All Chapters of คนนี้ถูกใจ ยายเลขาสาว: Chapter 11 - Chapter 20

เฉินฮั่วไม่ได้ติดต่อกับอวี้เส้าถิงเธอเพิ่งปฏิเสธเขาไป ตอนนี้จะไปขอให้เขาช่วย เธอเองก็พูดไม่ออกตกดึก หลังจากที่เฉินฮั่วอาบน้ำเสร็จ เธอก็ได้รับเอกสารเกี่ยวกับการประชุมในวันพรุ่งนี้จากเฮ่อเฉาเอกสารมีเนื้อหามากมาย เฉินฮั่วอดนอนทั้งคืนกว่าจะอ่านจบ พอฟ้าสางก็เอนหลังลงนอนหลับไปนิดหน่อย“เสี่ยวฮั่ว ตื่นสิ! เสี่ยวฮั่ว ตื่นเร็วเข้า!”เฉินฮั่วถูกปลุกให้ตื่นในสภาพสะลึมสะลือ เมื่อเปิดตาเห็นเสิ่นอินอินยืนอยู่ข้างเตียงด้วยใบหน้าวิตกกังวล เธอขยี้ตา “อินอิน กลับมาแล้วเหรอ อืม กี่โมงแล้ว?”“จะแปดโมงแล้ว เธอมีไข้นะ! ตัวเธอร้อนมาก รีบใส่เสื้อผ้าเร็ว ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”เสิ่นอินอินถ่ายละครตอนกลางคืน เธอกลับมาจากที่ทำงานก็เห็นเฉินฮั่วนอนอยู่บนโซฟา พอเธอเรียกให้ตื่นก็พบว่าเฉินฮั่วมีไข้สูง“แปดโมงแล้วเหรอ?”เฉินฮั่วตื่นขึ้นทันที ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกเวียนศีรษะกะทันหัน เกือบจะตกจากโซฟา เสิ่นอินอินรีบคว้าตัวเธอไว้ด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เสี่ยวฮั่ว เธอเป็นอะไรไหม?”เธอปวดหัวอย่างรุนแรงหลังจากนอนดึกเมื่อคืนนี้เฉินฮั่วส่ายหัว “ฉันไม่เป็นไร วันนี้มีประชุมสำคัญที่บริษัท ฉันใกล้จะส

เฉินฮั่วไม่ต้องการรับคำตำหนิ ดังนั้นเธอคิดว่าจำเป็นต้องอธิบาย“ประธานอวี้ ผู้อำนวยการหลินและดิฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน เขาแค่เห็นว่าดิฉันป่วยเลยหวังดีให้เสื้อดิฉันเท่านั้นค่ะ”หวังดี...อวี้เส้าถิงหัวเราะเยาะเย้ย “เลขาเฉิน ความหวังดีของผู้ชายล้วนมีจุดประสงค์ทั้งนั้น”เฉินฮั่วพูดไม่ออก “ประธานอวี้ ผู้อำนวยการหลินแค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อนร่วมงาน อย่าพูดเหมือนว่าทุกคนเหมือนคุณสิคะ”“เหมือนผมยังไง?”เฉินฮั่วหน้าแดงอยู่บ้าง มองเขา แต่เขินอายจนไม่กล้าพูดออกมาแต่อวี้เส้าถิงช่วยพูดแทนเธอว่า “เหมือนผมที่อยากนอนกับคุณน่ะเหรอ?”เฉินฮั่ว "..."นี่เขาจะช่วยหยุดพูดคำสกปรกแบบนี้ออกมาตรง ๆ ได้ไหม!ความเย็นชาของเขาระหว่างการประชุมเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว?อวี้เส้าถิงมองดูเธอ “ผมอยากนอนกับคุณ ผมบอกคุณชัดเจนแล้ว คุณคิดว่าเขาไม่อยากนอนกับคุณเหรอ? เลขาเฉิน คุณรู้สึกขอบคุณผู้ชายที่มีความคิดว่าอยากจะนอนคุณเนี่ยนะ ไข้ขึ้นจนสมองกลับรึยังไง?”เฉินฮั่วพูดไม่ออก ที่หน้าแดงก็ไม่รู้เพราะไข้หรือเพราะอายแล้ว “ประธานอวี้ คุณหยุดพูดสักทีได้ไหมคะ! ดิฉัน... ดิฉันจะกลับไปสำนักงานแล้ว ขอตัวค่ะ!”เธอไม่อยากได้

“เอ๋?”“เฉินฮั่ว สีหน้าเธอนี่มันหมายความว่ายังไง? เธอคิดว่าฉันจงใจเอาเปรียบเธออย่างนั้นเหรอ?” อวี้เส้าถิงจ้องมองเธออย่างเย็นชา“...”เฉินฮั่วคิดอย่างนั้นจริง ๆเธอไม่เชื่อว่าเธอจะทำอะไรอย่างการจับเขาไว้ไม่ยอมปล่อยแบบนั้นใบหน้าหล่อเหลาของอวี้เส้าถิงตึงขึ้น “เธอฝันถึงแม่ของเธอ คิดว่าฉันเป็นท่าน เธอเลยกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย!”โชคดีที่เขาคอยปกป้องข้อมือของเธอไว้จนน้ำเกลือหมดถุงและถอดเข็มออกให้ถ้ารู้ก่อนอย่างนี้เขาคงไม่มายุ่งด้วย!ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของเฉินฮั่ว เธอจำได้ว่าเธอจับมือแม่เธอในความฝัน และรู้สึกว่าแม่อยู่เคียงข้างเธอจริง ๆ ความรู้สึกเหมือนจริงมาก แต่กลายเป็นว่าอวี้เส้าถิงอยู่ข้าง ๆ เธอ ในเวลานั้น...อันที่จริงแม่ของเธอเสียชีวิตไปหลายปีแล้วเธอชินแล้วและฝันถึงแม่ไม่บ่อยครั้งนักร่องรอยของความโศกเศร้าแวบขึ้นมาในดวงตาของเฉินฮั่ว เธอมองเห็นขวดน้ำเกลือข้าง ๆ และเปลี่ยนเรื่อง "ประธานอวี้ ทำไมคุณถึงขอให้หมอรักษาฉันล่ะคะ?"อวี้เส้าถิงจ้องมองเธอด้วยดวงตามืดลง “เธอคิดว่าไงล่ะ?”ชายคนนั้นไม่ตอบแต่ถามกลับ น้ำเสียงต่ำฟังดูขี้เล่นเล็กน้อย แต่ความหมายก็ชัดเจนในตัวเองเฉินฮ

ที่หน้าอ่างล้างมือในห้องน้ำเฉินฮั่วกวักน้ำขึ้นมาสาดลงบนแก้ม จ้องมองตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอยเกือบไปแล้ว เธอเกือบจะทำแบบนั้นกับอวี้เส้าถิงเข้าแล้วจริง ๆแม้จะไม่ได้เกิดขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าตัวเองเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอวี้เส้าถิงการหายใจหนักหน่วงของชายคนนั้นคล้ายจะยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขาเฉินฮั่วกัดริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเลิกคิดถึงภาพวาบหวามเหล่านั้นเธอหยิบมือถือออกมา เปิดที่รูปโปรไฟล์ในไลน์ของเสิ่นเชียนเหวินข้อความสุดท้ายที่เสิ่นเชียนเหวินส่งถึงเธอคือเมื่อสองเดือนก่อนเขาบอกว่ามีธุระด่วนต้องกลับบ้าน แล้วจะพาเธอไปพบพ่อแม่ พอกลับมาแล้วจะคุยเรื่องกำหนดการแต่งงานแต่ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เสิ่นเชียนเหวินก็หายตัวไปจากโลก ไม่มีข่าวใด ๆ อีกเลยเฉินฮั่วมองไปที่กล่องข้อความด้วยสายตาที่ซับซ้อน เสิ่นเชียนเหวิน คุณอยู่ที่ไหน?"ครืด..."ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเฉินฮั่วกลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเห็นหมายเลขบนหน้าจอ แสงสว่างในตาก็พลันมอดดับลงอย่างรวดเร็วอีกครั้งเฉินฮั่วรับโทรศัพท์ เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของจางเหม่ยจือก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ “เฉินฮั่ว ทำไ

เมื่อเฉินฮั่วเดินออกจากห้องผู้ป่วย พยาบาลคนหนึ่งเรียกเธอแล้วส่งใบเรียกเก็บค่ารักษาพยาบาลให้เธอค่ารักษาพยาบาลกว่าหนึ่งหมื่นบาท เฉินฮั่วไม่มีเงินมากขนาดนั้น ดังนั้นเสิ่นอินอินที่ไล่ตามเธอจึงช่วยเธอจ่ายเงินไปให้ก่อน“อินอินถ้าฉันหาเงินได้ ฉันจะคืนให้เธอนะ”ก่อนหน้านี้เพื่อหาค่าประกันตัว เฉินฮั่วเคยยืมเงินจำนวนหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทจากเสิ่นอินอินด้วยใบหน้าของเสิ่นอินอินเต็มไปด้วยความจริงจัง “ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องเงินเลย! เสี่ยวฮั่ว เธออยากจะไปหาประธานอวี้จริง ๆ เหรอ? เธอดูไม่ออกเหรอว่ายายป้านั่นกำลังเล่นลูกไม้ใส่เราอยู่? หล่อนดูเหมือนคนอยากตายจริง ๆ เสียที่ไหน! แค่แกล้งทำเพื่อบีบให้เธอทำตามต่างหาก!”หากคนคนหนึ่งต้องการที่จะตายจริง ๆ ก็มีตั้งหลายวิธี จางเหม่ยจื่อปาดข้อมือของตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย แต่กลับถูกคนพบเข้าพอดี ไม่บังเอิญไปหน่อยหรือไรเฉินฮั่วเม้มริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “บางทีเธออาจจะกำลังเล่นลูกไม้อยู่จริง ๆ แต่ไม่สำคัญหรอกว่าเธอเล่นลูกไม้หรือเปล่า ยังไงฉันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ถูกไหมล่ะ?”ถ้าเธอไม่ช่วยเซี่ยเสี่ยวเวย คุณจางคงขู่ว่าจะตายไม่เลิก คำว่า “ฉันไม่สนใจ” สี่ค