All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 701 - Chapter 710

ถึงตอนนั้น ทุกคนพบว่า ‘ผงหยกนารี’ ของร้านเพียวเซียงจวีเป็นเพียงของหลอกลวงลูกค้า จะต้องกระตุ้นกลุ่มคนอย่างแน่นอน ร้านเพียวเซียงจวีก็ทำได้เพียงยกหินทับเท้าของตนแล้ว“หวังว่าร้านเพียวเซียงจวีจะไม่แกล้งตาย”กู้หว่านเยว่โยน ‘ผงหยกนารี’ ไปที่ด้านข้าง ไม่มีเวลาแม้แต่ชายตาแล หมุนตัวเขียนแผนที่ดินศักดินาหลายวันมานี้ เวลาของนางเกือบถูกใช้ไปจนหมดหลังดอกไม้สดบนที่ดินศักดินาปลูกออกมาแล้ว นางวางแผนสอนคนงานสกัดน้ำมันหอมระเหย ทำน้ำหอมกู้หว่านเยว่นึกถึงภาพในอนาคตภายในสมอง เขียนไปเขียนไปก็หิวบ้างแล้ว ออกจากมิติ“พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่!”ซูจิ่นเอ๋อร์วิ่งพรวดพราดเข้ามา“ภายในเมืองมีร้านอาหารเปิดใหม่แห่งหนึ่ง พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”สีหน้านางตื่นเต้น ดวงตาทอประกายระยับ เห็นได้ชัดว่ากำลังวางแผนบางอย่างกู้หว่านเยว่แสยะยิ้ม “มีอะไรก็พูดโดยตรง”ซูจิ่นเอ๋อร์จิ้มนิ้วเข้าหากันอย่างเก้อกระดาก “ก็ได้ ร้านอาหารนั้นเป็นข้าเปิดเอง วันนี้ทำการค้าเป็นวันแรก ข้าอยากให้พี่สะใภ้ไปช่วยข้าดูๆ หน่อย...”ก่อนนี้ซูจิ่นเอ๋อร์เคยเอ่ยปากกับตนเรื่องอยากเปิดร้านอาหาร หลังแต่งงานก็ไม่ได้ทิ้งกิจการไป เตรียมการอย

นางหยิบยาลูกกลอนห้ามเลือดออกมาหนึ่งเม็ด “กินลงไป”“ขอบคุณมากขอรับ”ดวงตาเผยเสวียนทอประกาย กินยาลูกกลอนลงไป เพียงแต่ครู่ต่อมา เขากระอักเลือดออกมาแล้ว แม้แต่ยาลูกกลอนเองก็อาเจียนออกมาด้วยกู้หว่านเยว่ “....”เมี่ยชิงหว่านตำหนิอย่างอดไม่ได้ “ยาลูกกลอนห้ามเลือดนี้เป็นพี่หญิงหว่านเยว่คิดค้นด้วยตนเอง ล้วนให้ท่านห้ามเลือด เหตุใดอาเจียนยาลูกกลอนออกมาแล้วเล่า?”“ขออภัยซูฮูหยิน ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ...”เผยเสวียนมีท่าทางอ่อนแอ ล้มลงหมดสติภายในอ้อมกอดของเมี่ยชิงหว่านเมี่ยชิงหว่านพูดอะไรไม่ออกอีก รับมือไม่ทันอยู่บ้างบ่าวน้อยข้างกายเขารีบพูด “คุณชายได้รับบาดเจ็บหนักเพียงนี้ ยังพาคนไปส่งที่โรงหมอเถอะ ข้ารู้ว่าละแวกใกล้เคียงนี้มีโรงหมอแห่งหนึ่ง”“เจ้านำทางเถอะ”เมี่ยชิงหว่านรีบสั่งให้คนแบกเผยเสวียน เร่งตามออกไปแล้ว“ซูฮูหยิน บ่าวเองก็ตามคุณหนูไปก่อนแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวเซียงค้อมตัวกู้หว่านเยว่กลับเรียกนางไว้แล้ว “เสี่ยวเซียง เหตุใดวันนี้คุณหนูของเจ้ามากินข้าวที่จินโหลวได้เล่า?”“อ้อ ก็เพราะคุณชายเผยท่านนั้น พูดว่าขอบคุณคุณหนูของพวกเราที่ช่วยเขาไว้ในภูเขาหิมะ อยากเลี้ยงข้าวคุณหนูให้ได้ คุณ

ก่อนนี้พวกเขาล้วนอาศัยหลี่เฉินอันมาควบคุมเจดีย์หนิงกู่ บัดนี้เจดีย์หนิงกู่สามารถตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาได้ ให้เขาเป็นคนควบคุมดูแล ก็ย่อมสะดวกไม่น้อย“ใช่แล้ว อาการบาดเจ็บของจื่อชิงเป็นเช่นไร?”ซูจิ่งสิงยุ่งอยู่กับงาน ห่วงใยอาการบาดเจ็บของน้องชายตนขึ้นมาอย่างอดไม่ได้สองวันมานี้เขามิได้ไปเยี่ยมอีกฝ่ายที่เรือนด้านข้าง มิใช่เพราะไม่ห่วงใยอีกฝ่าย เพียงแต่กังวลหากได้เห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากของอีกฝ่ายอีกครั้ง จะโมโหขึ้นมา“บาดแผลกลับดีขึ้นไม่น้อยแล้ว เดิมทีก็ไม่ได้บาดเจ็บลึกถึงกระดูกเส้นเอ็น ใส่ยาแล้วระดับเลือดอยู่ในเกณฑ์ปกติก็ดีขึ้นไม่น้อย ต่อจากนี้ก็รอเพียงเวลารักษาให้หายดี”กู้หว่านเยว่เงียบลงครู่หนึ่ง“แต่บาดแผลภายนอกเป็นเรื่องเล็ก ข้าเห็นเขาเจ็บปวดภายในใจอย่างแท้จริง ท่านเองก็รู้เรื่องของเขา...”ซูจิ่งสิงขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าและเจ้าสามารถจัดการได้ หากเขาเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ก็สมควรไปบอกความในใจของตนต่อฝ่ายหญิง ในเมื่อเขาไม่กล้าไป เช่นนั้นตอนนี้จะเป็นจะตายก็สมควรแล้ว ใครให้เขาอดกลั้นไว้เองเล่า”กู้หว่านเยว่ได้ยินถ้อยคำนี้ก็หัวเราะออกมาอย่างสุดระงับ แม้คำพูดหยาบกระด้างเ

“ข้า ข้า...” เห็นได้ชัดว่าสีหน้าฮูหยินผู้เฒ่าซูคล้ายไม่ดีใจ“ท่านแม่?”ซูจิ้งขมวดคิ้ว ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่ชอบเขามาโดยตลอด“เจ้าสาม เจ้ายังเหม่ออะไร ท่านแม่จะต้องอาการกำเริบอย่างแน่นอนเจ้ารีบยกท่านแม่เข้าไป เชิญหมอมา”ซูหัวหยางวางอำนาจของพี่ชายคนโต ทำเสียจนกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงขมวดคิ้ว“ใช่แล้ว เตรียมอาหารหนึ่งโต๊ะ เตรียมสุราให้ข้าสักหน่อย พวกเราไม่ได้กินข้าวหลายวันแล้ว”“ท่านพี่ อย่าสนใจพวกเขา”นางหยางกระซิบเสียงค่อย กังวลซูจิ่งสิงจะโมโหสรุปคือถูกซูหัวหยางสบถด่า “น้องสะใภ้สาม เจ้าไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว นี่คือท่านแม่ของพวกเรา มีเจ้าหญิงพรรค์นี้ ถึงสั่งสอนจิ่งสิงจนเหลวไหล ข้าจะให้เจ้าสามหย่ากับเจ้า”“ท่าน...”นางหยางอึดอัดใจตาแดงแล้ว สำคัญคือกลัวซูจิ้งจะเชื่อคำพูดของสกุลซู หย่านางเพียงซูจิ้งได้ยินว่าให้หย่าภรรยาสีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบหยิบกระดาษพู่กันขึ้นมาเขียน“พวกท่านไปเถอะ ข้าไม่สนใจ”“เจ้าสาม เจ้าถึงขั้นไม่สนใจ? นี่คือแม่แท้ๆ ของเจ้านะ เจ้าใจดำอำมหิตเกินไปแล้ว!”ซูหัวหยางกระทืบเท้า สบถด่า“จิ่งสิงเด็กคนนี้เลี้ยงเสียข้าวสุก ที่แท้ก็เหมือนเจ้านี่เอง!”เขานั่งลงหน้าปร

“สวะ?”ซูจิ้งสัมผัสได้ ยามฮูหยินผู้เฒ่าซูพูดว่าสวะ สายตาทอดมองมาที่ตนข้อสันนิษฐานภายในใจแจ่มชัดมากยิ่งขึ้น ความคิดเหลือจะเชื่อผุดออกมา“สวะคนนั้นที่ท่านพูดถึง คือข้า?”ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ อย่างไรเสียนับตั้งแต่เขาคลอดออกมาก็มิได้ทำอะไร แต่กลับถูกฮูหยินผู้เฒ่าซูเกลียดทั้งๆ ที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูคลอดลูกชายออกมามากเพียงนั้น แต่นางดีต่อลูกคนอื่นมาก เว้นเสียแต่เขา ทุกครั้งแม้แต่สบตากันสักครั้งก็เป็นเรื่องยากซูจิ้งจำได้ ตอนเขายังเด็กก็เคยเสียใจเพราะเรื่องนี้มาก่อนต่อมาเขาโตแล้ว ค่อยๆ ปลอบตนเอง เป็นเพราะพี่น้องภายในบ้านมีมากเกินไป ดังนั้นท่านแม่เมินข้ามก็เป็นเรื่องปกติตอนนี้เห็นทีมิใช่ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่เพราะเดิมทีเขาก็ไม่ใช่ลูกชายของฮูหยินผู้เฒ่าซูตั้งแต่แรก“ไม่ เจ้าเป็นลูกชายของข้า...” ฮูหยินผู้เฒ่าซูลนลาน ไม่กล้ายอมรับฉู่เฟิงได้รับสายตาจากซูจิ่งสิง รีบขยับขึ้นไป จับฮูหยินผู้เฒ่าซูกดลงพื้น บิดแขนนางแรงๆ“เจ็บ เจ็บเหลือเกิน!”น้ำตาของฮูหยินผู้เฒ่าซูไหลออกมา รีบร้องอ้อนวอน“พูด ไม่พูดข้าจะทำให้ท่านอยู่ก็อยู่ไม่ได้ ตายก็ตายไม่ได้”เสียงเยียบเย็นของซูจ