สิ้นประโยคนี้ ไม่เพียงดวงหน้าเรียวของโจวเทียนเฟิ่งที่ตะลึงค้าง เรียวคิ้วงามของเธอปรากฏแววเย็นยะเยือก แม้แต่พนักงานในร้านที่กำลังแนะนำสิ่งของให้โจวเทียนเฟิ่งก็ทำหน้าไม่พอใจอย่างมาก พร้อมกับตำหนิว่า“เงียบไปเลยนะ! คุณพูดจาเหลวไหลอะไรของคุณ? ของฝังศพอะไร ไอศพอะไรกัน?”“หอสมบัติของเราไม่เคยขายสิ่งของที่ไม่สะอาด!”“ถ้าคุณยังพูดจาไร้สาระอีก ระวังฉันจะแจ้งตำรวจมาจับคุณ!”พนักงานในร้านสีหน้าขมึงทึงเย็นชา ถลึงตาจ้องฉู่เฉินอย่างไม่สบอารมณ์สุดขีดโจวเทียนเฟิ่งยักคิ้วงาม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณฉู่ อย่าคิดว่าเคยแสดงฝีมือต่อหน้าฉันนิดหน่อย แล้วจะคิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์จริงๆ”“ในสายตาของฉัน คุณก็เป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเท่านั้น”“ฉันเรียกคุณว่าคุณฉู่ก็เพราะไว้หน้า ถ้าไม่ไว้หน้า ฉันคงสั่งให้คนทุบฟันในปากให้แหลกไปแล้ว!”โจวเทียนเฟิ่งไม่พอใจอย่างมากไม่เคยมีใครกล้าพูดจาอย่างนี้กับเธอสิ่งของฝังพร้อมคนตายอะไรกัน ไหนจะไอศพ และผิวเน่าเปื่อยอะไรของเขาอีก คำพูดเหลวไหลทั้งเพ!ตั้งแต่ที่หน้าร้านแล้ว โจวเทียนเฟิ่งรู้สึกว่าสายตาที่ฉู่เฉินมองเธอไม่ปกติเจ้าหมอนี่ คงคิดอยากจะโชว์ฝี
Read more