บททั้งหมดของ ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: บทที่ 251 - บทที่ 260

อย่างไรก็ตาม ผู้นำตระกูลสกุลวั่นมาคิดบัญชีกับพวกเขาถึงบ้านด้วยตัวเอง นี่เป็นเรื่องใหญ่แล้วทุกคนในโรงเตี๊ยมต่างชะเง้อศีรษะรอดูเรื่องสนุกทว่าพวกเซียวจิ่งอี้เช่าเรือนทั้งหลังและมีการเฝ้ายามอย่างเข้มงวด คนที่ไม่เกี่ยวข้องล้วนเข้าไปไม่ได้แม้คนในโรงเตี๊ยมไม่สามารถเข้าเรือนของพวกเซียวจิ่งอี้ แต่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ต่อให้ใหญ่ก็ใหญ่ไม่ถึงไหน ถ้าหากในเรือนทะเลาะกันเป็นเรื่องใหญ่โตจริงๆ คนที่อยู่นอกเรือนก็สามารถได้ยินได้ดังนั้นทุกคนเอาแต่จ้องไปที่เรือน พยายามฟังเสียงจากข้างในเรือนใครจะรู้ว่าผ่านไปพักใหญ่ ก็ไม่ได้ยินเสียงลงมือทุบตีสุดท้ายกลับเห็นผู้นำตระกูลสกุลวั่นเชิญเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิงขึ้นรถม้าของบ้านตัวเองอย่างนอบน้อมถ่อมตน มุ่งหน้าไปยังทิศทางเรือนหลักของสกุลวั่นแล้วชั่วขณะ ทุกคนงงงวยยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นต่างพากันคาดเดาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่การคาดเดาของคนอื่นไม่สำคัญสำหรับอวิ๋นฝูหลิง สิ่งเดียวที่นางคิดในเวลานี้คืออาการป่วยของวั่นเฉิงฮูหยินวั่นรออยู่ที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อได้ยินว่าสามีเชิญคนมาจริงๆ ก็อดมองข้างนอกด้วยความดีใจไม่ได้พลันเมื่อมองไป ฮูหยินวั่นอดไม่ได้ที่จะตก

อวิ๋นฝูหลิงกล่าวจบ จึงจะพบว่าสีหน้าของสามีภรรยาวั่นหงงงงวยสามีภรรยาวั่นหงงงเป็นไก่ตาแตก ฟังไม่เข้าใจเกี่ยวกับเส้นประสาทเอย ส่งสัญญาณอะไรเอยที่อวิ๋นฝูหลิงพูดเลย ตกลงมันหมายความว่าอย่างไรไม่รอให้วั่นหงเอ่ยปาก อวิ๋นฝูหลิงก็กล่าวสรุปโดยตรง “เอาเป็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บในศีรษะ จึงทำให้เกิดอาการลมชัก”คำพูดประโยคนี้ สามีภรรยาวั่นหงเข้าใจแล้วฮูหยินวั่นอดไม่ได้ที่จะคิดว่าหมอที่เชิญในตอนนั้นไม่ได้เรื่อง ไม่ได้รักษาอาการบาดเจ็บที่ศีรษะของลูกให้หายดีวั่นหงกล่าวอย่างร้อนใจ “โรคนี้รักษาได้หรือไม่?”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ได้”ชาติที่แล้วนางก็เคยรักษาคนไข้กรณีนี้ อีกทั้งอาการของผู้ป่วยโรคลมชักท่านนั้นรุ่นแรงกว่านี้เล็กน้อยตอนนั้นนางอาศัยศาสตร์ฝังเข็มสกุลอวิ๋นครึ่งเล่ม พยายามลองศึกษาอยู่นาน สุดท้ายจึงรักษาอีกฝ่ายจนหายดีปัจจุบันนางมีศาสตร์ฝังเข็มสกุลอวิ๋นที่สมบูรณ์ และยังมีประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากชาติที่แล้ว เวลารักษาย่อมถนัดมืออยู่แล้วสามีภรรยาวั่นหงดีใจจนน้ำตาแทบร้องไห้แล้วทั้งสองจับมือกันโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเป็นประกาย สีหน้าตื่นเต้นนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินมีหมอพูดอย่างชัดเจนว่า

อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า หยิบพู่กันเขียนเทียบยาที่ตัวเองคิดไว้แล้วยื่นให้สวินเส้าคัง“พี่เส้าคัง นี่เป็นเทียบยาที่ข้าตั้งใจจะใช้ ท่านลองดูว่าเป็นอย่างไร?”หลังจากสวินเส้าคังรับเทียบยามาดูอย่างละเอียด อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกใจ “เยี่ยมไปเลย!”“ว่านนางคำเสริมลม บรรเทาความเครียด หินเหล็กเสริมหยินหนุนหยาง ชาดแดงสงบจิตสงบใจ แล้วใช้น้ำแกงสะระแหน่ทำให้จางลง”“เทียบยานี้เยี่ยมจริงมาก น้องอวิ๋น เจ้าสมกับเป็นคนรุ่นหลังของสกุลอวิ๋นจริงๆ พรสวรรค์ด้านการเรียนแพทย์นี่อยู่ไกลเกินข้าเอื้อมจริงๆ”“แต่ว่าแม้เทียบยาใบนี้ดีกว่าของข้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่พอรักษาโรคลมชักของนายน้อยสกุลวั่นกระมัง?”“สมกับเป็นศิษย์พี่ใหญ่!” อวิ๋นฝูหลิงยกนิ้วโป้งให้สวินเส้าคัง“เทียบยาใบนี้แค่สามารถรักษาปลายเหตุ ไม่สามารถรักษาต้นเหตุ แต่ประกอบกับทักษะเข็มสกุลอวิ๋นของข้า เช่นนั้นผลลัพธ์ก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวแล้ว ข้ามีความมั่นใจเก้าส่วน สามารถรักษาโรคลมชักของนายน้อยวั่น”เมื่อสวินเส้าคังได้ยินว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นกระทั้งวิชาฝังเข็มของสกุลอวิ๋น ก็ยอมแพ้แล้วจริงๆสมกับเป็นคนรุ่นหลังของสกุลอวิ๋น มีพรสวรรค์ด้านการเรียนแพทย์ไหลเวียนอย

เรื่องราวในตอนนั้น สวินเส้าคังตรวจสอบจนรู้ทุกอย่างหลายปีนี้ที่อวิ๋นฝูหลิงเร่ร่อนอยู่ข้างนอก หาเบาะแสไม่เจอ ทั้งหมดนี้ล้วนเริ่มจากเซียวจิ่งอี้ตอนนั้นถ้าหากเขาไม่พรากความบริสุทธิ์ของอวิ๋นฝูหลิง แล้วทำให้นางอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย อวิ๋นกานซงจะมีโอกาสลงมือกับอวิ๋นฝูหลิงอย่างโหดร้ายได้อย่างไร?คนเช่นนี้ แม้เขาเป็นองค์ชายก็ไม่คู่ควรกับน้องหญิงของเขา!ความคิดของสวินเส้าอ่อนไหว จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเมื่อครู่อวิ๋นฝูหลิงจงใจเว้นระยะห่างกับเขาเรื่องนี้ จากสรรพนามการเรียกก็สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว ตอนแรกยังเรียกเขาว่าพี่เส้าคัง หลังจากนั้นก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่ จนมาตอนท้ายเรียกเขาว่าศิษย์พี่เฉยๆ แล้วอวิ๋นฝูหลิงเป็นเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเพราะห่วงความรู้สึกเซียวจิ่งอี้จะเห็นได้ว่าในใจนางมีเขาแล้วน้องอวิ๋นต้องถูกเขาหลอกแน่ๆ และไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาไม่เช่นนั้น นางคงไม่มีทางอยู่กับเซียวจิ่งอี้เขาปกป้องน้องอวิ๋นอย่างเงียบๆ มานานหลายปี รอนางโตเป็นผู้ใหญ่มาโดยตลอด เขาไม่มีทางปล่อยมือทั้งเช่นนี้แน่นอน!สกุลวั่นจัดรถม้าส่งอวิ๋นฝูหลิงกลับโรงเตี๊ยมอวิ๋นฝูหลิงเพิ่งขึ้นรถม้า

พลันสวินเส้าคังอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้นมา กล่าวอย่างมีความสุข “เจ้าหลานชาย รอไปถึงเมืองหลวงแล้ว ลุงพาเจ้าไปเที่ยวดีหรือไม่?”อวิ๋นจิงมั่วรู้สึกได้ว่าท่านลุงที่เจอกันครั้งแรกคนนี้ ชอบเขามากจริงๆ จึงพยักหน้ากล่าวทันที “ดีขอรับ!”สวินเส้าคังอยู่กินอาหารเย็นกับครอบครัวอวิ๋นฝูหลิงในโรงเตี๊ยมอย่างหน้าด้านๆ แล้วหลังอาหารเย็น สวินเส้าคังหาโอกาสคุยกับอวิ๋นฝูหลิงอย่างพักใหญ่“น้องอวิ๋น เจ้าคิดดีแล้วหรือว่าจะอยู่กับเขาจริงๆ?”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า กล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ศิษย์พี่สวิน หลังจากข้าพิจารณาอย่างจริงจังแล้ว จึงตัดสินใจ”“ข้าอยากอยู่ร่วมกับเขา อีกทั้งพวกเรายังมีจิงมั่ว”ในแนวคิดของอวิ๋นฝูหลิง ผู้หญิงยุคใหม่ ต่อให้มีลูกแล้ว และจะไม่ถูกผู้ชายผูกมัดเพราะลูกนางเห็นกรณีที่ทิ้งสามีเลี้ยงลูกคนเดียวมาเยอะแล้วแต่อยู่ในยุคนี้ ในสายตาของคนทั่วไป ผู้หญิงคนหนึ่งเสียตัวให้ผู้ชายคนหนึ่ง และยังให้กำเนิดลูกของเขา ชีวิตนี้ก็จะถูกตีตราของผู้ชายคนนั้นแม้อวิ๋นฝูหลิงดูถูกความคิดเช่นนี้แต่ถ้าหากสามารถใช้ข้ออ้างนี้โน้มน้าวสวินเส้าคัง อวิ๋นฝูหลิงก็ไม่ถือสาที่จะหยิบเอามาใช้เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้ย