เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 259
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-05 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 260
“แม่นางหลี่ท่านนี้กับข้าพอจะรู้จักกัน หวังว่าผู้นำตระกูลวั่นจะเห็นแก่หน้าข้า ช่วยดูแลนางเป็นการส่วนตัวหน่อย”วั่นจื้อซินหน้าซีดทันที เกือบจะคุกเข่าโดยตรงเขาคิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะไปอยู่แล้ว ยังจะถือโอกาสจัดการเขาอีกยกและยิ่งคิดไม่ถึงว่าแม่นางสกุลหลี่ที่กลายเป็นเด็กกำพร้าแล้ว จะรู้จักกับอวิ๋นฝูหลิงด้วย เขารีบสารภาพทันที “เมื่อก่อนข้าเลอะเลือนไปชั่วขณะ ไม่กล้าอีกแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว!”วั่นหงเขม็งใส่วั่นจื้อซินแวบหนึ่ง แล้วกล่าวสัญญากับอวิ๋นฝูหลิง “แม่นางอวิ๋น เจ้าวางใจได้ ข้าจะอบรมเจ้าหลานชายที่ไม่เอาไหนคนนี้ดีๆ แน่นอน”“ส่วนทางแม่นางหลี่ ข้าก็จะให้คนดูแลช่วยดูแล จะไม่มีใครหาเรื่องนางอีกแน่นอน”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นรบกวนผู้นำตระกูลวั่นแล้ว”“ข้าไปรอนายน้อยวั่นที่เมืองหลวงนะ!”หลังจากกล่าวอำลาผู้นำตระกูลวั่นและคนอื่น รถม้าก็แล่นออกจากเขตปกครองจินโจวจากจินโจวถึงเมืองหลวง ใช้เวลาไม่ถึงสองวันก็ถึงแล้วเมื่อเห็นว่าเริ่มเข้าใกล้เมืองหลวงทีละนิด วันนี้ ตอนอวิ๋นฝูหลิงและคนอื่นเดินทางถึงชานเมืองเมืองหลวง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกน “ช่วยด้วย”เป็นเสียงของผู้หญิง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 261
อวิ๋นฝูหลิงโบกมือทันทีโดยไม่ยอมรับข้อกล่าวหา“เจ้าอย่าพูดไร้สาระ ข้าไปทำร้ายเจ้าเมื่อใด?”อวิ๋นซานหูทุบพื้นด้วยหมัด ก่อนจะกล่าวโทษออกมาทีละคำ“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะโดยกรงเล็บเสือข่วนที่หน้าหรือ?”“หากมิใช่เพราะเจ้าปฏิเสธที่จะเอายาออกมาเพื่อรักษาข้า รูปโฉมของข้าจะถูกทำลายหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะถูกท่านพ่อทิ้งไว้ที่หมู่บ้านชนบทหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะถูกผู้อื่นเหยียดหยาม จนแม้แต่คนรับใช้ที่หมู่บ้านชนบทก็ยังเมินข้า และกล้าดูหมิ่นข้าหรือ?”แต่ละคำที่อวิ๋นซานหูกล่าวออกมา เต็มไปด้วยความโศกเศร้า สิ้นหวัง ความเจ็บปวดและเคียดแค้นอวิ๋นฝูหลิงฟังจากคำพูดไม่กี่ประโยคของนาง ไม่นานก็พอจะคาดเดาต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ก่อนหน้านี้อวิ๋นซานหูถูกเสือข่วนหน้าที่เขาเฟิ่งลั่ว เพราะขาดการรักษาและยา ทั้งยังเสียเวลาไปนาน ทำให้ไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที หลังจากนั้นย่อมมีแผลเป็นแม้ว่านางจะรีบกลับมาเมืองหลวง เพื่อมารับการรักษาจากหมอที่ดีที่สุด ก็ยังไม่อาจรักษาให้หายสนิทได้ด้วยนิสัยเห็นแก่ผลประโยชน์ของอวิ๋นกานซง ลูกสาวผู้สูญเสียรูปโฉมไป ย่อมสูญเสียราคาไปด้วยไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 262
ไม่นาน ขบวนรถม้าก็เดินทางอีกครั้งเซียวจิ่งอี้ถาม “เจ้าจับนางมาเพื่ออันใดหรือ?”อวิ๋นฝูหลิงเผยรอยยิ้มลึกล้ำออกมา “ย่อมเป็นเพราะมีประโยชน์ หลังจากนี้ท่านจะรู้เอง”ในช่วงเวลาสั้น ๆ อวิ๋นฝูหลิงก็มีแผนการในใจแล้วเซียวจิ่งอี้เห็นเช่นนั้น ในใจก็คาดเดาออกได้หลายส่วน แต่ก็มิได้ซักไซ้ ทว่ากลับเอ่ยเตือน“สตรีผู้นี้โง่เขลา หากเจ้าต้องการใช้ประโยชน์จากนาง ต้องระวังเสียหน่อย เพื่อมิให้นางทำเสียเรื่องมากกว่าจะสร้างประโยชน์ จนทำลายแผนของเจ้า”อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกราวกับตัวเองเจอเนื้อคู่ความรู้สึกที่ใจตรงกันเช่นนี้ และเข้าใจกันได้โดยมิต้องเอ่ย ช่างดีมากจริง ๆอวิ๋นฝูหลิงจับมือของเซียวจิ่งอี้ พลางเอ่ยว่า “วางใจเถอะ ข้าคิดคำนวณไว้ในใจแล้ว”รถม้าแล่นไปถึงเมืองหลวง ยามที่ดวงอาทิตย์สูงเสียดฟ้า ก็มาถึงประตูเมืองเมืองหลวงเป็นศูนย์กลางการเมืองและเศรษฐศาสตร์ของแคว้นต้าฉี แค่พื้นที่โล่งหน้าประตูเมือง ก็มีขนาดใหญ่เท่ากับสนามลูกหนังสามสนามแล้วผู้คนที่กำลังต่อแถวเข้าเมือง มีลักษณะแถวยาวราวกับตัวมังกรกำแพงเมืองสูงตระหง่านทะลุเมฆ ดูแข็งแกร่งมั่นคงทั้งบนกำแพงเมืองและใต้กำแพงเมืองล้วนมีองครักษ์เฝ้าอยู่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 263
หลังจากเข้ามาในวังหลวง เซียวจิ่งอี้ก็มิได้มีท่าทีปิดบังอันใดอีก และพาอวิ๋นฝูหลิงกับอวิ๋นจิงมั่วไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้จิ่งผิงที่ตำหนักจื่อเฉินข้าหลวงและองครักษ์ที่พบเจอระหว่างทางพากันโค้งคำนับและหลีกทางให้ โดยในดวงตาที่หลุบลงแอบซ่อนความแปลกใจเอาไว้ทว่าในเมืองหลวง ไม่ว่าในใจจะคาดเดาสิ่งใดไว้ ก็ไม่มีผู้ใดกล้าพูดจามั่วซั่วออกมาพวกเซียวจิ่งอี้ทั้งสามคนเพิ่งมาถึงหน้าตำหนักจื่อเฉิน ขันทีร่างท้วมซึ่งมีใบหน้าใจดี ก็เข้ามาต้อนรับ“ถวายบังคมองค์ชายเจ็ดพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวจิ่งอี้พยักหน้าเล็กน้อย “เกากงกง”เกาโหย่วฝูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาททรงทราบว่าองค์ชายเจ็ดจะกลับมาวันนี้ จึงรอท่านมาตั้งแต่เช้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กล่าวจบ เกาโหย่วฝูก็โค้งคำนับอวิ๋นฝูหลิง “ท่านผู้นี้คงเป็นคุณหนูใหญ่อวิ๋นกระมัง?”อวิ๋นฝูหลิงทำความเคารพครึ่งหนึ่งกลับไปด้วยรอยยิ้มเกาโหย่วฝูรีบหลบไปด้านข้าง “คุณหนูใหญ่อวิ๋นโปรดอภัย ข้าจะกล้ารับความเคารพจากท่านได้อย่างไรกัน”พูดจบ ก็มองไปทางเด็กชายตัวน้อยที่เซียวจิ่งอี้อุ้มอยู่“ซื่อจื่อน้อยช่างเหมือนกับองค์ชายเจ็ดยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงได้รับจดหมายขององค์ชายเจ็ดแล้ว เมื่อทรงทราบว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 264
“ข้าลงโทษพี่รองของเจ้าโดยการกักตัวไว้แล้ว ขังเขาไว้สักระยะก่อน เขาจะได้ไม่ก่อเรื่องโง่ ๆ อีก”“ในจดหมายของเจ้าที่บอกว่าการลอบสังหาร อาจจะเกี่ยวข้องกับชาวแคว้นเยว่ ข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว”“หากเป็นพวกชาวแคว้นเยว่ที่หลงเหลืออยู่คิดจะสร้างปัญหาจริง ๆ ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่นอน”เซียวจิ่งอี้กล่าวว่า “คนเหล่านั้นที่คิดจะลอบสังหารกระหม่อมมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่บนร่าง นี่คือสัญลักษณ์ของคนเผ่าเยว่ จึงเป็นสาเหตุที่กระหม่อมสงสัยว่าคนแคว้นเยว่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังพ่ะย่ะค่ะ”“เพียงแต่ในยามนั้นแคว้นเยว่ถูกทำลาย และคนในราชวงศ์เยว่ก็ถูกสังหารจนสิ้นแล้ว สกุลเยว่จึงแทบไม่เหลือชิ้นดี”“ลูกไม่อาจรู้ได้ว่าผู้ใดคือคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง และมีจุดประสงค์อันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“หรือพวกเขาต้องการคิดจะฟื้นฟูแคว้นกลับมาพ่ะย่ะค่ะ?”“แค่มดแมลงฝูงหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องกังวล” ฮ่องเต้จิ่งผิงตบไหล่ของเซียวจิ่งอี้ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน“ในจดหมายเจ้าบอกว่าต้องการตบแต่งกับอวิ๋นฝูหลิง เจ้าจริงจังหรือ?”เซียวจิ่งอี้คุกเข่าพลางกล่าวว่า “ลูกได้พบนางอีกครั้งอย่างไม่คาดฝันที่เจียงโจว และตกหลุมรักนางพ่ะย่ะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 1
อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งฟื้นคืนสติอย่างงงงวย ก็ถูกตบหน้าอย่างแรง“นังตัวดี ข้าชอบเจ้านั้นเป็นวาสนาของเจ้า!”“เจ้ายังกล้ากัดข้าอีกหรือ? แรงแค่นี้คิดว่าสามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของข้าได้งั้นหรือ?”“ปรนนิบัติข้ากับพวกพี่น้องให้มีความสุขแต่โดยดี แล้วข้าจะปล่อยเจ้ากับเจ้าเด็กนั่น!”“ไม่เช่นนั้น รอพวกเราพี่น้องทุกคนสนุกกับเจ้าจนพอแล้ว จะขายพวกเจ้าสองแม่ลูกให้ซ่องเสีย!”ความรู้สึกเจ็บแสบที่แก้ม ทำให้สติของอวิ๋นฝูหลิงแจ่มชัดขึ้นหลายส่วนความโกรธอันไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านอยู่ในก้นบึ้งหัวใจนางนางเป็นหมอเทวดาที่ได้รับความเคารพมากที่สุดในฐานปฏิบัติการโลกวิบัติ ใครหน้าไหนมันอยากตายถึงกล้าทำแบบนี้กับนาง?นางลืมตาขึ้น ก็มองเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังกุมใบหูที่มีเลือดไหลพลางฉีกกระชากเสื้อผ้าของนางด้วยสีหน้าหื่นกามและยังมีผู้ชายอีกหลายคนยืนเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ อย่างหยาบคาย“นังตัวดีนี่นิสัยรุนแรงใช้ได้ เมื่อครู่เกือบกัดหูลูกพี่ขาด”“นิสัยรุนแรงแบบนี้สิถึงจะมีรสชาติ…”“ลูกพี่ ท่านรีบจัดการเถอะ พวกเรายังรอสนุกอยู่นะ อีกเดี๋ยวมีคนมาก็อดหรอก”“วางใจเถอะ วันนี้ฝนตกหนักเช่นนี้ ไม่มีคนมาแน่นอน พวกเรามีเวลาอีกเยอะ ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 2
ระหว่างฟ้าดินที่ถูกหมอกปกคลุม เรือนไผ่สองชั้นหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางภายในเรือนไผ่เก็บทรัพยากรต่างๆ ที่อวิ๋นฝูหลิงรวบรวมมาได้ในโลกวิบัติ อวิ๋นฝูหลิงเดินวนในเรือนไผ่หนึ่งรอบ พบว่าทรัพยากรเหล่านั้นยังอยู่ นางรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในทันทีด้านซ้ายของเรือนไผ่เป็นแปลงสมุนไพร ปลูกสมุนไพรนานาชนิดส่วนด้านขวามีหินย้อยก้อนหนึ่ง ห้อยอยู่กลางอากาศตรงปลายแหลมของหินย้อย มีน้ำหยดหนึ่งเกาะอยู่ หยดน้ำจะร่วงแหล่มิร่วงแหล่ส่วนด้านล่างของหินย้อยมีชามหินหนึ่งใบ ใช้สำหรับรองหยดน้ำที่หยดลงมาจากหินย้อยเวลานี้ในชามหินรองน้ำได้ครึ่งชามแล้วน้ำนี้เทียบได้กับยาวิเศษ เป็นของที่ดีมากคนทั่วไปดื่มสามารถเสริมสร้างสมรรถภาพทางกาย ร้อยโรคไม่กล้ำกราย คนป่วยดื่มสามารถขจัดร้อยโรค ฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือผาดโผนในพริบตาเวลาปรุงยาเพิ่มหนึ่งหยด สามารถกระตุ้นสรรพคุณยา เพิ่มประสิทธิภาพเพียงแต่หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณนี่หยดช้ามาก เก็บมานานสามเดือนกว่าเพิ่งจะได้แค่ครึ่งชามแต่สามารถมีหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณเช่นนี้ครึ่งชาม อวิ๋นฝูหลิงก็ดีใจมากแล้วนางรีบนำหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณจากมิติมาดื่มสองอึกทันทีกระแสอุ่นสายหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 3
น้ำท่วมที่โหมกระหน่ำกลืนกินบ้านเรือนและไร่นาในพริบตาบ้านเรือนต้านแรงซัดของกระแสน้ำไม่ไหว ถูกซัดจนพังทลาย กลายเป็นเศษซากกระจัดกระจายไปทั่วชาวบ้านที่อยู่ด้านหลังเหล่านั้น ก็ถูกน้ำท่วมม้วนเข้าไปในพริบตาคนเหล่านี้ไม่ทันได้ส่งเสียงขอความช่วยเหลือด้วยซ้ำ หลังจากลอยคออยู่ในน้ำครู่หนึ่ง ก็ถูกน้ำท่วมพัดหายไปอย่างไร้ร่องรอยชาวบ้านคนอื่นเห็นสถานการณ์ อดไม่ได้ที่จะหน้าซีด ตอนนี้แทบจะใช้มือและเท้าปีนขึ้นยอดเขาอย่างสุดชีวิตโดยเฉพาะพวกชาวบ้านที่อยู่ท้ายขบวน พวกเขาเห็นคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาถูกน้ำท่วมกลืนกินต่อหน้าต่อตาอีกเพียงนิดเดียว พวกเขาก็เกือบจะถูกฝังท่ามกลางน้ำท่วมแล้ว!ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเวลาสนใจสัมภาระที่หนักอึ้งบนแผ่นหลังแล้ว โยนของทิ้งก็ปีนขึ้นเขาอย่างสุดชีวิตในเวลาเช่นนี้ สิ่งของจะสำคัญกว่าชีวิตได้อย่างไร!อวิ๋นฝูหลิงกุมศีรษะปีนขึ้นเขา ระหว่างนั้นหันกลับมาดูสถานการณ์ของน้ำท่วมแวบหนึ่งน้ำท่วมที่อยู่ใต้เขาสูงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมู่บ้านจมไปแล้ว อีกทั้งปริมาณน้ำยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง มีแนวโน้มว่าจะท่วมสูงถึงไหล่เขาอวิ๋นฝูหลิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเวลานี้เอง หญิงสาวคนห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 264
“ข้าลงโทษพี่รองของเจ้าโดยการกักตัวไว้แล้ว ขังเขาไว้สักระยะก่อน เขาจะได้ไม่ก่อเรื่องโง่ ๆ อีก”“ในจดหมายของเจ้าที่บอกว่าการลอบสังหาร อาจจะเกี่ยวข้องกับชาวแคว้นเยว่ ข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว”“หากเป็นพวกชาวแคว้นเยว่ที่หลงเหลืออยู่คิดจะสร้างปัญหาจริง ๆ ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่นอน”เซียวจิ่งอี้กล่าวว่า “คนเหล่านั้นที่คิดจะลอบสังหารกระหม่อมมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่บนร่าง นี่คือสัญลักษณ์ของคนเผ่าเยว่ จึงเป็นสาเหตุที่กระหม่อมสงสัยว่าคนแคว้นเยว่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังพ่ะย่ะค่ะ”“เพียงแต่ในยามนั้นแคว้นเยว่ถูกทำลาย และคนในราชวงศ์เยว่ก็ถูกสังหารจนสิ้นแล้ว สกุลเยว่จึงแทบไม่เหลือชิ้นดี”“ลูกไม่อาจรู้ได้ว่าผู้ใดคือคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง และมีจุดประสงค์อันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“หรือพวกเขาต้องการคิดจะฟื้นฟูแคว้นกลับมาพ่ะย่ะค่ะ?”“แค่มดแมลงฝูงหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องกังวล” ฮ่องเต้จิ่งผิงตบไหล่ของเซียวจิ่งอี้ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน“ในจดหมายเจ้าบอกว่าต้องการตบแต่งกับอวิ๋นฝูหลิง เจ้าจริงจังหรือ?”เซียวจิ่งอี้คุกเข่าพลางกล่าวว่า “ลูกได้พบนางอีกครั้งอย่างไม่คาดฝันที่เจียงโจว และตกหลุมรักนางพ่ะย่ะ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 263
หลังจากเข้ามาในวังหลวง เซียวจิ่งอี้ก็มิได้มีท่าทีปิดบังอันใดอีก และพาอวิ๋นฝูหลิงกับอวิ๋นจิงมั่วไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้จิ่งผิงที่ตำหนักจื่อเฉินข้าหลวงและองครักษ์ที่พบเจอระหว่างทางพากันโค้งคำนับและหลีกทางให้ โดยในดวงตาที่หลุบลงแอบซ่อนความแปลกใจเอาไว้ทว่าในเมืองหลวง ไม่ว่าในใจจะคาดเดาสิ่งใดไว้ ก็ไม่มีผู้ใดกล้าพูดจามั่วซั่วออกมาพวกเซียวจิ่งอี้ทั้งสามคนเพิ่งมาถึงหน้าตำหนักจื่อเฉิน ขันทีร่างท้วมซึ่งมีใบหน้าใจดี ก็เข้ามาต้อนรับ“ถวายบังคมองค์ชายเจ็ดพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวจิ่งอี้พยักหน้าเล็กน้อย “เกากงกง”เกาโหย่วฝูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาททรงทราบว่าองค์ชายเจ็ดจะกลับมาวันนี้ จึงรอท่านมาตั้งแต่เช้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กล่าวจบ เกาโหย่วฝูก็โค้งคำนับอวิ๋นฝูหลิง “ท่านผู้นี้คงเป็นคุณหนูใหญ่อวิ๋นกระมัง?”อวิ๋นฝูหลิงทำความเคารพครึ่งหนึ่งกลับไปด้วยรอยยิ้มเกาโหย่วฝูรีบหลบไปด้านข้าง “คุณหนูใหญ่อวิ๋นโปรดอภัย ข้าจะกล้ารับความเคารพจากท่านได้อย่างไรกัน”พูดจบ ก็มองไปทางเด็กชายตัวน้อยที่เซียวจิ่งอี้อุ้มอยู่“ซื่อจื่อน้อยช่างเหมือนกับองค์ชายเจ็ดยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงได้รับจดหมายขององค์ชายเจ็ดแล้ว เมื่อทรงทราบว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 262
ไม่นาน ขบวนรถม้าก็เดินทางอีกครั้งเซียวจิ่งอี้ถาม “เจ้าจับนางมาเพื่ออันใดหรือ?”อวิ๋นฝูหลิงเผยรอยยิ้มลึกล้ำออกมา “ย่อมเป็นเพราะมีประโยชน์ หลังจากนี้ท่านจะรู้เอง”ในช่วงเวลาสั้น ๆ อวิ๋นฝูหลิงก็มีแผนการในใจแล้วเซียวจิ่งอี้เห็นเช่นนั้น ในใจก็คาดเดาออกได้หลายส่วน แต่ก็มิได้ซักไซ้ ทว่ากลับเอ่ยเตือน“สตรีผู้นี้โง่เขลา หากเจ้าต้องการใช้ประโยชน์จากนาง ต้องระวังเสียหน่อย เพื่อมิให้นางทำเสียเรื่องมากกว่าจะสร้างประโยชน์ จนทำลายแผนของเจ้า”อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกราวกับตัวเองเจอเนื้อคู่ความรู้สึกที่ใจตรงกันเช่นนี้ และเข้าใจกันได้โดยมิต้องเอ่ย ช่างดีมากจริง ๆอวิ๋นฝูหลิงจับมือของเซียวจิ่งอี้ พลางเอ่ยว่า “วางใจเถอะ ข้าคิดคำนวณไว้ในใจแล้ว”รถม้าแล่นไปถึงเมืองหลวง ยามที่ดวงอาทิตย์สูงเสียดฟ้า ก็มาถึงประตูเมืองเมืองหลวงเป็นศูนย์กลางการเมืองและเศรษฐศาสตร์ของแคว้นต้าฉี แค่พื้นที่โล่งหน้าประตูเมือง ก็มีขนาดใหญ่เท่ากับสนามลูกหนังสามสนามแล้วผู้คนที่กำลังต่อแถวเข้าเมือง มีลักษณะแถวยาวราวกับตัวมังกรกำแพงเมืองสูงตระหง่านทะลุเมฆ ดูแข็งแกร่งมั่นคงทั้งบนกำแพงเมืองและใต้กำแพงเมืองล้วนมีองครักษ์เฝ้าอยู่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 261
อวิ๋นฝูหลิงโบกมือทันทีโดยไม่ยอมรับข้อกล่าวหา“เจ้าอย่าพูดไร้สาระ ข้าไปทำร้ายเจ้าเมื่อใด?”อวิ๋นซานหูทุบพื้นด้วยหมัด ก่อนจะกล่าวโทษออกมาทีละคำ“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะโดยกรงเล็บเสือข่วนที่หน้าหรือ?”“หากมิใช่เพราะเจ้าปฏิเสธที่จะเอายาออกมาเพื่อรักษาข้า รูปโฉมของข้าจะถูกทำลายหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะถูกท่านพ่อทิ้งไว้ที่หมู่บ้านชนบทหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะถูกผู้อื่นเหยียดหยาม จนแม้แต่คนรับใช้ที่หมู่บ้านชนบทก็ยังเมินข้า และกล้าดูหมิ่นข้าหรือ?”แต่ละคำที่อวิ๋นซานหูกล่าวออกมา เต็มไปด้วยความโศกเศร้า สิ้นหวัง ความเจ็บปวดและเคียดแค้นอวิ๋นฝูหลิงฟังจากคำพูดไม่กี่ประโยคของนาง ไม่นานก็พอจะคาดเดาต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ก่อนหน้านี้อวิ๋นซานหูถูกเสือข่วนหน้าที่เขาเฟิ่งลั่ว เพราะขาดการรักษาและยา ทั้งยังเสียเวลาไปนาน ทำให้ไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที หลังจากนั้นย่อมมีแผลเป็นแม้ว่านางจะรีบกลับมาเมืองหลวง เพื่อมารับการรักษาจากหมอที่ดีที่สุด ก็ยังไม่อาจรักษาให้หายสนิทได้ด้วยนิสัยเห็นแก่ผลประโยชน์ของอวิ๋นกานซง ลูกสาวผู้สูญเสียรูปโฉมไป ย่อมสูญเสียราคาไปด้วยไม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 260
“แม่นางหลี่ท่านนี้กับข้าพอจะรู้จักกัน หวังว่าผู้นำตระกูลวั่นจะเห็นแก่หน้าข้า ช่วยดูแลนางเป็นการส่วนตัวหน่อย”วั่นจื้อซินหน้าซีดทันที เกือบจะคุกเข่าโดยตรงเขาคิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะไปอยู่แล้ว ยังจะถือโอกาสจัดการเขาอีกยกและยิ่งคิดไม่ถึงว่าแม่นางสกุลหลี่ที่กลายเป็นเด็กกำพร้าแล้ว จะรู้จักกับอวิ๋นฝูหลิงด้วย เขารีบสารภาพทันที “เมื่อก่อนข้าเลอะเลือนไปชั่วขณะ ไม่กล้าอีกแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว!”วั่นหงเขม็งใส่วั่นจื้อซินแวบหนึ่ง แล้วกล่าวสัญญากับอวิ๋นฝูหลิง “แม่นางอวิ๋น เจ้าวางใจได้ ข้าจะอบรมเจ้าหลานชายที่ไม่เอาไหนคนนี้ดีๆ แน่นอน”“ส่วนทางแม่นางหลี่ ข้าก็จะให้คนดูแลช่วยดูแล จะไม่มีใครหาเรื่องนางอีกแน่นอน”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นรบกวนผู้นำตระกูลวั่นแล้ว”“ข้าไปรอนายน้อยวั่นที่เมืองหลวงนะ!”หลังจากกล่าวอำลาผู้นำตระกูลวั่นและคนอื่น รถม้าก็แล่นออกจากเขตปกครองจินโจวจากจินโจวถึงเมืองหลวง ใช้เวลาไม่ถึงสองวันก็ถึงแล้วเมื่อเห็นว่าเริ่มเข้าใกล้เมืองหลวงทีละนิด วันนี้ ตอนอวิ๋นฝูหลิงและคนอื่นเดินทางถึงชานเมืองเมืองหลวง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกน “ช่วยด้วย”เป็นเสียงของผู้หญิง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 259
พลันสวินเส้าคังอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้นมา กล่าวอย่างมีความสุข “เจ้าหลานชาย รอไปถึงเมืองหลวงแล้ว ลุงพาเจ้าไปเที่ยวดีหรือไม่?”อวิ๋นจิงมั่วรู้สึกได้ว่าท่านลุงที่เจอกันครั้งแรกคนนี้ ชอบเขามากจริงๆ จึงพยักหน้ากล่าวทันที “ดีขอรับ!”สวินเส้าคังอยู่กินอาหารเย็นกับครอบครัวอวิ๋นฝูหลิงในโรงเตี๊ยมอย่างหน้าด้านๆ แล้วหลังอาหารเย็น สวินเส้าคังหาโอกาสคุยกับอวิ๋นฝูหลิงอย่างพักใหญ่“น้องอวิ๋น เจ้าคิดดีแล้วหรือว่าจะอยู่กับเขาจริงๆ?”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า กล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ศิษย์พี่สวิน หลังจากข้าพิจารณาอย่างจริงจังแล้ว จึงตัดสินใจ”“ข้าอยากอยู่ร่วมกับเขา อีกทั้งพวกเรายังมีจิงมั่ว”ในแนวคิดของอวิ๋นฝูหลิง ผู้หญิงยุคใหม่ ต่อให้มีลูกแล้ว และจะไม่ถูกผู้ชายผูกมัดเพราะลูกนางเห็นกรณีที่ทิ้งสามีเลี้ยงลูกคนเดียวมาเยอะแล้วแต่อยู่ในยุคนี้ ในสายตาของคนทั่วไป ผู้หญิงคนหนึ่งเสียตัวให้ผู้ชายคนหนึ่ง และยังให้กำเนิดลูกของเขา ชีวิตนี้ก็จะถูกตีตราของผู้ชายคนนั้นแม้อวิ๋นฝูหลิงดูถูกความคิดเช่นนี้แต่ถ้าหากสามารถใช้ข้ออ้างนี้โน้มน้าวสวินเส้าคัง อวิ๋นฝูหลิงก็ไม่ถือสาที่จะหยิบเอามาใช้เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้ย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 258
เซียวจิ่งอี้พยักหน้า “ข้าจะไปสั่งการเดี๋ยวนี้”เซียวจิ่งอี้ลองคำนวณเวลา เที่ยวเล่นที่เขตปกครองจินโจวจินโจวสองวัน ไม่ทำให้การเดินทางกลับเมืองหลวงล่าช้า และไม่พลาดงานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ของวังหลวงแต่ในเมื่อเขาเปิดเผยตัวตนที่สกุลวั่นแล้ว ก็ไม่สะดวกอยู่เขตปกครองจินโจวต่อแล้ว รีบไปจากที่นี่โดยเร็วดีกว่าเซียวจิ่งอี้สั่งให้คนเก็บสัมภาระ เตรียมตัวออกเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้ใครจะรู้ว่าพอถึงช่วงบ่าย มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญท่านหนึ่งมาที่โรงเตี๊ยมเซียวจิ่งอี้เห็นสวินเส้าคังมา เขาหรี่ตาเล็กน้อย “คุณชายสวินมีธุระอะไร?”สวินเส้าคังประสานมือคำนับเซียวจิ่งอี้ แม้ท่าทีนอบน้อม กลับไม่มีความยำเกรง“วันนี้ได้พบกับน้องอวิ๋นอีกครั้ง ย่อมต้องกินข้าวฉลองกันสักมื้อ”“อีกอย่าง ข้ายังมีเรื่องอยากคุยกับอี้อ๋องสักหน่อย”เซียวจิ่งอี้เลิกคิ้ว ประหลาดใจเล็กน้อย “ดูเหมือนเจ้ารู้ตัวตนของข้าแล้ว”“ในเมื่อรู้ตัวตนของข้าแล้ว ยังกล้าใช้ท่าทีเช่นนี้พูดจากับข้าอีก ใจกล้าจริงๆ!”สวินเส้าคังไม่เย่อหยิ่งไม่ถ่อมตน “แม้ท่านเป็นองค์ชาย แต่เรื่องบางเรื่อง ข้า สวินเส้าคังก็ไม่คิดจะถอย”“เพื่อน้องอวิ๋นแล้ว แม้ต้องแล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 257
เรื่องราวในตอนนั้น สวินเส้าคังตรวจสอบจนรู้ทุกอย่างหลายปีนี้ที่อวิ๋นฝูหลิงเร่ร่อนอยู่ข้างนอก หาเบาะแสไม่เจอ ทั้งหมดนี้ล้วนเริ่มจากเซียวจิ่งอี้ตอนนั้นถ้าหากเขาไม่พรากความบริสุทธิ์ของอวิ๋นฝูหลิง แล้วทำให้นางอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย อวิ๋นกานซงจะมีโอกาสลงมือกับอวิ๋นฝูหลิงอย่างโหดร้ายได้อย่างไร?คนเช่นนี้ แม้เขาเป็นองค์ชายก็ไม่คู่ควรกับน้องหญิงของเขา!ความคิดของสวินเส้าอ่อนไหว จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเมื่อครู่อวิ๋นฝูหลิงจงใจเว้นระยะห่างกับเขาเรื่องนี้ จากสรรพนามการเรียกก็สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนแล้ว ตอนแรกยังเรียกเขาว่าพี่เส้าคัง หลังจากนั้นก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่ จนมาตอนท้ายเรียกเขาว่าศิษย์พี่เฉยๆ แล้วอวิ๋นฝูหลิงเป็นเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเพราะห่วงความรู้สึกเซียวจิ่งอี้จะเห็นได้ว่าในใจนางมีเขาแล้วน้องอวิ๋นต้องถูกเขาหลอกแน่ๆ และไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาไม่เช่นนั้น นางคงไม่มีทางอยู่กับเซียวจิ่งอี้เขาปกป้องน้องอวิ๋นอย่างเงียบๆ มานานหลายปี รอนางโตเป็นผู้ใหญ่มาโดยตลอด เขาไม่มีทางปล่อยมือทั้งเช่นนี้แน่นอน!สกุลวั่นจัดรถม้าส่งอวิ๋นฝูหลิงกลับโรงเตี๊ยมอวิ๋นฝูหลิงเพิ่งขึ้นรถม้า
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 256
สวินเส้าคังก็ไม่ชอบหน้าเซียวจิ่งอี้นานแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นเขากล้าเรียกชื่อของอวิ๋นฝูหลิงตรงๆ สายตาเย็นลงเล็กน้อยทันที“เรื่องของสกุลอวิ๋น ไม่ต้องรบกวนคนนอกมาช่วยกังวล”“คนที่สามารถหนุนหลังน้องอวิ๋นก็มีคนเยอะแยะ นางไม่จำเป็นต้องพึ่งเจ้า!”เซียวจิ่งอี้หัวเราะอย่างเย็นชา “คนนอก? ข้าว่าเจ้าต่างหากที่เป็นคนนอกกระมัง!”“เหมือนคุณชายสวินจะแซ่สวิน ไม่ได้แซ่อวิ๋นนะ!”สวินเส้าคังโต้กลับ “เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เป็นพ่อทั้งชีวิต ข้าคือลูกศิษย์โดยตรงของจี้ชุนโหว ย่อมเป็นคนสกุลอวิ๋น!”เซียวจิ่งอี้จับมืออวิ๋นหลิง สิบนิ้วเกี่ยวกันกับนาง แล้วมองสวินเส้าคังด้วยสายตายั่วยุ“ข้าเป็นสามีของนาง เป็นลูกเขยของสกุลอวิ๋น ลูกเขยก็เป็นลูกครึ่งหนึ่ง ข้าเป็นครึ่งหนึ่งของสกุลอวิ๋น ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกว่าลูกศิษย์อะไรนั่นของเจ้า!”“เจ้า…” สวินเส้าคังตาแดงแล้ว แม้ก่อนหน้านี้เซียวจิ่งอี้บอกว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นฮูหยินของเขา แต่สวินเส้าคังไม่เชื่อ และไม่ยอมรับด้วย“ต้องเป็นเพราะเจ้าฉวยโอกาสตอนที่น้องอวิ๋นลำบาก หลอกนางแน่!”อวิ๋นฝูหลิงเห็นทั้งสองตู้เถียงกันไม่หยุด จึงตะคอกห้ามปราม “พอที เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!”อวิ๋นฝู
