All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 671 - Chapter 680

“ข้ากับเฉินเช่อยังคิดว่าหลังหลบหนีทหารที่ไล่ล่าตามมาได้แล้วจะไปหาท่านที่เมืองอินเป่ย คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอท่านที่นี่”หม่าลู่กับเฉินเช่อทั้งตื่นเต้นและประหลาดใจพวกเขาถูกทหารตามไล่ล่าสังหารมาตลอดทาง ต้องหลบหนีอย่างหลบๆ ซ่อนๆ มาจนถึงเมืองหลี่จงคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอเจ้านายของพวกเขาที่นี่ฉู่จวินสิงสวมหน้ากากหนังมนุษย์ลงบนใบหน้าอีกครั้ง หลังแปลงโฉมตัวเองเสร็จแล้ว เขาจึงกล่าวว่า “เรื่องนี้ถ้าจะพูดก็ยาว พวกเรานั่งลงคุยกันดีกว่า”ฉู่จวินสิงจูงมือเจี่ยนอันอันมานั่งลงบนเตียงแล้วพยักพเยิดบอกให้เฉินเช่อกับหม่าลู่นั่งลงฝั่งตรงข้ามฉู่จวินสิงถาม “เหตุใดจึงมีพวกเจ้าแค่สองคน พวกเจียงหลิวเล่า ไยจึงไม่ได้มาด้วยกันกับพวกเจ้า?”หม่าลู่ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงแล้วก้มหน้าเอ่ยว่า “พวกข้าถูกทหารที่ฮ่องเต้ส่งมาตามไล่ล่าสังหารจึงต้องหลบๆ ซ่อนๆ มาตลอดทาง”“ต่อมา เจียงหลิวเสนอให้ทุกคนแยกย้ายกันหลบหนี แล้วไปรวมตัวกันอีกทีที่เมืองอินเป่ยในภายหลัง จากนั้นค่อยไปหาท่านพร้อมกัน”ฉู่จวินสิงฟังแล้วก็พยักหน้าน้อยๆข้อเสนอของเจียงหลิวนั้นมีเหตุผลพอสมควร ถ้าพวกเขาห้าคนหนีมาด้วยกัน คนมากย่อมดึงดูดความสนใจถ้าพวกเ

หลังจากฉู่จวินสิงกำชับเรื่องราวบางอย่างเสร็จแล้วก็พาเจี่ยนอันอันจากไปพร้อมกันรอจนคนทั้งสองจากไป ในที่สุดเฉินเช่อก็ระบายลมหายใจออกมาเขากุมใบหน้าที่ถูกตัวเองตบจนบวมพลางครุ่นคิดในใจสายตาที่ท่านอ๋องมองเขาเมื่อครู่นี้ช่างน่ากลัวนัก เขายังมองออกว่าท่านอ๋องรักเจี่ยนอันอันมากเพียงใดหากเป็นสตรีอื่น ท่านอ๋องไม่มีทางปกป้องอีกฝ่ายถึงเพียงนี้เฉินเช่อกลับไปนั่งลงบนเตียงของตัวเองก็เห็นว่าหม่าลู่ยังคงก้มหน้าด้วยท่าทางเหมือนมีเรื่องหนักอึ้งในใจเขารู้ว่าหม่าลู่กำลังละอายใจที่ไม่สามารถแสดงความกตัญญูต่อบุพการีเฉินเช่อพูดโน้มน้าว “เรื่องก็เกิดไปแล้ว เจ้าอย่าคิดมากเลย”“พวกเราทำใจให้สงบรอให้นายท่านจัดการธุระที่นี่เสร็จก็สามารถไปหาหม่าจั๋วที่บ้านเกิดของเจ้าได้แล้ว”“ถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถไปโขกศีรษะขอขมาหน้าหลุมศพพ่อแม่ได้แล้ว”หม่าลู่ฟังแล้วก็พยักหน้าเบาๆเขานอนลงบนเตียงหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรสักประโยคเฉินเช่อก็ไม่ได้พูดอะไรอีก กุมใบหน้าที่เจ็บระบมนอนลงไปเช่นกัน……เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงไม่ได้กลับไปพักผ่อนที่ห้องทั้งคู่เดินออกจากโรงเตี๊ยมแล้วจูงม้าของตนเองมุ่งหน้าไปทางจวนเป่าเซวียน

ลูกสะใภ้รองผู้นี้ของเขาช่างโง่งมเสียจริงๆนางไม่รู้หรือไรว่าการลงโทษสาวใช้ต่อหน้าซีเอ๋อร์จะทำให้ซีเอ๋อร์ตกใจได้?เจ้าเมืองข่งระบายโทสะในใจใส่ลูกสะใภ้รองของตนเอง“แม่อย่างเจ้าไยจึงไม่รู้จักดูแลซีเอ๋อร์ได้ถึงปานนี้ ข้าให้เจ้าป้อนยาเขา เจ้ากลับทำยาหายเสียนี่”“ถ้าเจ้าทำหน้าที่แม่ให้ดีไม่ได้ก็รีบส่งซีเอ๋อร์ให้คนอื่นดูแลแต่เนิ่นๆ เสียเถอะ!”ขณะที่เจ้าเมืองข่งพูดอยู่ เขาสัมผัสได้ว่าข่งซีในอ้อมอกขยับตัวแล้วเขารีบก้มหน้าลงมองก็เห็นข่งซีชักอีกรอบ ปากพ่นฟองขาวออกมาฮูหยินน้อยรองรีบร้อนลงจากเตียงมาคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าเมืองข่ง“นายท่าน จะต้องเป็นเพราะในจวนเรามีผีอาละวาดเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นขวดยานั่นจะหายไปปุบปับเช่นนั้นได้อย่างไร”ฮูหยินน้อยรองยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเรื่องผีอาละวาดที่ลือกันในจวนในช่วงหลายวันนี้ เดิมทีนางไม่เชื่อ แต่วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางไม่กล้าไม่เชื่อแล้วเจ้าเมืองข่งรีบวางข่งซีลงบนเตียงแล้วบอกให้พ่อบ้านไปตามหมอมาเขียนเทียบยาให้ซีเอ๋อร์อีกครั้งฮูหยินน้อยรองมองดูเจ้าเมืองข่งทั้งตัวสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อคำพูดของตนเองหรือไม่เจ้าเ

เขากระชากผ้าม่านรอบเตียงลงมา ทั้งร่างสั่นระริก ซ่อนตัวอยู่หลังม่าน ไม่กล้าแม้แต่จะชะโงกหน้าออกไปขณะนั้นเอง สายลมเย็นยะเยือกพัดโหมขึ้นทำให้ผ้าม่านพลิ้วไหวตามลมเจ้าเมืองข่งตกใจจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง เขาขยุ้มผ้าม่านไว้แน่น ตัวสั่นเทาพลางเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้สังหารเจ้า เจ้าอย่ามาทวงชีวิตจากข้าเลย!”เจี่ยนอันอันควบคุมพัดลมให้พัดกระหน่ำไปทางเตียงเสียงของฉู่จวินสิงก็ดังขึ้นอีกครา “เดิมทีข้าสอบได้เป็นจอหงวน เหตุใดเจ้าจึงให้ผู้อื่นสวมรอยไปแทนข้า อีกทั้งยังทำร้ายข้าจนเจ็บหนัก?”เจ้าเมืองข่งก็พลันเข้าใจ ที่แท้เป็นจอหงวนเมื่อสามปีก่อน กลับมาทวงชีวิตเขาถึงที่นี่เองเขาตกใจจนแทบขาดใจ รีบคุกเข่าบนเตียง ทั้งร่างสั่นสะท้านพลางกล่าวแก้ตัว“บาปมีผู้ก่อ หนี้มีเจ้าหนี้ เรื่องนี้หาใช่ข้ากระทำไม่ หากท่านจะจองเวรก็ไปหาผู้ที่สวมรอยแทนท่านเถิด”“ข้าเป็นเพียงขุนนางผู้น้อย ไม่อาจทำให้คนผู้นั้นขุ่นเคืองได้”ฉู่จวินสิงแค่นเสียงเย็นชา “หึ เจ้าเป็นเพียงขุนนางผู้น้อย แต่กลับกล้าบิดเบือนความจริงเช่นนี้ หากข้าไม่มาหาเจ้า แล้วจะไปหาผู้ใดเล่า!”เจ้าเมืองข่งรู้ดีว่าหากเขายังไม่กล่าวความจริง เกรงว่าราตรีนี้คงไม่อา

ท่านหมอเฒ่าไม่ได้อยากกลับมาที่จวนเป่าเซวียนเพื่อรักษาคุณชายน้อยอีกครั้งทว่าเขาถูกพ่อบ้านขู่เข็ญและกดดัน จำต้องกัดฟันเดินตามพ่อบ้านกลับมาผลลัพธ์ก็คือภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าเขา ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งร่างเจ้าเมืองข่งเห็นว่าท่านหมอเฒ่ากลับมาแล้ว จึงรีบสั่งให้เขาจัดการป้อนยาแก่ข่งซีทันทีท่านหมอเฒ่าจนใจ ทำได้แค่หยิบขวดยาออกมาจากหีบยา พร้อมกับสั่งให้บ่าวหญิงไปรินน้ำมาให้จากนั้นเขาจึงหยิบยาเม็ดออกมาป้อนลงในปากของข่งซีทีละเม็ด ก่อนจะป้อนน้ำตามไปหนึ่งอึกไม่นานนัก ในที่สุดข่งซีก็หยุดชักกระตุกท่านหมอเฒ่าสั่งให้พ่อบ้านนำเทียบยาที่เขาเขียนไว้ก่อนหน้านี้ ไปต้มยาให้ข่งซีดื่มเมื่อจัดการทุกสิ่งเรียบร้อยแล้ว ท่านหมอเฒ่าจึงรีบกล่าวลาแล้วออกไปทว่าเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงยังไม่ได้จากไปไหน ทั้งสองยังคงอยู่ในห้อง มองเหตุการณ์เบื้องหน้าเมื่อเห็นท่าทางของเจ้าเมืองข่งที่ทรุดลงด้วยความหวาดกลัว เจี่ยนอันอันก็คิดเพียงว่าน่าขันนักทั้งสองไม่ได้ก่อกวนเจ้าเมืองข่งต่อไป ฉู่จวินสิงกำลังจะจากไป ทว่ากลับถูกเจี่ยนอันอันดึงตัวไว้เมื่อทั้งสองออกมานอกห้องแล้ว พอเห็นว่าโดยรอบไร้ผู้คน เจี่ยนอันอันจึงกระซิบเบา