All Chapters of LEE BROTHERS #1: THE PERFECT HUSBAND: Chapter 31 - Chapter 40

CHAPTER THIRTY-TWO: GAME OVER✧FAITH ZEICAN LEE✧NAGMAMANEHO na ako pauwi sa bahay. Madilim na sa daan dahil pasado alas siete na. Hindi katulad dati na alas sais pa lang nasa bahay na ako. Pero okay lang kahit late akong umuwi. Ang mahalaga, nabili ko ‘yong gusto ni Poppy na regalo para sa birthday niya.Noong nakaraang linggo kasi na tinanong siya ni Summer noong naroon kami kina Mommyla, tumanggi siya. She said she didn't need a gift; it was enough for her to be with us on her birthday. That was so touching. Muntikan na akong maiyak. Lalo na at sa aming magkakapatid, ako ang may pinakamababaw ang luha.Ganunpaman, hindi pumayag si Summer na hindi siya magsabi ng gusto niya because she said Poppy deserved a gift. At noong nagsalita na si Poppy, sinabi niya na gusto niya raw ng aso. Nami-miss niya raw kasi ‘yong aso niya dati noong bata pa siya—si Juana. ‘Yong aso raw na ‘yon ang naging palagi niyang kasama noon sa tuwing iniiwanan siyang mag-isa sa mansyon. Ito rin daw ang nakakatab

CHAPTER THIRTY-FOUR: POPPY @18✧FAITH ZEICAN LEE✧“SIGURADO ka?” may pagdududang tanong sa ‘kin ni Chloe habang pinagmamasdan ako. Nasa isang restaurant kami ngayon, kaharap ko siya. Kahapon pa siya nakabalik sa bansa pero hindi niya ako nagawang puntahan dahil kinailangan niyang magpahinga.Si Poppy naman ay naro'n na rin sa kanila. I called her last night to ask how her sister's arrival went. She said it was fine. Her sister didn't confront her, thankfully. Pero ngayon, kinukuwestyon ako ni Chloe kung may relasyon daw ba kami ng kapatid niyang si Poppy.“Chloe, sa chat pa lang sinagot ko na ‘yang tanong mo. Hindi ka naniwala. Ngayong sinagot kita sa personal, bakit duda ka pa rin? Wala ka bang tiwala sa ‘kin?”“Because I saw the way you looked at her, Faith. Even before I left for Singapore, I noticed that you looked at Poppy differently. It's something you never did when you looked at me.”Napalunok ako. “Chloe, I don't know what you mean. You're the only one thinking that way. Popp

POPPY Five years old.“Ito pa. Para sa ‘yo lahat ‘to, Chloe.”Isa-isang inilalabas ni Daddy ang mga bagong laruan sa malaking shopping bag at lahat ‘yon inaabot niya kay Ate Chloe. Habang ako, nakasalampak ako sa malamig na tiles sa sala, nililibang ko ang sarili ko sa lumang puzzle na laruan ko.“At itong ipad, sa ‘yo rin ‘to.”“Wow!”Nakikiramdam ko at umaasa na mayro’n din binili si Daddy para sa ‘kin. Pero wala. Naubos ang lahat ng laman ng shopping bag na wala man lang siyang inabot sa ‘kin. Nang makita niyang nakalingon ako at nakatingin sa kaniya, sinamaan niya pa ako ng tingin kaya agad akong napayuko at muling itinuon ang atensyon ko sa puzzle ko.Simula nang dumating si Ate Chloe rito sa bahay, siya na lang palagi ang pinapansin at kinakausap ni Daddy. Ako naman, laging pinagagalitan kahit wala akong ginagawa. Pati rin si Mommy Jody lagi akong sinisigawan.Sobrang laki ng pagbabago sa ‘kin ni Daddy. Hindi ko alam kung may nagawa ba ‘kong mali para hindi niya na ako pansinin

CHAPTER THIRTY-EIGHT: NIGHTMARE✧FAITH ZEICAN LEE✧THE room was small and musty, but it was dry and relatively warm. I flicked on the light, casting a dull glow over the threadbare carpet and worn furniture. Poppy stood in the middle of the room, dripping water onto the floor."Poppy," I called out, grabbing a towel from the bathroom and handing it to her. "Magpatuyo ka muna. Bababa lang ako saglit do’n sa clerk. May itatanong lang ako.”She took the towel with a grateful smile, at lumabas muna ‘ko sa kuwarto to give her some privacy. The storm still raged outside, the wind rattling the windows and the rain drumming incessantly on the roof.“Hi, Sir,” bati sa ‘kin ng babaeng clerk nang makita niyang palapit ako.“May tinda ba kayong T-shirt dito? Or anything na puwedeng ipangbihis?”“Wala po, Sir, eh. Pero kung gusto n’yo po ng bathrobe, puwede naman po kayong mag-request. Additional payment nga lang po.”Tumango agad ako. “Sige, Miss. Puwede na ‘yon. Dalawang bathrobe.” Kaysa naman m

CHAPTER FOURTY: VACATION HOUSE✧FAITH ZEICAN LEE✧SA kabila ng naging pag-uusap namin ni Poppy at ng pamilya ko na hindi namin siya pababayaan, hindi pa rin siya pumayag na umuwi kami sa bahay. Ayaw niya. Natatakot pa rin siya kahit paulit-ulit ko na siyang binigyan ng assurance.Ang sabi niya, hindi raw siya mapapanatag dahil alam niyang inaabangan ng mga magulang niya ang pagsapit ng eighteenth birthday niya. Kung iuuwi ko raw siya sa amin, siguradong ipasusundo raw siya roon at pipiliting bumalik sa mansyon sa ayaw at sa gusto naming lahat.“What are we gonna do now?” tanong ko kay Mommyla matapos kong magbuntonghininga. Kausap ko pa rin siya sa phone. Narito ako sa hallway ng motel, sinadya kong lumabas sa kuwarto namin ni Poppy para hindi niya marinig ang pag-uusap namin ni Mommyla.Alam ni Mommyla na nasa motel pa kami. Naikuwento ko na rin sa kaniya ang dahilan kung bakit ayaw umuwi ni Poppy, at ‘yon ang ikinagulat niya. Hindi niya akalain na gano’n ang turing ng mga Herald kay