บททั้งหมดของ ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: บทที่ 131 - บทที่ 140

ก่อนกลับหมู่บ้านซวงหลิน อวิ๋นฝูหลิงตั้งใจแวะไปหาหลิงโหยวทั้งสองคุยกันอยู่พักใหญ่หลังจากส่งหลิงโหยวไปแล้ว อวิ๋นฝูหลิงก็ไปหานายท่านหางสองวันที่อยู่หัวเมือง นายท่านหางดูแลพวกเขาอย่างดี ตอนนี้นางจะไปแล้ว ย่อมต้องไปบอกลานายท่านหางนายท่านหางอยากคุยเรื่องเชิญนางมาเป็นหมอที่สำนักผิงอันนานแล้ว เพียงแต่สองวันนี้อวิ๋นฝูหลิงยุ่งอยู่กับทางคุณชายน้อยลู่ นายท่านหางจึงไม่ได้รบกวนนางในตอนนั้น ตอนนี้เห็นอวิ๋นฝูหลิงมาบอกลา นายท่านหางก็รู้แล้วว่าอาการของคุณชายน้อยลู่คงที่แล้วถูกนางช่วยไว้จริงๆ ด้วย!นายท่านหางยิ่งตื่นเต้นแล้ว รู้สึกโชคดีที่ตนมีวิสัยทัศน์ คบหากับอวิ๋นฝูหลิงตั้งแต่ก่อนหน้านี้ปัจจุบัน เรื่องที่อวิ๋นฝูหลิงผ่าท้องคุณชายน้อยลู่ ได้แพร่กระจายไปทั่วเขตปกครองเจียงหนิงและในแวดวงการแพทย์แล้วแม้ไม่ใช่ทุกคนที่ยอมรับฝีมือการแพทย์ของอวิ๋นฝูหลิง แต่คนที่อยากแลกเปลี่ยนความรู้หรือท้าประลองนางกลับมีไม่น้อยเพราะนายท่านหางเป็นคนแนะนำอวิ๋นฝูหลิง ดังนั้นจึงมีคนมาหานายท่านหางไม่น้อยที่มีทั้งมาหาข่าวจากเขา และมีทั้งอยากขอให้อวิ๋นฝูหลิงช่วยรักษาโดยผ่านเขาทางนายท่านหางช่วยอวิ๋นฝูหลิงปฏิเสธไปก

หลังจากเซียวจิ่งอี้เห็นภาพเหมือน มีความรู้สึกเหมือนเรื่องราวสิ้นสุดแล้ว“เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆ!”“นางคือคุณหนูใหญ่จวนจี้ชุนโหว!”“ที่แท้อวิ๋นจิงมั่วคือลูกชายแท้ๆ ของข้า”“มิน่าเล่า ทันทีที่ข้าเจอเด็กคนนั้น ก็รู้สึกใกล้ชิดและชอบนัก…”เดิมทีเทียนเฉวียนยังรู้สึกประหลาดใจ เหตุใดจู่ๆ นายท่านของตนจึงจะตรวจสอบคุณหนูใหญ่สกุลอวิ๋นของจวนจี้ชุนโหวกระทั่งเห็นภาพเหมือนนี้ เขาจึงจะเข้าใจที่แท้แม่นางอวิ๋นคือคุณหนูใหญ่สกุลอวิ๋นเช่นนั้นลูกชายของแม่นางอวิ๋น ก็คือลูกแท้ๆ ของนายท่านเทียนเฉวียนโน้มกายกล่าวแสดงความยินดีทันที “ขอแสดงความยินดีกับนายท่าน!”“ไม่แปลกใจที่ผู้น้อยรู้สึกว่า หน้าตาของคุณชายน้อยกับนายท่านคล้ายกันมาโดยตลอด ที่แท้เขาคือนายน้อย”สีหน้าที่เย็นชามาโดยตลอดของเซียวจิ่งอี้ เวลานี้แฝงไปด้วยความอบอุ่น ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิละลายน้ำแข็ง“เตรียมรถม้า ข้าจะไปหมู่บ้านซวงหลินตอนนี้!”เซียวจิ่งอี้ไม่ได้ตื่นเต้นเช่นนี้มานานมากแล้วผู้หญิงที่เข้ามาในใจเขาโดยไม่รู้ตัวคนนั้น คือพระชายาที่ถูกหลักธรรมนองคลองธรรมของเขาเด็กที่น่ารักและทำให้หัวใจเขาละลายคนนั้น คือลูกแท้ๆ ของเขาพวกเขาร

“แม่นางอวิ๋น เจ้า…เจ้าจะไล่พวกเราไป?” ลูกพี่อู๋เบิกตากว้าง รู้สึกรับไม่ได้เล็กน้อยจางซานมู่ยิ่งคุกเข่าลง “แม่นางอวิ๋น พวกเราติดตามเจ้าด้วยความจริงใจนะ”สวี่ตง “ได้โปรดอย่าไล่พวกเราไปเลย!”คังหมิงหย่วนตาแดงเล็กน้อย “แม่นางอวิ๋น พวกเรากลับตัวกลับใจแล้วจริงๆ โปรดรับพวกเราไว้เถอะ!”อวิ๋นฝูหลิงมองคนทั้งสี่ที่คุกเข่าเรียงเป็นแถว ก่ายหน้าผากอย่างหมดหนทางตอนนั้นนางใช้ยาพิษข่มขู่รับสี่คนนี้ไว้เป็นแผนชั่วคราว แค่อยากให้พวกเขาทำงานหนักๆ ให้ตัวเองปัจจุบันตั้งรกรากในสถานที่แห่งใหม่แล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องจับพวกเขามาใช้แรงงานให้ตัวเองอีกแล้วอีกทั้งตลอดทางที่อยู่ร่วมกัน ที่จริงเนื้อแท้ของพวกเขาสี่คนไม่ได้เลวร้าย ปัจจุบันมีบ้านและที่ที่ราชสำนักแบ่งให้ วันข้างหน้าแค่ขยันหน่อย อาศัยลำแข้งของตัวเอง ชีวิตของพวกเขาก็จะดีขึ้นเรื่อยๆคิดไม่ถึงว่าอวิ๋นฝูหลิงคืนอิสระให้พวกเขา คนกลุ่มนี้กลับไม่เอาด้วยอวิ๋นฝูหลิงคิดแล้วคิดอีก รู้สึกว่าหาลูกจ้างสองสามคนก็ดีเช่นกันต่อไปยังมีงานให้นางทำอีกเยอะแยะ ต้องใช้คนแน่นอน ใช้คนแปลกหน้าไม่สู้ใช้คนรู้จักพวกลูกพี่อู๋ทำงานมาได้สักระยะแล้ว นับว่าผ่านช่วงทดลองงานแ

อวิ๋นฝูหลิงคิดว่าคนคนนี้มีภูมิหลังที่ใหญ่โตอะไรเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเป็นแค่ลูกนายอำเภอปลัดอำเภออยู่ใต้นายอำเภอ ถือเป็นผู้มีอำนาจอันดับสองของที่ว่าการอำเภอ แต่แตกต่างกับนายอำเภอที่เป็นขุนนางจริงๆ โดยผ่านการสอบขุนนาง ตำแหน่งนี้ไม่นับเป็นขุนนาง ถือว่าเป็นแค่เจ้าหน้าที่นายอำเภอสามารถเลื่อนตำแหน่งด้วยอายุงานแต่ปลัดอำเภอกลับไม่เหมือนกัน นอกจากสร้างผลงานใหญ่ หรือมีเหตุอันสมควรที่ไม่ปกติ ไม่เช่นนั้นปลัดอําเภอยากจะเลื่อนตำแหน่งเป็นนายอำเภอแม้ห่างกันแค่ก้าวเดียว แต่ปลัดอำเภอส่วนใหญ่อยู่จนแก่ตาย ก็เป็นได้แค่ปลัดอำเภออีกทั้งเมื่อไรที่เป็นเจ้าหน้าที่ ลูกหลานในตระกูลล้วนไม่มีสิทธิ์สอบขุนนาง เทียบเท่ากับตัดเส้นทางอนาคตแต่ข้อดีของการเป็นเจ้าหน้าที่คือ ลูกสามารถสืบทอดตำแหน่งบิดา ไม่เหมือนกับขุนนางที่ต้องผ่านการเรียนอย่างตรากตรํา ไล่สอบจากระดับย่วนซื่อ[1] ถึงเตี้ยนซื่อ[2] ขึ้นไปทีละขั้น จึงจะสามารถเป็นขุนนางดังนั้นเจ้าหน้าเล็กๆ ในที่ว่าการส่วนใหญ่ ล้วนเป็นงูเจ้าถิ่นถ้าหากนายอำเภอไม่มีความสามารถ ถึงขั้นอาจถูกงูเจ้าถิ่นเหล่านี้พลิกกลับมาควบคุมคุณชายของตระกูลปลัดอำเภอท่านนี้อวดดีเช่นนี้ เก

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เห็นคุณชายฟางถูกตี ลูกน้องของเขาพุ่งเข้าไปนานแล้วแต่ว่า แม้ปกติคนเหล่านี้อาศัยบารมีของคุณชายฟางอวดดีไม่เกรงกลัวใคร แต่ก็มองคนเป็นเช่นกันคนที่ขี่อยู่บนหลังม้าคนนี้ กล้าใช้แส้เฆี่ยนตีคุณชายฟาง กลิ่นอายทั่วร่างของเขาทำให้ไม่สามารถมองข้ามคนเช่นนี้ อย่าว่าแต่พวกเขาเลย เกรงว่าแม้แต่ปลัดอำเภอฟางก็ไม่กล้าล่วงเกินเซียวจิ่งอี้ใช้แส้เฆี่ยนคุณชายฟางจนเลือดเต็มปาก จึงจะหยุดลง กล่าวอย่างเย็นชาแค่คำเดียว “ไสหัวไป!”คุณชายฟางเจ็บมือและเจ็บปาก ในใจเกลียดชังนักแต่เขารู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีทันทีในใจกลับคิดว่ารอเขากลับไปแล้ว จะไปฟ้องพ่อเขา เอาคืนแค้นในวันนี้สองเท่า!เซียวจิ่งอี้ขยิบตาให้เทียนเฉวียนทีหนึ่งเทียนเฉวียนเข้าใจทันที แอบตามพวกคุณชายฟางไปถ้าหากไม่เก็บกวาดคนเหล่านี้ให้สะอาดในคราวเดียว ยากจะรับประกันว่าพวกเขาไม่กลับมาหาเรื่องอีกในเมื่อเขายื่นมือเข้ามายุ่งแล้ว ก็จะไม่ทิ้งปัญหาที่ตามมาทีหลังไว้ให้พวกอวิ๋นฝูหลิงหัวหน้าหมู่บ้านโจวและคนอื่นเห็นเซียวจิ่งอี้ขับไล่นักเลงเจ้าถิ่นคุณชายฟางไปแล้ว พากันเข้ามากล่าวขอบคุณหลังจากเซี