All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 731 - Chapter 740

“โชคดีที่ซูหรานหร่านกลับไปแล้ว”กู้หว่านเยว่รู้สึกละอายใจ มิฉะนั้นถ้าสกุลซูก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมา ลูกในท้องของนางก็อาจจะอันตราย“ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเขาอยากก่อเรื่อง ก็ปล่อยให้เขาก่อเรื่องให้เต็มที่ไปเลย”ซูจิ่งสิงแสดงสีหน้าเย็นชา การไม่ลงมือฆ่าพวกเขา ถือเป็นความเมตตาสุดท้ายของเขาแล้วแต่อีกฝ่ายบุกมาถึงที่ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะจัดการพวกเขาด้วยตัวเองทั้งสองคนไม่ได้ใส่ใจสกุลซู หลังจากจัดการธุระเสร็จแล้ว เซวียผิงก็มาที่จวนกู้โดยเฉพาะ เพื่อคุกเข่าคำนับซูจิ่งสิง“ขอบคุณนายท่านที่ให้โอกาสนี้แก่ข้า ทำให้ข้าสามารถล้างแค้นให้ภรรยาผู้ล่วงลับได้”นายท่านเซวียถูกตัดหัวประจานต่อหน้าธารกำนัลแล้วเซวียผิงรอมาเกือบสิบปี ในที่สุดก็ได้ล้างแค้นให้ภรรยาผู้ล่วงลับ เขาซื้อดอกไม้ช่อหนึ่งและถือเหล้ากาหนึ่ง ไปที่หลุมศพของภรรยาอย่างมีความสุขหลังจากไหว้หลุมศพแล้ว ก็มาหาซูจิ่งสิงเพื่อขอบคุณ“ลุกขึ้นเถิด นี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”ซูจิ่งสิงก็ชื่นชมว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ“จากนี้ไป ข้าน้อยยินดีสวามิภักดิ์ต่อนายท่าน ทุ่มเททั้งกายและใจ จนกว่าชีวิตจะหาไม่”เซวียผิงแสดงความจงรักภักดีความแค้นได้รับการ

“นั่นเป็นเพราะว่านายท่านเข้าใจข้าผิด เขาคิดว่าข้าและเจ้าของร้านเสิ่นมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาว แต่ปกติเขาก็ดีกับข้ามาก”เซวียฮูหยินจ้องมองด้วยสายตาอาฆาต “เจ้าเป็นคนฆ่านายท่าน ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต”พูดประโยคนี้จบ นางก็พุ่งเข้าใส่กู้หว่านเยว่โดยตรงเซวียฮูหยินเป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง ไม่มีวรยุทธ์เลยการกระทำของนางในสายตาของกู้หว่านเยว่ ดูตลกสิ้นดีกู้หว่านเยว่เพียงแค่ถอยหลังเบา ๆ อีกฝ่ายก็ล้มลงกับพื้นเซวียฮูหยินรู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย ความสิ้นหวังนี้เกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ“กู้หว่านเยว่ เหตุใดเจ้าต้องฆ่านายท่านของข้าด้วย? พวกเราสองคนน่าจะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขแท้ ๆ แต่เจ้ากลับทำลายทุกอย่าง”หลี่ชิวเตี๋ยอดไม่ได้ที่จะพูดจาเหน็บแนม “เลิกพูดเถอะ ถึงแม้นายท่านเซวียจะยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เจ้าก็ไม่มีทางมีความสุขหรอก”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”“ง่ายมาก เขามีผู้หญิงมากมายอยู่ข้างนอกก่อนหน้านี้ ตอนที่เราสนิทกัน ข้าก็บอกเจ้าไปตั้งนานแล้วมิใช่หรือ?เขาไม่ใช่คู่ครองที่ดี”หลี่ชิวเตี๋ยเบ้ปากอย่างดูถูกเหยียดหยาม เมื่อก่อนนางกับเซวียฮูหยินก็เป็นเพื่อนสนิทกัน มีมิตรภาพที่ดีต่อ

อวิ๋นมู่กลัวว่านางจะคิดว่าแพงมาก แล้วจะไม่รับไว้หลี่ชิวเตี๋ยเดินเข้ามา เห็นแก้วในมือของกู้หว่านเยว่ก็กล่าวด้วยความประหลาดใจ “นี่แก้วไม่ใช่หรือ ครั้งก่อนข้าอยากจะซื้อจากชาวต่างชาติ พอถามราคา ปรากฏว่าแพงกว่าทองเสียอีก ข้าตกใจจนต้องรีบเผ่น”“แพงขนาดนั้นเชียว?!”กู้หว่านเยว่ใจเต้นเล็กน้อย หรือว่านางจะสามารถทำแก้วออกมาขายได้“หว่านเยว่ นี่เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากข้า เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอก”อวิ๋นมู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่ไม่บอกก็เพราะกลัวว่านางจะปฏิเสธ แต่ไม่นึกเลยว่านางจะรู้เข้าจนได้“แก้วนี้ คุณชายอวิ๋นมอบให้กับเถ้าแก่เนี้ยหรือ?”หลี่ชิวเตี๋ยรู้สึกเจ็บแปลบในใจ คุณชายอวิ๋นใจกว้างจริง ๆ นางรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย“อวิ๋นมู่ ของสิ่งนี้แพงเกินไปแล้ว”หลังจากที่กู้หว่านเยว่รู้ราคาของแก้วใบนั้น ก็ไม่ค่อยอยากจะรับไว้ แต่เมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดของอวิ๋นมู่ นางจึงเปลี่ยนใจ“ข้าหมายความว่าวันหลังข้าจะเลี้ยงข้าวเจ้าเป็นการตอบแทน ส่วนของขวัญข้าขอรับไว้ก่อน”“อืม”อวิ๋นมู่ยิ้มจนตาหยี ดีใจเหมือนเด็ก ๆ ซูจิ่งสิงฉวยโอกาสกล่าวขึ้น “ข้าจะเป็นคนเลี้ยงข้าวเจ้าเอง เพื่อเป็นการขอบคุณที่เจ้ามอบของขว

เมื่อเขาได้ยินเสียง จึงเงยหน้าขึ้นมอง ทำเอาหญิงสาวที่หลงใหลพากันกรีดร้อง“หล่อมาก ๆ นี่คุณชายบ้านไหนกัน หล่อเกินไปแล้ว”กู้หว่านเยว่กระตุกมุมปาก “ชีวิตในเมืองอวี้สุขสบายขึ้น ทุกคนก็ว่างงานกันแล้ว”มีเวลามามองชายหนุ่มรูปงามชิงเหลียนเฝ้าอยู่หน้าประตู เห็นหญิงสาวพวกนั้นพากันชมอวิ๋นมู่ และอวิ๋นมู่ก็เป็นคนขี้อาย หน้าแดงไปหมดแล้ว นางจึงปิดประตูเบา ๆ “ขอบคุณมาก”อวิ๋นมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหญิงสาวเหล่านี้คลั่งไคล้เกินไป เขาไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรจริง ๆ “ไม่เป็นไร”ชิงเหลียนตอบรับเบา ๆ รู้สึกดีใจเล็กน้อย แค่ได้คุยกับคุณชายอวิ๋นสักประโยค นางก็มีความสุขแล้ว“กุ้งเมามาแล้ว กุ้งเมามาแล้ว!”ซูจิ่นเอ๋อร์ยกกุ้งเมาขึ้นมาชั้นบนอย่างมีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส“กุ้งเมานี่ข้าลองทำมาหลายรอบแล้ว พี่สะใภ้ใหญ่ลองชิมดูสิว่าใช่รสชาติในความทรงจำของท่านหรือไม่”ซูจิ่นเอ๋อร์วางกุ้งเมาไว้ตรงหน้ากู้หว่านเยว่ก่อนอืม ดูออกเลยว่าใครสำคัญที่สุดในครอบครัว“ได้กลิ่นหอมแล้ว”ซูจิ่นเอ๋อร์ลงมือทำอาหารเอง กู้หว่านเยว่ก็ต้องให้เกียรติ คีบกุ้งเมาตัวหนึ่งมาใส่ไว้ในจานเวลานี้ ฉู่เฟิงก็รีบเข้ามา แล้วกระซิบบ

“บุคคลที่อยู่เบื้องหลังท่านคือใคร” กู้หว่านเยว่ซักถามอีกครั้งด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยคนสกุลซูกลุ่มนี้ตามหลอกตามหลอนจริง ๆ“ข้าไม่รู้” ซูหัวหยางขบฟันแน่น ไม่ยอมพูด“ท่านจะไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นหรือตายก็ได้ แต่ลูกเมียของท่านก็ไม่สนใจด้วยเหมือนกันหรือ?”ซูจิ่งสิงโบกมือ ฉู่เฟิงจับกุมพวกเขาเข้ามาทันทีที่อยู่ของพวกเขาทั้งหลายอยู่ในมือขององครักษ์จันทรามาโดยตลอด เพียงแต่ไม่รู้ว่าซูหัวหยางใช้ช่องโหว่เข้ามาสร้างความโกลาหลตั้งแต่เมื่อใด“ท่านพ่อ ท่านพี่!”นางจินและซูเช่อถูกจับเข้ามา ทั้งสองถูกบังคับให้คุกเข่าลงกับพื้น น่าเวทนายิ่งนักซูเช่อเอ่ยอย่างตื่นเต้น “ซูจิ่งสิง ท่านกำลังทำอะไรอยู่? ครอบครัวของเราถูกท่านทำร้ายจนน่าสมเพชพอแล้ว ทำไมท่านยังไม่ยอมปล่อยพวกเราไปอีก?”เมื่อก่อน เขาให้ความเคารพพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขามากแต่ตั้งแต่ที่ถูกเนรเทศ ครอบครัวของพวกเขาก็น่าสมเพชลงเรื่อย ๆ แม้แต่ข้าวก็ยังกินไม่อิ่มแต่ครอบครัวของพี่ชายลูกพี่ลูกน้องกลับค่อย ๆ รุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนเคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดี ๆ เช่นนั้น ภายในจิตใจของเขาเริ่มรู้สึกไม่สมดุลทั้ง ๆ ที่ซูจิ่งสิงทำให้พวกเขาต้องถูกเน