All Chapters of ภรรยาข้าคือนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากที่หลูมู่หยานเอ่ยกับเย่ชิงหานเสร็จสิ้น นางใช้ชุนบุเพื่อมุ่งหน้าไปทางที่ราชาปีศาจหมูขนแดงซังเถาเปรียบเสมือนแบบเรียนที่ต้องทดลองทำด้วยตนเอง ซึ่งนางเคยได้รับมันแล้วในโลกของการบ่มเพาะที่เป็นอมตะ หลังจากฝึกแล้วร่างกายจะรู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนและโปร่งใสราวกับสายลม รวมไปถึงมีความยืดหยุ่นและมีความเร็วมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นการวิ่งหนี หรือเปลี่ยนตำแหน่งระหว่างการต่อสู้ กล่าวคือมันจะเป็นอีกหนึ่งวิธีที่ดีที่สุดที่จะช่วยชีวิตได้ณ เวลานี้ หมูขนแดงเหมาซิที่กำลังนอนอยู่บนโขดหิน สังเกตเห็นเงาสีม่วงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พลันดวงตาของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง และมันก็เริ่มปล่อยลมร้อนระอุออกมาผ่านจมูก พร้อมกับยืนขึ้นเตะก้อนหินขนาดใหญ่ให้พุ่งโจมตีหลูมู่หยานทันที เมื่อเห็นว่าราชาหมูขนแดงกำลังเข้ามาใกล้ หลูมู่หยานเริ่มแสดงความเจ้าเล่ห์ผ่านดวงตา นางยื่นมือข้างซ้ายออกไปพร้อมกับโบกมือไหว ๆ ทำให้ลูกบอลกระดาษกระแทกเข้าที่งวงของมันทันที ทันใดนั้นลูกบอลกระดาษก็แตกเป็นแป้งขาว กระจายไปตามขนและเข้าไปในรูจมูกของมันทันใดนั้นเอง ตัวราชาปีศาจหมูขนแดงเริ่มแข็งทื่อ ก่อนจะล้มลงชักอยู่ที่พื้น ริมฝีปากของหลูมู่หยานยิ้มเ

ร่างของหลูมู่หยานยังคงล้มลงอยู่ที่พื้น สติที่เคยพร่าเบลอกลับค่อย ๆ ชัดขึ้น ก่อนที่จะรู้สึกถึงเหมือนถูกประคองด้วยพลังที่อ่อนโยน รวมไปถึงจิตใจของนางเช่นกัน หลูมู่หยานไม่ได้รู้สึกถึงความแข็งกระด้างแต่อย่างใด เมื่อหลูมู่หยานลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ล้มลงด้วยพลังงานนั้น นางก็พบกับดวงตาสีหมึกเข้มคู่หนึ่ง เวลานี้ ปรากฏเป็นบุรุษคนหนึ่งยืนอยู่บนดินฝั่งตรงข้าม เขาแต่งกายด้วยชุดสีแดงน่าหลงใหล เรือนผมสีหมึกอ่อน รูปร่างสูงใหญ่ จมูกโด่งเป็นสันคม ริมฝีปากที่ไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยสี ใบหน้าของเขาหล่อเหลาไร้ที่ติบุรุษผู้นี้แสดงอารมณ์ออกมาตามธรรมชาติ คิ้วของเขาส่งพลังที่ดุร้ายและแสดงออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูแล้วเหมือนกับราชาที่มองสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ตอนนี้บุรุษผู้นั้นเหมือนปีศาจที่มองมาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก หลูมู่หยานรู้ว่าบุรุษผู้นี้ช่วยชีวิตนางเอาไว้ ไม่เช่นนั้นนางคงพิการจากการตกที่สูงไปแล้ว“ขอบคุณท่าน!” หลูมู่หยานมองบุรุษผู้นั้นด้วยความขอบคุณอย่างใจจริง พร้อมกับเอ่ยสัญญาออกไปว่า “พระคุณของท่านที่ช่วยชีวิตข้าในครั้งนี้ ข้าจะตอบแทนในอนาคตแน่นอน” “หญิงโง่” บุรุษผู้สง่างามผู้นั้นขบเม้มริมฝีปากและยิ้มเยา

ครึ่งวันต่อมาหลูมู่หยานค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ตอนนี้ร่างกายนางแทบจะฟื้นตัวได้แล้ว นางขยับไล่หัวที่ค่อนข้างมึนงง แต่แล้วสายตาของนางจับไปที่บุรุษผู้นั้นที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะพบว่าคิ้วของเขาขมวดแน่นเป็นปม พร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ นางสังเกตเห็นแกนคริสตัลสีแดงเข้มที่อยู่ในมือเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวอมเทาผู้บุรุษผู้นั้นปรับแต่งคริสตัลของปีศาจไฟ และดูเหมือนว่าเขากำลังเจอเส้นเลือดของพลังงานรุนแรงจากคริสตัลที่บุกรุกร่างกายหลูมู่หยานขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเดินเข้าไปใกล้บุรุษผู้นั้น และจ้องที่ข้อมือของเขา ตามที่คาดไว้ ข้อมือใต้แขนเสื้อของเขาเรืองแสงสีม่วงสถานการณ์ปัจจุบันของบุรุษผู้นี้ไม่สู้ดีนัก แกนคริสตัลปีศาจจากยอดเขาระดับที่หกนี้มีพลังสูงกว่าตัวเขามาก เมื่อถูกดูดซึมเขาจะไม่สามารถควบคุมพลังงานได้ หงุดหงิดง่ายและจะเจ็บปวดจากเส้นเลือดที่แตกจากการสังเกตของหลูมู่หยาน สีฟ้าอมม่วงบนข้อมือของเขาค่อนข้างลึก ซึ่งบ่งชี้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาดูดซับนิวเคลียสคริสตัลโดยตรง ร่างกายของเขามีพิษไฟจำนวนมากสะสมอยู่หากพิจารณาแล้ว บุรุษที่มีความแข็งแกร่งผู้นี้ดูแล้วการขอความช่วยเหลือจากนักเล่นแล่แปรธาตุให้ช่วยรวมหญ้าวิญญาณเ

ความฉลาด และความไม่โอ้อวดของหลูมู่หยาน ทำให้หมิงซิ่วรู้สึกชื่นชมในตัวนางมากขึ้น และรอยยิ้มที่เปี่ยมความสุขของเขาที่เป็นภาพหายากก็ปรากฏขึ้น“ตกลง เทพตกลง”หลูมู่หยานมองไปที่บุรุษผู้ร้ายกาจผู้นั้นด้วยท่าทีเฉยชา พร้อมกับแอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา นี่คือความแข็งแกร่งที่คนอื่นมองว่าเป็นสมบัติ ไม่มีอะไรในสายตาของผู้มีอำนาจระดับสูง เหมือนที่นางเคยเป็นทว่านางไม่ใช่คนที่จะเห็นอกเห็นใจกับฤดูอะไร นางสามารถไปเกิดใหม่ได้ในโลกอื่นหลังจากที่ตาย ไม่สำคัญว่าจะเสียอะไรไป เพราะวันหนึ่งนางจะสามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกใบนี้ และกลายเป็นจุดพลังงานที่ไม่มีใครเทียบได้“ที่จริงท่านไม่ได้สูญเสีย” หลูมู่หยานยิ้มและกะพริบตามองไปที่บุรุษผู้นั้น “ข้าเป็นคนเดียวที่สามารถปรับแต่งเม็ดยาวิญญาณนี้ได้ แม้ว่าหญ้าวิญญาณจะไม่ใช่ของหายาก แต่สูตรก็ไม่เหมือนใคร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหากเทคนิคของท่านได้รับความช่วยเหลือจากยานี้ ท่านจะได้รับผลสองเท่าโดยใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว และไม่ต้องกังวลเรื่องพิษตกค้าง”หมิงซิ่วขยับของเข้าในแขนเสื้อ สตรีร่างบางผู้นี้ฉลาดยิ่งนัก และเดาว่านั่นคงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเขาถึงสามารถดูดซึม

เช้าวันรุ่งขึ้นหลูมู่หยาน พร้อมด้วยเย่ชิงหานและคนอื่น ๆ เดินทางออกจากเทือกเขาแห่งเพลิงอัคคีหลูมู่หยานกระวนกระวายใจที่จะกลับไปปรับปรุงร่างกายของนาง ส่วนเย่ชิงหานและคนอื่น ๆ ก็มีสิ่งที่ต้องทำเช่นกัน ฉะนั้นการเดินทางในครั้งนี้จะเป็นการเดินทางรวดเดียว ไม่มีหยุดพักระหว่างทาง“เจ้ายอมมอบอสูรเพลิงตัวนั้นแล้วหรือ?” หลูมู่หยานหันหน้าไปถามเย่ชิงหานระหว่างหยุดพักจิบชา เย่ชิงหานรู้สึกไม่ชอบที่ที่หยุดพักเท่าไหร่ เขาหยิบถ้วยชาพร้อมกับสะบัดฝาถ้วย ก่อนเอ่ยตอบไปว่า “ข้ายอมแพ้แล้ว” “แต่ว่านะ มู่หยาน เจ้ายังมีผงสีขาวนั่นอยู่ไหม? ขายให้ข้าได้หรือไม่?” เป็นเพราะหลูมู่หยานสะกัดผงสีขาวเพื่อทำให้เหล่าปีศาจหยุดเคลื่อนที่ชั่วขณะได้ และมันเป็นประโยชน์มากต่อตระกูลดาบวิญญาณที่เลี้ยงสัตว์ปีศาจเป็นส่วนใหญ่หลูมู่หยานวางถ้วยชาลง นางนิ่วหน้าเนื่องจากความขมของชาที่มากเกินไป นางยังคงชอบดื่มชาหลิงมากกว่า “ตอนนี้ข้าไม่มีติดตัวแล้ว แต่ถ้าเจ้าต้องการ ข้าจะเตรียมไว้ให้หลังจากที่เรากลับถึงเมืองหลวง” “ดีเลย เพราะผงนี้ สาวกระดับต่ำของตระกูลข้าจะได้มีเกราะป้องกันอีกชั้นเมื่อพิชิตสัตว์เลี้ยงวิญญาณได้”ใบหน้าของเย่ชิงหาน ตอน