooster Cafe & Resto." Carrie suggested as we enter Cass's rusco. "Libre mo?" singit ni Cass. "Hindi." Mabilis na sagot ni Carrie dito at lumingon sa akin. She blinked her eyes twice while pouting her lips. Napailing na lang ako at ngumiti. "Then sa restaurant tayo maglulunch. Choose a restaurant for us mamaya." Napangiti siya sa sinabi ko at inirapan si Cass na sumilip sa amin through rare mirror ng kanyang rusco. Huminto sa tapat ko si Jard habang iniyuko ng bahagya ang kanyang ulo para makita kami sa loob. "Pwede naman sa dala kong kotse kayo sumakay." nakakunot noo nitong suggest sa amin. Umiling si Carrie. "No nga kuya. We will meet nga ate Gabby matatagalan kami and you have work pa." Huminga siya ng malalim at tumango. "Okay. Cass, follow my car." "Yeah! Yeah!" Cass started the engine of his rusco. Inayos ko naman ang purse ko sa ibabaw ng hita at kinuha ang emergency phone ko. Bin

"Rome," bulong ko, halos hindi makapaniwala. Ang kanyang presensya ay parang isang bagyong dumaan sa tahimik kong gabi. Matagal na kaming hindi nagkikita mula nang magpasya akong umalis muna sa Manila. Gusto ko lang noon na pansamantalang magpahinga at umiwas sa stress. Pero bakit siya narito? Paano niya ako nahanap? Naglakad siya papalapit sa akin, ang kanyang maitim na mga mata ay nakatingin diretso sa akin, puno ng determinasyon. Hindi ko alam kung bakit, pero ang bawat hakbang niya ay nagbigay sa akin ng kakaibang kaba. Sinubukan kong hindi mapaatras, pero hindi ko kaya ang presensiya niya ngayon. May kakaiba sa kanya na hindi ko matukoy kung ano ito. Ramdam kong nagmamasid sa amin ang mga pinsan ko. Nakita ko silang nagtitinginan sa isa’t isa, halatang nagtataka kung sino ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Hindi ko sila masisisi; bihira akong magdala ng bisita, lalo na ng isang tulad niya—seryoso, malamig, at mukhang hindi basta-basta mapipigil. "Margaret," wika niya sa mala

Nasa loob na kami ng kwarto, at tahimik ang paligid. Ang bigat ng usapan kanina ay parang naiwan pa rin sa hangin. Si Rome ay nakaupo sa edge ng kama, ang mga siko ay nakapatong sa kanyang tuhod habang iniangat niya ang tingin sa akin. Hinila niya ako palapit hanggang sa mapakandong ako sa kanyang mga hita. Napatingin ako sa kanyang mukha, pero mabilis akong yumuko, hindi kayang harapin ang intensity ng kanyang titig. "Esmeralda," bulong niya, ang kamay niya ay dahan-dahang humaplos sa likod ko. "Tell me, what’s bothering you?" Napalunok ako, ramdam ang init ng kanyang kamay na tila nagtatanggal ng kaba ko. Pero mahirap magsalita, mahirap ilabas ang bigat na nasa dibdib ko. "Wala, Rome," mahinang sagot ko, pilit na iniiwasan ang paksa. "Don’t lie to me," tugon niya, mas seryoso na ngayon. "I can see it in your eyes, Esmeralda. Something’s wrong, and I won’t let this night pass without settling this." Napapikit ako, pilit pinipigilan ang mga luha na gustong bumagsak. Hinigpitan

Tahimik kaming naglakad papunta sa hardin. Doon ay huminto siya sa ilalim ng isang malaking puno, kung saan may nakahanda nang bench. Napakaganda ng tanawin, ngunit hindi ko magawang magpokus dito. Ang bigat ng emosyon ko ay parang ulap na bumabalot sa akin."Sit," utos niya, at wala akong nagawa kundi sumunod. Umupo siya sa tabi ko, tahimik na nakatingin sa malayo. Ang katahimikan ay tila masyadong mabigat, na para bang may mga salitang gustong kumawala ngunit hindi pa handang sabihin."Do you have something to say, Rome?" tanong ko nang hindi na makatiis. Ayoko nang magpanggap. Kung mayroon siyang ipapaliwanag, gusto ko nang marinig ito ngayon.Huminga siya ng malalim, at saka tumingin sa akin. "Yes, wife. Do you want to hear my words?"Napatitig ako sa kanya at bahagyang tumango. "I'm listening."Huminga ulit siya ng malalim. "I'm planning to have a picnic date with my wife. Just the two of us... forget the nonsense questions and just focus on us. If my wife allows me."Umawang ang