All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 161 - Chapter 170

เห็นคนตระกูลซ่งปล่อยให้ซ่งเยี่ยนโจวเขียนหนังสือหย่าโดยไม่มีใครขัดขวางสักคน เฉียนชิวเซียงก็เริ่มลนลานเสียแล้วหากไปจากตระกูลซ่ง พวกตนจะไปหาบ่อเงินบ่อทองแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก?ซืออิ๋งสามารถแต่งเข้าตระกูลซ่งได้เดิมก็อาศัยว่าโชคช่วย ถึงตอนนี้ซ่งเยี่ยนโจวจะกลายเป็นคนพิการ แต่ทรัพย์สมบัติของตระกูลซ่งยังคงอยู่ถ้าไปจากตระกูลซ่ง สตรีที่หย่าร้างคนหนึ่งจะสามารถหาที่พึ่งได้ดีเท่าไรเชียว? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องยอมให้นางส่งเงินมาช่วยเหลือจุนเจือบ้านเดิม“แม่เขย ท่านรีบเกลี้ยกล่อมเยี่ยนโจวสิ”เฉียนชิวเซียงเดินออกไปนอกประตูดึงหลิ่วหรูเยียนเข้ามา รอยยิ้มประจบเอาใจเกลื่อนใบหน้า ไม่ได้เย่อหยิ่งถือดีเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้วเปลี่ยนสีหน้าไวจนชวนให้คนอึ้ง“ซืออิ๋งแค่โมโหไปชั่วขณะถึงได้พูดจาหุนหันพลันแล่นแบบนั้นออกมา บุพเพที่ได้มาอย่างยากเย็นนี้พูดว่าจะหย่าก็หย่าเลยได้อย่างไรกัน?”“อีกอย่าง สถานการณ์ของเยี่ยนโจวในตอนนี้ ข้างกายจำเป็นต้องมีคนดูแล ซืออิ๋งไปแล้วยังจะมีใครดูแลอีกเล่า?”“ซืออิ๋งเป็นเด็กที่ให้ความสำคัญกับญาติมิตร นางก็แค่เป็นห่วงน้องชายมากเกินไป”“อย่างไรเสียก็เป็นพี่น้องที่ออกมาจากท้อ

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”เฉียนชิวเซียงเห็นว่าแสร้งทำตัวน่าสงสารและโวยวายล้วนไม่มีประโยชน์ ตระหนักว่าซ่งรั่วเจินเป็นคนที่ไม่สามารถต่อกรด้วยง่ายๆ จึงไม่ร้องไห้โวยวายอีกเห็นที ซืออิ๋งจัดการคนอื่นในตระกูลซ่งได้หมดแล้ว แต่กลับมาแพ้ให้นังเด็กนี่?“ลงนามบนหนังสือหย่าเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นเก็บข้าวของจากไป ไม่อย่างนั้นเกรงว่าวันนี้พวกท่านสามคนได้เจ็บตัวแน่!”ซ่งรั่วเจินเหลือบมองพี่สามของตนเอง ซ่งจืออวี้รีบก้าวออกมาตีหน้าดุร้ายถมึงทึงซ่งเยี่ยนโจวมองน้องสาวของตนด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเห็นนางก็พบว่านิสัยนางแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างมากเดิมทีนึกว่าหลังถอนหมั้นจึงมองทุกอย่างด้วยความชืดชากว่าเดิม นิสัยก็เปลี่ยนเป็นดื้อรั้นกว่าเดิมจนถึงชั่วขณะนี้ เขาจึงตระหนักว่าความเปลี่ยนแปลงของน้องสาวยังมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก“เยี่ยนโจว ท่านจะปล่อยให้นังเด็กร้ายกาจนี่มารังแกพวกข้าทั้งครอบครัวงั้นหรือ? ข้าเป็นภรรยาที่ถูกต้องชอบธรรมของท่านนะ!”ฝานซืออิ๋งมองฝานเซี่ยงหรงที่ข้อไหล่หลุดสองข้าง ใบหน้ายังมีเหงื่อเย็นแตกพลั่ก ในใจก็อดหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้ ทำได้เพียงมองไปทางซ่งเยี่ยนโจวด้วยแววตาขอร้อ

เมื่อฝานซืออิ๋งลงนามและประทับรอยนิ้วมือเสร็จ ซ่งเยี่ยนโจวก็เก็บหนังสือหย่าฉบับหนึ่งในนั้น ก้อนหินหนักอึ้งในใจราวกับหล่นลงบนพื้น รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัวอย่างอธิบายไม่ถูก“นับแต่บัดนี้ สองฝ่ายแยกทาง ไม่ติดค้างต่อกันอีก”ฝานซืออิ๋งจ้องซ่งเยี่ยนโจวเขม็ง เห็นว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาปราศจากความเสียใจและความอาลัยอาวรณ์แม้เศษเสี้ยว ก็รู้สึกอัดอั้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกพวกตนแต่งงานกันแล้วแท้ๆ ผู้ใดจะคาดคิดว่าชายผู้นี้จะใจจืดใจดำเช่นนี้ ในใจไม่มีนางอยู่เลยสักนิด!“หนังสือหย่าเขียนเสร็จแล้ว ตอนนี้ส่งหลักฐานการยืมเงินมาได้แล้วกระมัง?” เฉียนชิวเซียงรีบเอ่ยขึ้นซ่งรั่วเจินส่งหลักฐานการยืมเงินในมือไปให้ “ให้ท่าน”เฉียนชิวเซียงดึงมากวาดสายตามองแวบเดียวก็ฉีกเป็นชิ้นๆ!“ตระกูลซ่งช่างงามหน้าเหลือเกิน พวกเจ้าใช้อำนาจกดขี่ข่มเหงผู้อื่น หาคนดีไม่ได้สักคน ไม่น่าแปลกใจเลยที่ครอบครัวพวกเจ้า บางคนตาบอด บางคนพิการ ยังมีคนมุทะลุไร้หัวคิด กับลูกสาวขึ้นคานที่ขายไม่ออก นี่ก็คือกรรมตามสนอง!”น้ำเสียงแหลมประหนึ่งเคลือบพิษร้าย เฉียนชิวเซียงที่ฉีกหน้ากันไปแล้วไม่มีสิ่งใดต้องกังวลอีก จึงเผยโฉมหน้าอัปลักษณ์ที่แท้จริงออก

“นางยังไม่ได้แต่งงานหรือ?”ความเหลือเชื่อวาบผ่านดวงตาซ่งเยี่ยนโจวพวกซ่งรั่วเจินสบตากัน หลิ่วหรูเยียนยิ่งเงียบงันไม่เอ่ยวาจาเหตุใดจึงไม่แต่งงาน พวกเขาคาดเดาในใจ เป็นไปได้มากว่าคงยังไม่ลืมซ่งเยี่ยนโจวแต่คำพูดนี้...ก่อนหน้านี้พวกเขาคนไหนก็ไม่สะดวกจะเอ่ยออกมา ยิ่งรู้เรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อลั่วชิงอิน“พี่ใหญ่ ในเมื่อแม่นางลั่วยังไม่แต่งงาน ตอนนี้ท่านก็หย่าแล้ว ไม่อย่างนั้น...”ความคิดของซ่งจืออวี้เรียบง่ายที่สุดแล้ว ทั้งไม่ได้ห่วงพะวงอะไรมากมาย อย่างไรเสียยามนี้คนทั้งสองล้วนแต่ไร้พันธะ ขอเพียงพวกเขายินดีก็ยังสามารถสานบุพเพได้อีกครั้งแต่เขายังพูดไม่จบก็ถูกซ่งเยี่ยนโจวตัดบทเสียก่อน“อย่าพูดเหลวไหล!”ซ่งเยี่ยนโจวลดสายตามองล่าง ขนตาทอดเงาจางๆ อำพรางแววตาของเขาเอาไว้ ทำให้มองความรู้สึกของเขาไม่ออก แต่สามารถสัมผัสได้ถึงความอ้างว้าง“ตอนนี้ข้าอยู่ในสภาพนี้เสียแล้ว ยังจะคู่ควรกับนางอีกได้อย่างไร? อย่าพูดอะไรเหลวไหล จะทำให้นางเสื่อมเสียได้”ซ่งจืออวี้พยักหน้า เข้าใจความกังวลของซ่งเยี่ยนโจว “พี่ใหญ่วางใจ ข้าแค่พูดที่บ้านเท่านั้น ไม่เอาไปพูดส่งเดชข้างนอกเด็ดขาด”นี่เพิ่งจะหย่า หากม

จวนตระกูลหลินหลังจากพวกหลินจือเยว่กลับมาแล้วก็รู้สึกเหมือนร่างกายจะแยกออกจากกันเป็นส่วนๆ อย่างไรอย่างนั้น โดยเฉพาะฮูหยินผู้เฒ่าหลินเดิมนางก็อายุไม่น้อยแล้ว แม้หลายปีนี้จวนตระกูลหลินจะค่อยๆ เสื่อมโทรมลง แต่นางก็มีชีวิตสุขสบายมาโดยตลอด ไม่เคยต้องตกระกำลำบากถึงเพียงนี้จนกระทั่งได้เข้าไปอยู่ในคุกครั้งนี้ ถูกขังในนั้นหนึ่งวันแล้วยังถูกนำตัวไปสอบสวนก็เสียขวัญจนปล่อยเบาราดตัวเองประกอบกับยังถูกกู้อวิ๋นเวยปาโคลนใส่จนเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว ขณะนี้ทั่วร่างจึงส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งชวนคลื่นเหียน“ท่านแม่ ท่านรีบไปอาบน้ำเถิดเจ้าค่ะ”ฉินซวงซวงถูกโบยจึงเจ็บระบมไปทั้งตัว แต่ก็ยังพยายามพูดแสดงความห่วงใยต่อฮูหยินผู้เฒ่าหลินอย่างเต็มที่เพียะ!ฮูหยินผู้เฒ่าหลินเงื้อมือตบฉาด ในที่สุดก็ไม่สามารถข่มกลั้นความเคียดแค้นทั้งมวลและความโกรธที่ต้องขายหน้าได้อีกต่อไป“ล้วนเป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ข้าต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ทำให้จือเยว่สูญเสียตำแหน่งราชการ ตอนนี้เจ้าคงพอใจแล้วสินะ?”“เจ้ามันตัวหายนะชัดๆ หลังจากจือเยว่ตบแต่งเจ้าเข้ามา ที่บ้านก็ไม่เคยได้อยู่อย่างสงบ ตอนนี้ไม่มียศศักดิ์อันใดอีกแล้ว ตระกูลหลินจะใช้ชีวิตต่