เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 266
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-07 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 267
เซียวจิ่งอี้เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของอวิ๋นฝูหลิง ก็พูดด้วยเช่นกันว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ ช่วงบ่ายเสวยแตงหอมมากเกินไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้จิ่งผิงเป็นผู้ที่ชอบกิน แต่ปกติมักจะต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ แม้แต่การกินก็ยังถูกจำกัดไว้ไม่เกินสามมื้อหากเขากินของที่ชอบมากเกินไปหน่อย ก็จะถูกทุกคนเตือนวันนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงฉวยจังหวะที่อ้างว่าอวิ๋นจิงมั่วชอบกิน ในการกินแตงหอมเพิ่มอีกหลายชิ้นเมื่อเห็นอวิ๋นฝูหลิงกับเซียวจิ่งอี้พูดถึงเรื่องนี้ ฮ่องเต้จิ่งผิงก็หาได้สนใจมากนัก มิใช่ว่าแค่กินแตงหอมมากกว่าเดิมไม่กี่ชิ้นหรือ จะเป็นเรื่องใหญ่อันใดกัน?เขาโบกพระหัตถ์อย่างไม่ยี่หระ พลางตรัสอย่างขอไปที “เข้าใจแล้ว”เซียวจิ่งอี้ยังไม่วางใจ หลังจากเกาโหย่วฝูมาส่งพวกเขาออกจากตำหนักจื่อเฉิน ก็กำชับกับเขาว่า “เกากงกง หลังจากนี้อย่าลืมเตือนเสด็จพ่อให้เรียกโอวหยางย่วนมาตรวจร่างกายด้วย อย่าให้เสด็จพ่อเป็นหวัด”เกาโหย่วฝูโค้งคำนับพลางตอบรับ “กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากเซียวจิ่งอี้ออกไป เกาโหย่วฝูก็กลับมาที่ตำหนักจื่อเฉิน และหาโอกาสเอ่ยว่า “ฝ่าบาท ไม่เรียกโอวหยางย่วนมาสักคราหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 268
เดิมทีทายาทคือเครื่องมือที่องค์ชายใช้ในการช่วงชิงบัลลังก์เดิมเซียวจิ่งอี้ก็ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทอยู่แล้ว ยามนี้ยังมีทายาทอีก เช่นนั้นตำแหน่งก็จะยิ่งมั่นคงขึ้นมิใช่หรือ?ทว่าทายาทกลับเป็นจุดอ่อนขององค์ชายสามตั้งแต่เขาแต่งงานมาจนถึงตอนนี้ มีเพียงพระราชธิดาสามคนเท่านั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีพระราชโอรสเลยเซียวจิ่งอี้กลับชิงมีพระราชโอรสก่อนเขาเสียแล้วแล้วจะไม่ให้องค์ชายสามร้อนใจได้อย่างไร?ยามนี้เองท่านจอมปราชญ์เหวินก็กล่าวว่า “องค์ชายสามอย่าทรงร้อนใจไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ความผิดถูกโยนไปให้องค์ชายรองแล้ว ต่อให้เขาจะยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่อาจวางยาสังหารเขาได้ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ แต่หลังจากนี้ต้องมีโอกาสอีกเป็นแน่”“ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนอยากให้เขาตายตั้งมากมาย เหตุใดพระองค์จึงไม่นั่งดูการต่อสู้จากด้านบนเฉย ๆ เล่าพ่ะย่ะค่ะ?”แววตาขององค์ชายสามสว่างวาบขึ้นมา “เจ้าหมายถึงเสด็จพี่ใหญ่หรือ?”ตามกฎเกณฑ์ผู้สืบทอดล้วนเป็นโอรสคนโต ในเมื่อไม่มีโอรสกับฮองเฮา ดังนั้นฮ่องเต้จิ่งผิงจึงยังไม่มีผู้สืบทอดตามกฎเกณฑ์ดังนั้นสถานะองค์ชายใหญ่ จึงทำให้ได้เปรียบมาต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 269
อวิ๋นฝูหลิงในฐานะพระชายาอี้อ๋อง หลังจากได้รับการทำความเคารพจากเหล่าคนใช้ของจวนอี้อ๋อง ก็กลับไปที่เรือนหลักกับเซียวจิ่งอี้เทียนเฉวียนที่กลับมาพอดีกล่าวว่า “พระชายา พวกผู้ดูแลหลิงกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ยามที่อวิ๋นฝูหลิงเตรียมตัวกลับเข้าเมืองหลวง ก็ส่งพวกหลิงโหยวให้พาคนล่วงหน้ามาก่อน เพื่อทำธุระบางอย่างให้นางที่เมืองหลวงยามนี้หลิงโหยวกลับมา คาดว่าคงทำธุระเสร็จแล้วอวิ๋นฝูหลิงพูดกับเซียวจิ่งอี้เล็กน้อย ก่อนจะไปเจอคนที่สวนดอกไม้หลังจากหลิงโหยวทักทาย ก็รายงานว่า “คุณหนูใหญ่ ข้าซื้อร้านค้าที่ท่านให้ข้าไปซื้อมาหมดแล้วขอรับ นี่คือโฉนดที่ดินขอรับ”กล่าวจบ หลิงโหยวก็ยื่นโฉนดที่ดินสามฉบับให้อวิ๋นฝูหลิงรับมาดู ทั้งสามร้านต่างซื้อมาตามที่นางต้องการ“ทำดีมาก!”อวิ๋นฝูหลิงเก็บโฉนดที่ดิน ก่อนจะถามอีกคราว่า “เพลงกล่อมเด็กที่ข้าให้คนไปร้องเผยแพร่ในเมือง ได้ผลเป็นเช่นไรบ้าง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิงโหยวก็อดไม่ได้ที่จะผุดรอยยิ้มขึ้นมา“เพลงกล่อมแพร่กระจายไปทุกตรอกซอกซอยในเมืองหลวงแล้วขอรับ ยามนี้ทุกคนต่างก็รู้แล้วว่าอวิ๋นกานซงมิใช่สายเลือดของสกุลอวิ๋น แต่เป็นลูกนอกสมรสซึ่งเกิดจากลูกเขยสกุลอว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 270
“ถึงครานั้นทุกคนอาจจะคิดว่าเพลงกล่อมเด็กเป็นเพียงข่าวลือและไม่น่าเชื่อถือ”“หากเป็นเช่นนั้น ทุกสิ่งที่พวกเราทำไปมิใช่ว่าสูญเปล่าหรือขอรับ?”อวิ๋นฝูหลิงลูบแขนเสื้อ พลางกล่าวว่า “ไม่ต้องรีบร้อน จะตีงูต้องตีให้ตรงจุดอ่อน!”“ต้องลงดาบครั้งแรกที่ใด ข้าคิดไว้ในใจแล้ว”หลิงโหยวเห็นอวิ๋นฝูหลิงมีแผนการในใจแล้ว ก็ไม่พูดสิ่งใดให้มากความอีกอวิ๋นฝูหลิงมองพวกลูกพี่อู๋ และกล่าวว่า “ท่านลุงหลิง พวกลูกพี่อู๋ทั้งสามคนฝากท่านดูแลด้วย”หลิงโหยวรู้ว่าในมืออวิ๋นฝูหลิงมีคนที่ใช้งานได้ไม่มาก นอกจากพวกลูกพี่อู๋ ที่เหลือทั้งหมดก็ล้วนเป็นลูกน้องของอี้อ๋อง“คุณหนูใหญ่โปรดอย่ากังวล ข้าจะฝึกฝน ให้พวกเขาประสบความสำเร็จในเร็ววัน จะได้สามารถช่วยเหลือคุณหนูใหญ่ได้”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า ก่อนจะกล่าวกับพวกลูกพี่อู๋ “ท่านลุงหลิงเป็นผู้ติดตามของพ่อข้า ยามนั้นก็เคยดูแลกิจการของสำนักช่วยชีพแทนท่านพ่อ เขาเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมของพ่อข้า”“พวกเจ้าควรเรียนรู้จากเขาให้ดี ในอนาคตพวกเจ้าจะได้เป็นเถ้าแก่ใหญ่ที่ดูแลกิจการเอง หรือกลายเป็นคนใช้ที่ทำได้เพียงวิ่งทำธุระให้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับตัวพวกเจ้าเอง!”อวิ๋นฝูหลิงถือว่าพวกลู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 271
เมื่อชาติก่อนอวิ๋นฝูหลิงไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่รู้ว่าต้องถึงอายุสักกี่ปีเด็กถึงจะแยกห้องไปนอนคนเดียวได้ แต่ตอนนี้อวิ๋นจิงมั่วยังอายุไม่ถึงขวบก็จะให้เขาไปอยู่เรือนเดี่ยวต่างหากแล้ว นางรู้สึกว่าแบบนี้ออกจะเร็วไปสักหน่อยเซียวจิ่งอี้อธิบาย “สี่ขวบก็มิใช่เด็ก ๆ แล้ว แต่ไหนแต่ไรมาพอเหล่าองค์ชายอายุได้สามขวบก็ย้ายออกจากตำหนักของมารดา ออกไปเลือกตำหนักอยู่เองต่างหาก มีแม่นม หมัวหมัว กับข้าราชบริพารคอยดูแล หากมารดาผู้ให้กำเนิดมียศต่ำหรือฐานะไม่ดี พอเกิดมาก็จะถูกอุ้มไปให้พระสนมคนอื่น ๆ ที่มียศสูงเลี้ยงดูอยู่ใต้บารมี ต่อให้ไม่ถูกนำตัวไป ในเวลาหนึ่งปีก็ไม่ง่ายดายนักกว่าจะได้พบหน้ามารดาผู้ให้กำเนิดสักสองสามครั้ง”“พอหกขวบ ก็ต้องไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวง”“การศึกษาของเหล่าราชนิกุลเป็นเช่นนี้มาเนิ่นนานแล้ว ที่ข้าพาจิงมั่วกลับมาก็เพื่ออยากคิดเผื่อเขา มีบางเรื่องที่ต้องเตรียมตัวเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”อวิ๋นฝูหลิงได้ฟังเช่นนี้ เลยคิดไปว่าที่เซียวจิ่งอี้พูดมาทั้งหมดนี้บางทีอาจจะเป็นประสบการณ์ตอนเด็ก ๆ ของเขาเองก็เป็นได้ นางจึงอดเจ็บปวดใจไม่ได้“ตอนเด็ก ๆ ท่านก็ทำเช่นนี้หรือ?” อวิ๋นฝูหลิงเอ่ยถามเซียวจิ่งอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 272
เซียวจิ่งอี้ประทับจุมพิตอวิ๋นฝูหลิงเล็กน้อย แล้วก้มหน้าพูดอยู่ข้างหูของนาง “ข้ามีความคิดไม่ดีอันใดหรือ? แค่อยากมีลูกกับเจ้าอีกสักคนเท่านั้น”“ฝูหลิง พวกเรามีลูกสาวอีกสักคนดีหรือไม่?”แม้ว่าอวิ๋นฝูหลิงจะมีความตั้งใจแรงกล้า ทว่ายามนี้ถูกเขายั่วเย้าจนหน้าแดงก่ำไปหมด“ท่านอย่าประเจิดประเจ้อ จิงมั่วยังอยู่ตรงนี้นะ!”เป็นครั้งแรกที่เซียงจิ่งอี้รู้สึกว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้เกะกะสายตาดูท่าต้องรีบให้เขาย้ายออกไปอยู่เรือนคนเดียวให้ไวขึ้นถึงจะดีแต่ท่าทางที่ทั้งเขินอายทั้งตื่นตระหนกเช่นนี้ของอวิ๋นฝูหลิงช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน มันทำให้เขายิ่งรักใคร่จนแทบไม่ไหวอวิ๋นฝูหลิงกลัวว่าเซียวจิ่งอี้จะทำอะไรตามอำเภอใจขึ้นมาจริง ๆ จึงรีบลุกขึ้นพลางผลักเขาออก“นี่ก็ดึกแล้ว ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อน ท่านเองก็รีบกลับไปพักผ่อนเถิด!”เซียวจิ่งอี้กอดอวิ๋นฝูหลิงไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ขยับเข้าใกล้นางพลางกล่าวว่า “ที่นี่คือเรือนหลัก พระชายาไล่ให้สามีออกไปข้างนอก สามียังจะรักษาหน้าได้ที่ไหนกัน?”อวิ๋นฝูหลิงไม่หลงตามคำหลอกล่อของเขา “เมื่อก่อนพวกเราก็แยกห้องนอนกันมาตลอด”“เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้ พ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 1
อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งฟื้นคืนสติอย่างงงงวย ก็ถูกตบหน้าอย่างแรง“นังตัวดี ข้าชอบเจ้านั้นเป็นวาสนาของเจ้า!”“เจ้ายังกล้ากัดข้าอีกหรือ? แรงแค่นี้คิดว่าสามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของข้าได้งั้นหรือ?”“ปรนนิบัติข้ากับพวกพี่น้องให้มีความสุขแต่โดยดี แล้วข้าจะปล่อยเจ้ากับเจ้าเด็กนั่น!”“ไม่เช่นนั้น รอพวกเราพี่น้องทุกคนสนุกกับเจ้าจนพอแล้ว จะขายพวกเจ้าสองแม่ลูกให้ซ่องเสีย!”ความรู้สึกเจ็บแสบที่แก้ม ทำให้สติของอวิ๋นฝูหลิงแจ่มชัดขึ้นหลายส่วนความโกรธอันไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านอยู่ในก้นบึ้งหัวใจนางนางเป็นหมอเทวดาที่ได้รับความเคารพมากที่สุดในฐานปฏิบัติการโลกวิบัติ ใครหน้าไหนมันอยากตายถึงกล้าทำแบบนี้กับนาง?นางลืมตาขึ้น ก็มองเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังกุมใบหูที่มีเลือดไหลพลางฉีกกระชากเสื้อผ้าของนางด้วยสีหน้าหื่นกามและยังมีผู้ชายอีกหลายคนยืนเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ อย่างหยาบคาย“นังตัวดีนี่นิสัยรุนแรงใช้ได้ เมื่อครู่เกือบกัดหูลูกพี่ขาด”“นิสัยรุนแรงแบบนี้สิถึงจะมีรสชาติ…”“ลูกพี่ ท่านรีบจัดการเถอะ พวกเรายังรอสนุกอยู่นะ อีกเดี๋ยวมีคนมาก็อดหรอก”“วางใจเถอะ วันนี้ฝนตกหนักเช่นนี้ ไม่มีคนมาแน่นอน พวกเรามีเวลาอีกเยอะ ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 2
ระหว่างฟ้าดินที่ถูกหมอกปกคลุม เรือนไผ่สองชั้นหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางภายในเรือนไผ่เก็บทรัพยากรต่างๆ ที่อวิ๋นฝูหลิงรวบรวมมาได้ในโลกวิบัติ อวิ๋นฝูหลิงเดินวนในเรือนไผ่หนึ่งรอบ พบว่าทรัพยากรเหล่านั้นยังอยู่ นางรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในทันทีด้านซ้ายของเรือนไผ่เป็นแปลงสมุนไพร ปลูกสมุนไพรนานาชนิดส่วนด้านขวามีหินย้อยก้อนหนึ่ง ห้อยอยู่กลางอากาศตรงปลายแหลมของหินย้อย มีน้ำหยดหนึ่งเกาะอยู่ หยดน้ำจะร่วงแหล่มิร่วงแหล่ส่วนด้านล่างของหินย้อยมีชามหินหนึ่งใบ ใช้สำหรับรองหยดน้ำที่หยดลงมาจากหินย้อยเวลานี้ในชามหินรองน้ำได้ครึ่งชามแล้วน้ำนี้เทียบได้กับยาวิเศษ เป็นของที่ดีมากคนทั่วไปดื่มสามารถเสริมสร้างสมรรถภาพทางกาย ร้อยโรคไม่กล้ำกราย คนป่วยดื่มสามารถขจัดร้อยโรค ฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือผาดโผนในพริบตาเวลาปรุงยาเพิ่มหนึ่งหยด สามารถกระตุ้นสรรพคุณยา เพิ่มประสิทธิภาพเพียงแต่หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณนี่หยดช้ามาก เก็บมานานสามเดือนกว่าเพิ่งจะได้แค่ครึ่งชามแต่สามารถมีหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณเช่นนี้ครึ่งชาม อวิ๋นฝูหลิงก็ดีใจมากแล้วนางรีบนำหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณจากมิติมาดื่มสองอึกทันทีกระแสอุ่นสายหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 272
เซียวจิ่งอี้ประทับจุมพิตอวิ๋นฝูหลิงเล็กน้อย แล้วก้มหน้าพูดอยู่ข้างหูของนาง “ข้ามีความคิดไม่ดีอันใดหรือ? แค่อยากมีลูกกับเจ้าอีกสักคนเท่านั้น”“ฝูหลิง พวกเรามีลูกสาวอีกสักคนดีหรือไม่?”แม้ว่าอวิ๋นฝูหลิงจะมีความตั้งใจแรงกล้า ทว่ายามนี้ถูกเขายั่วเย้าจนหน้าแดงก่ำไปหมด“ท่านอย่าประเจิดประเจ้อ จิงมั่วยังอยู่ตรงนี้นะ!”เป็นครั้งแรกที่เซียงจิ่งอี้รู้สึกว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้เกะกะสายตาดูท่าต้องรีบให้เขาย้ายออกไปอยู่เรือนคนเดียวให้ไวขึ้นถึงจะดีแต่ท่าทางที่ทั้งเขินอายทั้งตื่นตระหนกเช่นนี้ของอวิ๋นฝูหลิงช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน มันทำให้เขายิ่งรักใคร่จนแทบไม่ไหวอวิ๋นฝูหลิงกลัวว่าเซียวจิ่งอี้จะทำอะไรตามอำเภอใจขึ้นมาจริง ๆ จึงรีบลุกขึ้นพลางผลักเขาออก“นี่ก็ดึกแล้ว ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อน ท่านเองก็รีบกลับไปพักผ่อนเถิด!”เซียวจิ่งอี้กอดอวิ๋นฝูหลิงไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ขยับเข้าใกล้นางพลางกล่าวว่า “ที่นี่คือเรือนหลัก พระชายาไล่ให้สามีออกไปข้างนอก สามียังจะรักษาหน้าได้ที่ไหนกัน?”อวิ๋นฝูหลิงไม่หลงตามคำหลอกล่อของเขา “เมื่อก่อนพวกเราก็แยกห้องนอนกันมาตลอด”“เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้ พ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 271
เมื่อชาติก่อนอวิ๋นฝูหลิงไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่รู้ว่าต้องถึงอายุสักกี่ปีเด็กถึงจะแยกห้องไปนอนคนเดียวได้ แต่ตอนนี้อวิ๋นจิงมั่วยังอายุไม่ถึงขวบก็จะให้เขาไปอยู่เรือนเดี่ยวต่างหากแล้ว นางรู้สึกว่าแบบนี้ออกจะเร็วไปสักหน่อยเซียวจิ่งอี้อธิบาย “สี่ขวบก็มิใช่เด็ก ๆ แล้ว แต่ไหนแต่ไรมาพอเหล่าองค์ชายอายุได้สามขวบก็ย้ายออกจากตำหนักของมารดา ออกไปเลือกตำหนักอยู่เองต่างหาก มีแม่นม หมัวหมัว กับข้าราชบริพารคอยดูแล หากมารดาผู้ให้กำเนิดมียศต่ำหรือฐานะไม่ดี พอเกิดมาก็จะถูกอุ้มไปให้พระสนมคนอื่น ๆ ที่มียศสูงเลี้ยงดูอยู่ใต้บารมี ต่อให้ไม่ถูกนำตัวไป ในเวลาหนึ่งปีก็ไม่ง่ายดายนักกว่าจะได้พบหน้ามารดาผู้ให้กำเนิดสักสองสามครั้ง”“พอหกขวบ ก็ต้องไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวง”“การศึกษาของเหล่าราชนิกุลเป็นเช่นนี้มาเนิ่นนานแล้ว ที่ข้าพาจิงมั่วกลับมาก็เพื่ออยากคิดเผื่อเขา มีบางเรื่องที่ต้องเตรียมตัวเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”อวิ๋นฝูหลิงได้ฟังเช่นนี้ เลยคิดไปว่าที่เซียวจิ่งอี้พูดมาทั้งหมดนี้บางทีอาจจะเป็นประสบการณ์ตอนเด็ก ๆ ของเขาเองก็เป็นได้ นางจึงอดเจ็บปวดใจไม่ได้“ตอนเด็ก ๆ ท่านก็ทำเช่นนี้หรือ?” อวิ๋นฝูหลิงเอ่ยถามเซียวจิ่งอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 270
“ถึงครานั้นทุกคนอาจจะคิดว่าเพลงกล่อมเด็กเป็นเพียงข่าวลือและไม่น่าเชื่อถือ”“หากเป็นเช่นนั้น ทุกสิ่งที่พวกเราทำไปมิใช่ว่าสูญเปล่าหรือขอรับ?”อวิ๋นฝูหลิงลูบแขนเสื้อ พลางกล่าวว่า “ไม่ต้องรีบร้อน จะตีงูต้องตีให้ตรงจุดอ่อน!”“ต้องลงดาบครั้งแรกที่ใด ข้าคิดไว้ในใจแล้ว”หลิงโหยวเห็นอวิ๋นฝูหลิงมีแผนการในใจแล้ว ก็ไม่พูดสิ่งใดให้มากความอีกอวิ๋นฝูหลิงมองพวกลูกพี่อู๋ และกล่าวว่า “ท่านลุงหลิง พวกลูกพี่อู๋ทั้งสามคนฝากท่านดูแลด้วย”หลิงโหยวรู้ว่าในมืออวิ๋นฝูหลิงมีคนที่ใช้งานได้ไม่มาก นอกจากพวกลูกพี่อู๋ ที่เหลือทั้งหมดก็ล้วนเป็นลูกน้องของอี้อ๋อง“คุณหนูใหญ่โปรดอย่ากังวล ข้าจะฝึกฝน ให้พวกเขาประสบความสำเร็จในเร็ววัน จะได้สามารถช่วยเหลือคุณหนูใหญ่ได้”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า ก่อนจะกล่าวกับพวกลูกพี่อู๋ “ท่านลุงหลิงเป็นผู้ติดตามของพ่อข้า ยามนั้นก็เคยดูแลกิจการของสำนักช่วยชีพแทนท่านพ่อ เขาเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมของพ่อข้า”“พวกเจ้าควรเรียนรู้จากเขาให้ดี ในอนาคตพวกเจ้าจะได้เป็นเถ้าแก่ใหญ่ที่ดูแลกิจการเอง หรือกลายเป็นคนใช้ที่ทำได้เพียงวิ่งทำธุระให้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับตัวพวกเจ้าเอง!”อวิ๋นฝูหลิงถือว่าพวกลู
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 269
อวิ๋นฝูหลิงในฐานะพระชายาอี้อ๋อง หลังจากได้รับการทำความเคารพจากเหล่าคนใช้ของจวนอี้อ๋อง ก็กลับไปที่เรือนหลักกับเซียวจิ่งอี้เทียนเฉวียนที่กลับมาพอดีกล่าวว่า “พระชายา พวกผู้ดูแลหลิงกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ยามที่อวิ๋นฝูหลิงเตรียมตัวกลับเข้าเมืองหลวง ก็ส่งพวกหลิงโหยวให้พาคนล่วงหน้ามาก่อน เพื่อทำธุระบางอย่างให้นางที่เมืองหลวงยามนี้หลิงโหยวกลับมา คาดว่าคงทำธุระเสร็จแล้วอวิ๋นฝูหลิงพูดกับเซียวจิ่งอี้เล็กน้อย ก่อนจะไปเจอคนที่สวนดอกไม้หลังจากหลิงโหยวทักทาย ก็รายงานว่า “คุณหนูใหญ่ ข้าซื้อร้านค้าที่ท่านให้ข้าไปซื้อมาหมดแล้วขอรับ นี่คือโฉนดที่ดินขอรับ”กล่าวจบ หลิงโหยวก็ยื่นโฉนดที่ดินสามฉบับให้อวิ๋นฝูหลิงรับมาดู ทั้งสามร้านต่างซื้อมาตามที่นางต้องการ“ทำดีมาก!”อวิ๋นฝูหลิงเก็บโฉนดที่ดิน ก่อนจะถามอีกคราว่า “เพลงกล่อมเด็กที่ข้าให้คนไปร้องเผยแพร่ในเมือง ได้ผลเป็นเช่นไรบ้าง?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิงโหยวก็อดไม่ได้ที่จะผุดรอยยิ้มขึ้นมา“เพลงกล่อมแพร่กระจายไปทุกตรอกซอกซอยในเมืองหลวงแล้วขอรับ ยามนี้ทุกคนต่างก็รู้แล้วว่าอวิ๋นกานซงมิใช่สายเลือดของสกุลอวิ๋น แต่เป็นลูกนอกสมรสซึ่งเกิดจากลูกเขยสกุลอว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 268
เดิมทีทายาทคือเครื่องมือที่องค์ชายใช้ในการช่วงชิงบัลลังก์เดิมเซียวจิ่งอี้ก็ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทอยู่แล้ว ยามนี้ยังมีทายาทอีก เช่นนั้นตำแหน่งก็จะยิ่งมั่นคงขึ้นมิใช่หรือ?ทว่าทายาทกลับเป็นจุดอ่อนขององค์ชายสามตั้งแต่เขาแต่งงานมาจนถึงตอนนี้ มีเพียงพระราชธิดาสามคนเท่านั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีพระราชโอรสเลยเซียวจิ่งอี้กลับชิงมีพระราชโอรสก่อนเขาเสียแล้วแล้วจะไม่ให้องค์ชายสามร้อนใจได้อย่างไร?ยามนี้เองท่านจอมปราชญ์เหวินก็กล่าวว่า “องค์ชายสามอย่าทรงร้อนใจไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ความผิดถูกโยนไปให้องค์ชายรองแล้ว ต่อให้เขาจะยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่อาจวางยาสังหารเขาได้ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ แต่หลังจากนี้ต้องมีโอกาสอีกเป็นแน่”“ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนอยากให้เขาตายตั้งมากมาย เหตุใดพระองค์จึงไม่นั่งดูการต่อสู้จากด้านบนเฉย ๆ เล่าพ่ะย่ะค่ะ?”แววตาขององค์ชายสามสว่างวาบขึ้นมา “เจ้าหมายถึงเสด็จพี่ใหญ่หรือ?”ตามกฎเกณฑ์ผู้สืบทอดล้วนเป็นโอรสคนโต ในเมื่อไม่มีโอรสกับฮองเฮา ดังนั้นฮ่องเต้จิ่งผิงจึงยังไม่มีผู้สืบทอดตามกฎเกณฑ์ดังนั้นสถานะองค์ชายใหญ่ จึงทำให้ได้เปรียบมาต
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 267
เซียวจิ่งอี้เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของอวิ๋นฝูหลิง ก็พูดด้วยเช่นกันว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ ช่วงบ่ายเสวยแตงหอมมากเกินไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้จิ่งผิงเป็นผู้ที่ชอบกิน แต่ปกติมักจะต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ แม้แต่การกินก็ยังถูกจำกัดไว้ไม่เกินสามมื้อหากเขากินของที่ชอบมากเกินไปหน่อย ก็จะถูกทุกคนเตือนวันนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงฉวยจังหวะที่อ้างว่าอวิ๋นจิงมั่วชอบกิน ในการกินแตงหอมเพิ่มอีกหลายชิ้นเมื่อเห็นอวิ๋นฝูหลิงกับเซียวจิ่งอี้พูดถึงเรื่องนี้ ฮ่องเต้จิ่งผิงก็หาได้สนใจมากนัก มิใช่ว่าแค่กินแตงหอมมากกว่าเดิมไม่กี่ชิ้นหรือ จะเป็นเรื่องใหญ่อันใดกัน?เขาโบกพระหัตถ์อย่างไม่ยี่หระ พลางตรัสอย่างขอไปที “เข้าใจแล้ว”เซียวจิ่งอี้ยังไม่วางใจ หลังจากเกาโหย่วฝูมาส่งพวกเขาออกจากตำหนักจื่อเฉิน ก็กำชับกับเขาว่า “เกากงกง หลังจากนี้อย่าลืมเตือนเสด็จพ่อให้เรียกโอวหยางย่วนมาตรวจร่างกายด้วย อย่าให้เสด็จพ่อเป็นหวัด”เกาโหย่วฝูโค้งคำนับพลางตอบรับ “กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากเซียวจิ่งอี้ออกไป เกาโหย่วฝูก็กลับมาที่ตำหนักจื่อเฉิน และหาโอกาสเอ่ยว่า “ฝ่าบาท ไม่เรียกโอวหยางย่วนมาสักคราหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 266
อวิ๋นฝูหลิงมีสีหน้าประหลาดใจ “ฝ่าบาทหมายความว่า ทรงไม่คัดค้านแล้วหรือเพคะ?”ฮ่องเต้จิ่งผิงโบกมือ “ไทเฮามีคำสั่งลงมาแล้ว สถานะก็ถูกกำหนดไว้แล้ว ข้าย่อมไม่อาจขัดไทเฮาได้”“ขอบพระทัยฝ่าบาทเป็นอย่างยิ่งเพคะ!”อวิ๋นฝูหลิงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนจะผ่านอุปสรรคนี้ไปได้แล้ว“ข้าจำได้ว่าบิดาของเจ้าเป็นหมอที่ไม่มีใครเทียบได้ ยามนั้นช่วงการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง เขาตายไปเพราะพยายามช่วยชีวิตคน”“พ่อแม่ของเจ้ามีเจ้าเป็นบุตรีเพียงคนเดียว ยามนั้นข้ามอบตำแหน่งท่านหญิงแห่งหย่งหนิงให้เจ้า ทั้งยังรับปากว่าหากในอนาคตมีลูกชาย จะเลือกคนหนึ่งให้มาสืบทอดตำแหน่งจี้ชุนโหว”“ตั้งแต่บิดาของเจ้าจากไป รายงานการมอบตำแหน่งจี้ชุนโหว ข้าระงับมันเอาไว้มาโดยตลอด”“ยามนี้เจ้ามีบุตรชายแล้ว ทั้งยังใช้สกุลอวิ๋น แต่เขาก็เป็นบุตรชายคนโตของอี้เอ๋อร์ด้วย และอี้เอ๋อร์ก็ได้ยื่นฎีกาขอให้แต่งตั้งเขาเป็นซื่อจื่อแล้ว”“เจ้าคิดว่าอย่างไร?”อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกซาบซึ้งใจต่อฮ่องเต้จิ่งผิงจากใจจริงหากมิใช่เพราะเขาระงับการสืบทอดตำแหน่งของอวิ๋นกานซงไว้ ตำแหน่งจี้ชุนโหวคงถูกอวิ๋นกานซงสืบทอดไปแล้วจริง ๆ และการจะขับไล่อวิ๋นกานซงออ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 265
อย่างไรก็ตามอำนาจของเครือญาติภายนอกกลับแข็งแกร่งเกินไป ทั้งยังซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นการเคลื่อนไหวเพียงคราเดียวยังส่งผลกระทบต่อทุกส่วนด้วยด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้จิ่งผิงจึงปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นอย่างยิ่งหากเซียวจิ่งอี้ตบแต่งกับอวิ๋นฝูหลิง ในอนาคตก็ย่อมไม่เหมือนเขา ที่ถูกรบกวนจากเครือญาติภายนอกอวิ๋นฝูหลิงพักผ่อนอยู่ในห้องข้างกับอวิ๋นจิงมั่วได้ครู่หนึ่ง ก็เห็นเกาโหย่วฝูเข้ามาบอกว่า “คุณหนูใหญ่อวิ๋น ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ไปเข้าเฝ้า”อวิ๋นฝูหลิงเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้มานานแล้วด้วยสถานะของนางกับอวิ๋นจิงมั่วหากอยากได้การยอมรับจากฮ่องเต้จิ่งผิง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายดายถึงเพียงนั้นความยินดีก่อนหน้านี้ ก็เป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น“รบกวนเกากงกงแล้ว” อวิ๋นฝูหลิงลุกขึ้น ก่อนจะมองไปยังอวิ๋นจิงมั่วที่หลับอยู่เกาโหย่วฝูกล่าวโดยพลัน “คุณหนูใหญ่อวิ๋นโปรดวางใจ ข้าหลวงจะคอยดูแลซื่อจื่อน้อยเอง”อวิ๋นจิงมั่วเป็นลูกชายของเซียวจิ่งอี้ อีกทั้งที่นี่ยังอยู่ภายในตำหนักจื่อเฉิน จึงไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องความปลอดภัยอวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า ก่อนจะตามเกาโหย่วฝูออกจากห้องข้างไปอวิ๋นฝูหลิงมา
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 264
“ข้าลงโทษพี่รองของเจ้าโดยการกักตัวไว้แล้ว ขังเขาไว้สักระยะก่อน เขาจะได้ไม่ก่อเรื่องโง่ ๆ อีก”“ในจดหมายของเจ้าที่บอกว่าการลอบสังหาร อาจจะเกี่ยวข้องกับชาวแคว้นเยว่ ข้าสั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว”“หากเป็นพวกชาวแคว้นเยว่ที่หลงเหลืออยู่คิดจะสร้างปัญหาจริง ๆ ข้าจะไม่ปล่อยไปแน่นอน”เซียวจิ่งอี้กล่าวว่า “คนเหล่านั้นที่คิดจะลอบสังหารกระหม่อมมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่บนร่าง นี่คือสัญลักษณ์ของคนเผ่าเยว่ จึงเป็นสาเหตุที่กระหม่อมสงสัยว่าคนแคว้นเยว่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังพ่ะย่ะค่ะ”“เพียงแต่ในยามนั้นแคว้นเยว่ถูกทำลาย และคนในราชวงศ์เยว่ก็ถูกสังหารจนสิ้นแล้ว สกุลเยว่จึงแทบไม่เหลือชิ้นดี”“ลูกไม่อาจรู้ได้ว่าผู้ใดคือคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง และมีจุดประสงค์อันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“หรือพวกเขาต้องการคิดจะฟื้นฟูแคว้นกลับมาพ่ะย่ะค่ะ?”“แค่มดแมลงฝูงหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องกังวล” ฮ่องเต้จิ่งผิงตบไหล่ของเซียวจิ่งอี้ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน“ในจดหมายเจ้าบอกว่าต้องการตบแต่งกับอวิ๋นฝูหลิง เจ้าจริงจังหรือ?”เซียวจิ่งอี้คุกเข่าพลางกล่าวว่า “ลูกได้พบนางอีกครั้งอย่างไม่คาดฝันที่เจียงโจว และตกหลุมรักนางพ่ะย่ะ
