All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 431 - Chapter 440

น้ำเสียงของเขาไม่เปิดช่องว่างให้มีการโต้เถียงได้ สิ่งเดียวที่คุณสามารถเลือกได้มีเพียงทำตามเท่านั้น“ค่ะ คุณวู้ด” เธอพูดอย่างติดขัดด้วยความกลัวที่สลักอยู่บนใบหน้าเพราะคำข่มขู่นั้น“ตอนนี้ก็เชิญกลับไปทำงานของคุณได้แล้ว เราไม่ได้จ่ายเงินให้คุณมาทำงานเพื่อหาเพื่อนแล้วจะได้เป็นที่ชื่นชอบอะไรทั้งนั้น”หน้าเธอแดงก่ำเพราะความอับอายก่อนเธอจะหันหลังรีบซอยเท้าออกไปอย่างไว ส่วนที่ผู้คนที่เหลือก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นว่าเธอโดนด่าซ้ำเมื่อเรื่องจบ เขาก็ผายมือให้ฉันเข้าไปในลิฟต์ เมื่อประตูปิดลง ฉันก็หันไปหาเขา“คุณกับน้องชายนี่หากอยากทำตัวน่ากลัวก็ร้ายไม่เบานะคะ” ฉันเอ่ยกับโรแวนอย่างตรงไปตรงมาฉันได้ยินเรื่องของทั้งสองมาก่อน เรื่องของคู่หูพี่น้องวู้ด เมื่อก่อนนั้นแม้แต่พ่อแม่ของฉันยังหวาดหวั่นเลย ตอนนั้นอายุทั้งสองยังไม่ยี่สิบสามเลยด้วยซ้ำ พวกเขาสามารถกดข่มได้ทุกคน ใครก็ตามที่กล้ากระดุกหนวดเสือ ผู้นั้นย่อมไม่มีวันได้ใช้ชีวิตเป็นสุข อย่างที่เอวากับฉันก็นับได้ว่าเป็นตัวอย่างที่ดีว่าชีวิตจะโดนพวกเขาทำลายได้อย่างไรบ้างเขายักไหล่ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย “มันก็เป็นเรื่องของปลาใหญ่กินปลาเล็กล่ะนะ

“นั่นเด็กผู้หญิงที่โนอาเกลียดไม่ใช่เหรอ?” เกเบรียลเลิกคิ้วถามฉันแปลกใจกับคำถามของเขา เลยถามกลับไป “คุณรู้จักเธอด้วยเหรอ?”“รู้จักสิ จำได้ว่าโนอาเคยเชิญทุกคนไปงานวันเกิดยกเว้นเธอ เอวาไม่พอใจมากเลยด้วย แล้วเอวากับโนอาก็ทะเลาะกันใหญ่โต สุดท้ายโนอาก็ยอมเพราะนี่คือเอวา เขาก็รักแม่มาก เซียร่าเลยได้มางานวันเกิด แต่โนอาก็เมินเธอตลอดงาน เธอเลยเดินสำรวจหรือไม่ก็อยู่ข้าง ๆ เอวาตลอดทั้งงาน”ด้วยนิสัยอย่างลิลลี่ เธอกลอกตาก่อนจะพูดแทรกขึ้นมา “ที่โนอ่เกลียดเธอก็เพราะเซียร่าชอบเขา หนูไม่เข้าใจเลยแต่เธอเจ๋งดีนะและหนูก็ชอบเธอ เมื่อวานนี้พวกเรากลายเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างเป็นทางการแล้วด้วยค่ะ”เกเบรียลส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอ “ลูกจะชวนเธอมาค้างบ้านได้ทุกเมื่อเลยลิลลี่ อะไรก็ได้ที่ลูกชอบ”คราวนี้เป็นฉันที่กลอกตาใส่ เกเบรียลกำลังจะทำให้ลิลลี่กลายเป็นเด็กที่ถูกตามใจเกินไป โชคดีที่ฉันอยู่ตรงนี้เพื่อคอยดูแลไม่ให้เธอกลายเป็นเด็กนิสัยเสียหลังจากนั้นเราไม่ได้พูดอะไรมาก อาหารเช้ามาพร้อมและเราก็เริ่มรับประทาน ลิลลี่ทานเสร็จก่อนพวกเราแล้วก็กลับไปที่ห้องฉันรับประทานอาหารเช้าเสร็จและนำจานชามไปที่อ่างล้างจานและกำลั

“ส่วนแม่กับทราวิสกลับปฏิบัติกับฉันเหมือนกับขยะอยู่หลายปี เข้าใจใช่ไหมว่าฉันหมายความว่ายังไง? เกือบสิบปีที่ฉันต้องอดทนกับการที่พวกเขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน แล้วเรื่องไหนที่ให้อภัยได้ง่ายกว่ากันล่ะ? เวลาสองสามเดือนที่ถูกปฏิบัติแย่ ๆ หรือหลายปีที่ถูกทำร้ายแบบนั้น?”เธอหยุดพูดสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดต่อ “สำหรับครอบครัวของโรแวน มันไม่ง่ายที่จะให้อภัยพวกเขาก็จริงนะ แต่เราก็พยายามกันอยู่ มันง่ายกว่าที่จะปล่อยผ่าน เพราะถึงยังไงพวกเขาแค่ต้องการปกป้องโรแวน ฉันก็ไม่ใช่ครอบครัวของพวกเขา พวกเขาเลยไม่มีความรู้สึกรักใคร่อะไรฉัน ฉันไม่ได้บอกว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันถูก พวกเขาแค่ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนแต่แม่กับทราวิสที่เป็นครอบครัวจริง ๆ กลับไม่แยแสฉันเลย หลายปีที่พวกเขาปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่มีความหมาย หลายปีที่พวกเขาทำลายฉันเพราะเห็นแก่เอมม่า ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันแย่ แต่ฉันก็ได้รับกรรมของฉันแล้ว และถึงจะเป็นอย่างนั้น แม้พวกเขาจะรับรู้ แต่พวกเขาก็ยังคงสร้างกรรมของตัวเอง ทั้งหยาบคาย เย็นชา และจงใจทำร้ายฉันซ้ำ ๆ อีก และฉันขอย้ำว่ามันเป็นแบบนี้อยู่หลายปี แล้วฉันจะก้าวข้ามเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน?”ทุกคนเงี

ฉันอยากให้ลิลลี่ได้ตกหลุมรัก รักลึกซึ้งและหัวปักหัวปำกับใครสักคนในสักวัน ฉันเกลียดที่เลียมจากไป และฉันยังคงคิดถึงเขา แต่ถ้าเรายังแต่งงานกันต่อไป ฉันคงทำลายภาพลักษณ์ของความรักและการแต่งงานในสายตาของลิลลี่แต่ตอนนี้เธอก็กำลังทำแบบเดียวกันอยู่ไม่ใช่เหรอ? เธอตกลงกับชีวิตแต่งงานที่เป็นแค่ข้อตกลงนี่นา เสียงเล็ก ๆ ในหัวบอกฉันสลัดความคิดนั้นออกไป แล้วหันไปจดจ่อกับลิลลี่แทน ขณะนั้นเองเกเบรียลก็เดินเข้ามาในห้อง เขาหยุดกึกทันทีเมื่อสายตาจับจ้องมาที่ฉัน ปากอ้าค้างเหมือนสมองไม่ทำงาน“พ่อคะ ถ้าอ้าปากค้างอย่างนั้น ระวังแมลงบินเข้าปากนะ” ลิลลี่พูดพร้อมหัวเราะคิกคักฉันยิ้มเมื่อเห็นเขาพยายามรวบรวมสติกลับคืนมา“คุณสวยมากเลย ฮาร์เปอร์” เขาพูดพร้อมกลืนน้ำลายลงคอ“ขอบคุณค่ะ”เพื่อนทั้งสามคนพูดถูกเรื่องชุดนี้จริง ๆ สายตาของเกเบรียลกวาดไล่ไปตามส่วนโค้งเว้าของฉันด้วยความชื่นชม“เราไปกันเถอะค่ะ” ฉันพึมพำ พยายามเม้มปากเพื่อไม่ให้หลุดหัวเราะกับปฏิกิริยาของเขาเขากระแอมเสียงในลำคอแล้วพยายามตั้งสติ “ใช่ เราไม่อยากไปถึงช้าเพราะจองโต๊ะเอาไว้”หลังจากบอกลาลิลลี่ เราก็ออกจากบ้านระหว่างทางไปที่ร้านอาหาร ทุ

เอมม่าฉันนั่งอยู่ในครัว กำลังรับประทานอาหารเช้า แต่ไม่ว่าจะพยายามกลืนแค่ไหน อาหารก็เหมือนติดค้างอยู่ในลำคอ ทุกครั้งที่พยายามกลืน ความกังวลและความวิตกกดทับจนมันไม่ยอมผ่านลงไป"ลูกเป็นอะไรไหม?" แม่ถาม เมื่อฉันหมดความพยายาม ปล่อยมีดและส้อมหล่นจากมือ"หนูไม่รู้เลยค่ะแม่ หนูเครียดไปหมดเลย" เสียงของฉันสั่นจนแม้แต่ตัวเองยังได้ยินชัดพระเจ้า ฉันคิดอะไรอยู่? นี่มันเป็นความคิดที่ดีจริงหรือเปล่า? ฉันพร้อมสำหรับเรื่องนี้แล้วใช่ไหม? หรือฉันแค่พยายามถ่วงเวลาออกไปเท่านั้น?คำถามเหล่านี้วิ่งวนอยู่ในหัว ฉันมองอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกขยะแขยง ความอยากอาหารลดลงไปมากตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แต่วันนี้มันแย่กว่าทุกวันแม่จับมือฉันไว้ก่อนจะลูบมันเบา ๆ สายตาอ่อนโยนขณะที่มองฉัน"แม่รู้ว่ามันน่ากลัว ที่รัก แต่ลูกต้องทำ" แม่พูดอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ "มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับลูกนะ ลูกจะก้าวต่อไปไม่ได้จนกว่าลูกจะเยียวยาบาดแผลของตัวเอง"ฉันได้ยินสิ่งที่แม่พูดและฉันก็รู้ว่าแม่พูดถูก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้นเลยมอลลี่กลับไปเมื่อสองสามวันก่อน แต่ก่อนเธอไป เธอจองแผนการบำบัดให้ฉันไว้แล้ว ฉันสัญ