All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 411 - Chapter 420

ผมรู้ว่าปฏิกิริยาของพวกเขาจะต้องรุนแรงแน่ ๆ ใครล่ะจะไม่ตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกบอกว่ามีลูกสะใภ้กับหลานสาวที่ไม่เคยรู้มาก่อนพ่อเริ่มเดินไปเดินมา และผมก็รู้ทันทีว่าเขากำลังคิดอะไร พ่อพร่ำสอนผมกับโรแวนเสมอ เรารู้เสมอว่าเขาคิดอะไรอยู่เพราะเราเองก็คิดแบบเดียวกันเขาน่าจะกำลังสงสัยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง สงสัยว่าผมตรวจดีเอ็นเอแล้วหรือยังว่าลิลลี่เป็นลูกสาวของผมจริง หรือเปล่า และเขาคงสงสัยด้วยว่าฮาร์เปอร์หลอกล่อหรือวางกับดักอะไรผมหรือเปล่า เขากำลังพยายามคิดถึงทุกแง่มุม“แล้ว…มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ไปมีเมียมีลูกตอนไหนยังไง?” แม่เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกักใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความตกตะลึง ดวงตาเลื่อนจากผมไปที่ฮาร์เปอร์ ซึ่งกำลังก้มหน้ามองพื้นอย่างเงียบ ๆ เธอดูประหม่าและตื่นตระหนกน ผมรู้สึกอยากจะโอบกอดเธอ อยากปลอบโยนเธอด้วยสัมผัสของผมความรู้สึกที่รุนแรงต่อเธอนั้นทำให้ผมงุนงง มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนตอนที่เรายังแต่งงานกัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ ๆ ผมถึงอยากทำในสิ่งที่ผมไม่เคยอยากทำมาก่อน?“ตอบแม่สิ เกบ” เสียงเข้มของพ่อทำให้ผมหลุดจากความคิด“เราเคยมีความสัมพันธ์กันเมื่อหลายปีก่อน” ผมเริ่มพู

ฉันไม่สามารถหยุดขยับตัวอย่างกระวนกระวายได้เลย ขณะที่ฉันและเกเบรียลเดินตามพ่อแม่ของเขาเข้าไปข้างใน หากพูดตรง ๆ การพูดคุยในออฟฟิศนั้นดีกว่าที่ฉันคาดไว้มาก ฉันไม่แน่ใจว่าฉันคาดหวังอะไร แต่ฉันไม่ได้คาดว่าจะเจอความสงบแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพียงความสงบก่อนพายุจะมา?ฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไมเกเบรียลไม่บอกพวกเขาว่าเราเคยแต่งงานกันมาก่อน แม้การแต่งงานของเราจะจบลงอย่างเลวร้าย แต่มันก็เป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลที่สุด ฉันไม่ชอบที่เขาปิดบังเรื่องนี้“ไหวไหม?” เสียงของเขาดึงฉันกลับมาสู่ปัจจุบันฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา และพบว่าสายตาเขาจ้องมาที่ฉันอย่างแน่วแน่ มันช่างลึกซึ้งเหมือนว่าเขากำลังอ่านฉันจนถึงจิตวิญญาณ ฉันดึงสายตาจากเขาแล้วมองไปข้างหน้าแทน“ไหว แต่ก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน” ฉันตอบตามตรงส่วนที่ยากที่สุดผ่านไปแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงรู้สึกกระวนกระวายอยู่ บางทีอาจเป็นเพราะวันนี้ฉันต้องใช้เวลาทั้งวันอยู่กับครอบครัวของเขา บางทีอาจเป็นเพราะฉันยังคงรู้สึกถึงลมหายใจของเขาบนผิวของฉันเมื่อตอนที่เขาเกือบจะจูบฉัน หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขายอมรับความผิดทั้งหมดในความล้มเหลวของความสัม

“เขาแต่งงานกับเอวาเหรอ?” ฉันถามด้วยความตกใจ“ก็ใช่น่ะสิ” เกเบรียลตอบก่อนจะหรี่ตาใส่ฉัน “ทำไมคุณถึงดูตกใจกับเรื่องนี้ขนาดนั้น?”ฉันยักไหล่พร้อมตอบ “ก็คงเพราะฉันตกใจจริง ๆ”และฉันตกใจจริง ๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ไม่เคยแม้แต่นิดเดียว จากที่ฉันจำได้ โรแวนเกลียดเอวามาก แล้วเขาลงเอยกับเธอได้ยังไง? อะไรทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากขนาดนี้จนเขามีความสุขสุด ๆ แบบนี้?โรแวนที่ฉันจำได้เป็นคนอารมณ์ร้าย ขมขื่น และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขามีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา และแทบไม่ยิ้มเลย ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากเขานอนกับเอวาและเลิกกับเอมม่าโรแวนคนใหม่ที่ฉันเห็นนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่เขาอยู่กับเอมม่า ตอนนั้นใบหน้าของเขาจะสดใสขึ้นทันทีที่เห็นเธอหรืออยู่ใกล้เธอ เขายิ้มอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับว่าแค่การมีเอมม่าอยู่ในชีวิตก็ทำให้เขามีความสุขด้วยเหตุนี้ คุณคงเข้าใจว่าทำไมฉันถึงสงสัยว่าเอวาเป็นคนที่ทำให้เขามีความสุขขนาดนี้ เว้นแต่มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปในช่วงที่ฉันไม่อยู่ หรือพวกเขาแค่ตัดสินใจอยู่ด้วยกันเพราะเห็นแก่ความสุขลูก ๆ“ไม่ดีเลยนะที่ไปตัดสินคนอื่นแบบนั้น” เสียงของเกเบรียลดึงฉันอ

เกเบรียล“คืนนี้ทั้งสองคนอยู่กันได้นะ?” ผมถามขณะเปิดประตูรถให้ฮาร์เปอร์และลิลลี่“ค่ะ” เธอตอบ แต่หลบสายตาผมอย่างชัดเจน “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เราสองคนพอหัวถึงหมอนก็คงหลับกันเลย”“โอเค” ผมเดินเข้าไปจูบแก้มลิลลี่เบา ๆ เธอดูเหมือนจะง่วงจนแทบหลับคาที่ “ราตรีสวัสดิ์นะลูกรัก”“ราตรีสวัสดิ์ค่ะพ่อ” เธอพึมพำตอบให้ตายเถอะ ผมไม่คิดว่าผมจะเคยชินกับการที่เธอเรียกผมว่าพ่อแบบนี้ได้ อย่างที่เคยบอกไป ตอนที่รู้เรื่องลิลลี่ใหม่ ๆ ผมวางแผนจะใช้เธอเป็นไม้ตายเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการจากฮาร์เปอร์ แต่ตอนนี้เรื่องมันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงทุกครั้งที่เธอเรียกผมว่าพ่อเหมือนวันนี้ หัวใจผมพองโต ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างไหลซึมลึกเข้าไปในตัวผม มันแตกต่างออกไปมาก เป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยมีมาก่อนหลังจากโบกมือลาและได้ยินคำราตรีสวัสดิ์จากฮาร์เปอร์ เธอและลิลลี่ก็เดินเข้าตึกไป หลังจากมั่นใจว่าพวกเธอเข้าข้างในอย่างปลอดภัย ผมถึงหันกลับมาที่รถโดยไม่สนใจสายตาที่ฮาร์เปอร์มองผม มันเต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ เหมือนเธอคิดว่าผมจะไปเจอผู้หญิงคนอื่น หรือพูดง่าย ๆ คือคิดว่าผมจะนอกใจผมไม่ได้บอกเธอว่าผมกำลังจะไปไหน ตอนที่บอก

เอมม่า“นี่เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำแบบนี้?” มอลลี่ถามพร้อมมองหน้าฉันด้วยแววตากังวล “เธอแน่ใจจริง ๆ ใช่ไหมว่าอยากทำแบบนี้?”แน่ใจเหรอ? ไม่เลย ฉันไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แต่ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ใช่ไหม?“แน่ใจ” ฉันพยักหน้า ยืดหลังตรงแสดงความมุ่งมั่นฉันรู้ว่าฉันทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นผลจากการกระทำของฉันเอง มันคือกรรมที่ตามทัน แต่ฉันจะปล่อยให้มันหยุดฉันไม่ได้ ฉันไม่สามารถนั่งอยู่เฉย ๆ แล้วหวังว่าสิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนไปเองได้ฉันสวมเดรสลายดอกไม้สีขาวปักลายดอกไม้สีฟ้าที่ฉันเลือกไว้ ฉันอยากให้ตัวเองดูดี เป็นมิตร เรียบร้อยง่ายและสุขุม ฉันต้องการให้ตนเองดูน่าคบหามากขึ้น คนที่เพียงแค่เห็นก็รู้สึกสบายใจ เดรสแบบนี้มักจะให้ความรู้สึกแบบนั้น“เธอรู้ใช่ไหมว่าเขาอาจปิดประตูใส่หน้าเธอทันทีที่เห็นเธอก็ได้นะ?” มอลลี่พูดเสริม ขณะที่เธอกระโดดบนเตียงเหมือนเด็กเล็ก ๆฉันคิดเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่ตัดสินใจทำเรื่องนี้ ฉันคิดอยู่ตลอดว่าจะเปลี่ยนแปลงเรื่องระหว่างฉันกับกันเนอร์ได้อย่างไร ฉันรู้ว่ามันจะยาก ฉันละเลยเขามานานหลายปีจนความรักที่