บทที่ 420

คาลวิน

"มาทำบ้าอะไรที่บ้านผม เอมม่า!" ผมพูดผ่านไรฟัน

กันเนอร์กับผมกำลังวุ่นวายกับการทาสีห้องลูกชายอยู่ ก่อนที่เสียงกริ่งประตูจะดังขึ้น สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุดคือให้เขาได้ยินเสียงผมตะโกนแล้ววิ่งลงมาดูเห็นผู้หญิงสารเลวคนนี้

ผมจ้องมองเธออย่างเคืองขุ่น ขณะที่ความโกรธเริ่มคุกรุ่นขึ้นในตัว ผมกำหมัดแน่น และกรามก็ขบกันแน่นเพื่อพยายามหยุดตัวเองไม่ให้ระเบิดออกไป

"ฉัน... ฉัน..." เธอพูดไม่จบประโยคและมันยิ่งทำให้ผมโกรธมากขึ้น

ให้ตายเถอะ! ผมเดินออกจากบ้านและปิดประตูตามหลังตัวเอง ผมต้องไล่เธอออกไป

"ผมถามอยู่ไม่ได้ยินเหรอไง เอมม่า!" ผมตะคอกพร้อมจับลูกบิดประตูแน่นเหมือนคีมเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง

หลังจากทุกอย่างที่เธอทำกับผมและกันเนอร์ ตอนนี้เธอยังมีหน้ามาอยู่ที่ประตูบ้านผมได้อีกเหรอ?

ความเจ็บปวดและการโดนทรมานเกือบสิบปี เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าผมจะลืมมันง่าย ๆ? ผมจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วทำเป็นเหมือนว่าเธอไม่ได้ขยี้หัวใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้อีกเหรอ? ทำเป็นเหมือนเธอไม่ได้เอาจิตวิญญาณของผมใส่เครื่องบดเนื้อแล้วบดมันจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างนั้นเหรอ?

มันเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บจนถึงตอนนี้