บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 711 - บทที่ 720

ฉู่เฉินมองภาพสถานที่เกิดเหตุบนสไลด์ก่อนจะพูดกับหลูติ้งไห่ว่า “คุณลุงหัวหน้าหลู ไม่ทราบว่าทางคุณมีรูปที่มีความละเอียดสูงไหมครับ?”“มีครับ!”หลูติ้งไห่กวักมือเรียกเสี่ยวลู่แล้วเอ่ยว่า “เสี่ยวลู่ รีบเอารูปความละเอียดสูงรูปนั้นของนายมาให้คุณฉู่ดูสิ”เสี่ยวลู่แค่นหัวเราะแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าหลู นี่ไม่เห็นจำเป็นเลยครับ อีกอย่างเขาไม่ได้เป็นสมาชิกทีมสืบสวนพิเศษของเรา การให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องดูข้อมูลตามใจชอบมันผิดระเบียบนะครับ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่เฉินก็อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ ดูท่าทางเขาเหมือนจะไม่ค่อยเป็นที่ต้อนรับเลยหลูติ้งไห่ยังไม่ทันเอ่ยปาก เซียวเฟิงที่อยู่ทางด้านข้างก็หัวเราะหยันแล้วเอ่ยว่า “โอ๊ย สมัยนี้ใครๆ ก็ปลอมตัวเป็นปรมาจารย์ได้หรือไง? แถมยังปราบอสูรน้ำอีก ฮ่า ๆๆ...”“อุ๊ย ขำจะตายอยู่แล้วจริง ๆ บางคนเคยเห็นอสูรน้ำมาก่อนไหมว่าหน้าตาเป็นยังไง?”เมื่อคำพูดนี้ออกมา แม้แต่ชายในชุดทหารคนนั้นก็เผยรอยยิ้มดูแคลนออกมา สีหน้าของหลูติ้งไห่ก็เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ในพริบตา ก่อนจะขมวดคิ้วพูดว่า “ผู้บัญชาการเซียว จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะครับ การเข้าสู่วิถีเต๋าไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเริ่มก่อนหรือหล

เมื่อฉู่เฉินเอ่ยคำพูดนี้ออกมา หลูติ้งไห่ก็ดูหวั่นใจเล็กน้อยเช่นกัน ก่อนจะขมวดคิ้วพูดว่า “ไม่จับ? งะ...งั้นจะปล่อยให้มันทำร้ายคนต่อไปหรือไง?”“หัวหน้าหลู สามารถอพยพประชาชนรอบ ๆ ออกไปได้ อีกอย่างแจ้งเตือนชาวเมืองทั้งหมดผ่านทางสื่อว่า ห้ามไม่ให้อยู่ในพื้นที่เปลี่ยว ก็น่าจะไม่เกิดเรื่องแล้วครับ”ฉู่เฉินเอ่ยอย่างแน่ใจมากไม่ว่าสิบกว่าคนนั้นหรือว่าคนเก็บสมุนไพร ล้วนเป็นเพราะเข้าไปในภูเขา พูดอีกอย่างคือทุกคนที่เข้าไปในขอบเขตการเคลื่อนไหวของผีดิบตัวนั้นถึงจะเจอเหตุไม่คาดฝันเข้า“คุณแม่งพูดบ้าอะไรกัน?”เซียวเฟิงตบโต๊ะดังปัง แล้วเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา “ยังจะแจ้งทั้งเมืองผ่านสื่ออีก? คุณจะให้สื่อรายงานข่าวว่ายังไง? มีผีดิบโผล่ขึ้นรอบ ๆ เมืองเอกของมณฑล ดังนั้นขอให้ทุกคนอย่าออกจากบ้านเหรอ?” “แม่ง! ใครพาไอ้โง่แบบนี้เข้ามา!”ปัง!เซียวเฟิงเพิ่งจะพูดจบ หลูติ้งไห่ก็ตบโต๊ะอย่างรุนแรง กัดฟันกล่าวว่า “ผู้บัญชาการเซียว! ผมหวังว่าคุณจะระวังคำพูดคำจาหน่อย! คุณฉู่คือคนที่ผมเชิญมา มีปัญหาอะไรหรือไง?”นี่...เซียวเฟิงหน้าซีด อ้ำอึ้งพักใหญ่แต่ไม่ได้พูดออกมาสักคำโจวอวี้หมิงถอนหายใจกล่าวว่า “ทุกคนเลิกเ

แม้แต่โจวอวี้หมิงเองก็รู้สึกว่าวิธีการของฉู่เฉินนั้นระมัดระวังมากเกินไปหน่อยผีดิบเหินฟ้า ผีดิบโลหิตอะไร แค่เครื่องบินยิงปืนใหญ่เข้าไป ต่อให้มีผีดิบโลหิตจริง ๆ ก็ระเบิดมันจนเป็นละอองเลือดแล้ว“งั้นผู้อาวุโสชิงซงช่วยดูรูปพวกนี้หน่อยครับ นี่เป็นรอยฟันที่ผีดิบโลหิตหรือผีดิบเหินฟ้าทิ้งไว้หรือเปล่า?”หลูติงไห่ยื่นรูปใส่มือของชิงซง แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจังเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชิงซงก็ลูบเคราพลางหัวเราะลั่น กวาดตามมองรูปถ่ายบนโต๊ะแล้วพูดว่า “หัวหน้าหลู อย่าโดนพวกคนนอกที่ไม่มีความรู้หลอกลวงสิครับ ผีดิบโลหิตผีดิบเหินฟ้าอะไรนั่นมีที่ไหนกัน?”“นี่ก็แค่ศพเดินได้ธรรมดาเท่านั้น ขอเพียงผมใช้ยันต์ปราบศพแผ่นเดียว ก็ทำให้มันกลายเป็นเลือดน้ำหนองได้แน่นอน”ชิงซงพูดจบก็คุยโม้โอ้อวดถึงความเก่งกาจจนน้ำลายกระเซ็น“นึกถึงปีนั้น ตอนที่ผมเพิ่งลงจากเขา ผ่านไปอำเภอเถิงก็เคยเกิดเหตุการณ์คล้าย ๆ กัน ผมมีเมตตาถึงได้ลงมือช่วยเหลือ ใช้แค่ยันต์ปราบศพเดินได้แผ่นเดียว ก็ทำให้ผีดิบตัวนั้นกลายเป็นหมอกเลือด”ฉู่เฉินฟังชิงซงคุยโวโอ้อวดความเก่งกาจอย่างสดใส ยิ่งพูดโม้ยิ่งเพ้อเจ้อ จนเขาแทบจะอดไม่ไหวหัวเราะออกมากู้ร

“ต้องให้คุณลงมือหรือไง คุณจะกลัวอะไรนักหนา?”ฉู่เฉินสูดลมหายใจลึก คร้านจะอธิบายให้กับคนพวกนี้ฟัง เขาหันไปมองโจวอวี้หมิงแล้วพูดว่า “ผู้บัญชาการกองทัพโจว ชีวิตของทหารกองทัพประจำการมีค่ามากแค่ไหนครับ จะหลงเชื่อคำพูดของตาแก่นี่ง่าย ๆ ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะครับ”“ถ้าเกิดผีดิบโลหิตบินออกมา จะต้องเกิดการบาดเจ็บล้มตายอย่างใหญ่หลวง ผู้บัญชาการกองทัพโจว...”โจวอวี้หมิงขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็โบกมือแล้วพูดว่า “เสียวฉู่ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่ว่าการเป็นคนต้องหัดมีนิสัยยอมถอยนะครับ”"การที่ฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการดื้อดึงยืนกรานความคิดตัวเอง นั่นจะไม่มีช่องว่างอะไรให้ก้าวหน้าได้ อีกอย่าง ผมคิดว่าคุณลองกราบท่านนักพรตชิงซงเป็นอาจารย์ได้นะครับ เรียนรู้วิชาเต๋าให้ดี ๆ วันหน้าจะได้ไม่อับอายขายหน้าอีก"อะไรนะ?ฉู่เฉินหรี่ตา มองโจวอวี้หมิงอย่างพิจารณาอยู่พักใหญ่ ถึงค่อยฝืนข่มกลั้นโทสะแล้วพูดว่า “ผู้บัญชาการกองทัพโจว ขอโทษด้วยมาก ๆ ครับ ผมฉู่เฉินไม่สนใจเงินห้าสิบล้าน และไม่สนใจว่ามีชื่อเสียงอะไรหรือไม่”“สิ่งที่ผมสนใจคือชีวิตของทหารกองทัพประจำการ ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝั

จนกระทั่งในห้องประชุมเหลือเพียงฉู่เฉินกับกู้รั่วเสวี่ยสองคน เกาหมิงหลายถึงได้เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เมื่อกี้ ติ้งไห่ได้เล่าคำพูดของคุณฉู่ให้ผมฟังหมดแล้ว”“ตามหลักแล้ว เรื่องใหญ่ขนาดนี้ การปฏิบัติการคืนนี้จะต้องโดนยกเลิก”พอได้ยินแบบนี้ ฉู่เฉินก็พยักหน้าติดต่อกันการเผชิญหน้ากับผีดิบโลหิต วิธีที่ดีที่สุดก็คืออย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น รอจนรวบรวมกำลังได้มากพอแล้วค่อยกำจัดมันทีเดียวให้สิ้นซาก ถึงจะเป็นแผนการที่ดีที่สุดแต่เกาหมิงหลายกลับเอ่ยอย่างเปลี่ยนท่าทีว่า “แต่ว่าในฐานะพ่อแม่ ผมทำแบบนี้ไม่ได้”“ทำไมล่ะ?”ฉู่เฉินกับกู้รั่วเสวี่ยเอ่ยถามขึ้นแทบจะพร้อมเพรียงกันรู้อยู่แก่ใจว่าบนเขามีเสือ แต่ยังจะขึ้นเขาไปท่องเที่ยวอีกเหรอ?แต่ปัญหาคือ ตอนนี้สิ่งที่อยู่บนเขาไม่ใช่เสือ แต่เป็นผีดิบโลหิต!เกาหมิงหลายใคร่ครวญอยู่พักหนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วพูดว่า “เพื่อประชาชนครับ”“ประชากรในเมืองเอกของมณฑลมีมากกว่าสิบล้านคน ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าการออกคำสั่งห้ามจะสามารถห้ามไม่ให้ทุกคนเข้าไปใกล้ทะเลสาบหย่งติ้งได้ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นั่นยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวอีกด้วย ผมไม่อาจส่งคนไปเฝ้าตรงป