บททั้งหมดของ ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: บทที่ 481 - บทที่ 490

เดิมพัน?อวี้ลู่ทำเหมือนรอบข้างไม่มีใคร เธอถามฉู่เฉินอย่างสงสัยว่า “ถ้าหากข้าไม่กลับมาช่วยเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร?”ฉู่เฉินส่ายหน้าตอบว่า “ตายแน่นอน”สามรุมหนึ่ง หนำซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นยอดฝีมือฝึกปราณขั้นแปดถึงสามคน ถึงแม้ฉู่เฉินจะได้รับถ่ายทอดวิชามาจากมังกรเฒ่า แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนพวกนั้นแน่นอน“เจ้า…”อวี้ลู่ไม่อยากเชื่อหูตัวเองฉู่เฉินรู้ทั้งรู้ว่าต้องตาย ยังกล้าหาเรื่องหลิวจิ่งหงกับหลี่ว์เจิ้งหยางอีก?เขาเอาความกล้ามาจากที่ใด เอาความมั่นใจมาจากไหน?“ผมทำไมล่ะ? สิ่งสำคัญคือพี่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”ฉู่เฉินยิ้มกว้างอวี้ลู่หมดคำจะพูด นี่เขากำลังเอาชีวิตมาล้อเล่นนะ“เจ้า… เจ้าไม่กลัวข้าไปแล้วไม่กลับมาหรือ?”ฉู่เฉินได้ยินก็ส่ายหน้า “พี่ยังไม่ได้ยาเก้าตะวัน ดอกอัสนีก็อยู่กับผม แม่น้ำก็ยังไม่ได้ข้าม ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะรื้อสะพาน”ดี!อวี้ลู่กำหมัดแน่นไม่นึกว่าเขาจะคำนวณถูกหมดทุกอย่างถูกหมอตัวน้อยอายุแค่ยี่สิบกว่าคนหนึ่งวางอุบายเสียจนหมดท่าเธอเป็นถึงสตรีศักดิ์สิทธิ์เหยาฉือเชียวนะ!มีอายุมาพันปี กลับถูกฉู่เฉินกำไว้เสียอยู่หมัดหลี่ว์เจิ้งหยางกับหลิวจิ่งหงมองหน้าฉู่เฉ

ที่จริงกระถางเก้าดารานอกจากสามารถใช้เป็นหัวใจค่ายกลแล้ว ยังมีประโยชน์อีกอย่างหนึ่งด้วย นั่นก็คือใช้ยันต์เก้าดาราเดือนฉายเปลี่ยนมันให้กลายเป็นอาวุธวิเศษที่ใช้โจมตีศัตรูได้เพียงแต่ตอนนี้ระดับพลังของฉู่เฉินต่ำเกินไป อย่างมากก็ทำได้เพียงใช้มันมาข่มขู่เท่านั้นถึงแม้พลานุภาพจะน้อยมาก แต่กลับทำให้คนตกใจได้ไม่น้อยพอเห็นแสงสว่างสีขาวดวงใหญ่ขนาดนั้นถูกขว้างตรงมาที่หน้าผากของตัวเอง หลี่ว์เจิ้งหยางตกใจเหงื่อแตกไปทั้งตัวสำนักนางในยังไงก็เป็นสำนักบำเพ็ญพรต มีความรู้ด้านคาถาอาคมอยู่บ้าง และท่ามกลางคาถาอาคมหรือยันต์ต่างๆ ยันต์ที่สามารถเปล่งแสงได้นั้นอันตรายที่สุดพลังโจมตีเรียกได้ว่าน่ากลัวสุดขีดด้วยเหตุนี้ ความคิดแรกของหลี่ว์เจิ้งหยางก็คือหนีเสี้ยววินาทีที่แสงสว่างดวงนั้นกำลังจะกระแทกโดนหลี่ว์เจิ้งหยาง ร่างกายของเขาลอยถลาไปข้างหลังในแนวตรงราวกับว่าวลมตัวหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ตวัดกระบี่ยาวในมือร่ายรำเพลงกระบี่สิบกว่าครั้ง“ชิ้งๆๆ!”เงากระบี่มากมายสานตัวกันเป็นตาข่ายกระบี่อันแน่นขนัดจนลมแทบผ่านไม่ได้ ปกป้องเขาไว้ตรงกลางอย่างแน่นหนาแต่แรงกระแทกที่เขาคาดว่ามันจะรุนแรงสุดขีดกลับไม่เกิดขึ้น แ

“กร๊อบ!”หลิวจิ่งหงยังไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นอีกครั้ง ขาอีกข้างของเขาก็ถูกฉู่เฉินเตะจนหักไปด้วยหลิวจิ่งหงในตอนนี้เจ็บจนร้องไม่ออกแล้วเขาเบิกตากว้างจนเหมือนก้นระฆัง เส้นเลือดฝอยในตาแตก จ้องหน้าฉู่เฉินอย่างเคียดแค้น“เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ? จะเอาผู้หญิงของฉันต่อหน้าฉันงั้นเหรอ?”พูดจบ ฉู่เฉินก็โยนร่างของหลิวจิ่งหงออกไปไกลหลายเมตร จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปหาเฉียนเจียวเจียวที่ตกใจสติหลุดไปแต่แรกแล้วพอเห็นฉู่เฉินโอบเฉียนเจียวเจียวไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของหลิวจิ่งหงแดงก่ำไปทั้งดวงแม้เขากับเฉียนเจียวเจียวต่างคนต่างมีผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน แต่เฉียนเจียวเจียวก็ยังเป็นแฟนและว่าที่คู่หมั้นในนามของเขาฉู่เฉินไม่ได้แค่กำลังสวมหมวกเขียว[1]ให้เขา แต่กำลังปลูกหญ้าบนหัวเขาเลยต่างหาก“อา…”เฉียนเจียวเจียวพลันได้สติกลับคืนมา พบว่ามือใหญ่ของฉู่เฉินล้วงเข้ามาในบ่อปลาของเธอแล้ว เพียงแต่เธอขัดขืนตามสัญชาตญาณเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะจมสู่ภวังค์ภายในเวลาไม่นานเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องน้ำของบริษัทประมูล เฉียนเจียวเจียวยังไม่ถึงจุดสูงสุด ถ้าหากไม่ได้ถูกอวี้ลู่ขัดจังหวะ เธออาจสวมหมวกเขียวให

“อ้อ?”หลิวฉางอันยักคิ้ว ก่อนจะหันไปสั่งชายชุดสูทคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังว่า “ฉันให้เวลาสามวัน ไปสืบประวัติของไอ้แซ่ฉู่มารายงานฉันให้เร็วที่สุด!”“ครับ!”ชายชุดสูทคนนั้นรับคำสั่ง ก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็วหลี่ว์เจิ้งหยางที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยพยายามหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง เขาบอกหลิวฉางอันว่า “ผู้นำตระกูลหลิว รบกวนคุณช่วยแจ้งสำนักของผมที บอกพวกเขาว่าต้องแก้แค้นให้ผมกับศิษย์น้องสองคนที่ถูกฆ่าให้ได้”หลิวฉางอันมองหน้าหลี่ว์เจิ้งหยาง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “อาวุโสหลี่ว์วางใจ ผมให้คนไปส่งข่าวที่เขามังกรคู่แล้ว ขอเพียงสืบประวัติไอ้แซ่ฉู่นั่นได้ ทางเขามังกรคู่จะต้องส่งยอดฝีมือจำนวนมากไปฆ่ามันแน่นอน!”ครั้งนี้ เขามังกรคู่เสียยอดฝีมือที่เป็นผู้ฝึกปราณขั้นแปดไปถึงสามคน พวกเขาไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่แต่ก่อนหน้านั้น หลิวฉางอันต้องสืบประวัติของฉู่เฉินให้แน่ชัดก่อนถึงยังไงก็ไม่มีทางที่ยอดฝีมืออายุยี่สิบกว่าปีที่เป็นผู้ฝึกปราณขั้นเจ็ดระดับสูงสุดคนหนึ่งจะไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรเลยถ้าเกิดไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย ไม่เพียงตระกูลหลิวเท่านั้นที่จะซวยไปด้วย แ

ฉู่เฉินขี้คร้านจะเสวนากับคนทัศนคติคับแคบอย่างเฉินปิน แต่ก็ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถดูถูกฉู่เฉินได้เหมือนกันชีเสวี่ยมองแผ่นหลังของฉู่เฉินที่เดินออกไปไกลแล้ว ก่อนจะขมวดคิ้วบอกว่า “เขาคงไม่ได้มากินข้าวที่นี่จริงๆ หรอกนะ?”ที่จริงเธอกับเฉินปินไม่ได้มากินข้าว แต่มาทำงานต่างหากชีเสวี่ยเป็นหัวหน้าพนักงานบริการของร้านอาหารแห่งนี้ ส่วนเฉินปินก็ช่วยงานอยู่หลังครัวถึงยังไงคนที่มากินข้าวที่ร้านอาหารแห่งนี้ได้ หากไม่ใช่คนรวยก็เป็นพวกเจ้าขุนมูลนายกันทั้งนั้นปกติแล้วเฉินปินก็อาศัยหน้าตาภายนอกที่หล่อเหลาดึงดูดผู้หญิงรวยอายุสี่สิบห้าสิบปีส่วนชีเสวี่ยก็อาศัยเรียวขายาวขาวคู่นั้น กับหน้าอกหน้าใจขนาดใหญ่สองลูกนั่นยั่วยวนแขกที่มากินข้าวหลายต่อหลายครั้ง และเธอก็จะเงินหลายหมื่นบาทเป็นทิปแทบทุกครั้งทั้งสองต่างก็เข้าขากันดี ต่างคนต่างก็ไม่ว่าอะไรที่อีกฝ่ายทำแบบนั้น“เหอะ ตัวเองดูมันแต่งตัวสิ เหมือนคนที่มากินข้าวเหรอ?”เฉินปินแค่นยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าอย่างดูถูก“งั้นเขาก็มา…”ชีเสวี่ยมองฉู่เฉินอย่างไม่เข้าใจต้องบอกก่อนว่า ร้านอาหารแห่งนี้ที่พวกเขามาทำงานเข้มงวดมาก ถ้าหากไม่ได้จองห้องส่วนตัวก่อน ก็จะถ