บททั้งหมดของ ชายาแพทย์พลิกชะตา: บทที่ 361 - บทที่ 370

ต้าซานกล่าวเสริมว่า “หากพวกเขาปล่อยข่าวเกี่ยวกับท่านอ๋องผู้เฒ่าไปเล่า? ท่านอ๋องผู้เฒ่าต้องเป็นอันตรายแน่”ท่านป้ามยังคงกังวลเล็กน้อย “แต่ถึงเช่นนั้นพวกเขาก็เป็นผู้บริสุทธิ์ อย่าทำร้ายชีวิตพวกเขาเลยนะ!”“ท่านแม่ ท่านเห็นข้าเป็นคนเช่นไรไปแล้ว? ข้าเพียงวางยาสลบพวกเขาไป พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว”ต้าซานสีหน้าไร้เดียงสา แล้วพูดว่า “ท่านแม่ ท่านคอยดูพวกเขาอยู่ที่นี่ ข้าจะไปเอาอาหารไปให้ท่านอ๋องกับคนอื่นๆ”กู้หว่านเยว่เกือบจะขยับอยู่แล้ว แต่นางก็ต้องตกใจแน่นิ่งไปเสียก่อน หนานหยางอ๋องซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยไม่แปลกใจเลยที่คนทั้งหมู่บ้านจะระวังตัวแจเช่นนั้น ราวกับว่าพวกเขากำลังพยายามซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ทุกอย่างสมเหตุสมผลแล้ว เสียงฝีเท้าในหูของนางค่อยๆ หายไป ท่านป้ากระซิบขอโทษพวกเขา หันหลังกลับ แล้วปิดประตูออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเข้ามาอีก กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว“ตามเขาไป!” ทั้งสองพูดพร้อมกัน!โชคดีที่ต้าซานไม่ได้เดินเร็วนัก ทั้งยังแบกอาหารไว้บนหลัง หลังจากที่ทั้งสองออกจากบ้าน พวกเขาก็เดินตามต้าซานอยู่ไกลๆ มองเห็นชาวบ้านที่อายุน้อยและแข็งแกร่งอีกหลายคนเ

กู้หว่านเยว่จุดไฟแล้วเดินไปดูบาดแผล จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น“อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องผู้เฒ่า ไม่ง่ายแค่การตกหน้าผา”ตกหน้าผาแบบปกติ ไม่มีทางติดเชื้อได้ขนาดนี้แน่!“แม่นางน้อยกู้หลักแหลม ท่านอ๋องกับข้าตกลงมาจากหน้าผาด้วยกัน ด้านล่างมีแม่น้ำรองรับ จริงอยู่ที่ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไรนัก แต่ที่สำคัญคือบาดแผลบนไหล่ของท่านอ๋อง เกิดจากศรธนูเปื้อนอุจจาระ...”ศรที่เปื้อนอุจจาระ ทำให้เกิดการติดเชื้อได้ง่าย นี่เป็นวิธีการต่อสู้ทั่วไปในสนามรบแม่ทัพหลี่กัดฟัน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งท่านอ๋องผู้เฒ่าจะหลงกลอุบายของตนเองกู้หว่านเยว่เก็บเลือดมาหยดหนึ่งแล้วรีบโยนเข้าไปในหอแห่งโอสถเพื่อตรวจสอบจากนั้นก็สวมถุงมือ ตรวจดูทุกส่วนของร่างกายของหนานหยางอ๋อง ดูว่ามีการแตกหักหรือบอบช้ำตรงที่ใดหรือไม่ก่อนจะพบว่าหนานหยางอ๋องมีอาการกระดูกไหปลาร้าและซี่โครงหักอย่างรุนแรง ต้องรับการผ่าตัดทันที“แม่ทัพหลี่อย่าตกใจไป ตอนนี้ท่านอ๋องผู้เฒ่าอาการสาหัส ข้าต้องรีบช่วยเหลือเดี๋ยวนี้”กู้หว่านเยว่พร้อมจะช่วยชีวิตคน แต่นางก็ต้องทำให้กฎที่มีชัดเจนขึ้นมาก่อน“ท่านพาคนถอยออกไปนอกวัด ระหว่างที่ข้ารักษา ไม่อนุญาตให้ใค

เมื่อเห็นว่ากู้หว่านเยว่แลดูเหนื่อย ท่านป้าจึงพูดอย่างใส่ใจ“ดึกมากแล้ว แม่นางน้อยคงเหนื่อยมาก ไม่สู้กลับไปพักผ่อนกันก่อนเล่า?”กู้หว่านเยว่ไม่ปฏิเสธ นางเหนื่อยมากจริงๆ“ขอบคุณท่านป้า เช่นนั้นข้าไปพักก่อนนะเจ้าคะ หากมีเรื่องอะไร พรุ่งนี้เช้าค่อยมาคุยกัน”ซูจิ่งสิงประคองกู้หว่านเยว่เข้าไปในห้อง“เจ้าพักผ่อนไปก่อน ข้าจะออกไปดูด้านนอกสักหน่อย”กู้หว่านเยว่พยักหน้า หันกลับมาแล้วเข้าไปในมิติ หาผลไม้มากินเติมพลังงาน และอาบน้ำอุ่นให้สบายตัว จึงรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมากซูจิ่งสิงเองก็กลับมาแล้วเช่นกัน“ข้าไปหาจื่อชิงและคนอื่นๆ มา วางใจเถอะ แม้ว่าพวกเขาจะถูกวางยา แต่ตอนนี้ต่างก็สบายดี”กู้หว่านเยว่พยักหน้า ดวงตาตกลงไปที่มือของซูจิ่งสิง“ท่านได้บะหมี่มาจากไหนกัน?”“ท่านป้าทำมาให้ กลัวว่าพวกเราจะหิว”“ท่านป้าช่างเป็นคนดีนัก” กู้หว่านเยว่แอบทิ้งเศษเงินไว้ใต้หมอนหลังจากกินบะหมี่แล้ว กู้หว่านเยว่ก็ปีนขึ้นไปบนเตียง หลับใหลไปทันทีส่วนต้าซานกำลังอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างกู้หว่านเยว่กับหนานหยางอ๋องอยู่ในห้องครัว เล่าให้ท่านป้าฟังเกี่ยวกับการช่วยเหลือหนานหยางอ๋องของกู้หว่านเยว่“แม่นางน้อย

หนานหยางอ๋องมองตาม พลันตกตะลึงทันที“ปานดอกท้อ เป็นปานดอกท้อจริงๆ หรือ?!”เมื่อเห็นว่าหนานหยางอ๋องตกใจ กู้หว่านเยว่จึงเริ่มกล่าวว่า “ครั้งก่อนเพราะท่านอ๋องผู้เฒ่าเชื่อคนง่ายจึงมีภัยถึงตัว ครั้งนี้ เพราะความปลอดภัย ข้าสามารถทดสอบทั้งสองด้วยผงสายสัมพันธ์ได้”“เหมือน เหมือนกันเหลือเกิน ทั้งยังมีปานนี้อีก...” หนานหยางอ๋องพึมพำกับตัวเองความจริงแล้ว เขาแทบไม่ต้องทดสอบอะไรพวกนั้นเลย อาศัยเพียงสองสิ่งนี้ เขาก็เกือบจะแน่ใจแล้วว่าเมี่ยชิงหว่านเป็นลูกของตนแม่ทัพหลี่นึกขึ้นมาได้ พูดว่า “แม่นางน้อยกู้ นี่ไม่ใช่สหายของท่านหรอกหรือ? ข้าจำได้ว่าครั้งก่อนเคยเจอนางที่โรงเตี๊ยมมาก่อน”ในเวลานั้น แม่ทัพหลี่ก็ยังนึกแปลกใจ เมี่ยชิงหว่านเหมือนฮูหยินผู้ล่วงลับไปอย่างยิ่งเพียงแต่เขาไม่ทันนึกให้ดี ทั้งยังไม่ได้คิดถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด เพียงแค่คร่ำครวญว่าบนโลกนี้มีคนสองคนที่คล้ายกันมากเช่นนี้อยู่ด้วยกู้หว่านเยว่พยักหน้าและอธิบายว่า “ความจริงแล้ว ตอนนั้น ข้าเองก็เริ่มสงสัยว่าเมี่ยชิงหว่านเป็นลูกสาวท่านหายตัวไปของท่านอ๋องเพียงแต่ว่าตอนนั้นท่านเองก็ได้พบกับคุณหนูรองตัวปลอม ข้าจึงไม่ได้บอกเรื่องนี

ไร้ซึ่งเรื่องต้องกังวลใจ กู้หว่านเยว่ตัดสินใจออกเดินทางไปที่เมืองลั่วอันในคืนนี้ทันที ค้นหาคำตอบที่ต้องการ“ท่านอ๋องผู้เฒ่า สองวันนี้ท่านก็พักผ่อนเยอะๆ นะเจ้าคะ จำไว้ว่าอย่าดีใจหรือเสียใจจนเกินไป และอย่าลุกขึ้นนั่งหรือขยับกายมานัก จะสะเทือนถึงบาดแผล รอฟังข่าวดีจากพวกเราก็พอเจ้าค่ะ”เมื่อมองดูใบหน้าที่มั่นใจของกู้หว่านเยว่ หนานหยางอ๋องที่ตอนแรกไม่ค่อยจะมั่นใจนัก ยามนี้อดรู้สึกไม่ได้ว่ามีความหวังเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้ว“ข้าจะอยู่ดูแลท่านพ่อ”เมี่ยชิงหว่านเหลือบมองซูจื่อชิง แสดงออกว่าไม่คิดจะตามพวกเขากลับไปที่หมู่บ้านอีก“ได้” สองพ่อลูกเพิ่งได้พบหน้ากัน หนานหยางอ๋องเองก็มีสภาพเป็นเช่นนี้แล้ว เมี่ยชิงหว่านควรอยู่ที่นี่ดูแลเขาจริงๆซูจื่อชิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย “ข้าจะอยู่ที่นี่ ดูแลท่านอ๋องผู้เฒ่าเป็นเพื่อนเจ้า”หนานหยางอ๋องเหลือบมองชายหนุ่มแล้วพูดว่า “เจ้าหนุ่ม อยากเป็นลูกเขยข้าหรือ?”“ไม่ใช่นะขอรับ!”ซูจื่อชิงตอบโต้ทันที ใบหน้าแดงก่ำโดยพลัน พึมพำตามท้ายอีกสองสามคำ“นางแค่เป็นคนี่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าเพียงอยากตอบแทนนางเท่านั้น”ไม่กล้ามองดูการแสดงออกของเมี่ยชิงหว่าน เขาเดินออกไ