บทที่ 254

“นางเป็นฮูหยินของข้า คุณชายท่านนี้ โปรดสำรวมหน่อย!”

หมอสวินมองเซียวจิ่งอี้แวบหนึ่ง ขมวดคิ้วกล่าว “เหอะ เจ้าบอกว่าใช่ก็ใช่หรือ? น้องอวิ๋นของข้าเป็นหญิงสูงศักดิ์จวนโหว อย่าคิดว่านางเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ก็สามารถปล่อยให้เจ้ารังแกตามใจชอบ”

“เจ้าอยากแต่งนาง ต้องถามสกุลอวิ๋นของเราก็ว่าตอบตกลงหรือไม่!”

เขาจำได้ว่าคนที่มีหมั้นหมายกับน้องอวิ๋นคือซื่อจื่ออันกั๋วกง

เขาเคยเจอซื่อจื่ออันกั๋วกงท่านนั้น ไม่ใช่คนตรงหน้าคนนี้

แม้ไม่รู้ว่าหลายปีนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่น้องอวิ๋นก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหนก็สามารถแต่งไปได้

หมอสวินผลักเซียวจิ่งอี้ออก กระโจนไปที่ตรงหน้าอวิ๋นฝูหลิงอีกครั้ง

แต่เขากลับพบว่า สายตาที่อวิ๋นฝูหลิงมองเขาห่างเหินมาก ราวกับไม่รู้จักเขา

“น้องอวิ๋น เจ้าลืมข้าแล้วหรือ?”

อวิ๋นฝูหลิงค้นหาในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมหนึ่งรอบ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะจำได้

“ท่านคือพี่เส้าคัง?”

ในแววตาสวินเส้าคังเต็มไปด้วยเจตนายิ้ม “เป็นข้าเอง!”

“ข้าคิดว่าเจ้าลืมข้าแล้วเสียอีก ยังดีที่เจ้ายังจำข้าได้!”

สวินเส้าคังยังคงเหมือนสมัยเด็ก ลูบศีรษะของอวิ๋นฝูหลิง “ไม่เจอกันหลายปี เจ้าโตแล้ว แต่หน้าตายังดูคล้ายสมัยเด