Ang dapit-hapon ay nagdala ng kakaibang kalma sa paligid. Ang init ng araw ay unti-unting humuhupa, pinapalitan ng malamlam na liwanag na dumadampi sa aming balat. Sa ilalim ng malaking puno, nandoon ang aming picnic date. Isang banig ang nakalatag sa damuhan, puno ng simpleng pagkaing nakahanda—tinapay, prutas, at isang malamig na pitsel ng calamansi juice. Tanaw sa pwesto ang malawak na sugarcane ng lola. Tahimik kaming nakaupo ni Rome. Sa muling pagkakataon, ramdam ko ang katahimikang hindi nakakailang. Ang presensya niya ay tila mas malambing ngayon, hindi tulad ng dati na puno ng tension at pagtatalo. Siguro’y epekto ito ng napag-usapan namin kanina—ang pag-amin niya, at ang pagtanggap ko.Nakatitig siya sa mga sugarcane sa di kalayuan. " "The view here... simple yet so beautiful. This place speaks of hard work and resilience. Maybe that's why my wife is the same way," aniya, may banayad na ngiti sa kanyang labi.Napatawa ako nang mahina, kahit medyo napapailing. "It's just suga
"Wait... what?!" Napahinto ang kamay ko na kakatok sana sa pinto ng opisina ni Rome sa kanyang penthouse nang marinig ko ang malamig at galit niyang boses. Bahagyang kumunot ang noo ko habang nagtataka kung anong nangyayari. Alam kong abala si Rome sa kanyang negosyo, pero hindi ko inaasahan na maririnig ko siyang ganito kaintense. Galing ako sa foundation kanina lamang upang tiyakin na maayos ang lahat. Salamat naman at wala akong naabutang eksena mula sa mga half-siblings ko, pati na rin sa asawa ng biological father ko. Sa totoo lang, iyon ang pangunahing iniwasan ko—ang makialam sila sa iniwang mana ng lola ko. Hindi ko hahayaan na kahit anak pa siya ng lola ko, pakialaman niya ang pag-aari nito. Alam ko ang pagkatao ng biological father ko—sakim at walang konsensya. Hindi ko maintindihan kung bakit minahal siya ng nanay ko noon. Siguro nga, tama ang kasabihan. Love is really blind. "Sabotage?! Traff*cking?! In my d*mn shipping line?! Who's behind that sh*t?!" sigaw ni Rome m
I got scammed. I was scammed by my own husband. A b*ast. A wild husband. A hungry wolf.Quickie? Damn that scam word.Muli akong napatingin sa wall clock at kumurap-kurap, iniisip na baka magbago ang oras kung titigan ko ito nang husto. Pero hindi. Walang nagbago. Ang oras ay nananatiling nandiyan—patunay ng ginawa ng asawa kong lobo na walang pakundangan sa oras.Wala akong lakas na napalingon sa lalaking kakalabas lang ng banyo. Naka-towel lang siya, at hawak niya ang isang tissue na alam kung pampunas sa pagkababae ko. He looked too satisfied, too relaxed for someone who always destroyed my timeline every night. I gave him my deadliest death glare, but the wolf just smiled at me from ear to ear as if he had done nothing wrong."I apologize, wife. Nawala sa isipan ko ang oras. Forgive me, please?" he said, his voice dripping with an innocence I knew was fake."Rome," I hissed, crossing my arms over my chest. "You said quick. That was not quick."His smirk only widened, at tila mas t
Pagbukas ko ng pinto ng BCS’s Bistro, bumungad sa akin ang malambing na tunog ng mga pag-uusap. Ang ambiance ng lugar ay elegante—malamlam na ilaw, mga polished na mesa, at banayad na tugtog ng classical music. Ang bawat sulok ay puno ng dignidad, at ang bango ng masarap na pagkain ay tila nang-aakit. Sa isang mesa malapit sa malalaking bintana, may nakalagay na reservation card na may nakasulat na pangalan. Luis Grimaldi Napangiti ako nang bahagya. Hindi talaga siya nagpapahuli sa detalye. Habang naglalakad ako papasok, ang ritmo ng aking Louboutin heels ang unang umagaw ng atensyon sa mga naroroon. Maraming ulo ang napalingon, pero hindi ko sila pinansin. I wore my navy-blue dress—simple ngunit elegante, sapat para magdala ng kumpiyansa. Ang bawat hakbang ko ay maingat, kalkulado, at puno ng layunin. “Reservation for Luis Grimaldi,” sabi ko nang mahinahon ngunit matatag sa hostess. Kahit simpleng mga salita, sigurado akong ramdam niya ang authority sa boses ko. Ngumiti a
Pagdating ko sa suite, naramdaman ko agad ang bigat ng pagod mula sa araw na iyon. Ang bawat salita ni Uncle Luis ay parang bumalot sa akin ng isang misteryosong ulap na hindi ko matanggal sa isipan. Lutang akong naupo sa sofa, nakatitig lang sa kawalan nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto."Wife," tawag ni Rome, ang boses niya’y may bahagyang alalahanin. Suot niya ang navy-blue suit niya na tila handa para sa isang meeting, ngunit ang ekspresyon niya ay puno ng pag-aalala. “How did it go with your uncle?”Napatingin ako sa kanya, pilit tinatanggal ang bigat sa dibdib ko. “It was... enlightening,” sagot ko, pilit na ngiti ang ibinigay ko. Tumabi siya sa akin, halatang naghihintay ng mas detalyado pang paliwanag.“Enlightening?” ulit niya, halatang hindi kumbinsido. “Esmeralda, I know that look. Something’s bothering you. Tell me.”Huminga ako ng malalim, saka inilapag ang clutch ko sa mesa. “My uncle is hiding something big, Rome. He’s asking me to protect Urania—watch over her li
Nasa loob ako ng opisina ng foundation, abala sa mga papel na nakakalat sa harapan ko. Ang mga dokumento ng budget, listahan ng mga suppliers, at mga pangalan ng mga dadalo sa nalalapit na event ng foundation ay lahat nasa aking harapan. Hindi ko mapigilang tumingin sa orasan habang iniisip ang mga detalye na kailangang matapos ngayong araw. Ang bawat segundo ay tila nagmamadali, at alam kong walang lugar para sa pagkakamali. Hindi ito madali sa akin, but I want to show them na karapat-dapat akong maging new foundation. Ngayon, kailangan kong tiyakin na magiging matagumpay ang event and to make new sponsors coming from elite people. I'm hoping na dadalo kahit ilan lamang sa kanila lahat ng ininvite ko but it's better na silang lahat talaga. Mas lumakas kase ang kabilang parte which is my father's wife. Halos nasa kanya na ang iba pang makapangyarihang tao lalo na ang mga politicians. Only who doesn't have any connections sa politics ang hindi. They are powerful also yet dangerous. H
Napahilot ako sa sentido nang kumirot ang ulo ko. Buong araw akong nakatutok sa mga papeles, at tila ba ang bawat dokumento’y nagbabadya ng panibagong sakit ng ulo. Hindi biro ang pamamahala ng foundation, lalo na’t malapit na ang malaking event na ito. Gusto kong magpahinga, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko.Gabi na. Halos tahimik na ang buong gusali, pero heto pa rin ako, abala sa pag-aayos ng huling batch ng mga papeles para sa budget. Tiningnan ko ang orasan—mag-aalas-diyes na ng gabi. Tumayo ako saglit at nilapitan ang bintana. Sa labas, ang mga ilaw ng lungsod ay kumikislap, tila inaanyayahan akong mag-relax kahit saglit. Pero kailangan kong tapusin ang trabaho.Habang naglalakad pabalik sa desk ko, narinig ko ang marahang katok sa pinto. Saglit akong nagulat, pero agad ding nag-relax nang buksan ko ito at bumungad si Rome, may dalang paper bags na puno ng pagkain.“Alam kong hindi ka pa kumakain,” sabi niya, nakangiti habang niyakap ako patagilid. “I brought your favor
Me and Rome decided to go for a walk for a while. Gabi na rin naman kaya ayos lang. The streets were quieter than usual, with only a handful of night owls enjoying the cool breeze of the evening. It felt peaceful—a stark contrast to the busy day I just had. As we stepped out of the building, Rome instinctively held my hand. His touch was warm, comforting, and steady, as if silently reminding me that he was always there. The city lights cast a soft glow around us, and the occasional hum of passing cars added a subtle background noise to our evening. “Ang tahimik ng gabi,” sabi ko, breaking the silence as we strolled. “It’s like the city finally decided to take a break.” Rome smiled, his eyes flickering with amusement. “Sometimes, even the busiest places know when to pause. Just like you should.” Napailing ako, pero hindi ko mapigilang ngumiti. “I’m trying, okay? At least ngayon, I agreed to take this walk with you.” He chuckled softly. “Fair enough. But I think this is more than ju
Napalunok ako habang sinasabi ni Antonio ang mga salitang iyon. Sa kabila ng galit at determinasyon kong labanan siya, hindi ko maalis ang kirot na unti-unting bumabalot sa puso ko. Paano kung tama siya? Paano kung magbago ang lahat kapag nalaman ni Rome ang totoo? Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na tinatanggal ang mga pagdududang sinisimulan niyang itanim sa akin. Mahal ako ni Rome, alam ko iyon. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para harapin ang katotohanan na matagal ko nang itinago? "You're lying," mahina kong sabi, ngunit nanginginig ang boses ko. "Rome is not like you. He loves me, and he loves our child. Kahit ano pang sabihin mo, Antonio, hindi mo kami kayang sirain." Lumapit si Antonio, mabagal ngunit puno ng awtoridad, hanggang maramdaman ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng aking tainga. "Oh, Esmeralda," bulong niya. "Do you really believe that? Love has limits, hija. And when those limits are tested by betrayal, it crumbles. Tandaan mo 'yan." Bigla
"Hindi ako papayag, Antonio. I will not do that. I'm not your puppet anymore! Bakit hindi ang anak mong si Agnes ang gumawa niyan?" Tumingin ako kay Ate Agnes. "Hindi ba, ate Agnes?" Diniin ko ang pangalan niya. Nakita ko kung paano namutla at napatras siya habang nagtaka naman ang buong pamilya. Nakita ko kung paano nilingon ng papá si ate na naiiling na lumingon sa kanya. "I..I don't know what she means, dad. Kung anuman ang sasabihin ng gag*ng niyan, don't believe her! She's making me her target." Nagulat ang lahat sa naging reaksyon ni Agnes. Hindi ko napigilan ang mapangisi, kahit pa nanginginig pa rin ako sa galit at takot. “Target? Ate Agnes, bakit ka naman kakabahan kung wala kang itinatago?” Seryoso kong tanong, tinitingnan siya diretso sa mga mata. "Stop it, Margaret!" Singhal ni Agnes, ngunit halata sa boses niya ang kaba. "You don’t know what you’re talking about!" “Really? Wala akong alam?” Hinawakan ko ang mga tali sa kamay ko, pilit na nilalabanan ang pangh
Lumayo ito at humalakhak na parang demonyo. Sumabay ang mga anak niya't asawa tila natutuwa sa nangyari. Natutuwa silang makita akong wasak at durog. Para bang nanonood sila ng isang palabas na sila mismo ang nagsulat at dinidirek, at ako ang bida sa kanilang trahedya. Napakapit ako nang mahigpit sa mga tali sa kamay ko, pilit pinipigilan ang pangangatog ng aking katawan. Ayokong ipakita sa kanila na nadadala ako sa kanilang mga laro. Napatingin sa akin si Lilian at binigyan niya ako ng matamis na ngiti. "Don't cry, Ate Margaret? You're strong, right? Why so mad? Why are you crying? Don't tell me, you love him? Aw! So sad. Kawawa ka naman." Hindi ko siya pinansin. Ngunit biglang bumaba ang tingin nito sa aking tiyan. Bumalot muli ang takot sa buo kong katawan sa posibilidad na mangyari. Ngumisi si Lilian, puno ng panunukso at kasamaan. "Oh, what's this?" aniya, tinutukoy ang tiyan ko. "Don't tell me... you're carrying his child?" Napatitig ako sa kanya, pilit iniipit ang takot
Lumapit siya nang bahagya at tumigil sa harapan ko, yumuko para tumitig nang diretso sa mga mata ko. "Guess what, hija?" bulong niya, ang boses niya’y malambing ngunit puno ng pananakot. "You’re not married to Azcárraga, Margaret." Parang may bumagsak na bomba sa paligid ko. Ang utak ko’y nagsimulang maglikot, pilit inaalala ang lahat ng nangyari. Hindi maaari. Ang kasal namin ni Rome... ang lahat ng iyon... "You’re lying," madiin kong sabi, pilit pinapakalma ang sarili. "Lahat ng sinasabi mo ay kasinungalingan!" Ngunit tumawa lang siya, malamig at malutong. "Lying? Ako? Hija, ang totoo lang ang sinasabi ko." Tumuwid siya ng tayo at naglakad muli paikot sa akin. "I fake your marriage, Margaret, and never submit your marriage certificate. Wag kang magalit. Tinulungan na nga kita eh. Hindi ba't ayaw mong maikasal din sa kanya? And I think, ganun din siya." Nakangiti ito. "Naalala ko tuloy kung paano sumama ang mukha niya. Kung gaano siya kagalit malaman niyang ikakasal siya sa
Nagising ako sa dilim, malamig ang paligid at naramdaman ko ang bigat sa buong katawan ko. Unti-unti akong nagkamalay, pilit inaaninag ang paligid kahit na parang umiikot pa rin ang paningin ko. Amoy kong may kahalong amag at metal sa hangin—isang lugar na malayo sa anumang pamilyar sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na gapos sa aking mga kamay at paa. Nakaupo ako sa isang malamig na upuan, at ang mga tali sa akin ay tila hindi matitinag kahit anong pilit kong igalaw. Ang tiyan ko ang unang pumasok sa isip ko, at napakabilis kong ibinaba ang tingin sa sarili ko. Salamat sa Diyos, ligtas ang baby ko. Pero hindi ko maikakaila ang kaba sa dibdib ko. "Hello? May tao ba rito?" tanong ko, kahit alam kong malabo akong sagutin ng kahit sino. Tahimik. Sobrang tahimik, maliban sa tunog ng mga patak ng tubig sa di kalayuan. Napahinga ako nang malalim, pilit iniipon ang lakas ng loob. Kailangan kong tumakas. Hindi pwedeng magtagal ako rito. Pagkatapos ng ilang minuto, narinig ko ang mahi
"Yeah, thank you for watching my kids," sabi ni Euphie, ang ngiti nito puno ng pasasalamat habang hinaplos ko naman ang pisngi ni Atlas na nakayakap ngayon sa kanyang hita. Napakagiliw ng bata, at kitang-kita sa mga mata niya ang kasiyahan. Tumingin ako sa likuran niya at napansin ang dalawa pang bata—si Apollo at Ares—na nakayakap din sa hita ng kanilang ama, parang ayaw nilang pakawalan ito. Ang kanilang maliliit na kamay ay mahigpit na nakapulupot, na para bang doon lang sila ligtas. Samantala, ang panganay na si Z ay tahimik lang na nakahawak sa kamay ni Euphie. Walang sinabi ngunit makikita sa kanyang tingin ang pagiging mapagmasid at protektibo, kahit sa murang edad. Halata na siyang tumatayong kuya sa kanyang mga kapatid. Napangiti ako at tumingin kay Euphie. "Hindi biro ang magbantay sa apat na bata na iba-iba ang gusto. Pero salamat talaga." Ngumiti si Euphie, halatang sanay na sa likot ng mga bata. "They’re angels, really," sagot niya, habang hinihimas ang ulo ni Atla
Ang conference room ay puno ng reporters—may mga flashing cameras at mikroponong nakatutok kay Antonio Serrano, ang patriarch ng Serrano family. Nakaupo siya sa likod ng podium, suot ang isang matalim na ngiti na tila nagpapakita ng kumpiyansa at kapangyarihan. Ang press conference na ito ay tinawag upang sagutin ang mga usap-usapan tungkol sa biglaang arranged marriage ng anak niyang si Margaret kay Rome Benjamin Azcárraga, ang pangalawang apo ng kilalang Azcárraga family. "Gentlemen, ladies of the press," panimula ni Antonio habang dramatikong nilinisan ang lalamunan, "narito ako upang linawin ang mga espekulasyon tungkol sa kasal ng aking anak na si Margaret kay Mr. Rome Benjamin Azcárraga. Ang Serrano at Azcárraga families ay matagal nang may espesyal na koneksyon. Ang kasal na ito ay simpleng patunay ng matibay na ugnayan na iyon." Nagkaroon ng mahinang bulungan sa silid, pero may isang matapang na journalist ang nagtaas ng kamay. "Mr. Serrano, may mga balita na ang kasal a
My morning started like any other—quiet and structured, just the way I liked it. Rome had already finished preparing breakfast by the time I stepped out of the bedroom, the rich aroma of brewed coffee and freshly cooked food filling our penthouse. The triplets were scattered across the living room, each lost in their own little worlds, while Ares sat solemnly in a corner, carefully arranging his toys with the precision that only he seemed to have inherited from his father. I had just finished fastening my Cartier watch when a soft knock interrupted my peaceful routine. Rome glanced at me, his brow slightly furrowed in curiosity. "Expecting someone?" he asked, voice low yet commanding. I shook my head. "Not really." Making my way to the door, I opened it to find Urania, my ever-dramatic and vivacious cousin, standing in her usual radiant self. She looked like she had stepped out of a fashion magazine with her backless floral dress and glowing complexion. I wasn't surprised, thoug
"So, siya ang mastermind sa nangyari?" tanong ko ulit kay Rome. Nasa loob kami ng sasakyan. Hindi mawala sa isipan ko ang nangyari kanina lamang. I don't understand kung bakit nandun siya. Sinadya ba niyang magpakita o nagkataon lang na nandun rin siya? Kung nagkataon na nandun lang siya, for what naman? Wala akong nakita na may kasama siyang iba bukod sa siya lang talaga mag-isa. He even wore a black suit, like he came from an important meeting sa lugar na iyon. I don’t think this is coincidence. Sumakit ang ulo ko. I doubled my efforts to avoid stress because I’m pregnant, pero dahil sa kanya, baka hindi ako makatulog kakaisip ng mga tanong. Napatingin ako kay Rome, na seryoso ang mukha habang nagmamaneho. Alam kong may iniisip rin siya, pero hindi niya sinasabi. Typical Rome—silent but calculating. "I can't say for sure," sagot niya sa huli, breaking the silence. "But he's too smart to show up without a purpose. Whatever it is, I’m sure it’s connected to everything happenin