Hindi ako nagsalita at binigyan siya ng timid na ngiti. Ayokong magbitaw ng salita about them, how Serranos hate my guts and my samang-loob for them dahil para sa akin it was not important na. As long as they won't meddling in my business, I won't ruin them. Kinalimutan ko na ang mga nangyari sa akin noon together with them because I want to live fullest in the present. Sakit lang sa ulo kapag I'll revenge on them and I believe the saying, success is the best revenge. Kaya this upcoming event, ipapakita ko sa kanila kung sino ako. I am excited!"Yung farm ng lola mo, kailan mo bibisitahin?" tanong ni lolo Emilio sa akin habang pinagsilbihan ang donya.Kumuha ako ng isang basong tubig sa harapan at uminom bago sinagot ang tanong niya."Later po after this. May gagawin pa kase ako mamaya and I want to meet my lola's tauhan tapos ask about my lola's farm situation. Kung may kailangan ba sila or may problema ba, and about sa kita nila. Hindi ba sila agabryado." mahaba kong sagot."Tama ya
"Ate, sa restaurant nalang tayo maglulunch after that we will meet ate Gabby sa Rooster Cafe & Resto." Carrie suggested as we enter Cass's rusco. "Libre mo?" singit ni Cass. "Hindi." Mabilis na sagot ni Carrie dito at lumingon sa akin. She blinked her eyes twice while pouting her lips. Napailing na lang ako at ngumiti. "Then sa restaurant tayo maglulunch. Choose a restaurant for us mamaya." Napangiti siya sa sinabi ko at inirapan si Cass na sumilip sa amin through rare mirror ng kanyang rusco. Huminto sa tapat ko si Jard habang iniyuko ng bahagya ang kanyang ulo para makita kami sa loob. "Pwede naman sa dala kong kotse kayo sumakay." nakakunot noo nitong suggest sa amin. Umiling si Carrie. "No nga kuya. We will meet nga ate Gabby matatagalan kami and you have work pa." Huminga siya ng malalim at tumango. "Okay. Cass, follow my car." "Yeah! Yeah!" Cass started the engine of his rusco. Inayos ko naman ang purse ko sa ibabaw ng hita at kinuha ang emergency phone ko. Bin
"How's your day with Gabby?" Salubong agad sa amin ni Calix matapos ang araw namin outside Talisay.Ngumiti ako sa kanya at nagmano kay Lola nakaupo sa kanyang silya. Medyo gabi na matapos ang araw namin. Jard was true to his words. May partnership kami with other farmers. It's good though dahil di na ako nahibirapan muhanap ng mga partnership. And after that, we met Gabby. Natagalan din ang kwentuhan namin dahil be tackled about our lives abroad. Nakikisali rin si Carrie asking about how to become successful woman. We give her advice naman."Fine, Calix." simpleng sagot ko.Nakaramdam kase ako ng pagod. Nitong nakaraang araw tila nag-iba ang katawan ko. I don't know maybe because of the new environment. Hindi ata nasanay ang katawan ko here sa province. Ilang araw pa naman ako rito maybe masasanay na rin ako."That's good, hija. Pahinga muna kayo. Sa kwarto muna kayo at tatawagin nalang namin kayo kapag maghapunan na. Namumutla ka pa naman, Margaret." Nakakunot ang noong sabi ni Lola
"Rome," bulong ko, halos hindi makapaniwala. Ang kanyang presensya ay parang isang bagyong dumaan sa tahimik kong gabi. Matagal na kaming hindi nagkikita mula nang magpasya akong umalis muna sa Manila. Gusto ko lang noon na pansamantalang magpahinga at umiwas sa stress. Pero bakit siya narito? Paano niya ako nahanap? Naglakad siya papalapit sa akin, ang kanyang maitim na mga mata ay nakatingin diretso sa akin, puno ng determinasyon. Hindi ko alam kung bakit, pero ang bawat hakbang niya ay nagbigay sa akin ng kakaibang kaba. Sinubukan kong hindi mapaatras, pero hindi ko kaya ang presensiya niya ngayon. May kakaiba sa kanya na hindi ko matukoy kung ano ito. Ramdam kong nagmamasid sa amin ang mga pinsan ko. Nakita ko silang nagtitinginan sa isa’t isa, halatang nagtataka kung sino ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Hindi ko sila masisisi; bihira akong magdala ng bisita, lalo na ng isang tulad niya—seryoso, malamig, at mukhang hindi basta-basta mapipigil. "Margaret," wika niya sa mala
Umawang ang aking labi. Napatingin ako sa kanyang mukha, pilit inaalala kung may ginawa nga ba siyang kasalanan. Pero wala akong mahanap. Sa halip, nag-aalab ang aking damdamin, pero hindi ko alam kung para saan o kung bakit."This is not you, Esmeralda," dagdag niya, ang boses niya’y mas mababa pero puno ng hinanakit. "I understand that you're mad, but I know there's something else. You're upset about something. What did I do to you that made you this... difficult to handle?"Frustrated, he pulled his hair, his eyes never leaving mine. Napansin ko ang bahagyang panginginig ng kanyang mga kamay, at kahit pilit niyang pinapanatili ang kanyang malamig na anyo, hindi niya maitago ang emosyon na unti-unting sumisingaw."Rome..." bulong ko, hindi alam kung paano sasagutin ang tanong niya. "I...I don't know."He let out a hollow laugh, shaking his head as if he didn’t believe me. "Really, Mrs. Azcárraga?" ulit niya, ang tono niya’y punong-puno ng sarkasmo. "Then tell me, Esmeralda, why the
Nasa loob na kami ng kwarto, at tahimik ang paligid. Ang bigat ng usapan kanina ay parang naiwan pa rin sa hangin. Si Rome ay nakaupo sa edge ng kama, ang mga siko ay nakapatong sa kanyang tuhod habang iniangat niya ang tingin sa akin. Hinila niya ako palapit hanggang sa mapakandong ako sa kanyang mga hita. Napatingin ako sa kanyang mukha, pero mabilis akong yumuko, hindi kayang harapin ang intensity ng kanyang titig. "Esmeralda," bulong niya, ang kamay niya ay dahan-dahang humaplos sa likod ko. "Tell me, what’s bothering you?" Napalunok ako, ramdam ang init ng kanyang kamay na tila nagtatanggal ng kaba ko. Pero mahirap magsalita, mahirap ilabas ang bigat na nasa dibdib ko. "Wala, Rome," mahinang sagot ko, pilit na iniiwasan ang paksa. "Don’t lie to me," tugon niya, mas seryoso na ngayon. "I can see it in your eyes, Esmeralda. Something’s wrong, and I won’t let this night pass without settling this." Napapikit ako, pilit pinipigilan ang mga luha na gustong bumagsak. Hinigpitan
Pagmulat ng aking mga mata, agad kong napansin ang malamig na espasyo sa tabi ko. Hinaplos ko ang kama, ngunit wala na si Rome. Napakunot ang noo ko. Baka panaginip lang ang nangyari kagabi? Ang mga salitang puno ng pangako, ang mahigpit niyang yakap, at ang marahang haplos na para bang sinasabing ligtas ako—lahat ba iyon ay kathang-isip lang? Napabuntong-hininga ako, pilit na itinataboy ang bigat sa dibdib.Tumayo ako at lumapit sa bintana, pinagmamasdan ang tahimik na tanawin sa labas. Mula sa sahig hanggang kisame na bintana ng kwarto, tanaw na tanaw ko ang luntiang hardin ng lupain. Malapit na ang tanghali, at maliwanag ang paligid. Sumagi sa isipan ko ang mga alaala kagabi, pilit na iniisip kung totoo bang nangyari ang lahat. Ngunit kahit anong pilit kong isipin, hindi ko maiwasan mapatanong.Why I am thinking about him? Bakit ako umaasang totoo ang lahat kagabi? What if he's here nga? Ano gagawin ko? Pero, ako ba talaga yun? Umiyak ako dahil I felt insecure? Damn.Napailing ako
Tahimik kaming naglakad papunta sa hardin. Doon ay huminto siya sa ilalim ng isang malaking puno, kung saan may nakahanda nang bench. Napakaganda ng tanawin, ngunit hindi ko magawang magpokus dito. Ang bigat ng emosyon ko ay parang ulap na bumabalot sa akin."Sit," utos niya, at wala akong nagawa kundi sumunod. Umupo siya sa tabi ko, tahimik na nakatingin sa malayo. Ang katahimikan ay tila masyadong mabigat, na para bang may mga salitang gustong kumawala ngunit hindi pa handang sabihin."Do you have something to say, Rome?" tanong ko nang hindi na makatiis. Ayoko nang magpanggap. Kung mayroon siyang ipapaliwanag, gusto ko nang marinig ito ngayon.Huminga siya ng malalim, at saka tumingin sa akin. "Yes, wife. Do you want to hear my words?"Napatitig ako sa kanya at bahagyang tumango. "I'm listening."Huminga ulit siya ng malalim. "I'm planning to have a picnic date with my wife. Just the two of us... forget the nonsense questions and just focus on us. If my wife allows me."Umawang ang
Napalunok ako habang sinasabi ni Antonio ang mga salitang iyon. Sa kabila ng galit at determinasyon kong labanan siya, hindi ko maalis ang kirot na unti-unting bumabalot sa puso ko. Paano kung tama siya? Paano kung magbago ang lahat kapag nalaman ni Rome ang totoo? Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na tinatanggal ang mga pagdududang sinisimulan niyang itanim sa akin. Mahal ako ni Rome, alam ko iyon. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para harapin ang katotohanan na matagal ko nang itinago? "You're lying," mahina kong sabi, ngunit nanginginig ang boses ko. "Rome is not like you. He loves me, and he loves our child. Kahit ano pang sabihin mo, Antonio, hindi mo kami kayang sirain." Lumapit si Antonio, mabagal ngunit puno ng awtoridad, hanggang maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng aking tainga. "Oh, Esmeralda," bulong niya. "Do you really believe that? Love has limits, hija. And when those limits are tested by betrayal, it crumbles. Tandaan mo 'yan." Bigla
"Hindi ako papayag, Antonio. I will not do that. I'm not your puppet anymore! Bakit hindi ang anak mong si Agnes ang gumawa niyan?" Tumingin ako kay Ate Agnes. "Hindi ba, ate Agnes?" Diniin ko ang pangalan niya. Nakita ko kung paano namutla at napatras siya habang nagtaka naman ang buong pamilya. Nakita ko kung paano nilingon ng papá si ate na naiiling na lumingon sa kanya. "I..I don't know what she means, dad. Kung anuman ang sasabihin ng gag*ng niyan, don't believe her! She's making me her target." Nagulat ang lahat sa naging reaksyon ni Agnes. Hindi ko napigilan ang mapangisi, kahit pa nanginginig pa rin ako sa galit at takot. “Target? Ate Agnes, bakit ka naman kakabahan kung wala kang itinatago?” Seryoso kong tanong, tinitingnan siya diretso sa mga mata. "Stop it, Margaret!" Singhal ni Agnes, ngunit halata sa boses niya ang kaba. "You don’t know what you’re talking about!" “Really? Wala akong alam?” Hinawakan ko ang mga tali sa kamay ko, pilit na nilalabanan ang pangh
Lumayo ito at humalakhak na parang demonyo. Sumabay ang mga anak niya't asawa tila natutuwa sa nangyari. Natutuwa silang makita akong wasak at durog. Para bang nanonood sila ng isang palabas na sila mismo ang nagsulat at dinidirek, at ako ang bida sa kanilang trahedya. Napakapit ako nang mahigpit sa mga tali sa kamay ko, pilit pinipigilan ang pangangatog ng aking katawan. Ayokong ipakita sa kanila na nadadala ako sa kanilang mga laro. Napatingin sa akin si Lilian at binigyan niya ako ng matamis na ngiti. "Don't cry, Ate Margaret? You're strong, right? Why so mad? Why are you crying? Don't tell me, you love him? Aw! So sad. Kawawa ka naman." Hindi ko siya pinansin. Ngunit biglang bumaba ang tingin nito sa aking tiyan. Bumalot muli ang takot sa buo kong katawan sa posibilidad na mangyari. Ngumisi si Lilian, puno ng panunukso at kasamaan. "Oh, what's this?" aniya, tinutukoy ang tiyan ko. "Don't tell me... you're carrying his child?" Napatitig ako sa kanya, pilit iniipit ang takot
Lumapit siya nang bahagya at tumigil sa harapan ko, yumuko para tumitig nang diretso sa mga mata ko. "Guess what, hija?" bulong niya, ang boses niya’y malambing ngunit puno ng pananakot. "You’re not married to Azcárraga, Margaret." Parang may bumagsak na bomba sa paligid ko. Ang utak ko’y nagsimulang maglikot, pilit inaalala ang lahat ng nangyari. Hindi maaari. Ang kasal namin ni Rome... ang lahat ng iyon... "You’re lying," madiin kong sabi, pilit pinapakalma ang sarili. "Lahat ng sinasabi mo ay kasinungalingan!" Ngunit tumawa lang siya, malamig at malutong. "Lying? Ako? Hija, ang totoo lang ang sinasabi ko." Tumuwid siya ng tayo at naglakad muli paikot sa akin. "I fake your marriage, Margaret, and never submit your marriage certificate. Wag kang magalit. Tinulungan na nga kita eh. Hindi ba't ayaw mong maikasal din sa kanya? And I think, ganun din siya." Nakangiti ito. "Naalala ko tuloy kung paano sumama ang mukha niya. Kung gaano siya kagalit malaman niyang ikakasal siya sa
Nagising ako sa dilim, malamig ang paligid at naramdaman ko ang bigat sa buong katawan ko. Unti-unti akong nagkamalay, pilit inaaninag ang paligid kahit na parang umiikot pa rin ang paningin ko. Amoy kong may kahalong amag at metal sa hangin—isang lugar na malayo sa anumang pamilyar sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na gapos sa aking mga kamay at paa. Nakaupo ako sa isang malamig na upuan, at ang mga tali sa akin ay tila hindi matitinag kahit anong pilit kong igalaw. Ang tiyan ko ang unang pumasok sa isip ko, at napakabilis kong ibinaba ang tingin sa sarili ko. Salamat sa Diyos, ligtas ang baby ko. Pero hindi ko maikakaila ang kaba sa dibdib ko. "Hello? May tao ba rito?" tanong ko, kahit alam kong malabo akong sagutin ng kahit sino. Tahimik. Sobrang tahimik, maliban sa tunog ng mga patak ng tubig sa di kalayuan. Napahinga ako nang malalim, pilit iniipon ang lakas ng loob. Kailangan kong tumakas. Hindi pwedeng magtagal ako rito. Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang mahi
"Yeah, thank you for watching my kids," sabi ni Euphie, ang ngiti nito puno ng pasasalamat habang hinaplos ko naman ang pisngi ni Atlas na nakayakap ngayon sa kanyang hita. Napakagiliw ng bata, at kitang-kita sa mga mata niya ang kasiyahan. Tumingin ako sa likuran niya at napansin ang dalawa pang bata—si Apollo at Ares—na nakayakap din sa hita ng kanilang ama, parang ayaw nilang pakawalan ito. Ang kanilang maliliit na kamay ay mahigpit na nakapulupot, na para bang doon lang sila ligtas. Samantala, ang panganay na si Z ay tahimik lang na nakahawak sa kamay ni Euphie. Walang sinabi ngunit makikita sa kanyang tingin ang pagiging mapagmasid at protektibo, kahit sa murang edad. Halata na siyang tumatayong kuya sa kanyang mga kapatid. Napangiti ako at tumingin kay Euphie. "Hindi biro ang magbantay sa apat na bata na iba-iba ang gusto. Pero salamat talaga." Ngumiti si Euphie, halatang sanay na sa likot ng mga bata. "They’re angels, really," sagot niya, habang hinihimas ang ulo ni Atla
Ang conference room ay puno ng reporters—may mga flashing cameras at mikroponong nakatutok kay Antonio Serrano, ang patriarch ng Serrano family. Nakaupo siya sa likod ng podium, suot ang isang matalim na ngiti na tila nagpapakita ng kumpiyansa at kapangyarihan. Ang press conference na ito ay tinawag upang sagutin ang mga usap-usapan tungkol sa biglaang arranged marriage ng anak niyang si Margaret kay Rome Benjamin Azcárraga, ang pangalawang apo ng kilalang Azcárraga family. "Gentlemen, ladies of the press," panimula ni Antonio habang dramatikong nilinisan ang lalamunan, "narito ako upang linawin ang mga espekulasyon tungkol sa kasal ng aking anak na si Margaret kay Mr. Rome Benjamin Azcárraga. Ang Serrano at Azcárraga families ay matagal nang may espesyal na koneksyon. Ang kasal na ito ay simpleng patunay ng matibay na ugnayan na iyon." Nagkaroon ng mahinang bulungan sa silid, pero may isang matapang na journalist ang nagtaas ng kamay. "Mr. Serrano, may mga balita na ang kasal a
My morning started like any other—quiet and structured, just the way I liked it. Rome had already finished preparing breakfast by the time I stepped out of the bedroom, the rich aroma of brewed coffee and freshly cooked food filling our penthouse. The triplets were scattered across the living room, each lost in their own little worlds, while Ares sat solemnly in a corner, carefully arranging his toys with the precision that only he seemed to have inherited from his father. I had just finished fastening my Cartier watch when a soft knock interrupted my peaceful routine. Rome glanced at me, his brow slightly furrowed in curiosity. "Expecting someone?" he asked, voice low yet commanding. I shook my head. "Not really." Making my way to the door, I opened it to find Urania, my ever-dramatic and vivacious cousin, standing in her usual radiant self. She looked like she had stepped out of a fashion magazine with her backless floral dress and glowing complexion. I wasn't surprised, thoug
"So, siya ang mastermind sa nangyari?" tanong ko ulit kay Rome. Nasa loob kami ng sasakyan. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina lamang. I don't understand kung bakit nandun siya. Sinadya ba niyang magpakita o nagkataon lang na nandun rin siya? Kung nagkataon na nandun lang siya, for what naman? Wala akong nakita na may kasama siyang iba bukod sa siya lang talaga mag-isa. He even wore a black suit, like he came from an important meeting sa lugar na iyon. I don’t think this is coincidence. Sumakit ang ulo ko. I doubled my efforts to avoid stress because I’m pregnant, pero dahil sa kanya, baka hindi ako makatulog kakaisip ng mga tanong. Napatingin ako kay Rome, na seryoso ang mukha habang nagmamaneho. Alam kong may iniisip rin siya, pero hindi niya sinasabi. Typical Rome—silent but calculating. "I can't say for sure," sagot niya sa huli, breaking the silence. "But he's too smart to show up without a purpose. Whatever it is, I’m sure it’s connected to everything happenin