All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 391 - Chapter 400

“ข้าว่าพี่สาววันนี้ดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดีนัก ไม่สู้ลองพูดกับน้องสาวดู?”คำของกวนซิน ทำให้จมูกของเจียงหว่านเอ๋อร์แสบร้อนขึ้นมาอีกครั้งเดิมทีความคับข้องใจในใจที่มีเดิมทีก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกไปที่ใด ถึงแม้ว่าเสิ่นจืออวี้จะเป็นคนในครอบครัว แต่อย่างไรแล้วเขาก็เป็นชายหนุ่มความในใจของนาง จะไปแสดงออกกับเสิ่นจืออวี้ได้อย่างไรกันแต่ว่ากวนซินเป็นหญิงสาว หากว่านางนำความในใจพูดออกมา บางทีอาจจะได้รับความเข้าใจจากกวนซินก็เป็นได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในที่สุดเจียงหว่านเอ๋อร์ก็พูดความคับข้องใจออกมากวนซินฟังอย่างเงียบๆ รอจนเมื่อเจียงหว่านเอ๋อร์พูดออกมาจนหมดแล้วนางตบลงบนหลังมือของเจียงหว่านเอ๋อร์เบาๆ “พี่สาวกังวลใจเกินไปแล้ว”“อันอันเป็นแม่นางที่ดีคนหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างนางและฉู่จวินสิงดีเป็นอย่างมาก”“นางไม่มีทางที่จะทรยศฉู่จวินสิง แล้วหันไปเลือกอยู่กับสามีของท่าน”เจียงหว่านเอ๋อร์ยังคงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายดายนักนางไม่สนิทกับเจี่ยนอันอัน จึงไม่รู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นคนอย่างไร“ทว่าเจ้าเองก็เห็นแล้วว่า สามีของข้าอยู่ในห้องกับแม่นางเจี่ยนตั้งนาน ยากจะรับรองได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรกัน”

ซ่างตงเยว่ที่เดิมก็ไม่อาจแทรกพูดขึ้นมาได้ จึงได้ทำเพียงนั่งอยู่ด้านข้างคอยมองพวกเขาเซิ่งฟางถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่อาจออกจากเมืองอินเป่ย เหวินอิงก็ไม่อาจเข้ามาได้ตอนนี้จึงไม่มีวิธีใดที่จะติดต่อกับภายนอกเจี่ยนอันอันครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างขึ้นมา“หรือว่าจะเอาเช่นนี้ ข้าจะไปค่ายเทียนอวิ๋นดูเหวินอิงเอง?”“ท่านจะไป? ท่านจะออกไปจากเมืองอินเป่ยได้อย่างไร?”“ไม่ได้ ทำเช่นนี้อันตรายจนเกินไป!”เซิ่งฟางและฉู่จวินสิงพูดออกมาพร้อมกันเจี่ยนอันอันรู้ว่า พวกเขาล้วนแต่เป็นกังวลว่านางจะเป็นอันตรายก่อนหน้านั้นนางคิดถึงการสะกดจิตขึ้นมา ทว่าเพียงแค่ใช้การสะกดจิตเฉินหย่งเหนียน ให้เขาเปิดประตูเมืองแล้วปล่อยนางไปเกรงว่าคนอื่นๆ ก็คงจะไม่ยินยอมเพราะอย่างไรแล้วด้วยกฎเกณฑ์ของเมืองอินเป่ยในตอนนี้คือ ห้ามไม่ให้ผู้ใดเดินออกจากเมืองอินเป่ยไปหากว่าสะกดจิตให้กับทุกคน ก็คงจะทำให้สิ้นเปลืองเวลาและลงแรงไปมากเพราะว่าทหารที่คอยเฝ้าอยู่ตรงหอประตูเมืองก็มีนับร้อยคน นางไม่ได้มีเวลามากพอที่จะสะกดจิตพวกเขาทีละคนได้ดังนั้นนางถึงคิดถึงเรื่องเครื่องมือลอบเคลื่อนย้ายกายขอเพียงแค่นางคิดขึ้

นางเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปยังเจี่ยนอันอัน เมื่อเห็นว่านางถอดชุดแต่งงานที่สวมใส่ก่อนหน้านั้น มาเปลี่ยนเป็นสวมใส่เสื้อผ้าที่สะอาดขึ้นผิวพรรณก็ดูน่ามองกว่าก่อนหน้านั้นไม่น้อย ดูเหมือนว่าคงจะมีชีวิตที่ดีคาดว่าเซิ่งฟางเองก็คงจะมีชีวิตไม่เลวเช่นกันไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจจะเป็นขุนนางไปแล้วก็เป็นได้ ในตอนนี้ก็อาจจะกอดเหล่าอนุไว้ทั้งซ้ายขวาอย่างมีความสุขเหวินอิงยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห นางเสียใจจริงๆ ที่ในตอนนั้นไม่ได้ยืนกรานจะไปเมืองอินเป่ยด้วยกันกับเซิ่งฟางเซิ่งฟางที่น่าสมควรตายนี่ สนใจเพียงแค่ความสุขของตัวเอง แต่กลับไม่สนใจว่านางจะเป็นหรือตายเจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าเหวินอิงเต็มไปด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว ก็รู้ว่าเหวินอิงจะต้องคิดไปในทางที่ผิดๆ แล้วยังไม่ทันได้รอให้นางได้พูดออกมา เหวินอิงกลับพูดขึ้น“เจ้ายังไม่ยอมบอกข้าอีกว่าเจ้าเข้ามาในค่ายเทียนอวิ๋นได้อย่างไร”“ค่ายเทียนอวิ๋นของพวกเรา ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถเข้าที่นี่ได้โดยไม่มีสุ้มมีเสียง”เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าเหวินอิงยังคงไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป จึงทำได้เพียงแต่งข้ออ้างขึ้นมามั่วๆ อย่างทำอะไรไม่ได้บอกว่านางมีเสื้อคลุมล่องหน ขอเพียงแค

ทว่าเมื่อคิดถึงฉู่จวินสิงและเซิ่งฟางที่ยังรอข่าวจากนางอยู่ในเมืองอินเป่ยนางไม่อาจดื่มเหล้ามากจนเกินไป มิฉะนั้นแล้วจะทำให้เรื่องราวล่าช้าไปเหวินอิงไปด้านหน้าประตู แล้วเปิดออกเป็นรอยแยก นางตะโกนใส่พวกโจรภูเขาออกมา “หลี่ซาน เจ้าไปห้องครัวแล้วทำอาหารมาสักสี่อย่าง”“แล้วก็หยิบเหล้าผลไม้สองไหนั่นของข้ามาด้วย ข้าจะกินข้าว”โจรภูเขาเหล่านั้นเมื่อได้ยินเหวินอิงบอกว่าจะกินข้าว ต่างก็หยุดการต่อยมวยลงหลี่ซานรีบตอบรับ แล้ววิ่งไปห้องครัวเพื่อทำอาหารโจรภูเขาคนอื่นๆ หันไปมองทางเหวินอิงด้วยใบหน้าตื่นตกใจวันนี้รองหัวหน้าของพวกเขาคิดได้แล้ว ในที่สุดก็ยอมกินข้าวแล้วหนึ่งในโจรภูเขาพูดออกมาอย่างมีความสุข “รองหัวหน้าจะกินคนเดียวคงจะน่าเบื่อไป มาต่อยมวยกับพวกเราเถอะ”“ต่อยบ้าอะไรกัน พวกเจ้าไม่ต้องสนใจข้า ข้าชอบกินคนเดียว”เหวินอิงพูดจบ ก็ปิดประตูไปอย่างแรงเหล่าโจรภูเขาเองก็ไม่ได้สนใจ พวกเขาพากันต่อยมวยต่อไปไม่นานนักหลี่ซานก็อุ้มเหล้าสองไหวิ่งมาเคาะประตูเหวินอิงเปิดประตูออก ใช้กายบังคนด้านในเอาไว้นางรับเหล้าผลไม้มา แล้วใช้เท้าเตะปิดประตูหลี่ซานกลับห้องครัวมาทำอาหาร ไม่นานนักก็ยกอาหา

เจี่ยนอันอันไม่ได้ใส่ใจมากนัก“ข้าเพียงแค่ดื่มไปเล็กน้อยเท่านั้น กลับเป็นเหวินอิงที่ดื่มไปค่อนข้างมาก”เจี่ยนอันอันกัดฟันแล้วยิ้มให้ฉู่จวินสิง แล้วอดไม่ได้ที่จะเรอออกมาเซิ่งฟางฟังทั้งสองคนพูดคุยกัน ก็รีบหันกายกลับมา เมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันกลับมาแล้ว ใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ เผยรอยยิ้มขึ้นมา“น้องอันอันกลับมาแล้ว”“เจ้ารีบพูดมา ว่าได้พบเหวินอิงหรือไม่?”“ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง คิดถึงข้าหรือไม่?”เซิ่งฟางเป็นเหมือนราวกับปืนใหญ่ ที่ถามคำถามออกมามากมายอารมณ์ของเขาในตอนนี้ดูตื่นเต้นมากเสียยิ่งกว่าใคร ดูเหมือนว่าเจี่ยนอันอันไม่เพียงแต่ได้พบกับเจี่ยนอันอัน ยังจะดื่มเหล้ากับนางอีกด้วยเจี่ยนอันอันหยิบถ้วยชาบนโต๊ะหินขึ้นมา ดื่มน้ำชาเข้าไปคำหนึ่ง เพื่อระงับอาการเรอเอาหล้าออกมานั้นลงไปเซิ่งฟางจ้องไปยังเจี่ยนอันอันอย่างไม่เลื่อนสายตาไปที่ใด รอเพียงแต่ให้นางพูดถึงเรื่องของเหวินออกมาเจี่ยนอันอันนั่งลงบนม้าหิน แล้วโบกมือให้ฉู่จวินสิงและเซิ่งฟางนั่งลงซ่างตงเยว่ในตอนนี้เองก็ถูกคำพูดของพวกเขาปลุกให้ตื่นขึ้นมาแล้ว เมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันกลับมา ในที่สุดนางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก“รอ