All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 951 - Chapter 960

ระดับเทคโนโลยีเครื่องทำความร้อนใต้พื้นนั้นไม่ได้สูงมากนักเป็นเพียงท่อทองแดง แต่มีราคาแพงมากไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านทั่วไป เกรงว่าแม้แต่เชื้อพระวงศ์ก็ยังไม่มีปัญญาใช้มีเพียงสถานที่อย่างพระราชวังเท่านั้นที่สามารถติดตั้งเครื่องทำความร้อนใต้พื้นเพื่อป้องกันความหนาวเย็นได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงค่าใช้จ่ายหลี่หลงหลินไม่ได้พูดอะไรมาก เขาจ้องมองขาเรียวเล็กและตรงของกงซูหว่านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปด้วยความพึงพอใจ......ตำหนักฉือหนิงองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่นำของขวัญมากมายมาเข้าเฝ้าฮองไทเฮา“เด็กดี!”“ในที่สุดเจ้าก็กลับมาเมืองหลวงแล้ว!”“ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว!”ฮองไทเฮาโอบกอดหลี่เทียนฉี่ไว้แน่นหลี่เทียนฉี่บีบน้ำตาออกมาสองสามหยดและพูดอย่างเสแสร้งว่า “เสด็จย่า ในตงไห่ ไม่มีวันไหนเลยที่ข้าจะไม่คิดถึงท่าน...”“กลับมาก็ดีแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!”ฮองไทเฮาหลั่งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นหลี่เทียนฉี่เป็นบุตรชายคนโตที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เขาถูกแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาทเมื่ออายุได้สามขวบ และเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ของต้าเซี่ยเรียกได้ว่าเขาได้รับความรักมากมายสิ่งนี้ทำให้หลี่เทียนฉ

เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฮองไทเฮา ซึ่งชัดเจนว่าทรงกริ้วแล้ว หลี่เทียนฉี่ก็แอบยินดีอยู่ในใจ จึงพูดต่อว่า “ฮองเฮาหลินมีจิตใจทะเยอทะยาน ฆ่าฉินกุ้ยเฟย แล้วยังใส่ร้ายจนเสด็จแม่ของข้าถูกส่งไปยังตำหนักเย็น ต่อไปคงจะถึงคราวเสด็จย่าแล้วพะย่ะค่ะ!”ฮองไทเฮาตกพระทัยเป็นอย่างมาก “เจ้าหมายถึง ฉินกุ้ยเฟยและฮอองเฮาหลู่ ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของฮองเฮาหลินงั้นรึ? แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร! นางดูอ่อนโยนบอบบาง ไม่น่าจะใช่คนแบบนี้!”หลี่เทียนฉี่หัวเราะเยาะ “เสด็จย่า ท่านใจดีเกินไป รู้หน้าไม่รู้ใจนะพะย่ะค่ะ! ข้าได้ยินมาว่า ตอนที่ฉินกุ้ยเฟยตาย เจ้าเก้าก็อยู่ที่นั่นด้วย เห็นนางถูกเผาทั้งเป็นกับตา!”“ส่วนเสด็จแม่ของข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถูกเจ้าเก้าใส่ร้ายป้ายสี!” “เจ้าเก้าทำเพื่อใคร?”“ก็เพื่อที่จะให้แม่แท้ๆ ของตัวเองได้เป็นฮองเฮา มีอำนาจเหนือวังหลังน่ะสิ!”“แม้แต้เว่ยซวิน ตอนนี้ก็แปรพักตร์ไปเป็นสุนัขรับใช้ของฮองเฮาหลินแล้ว!”“ในวังหลังอันกว้างใหญ่นี้ มีเพียงเสด็จย่าที่นางยังเกรงใจอยู่บ้าง!”“ดังนั้น นางถึงได้ให้เจ้าเก้าใช้อุบายสกปรก คิดจะกำจัดท่าน เพื่อที่จะได้ครองอำนาจในวังหลังแต่เพียงผู้เดียว!”เฮือ

“กางเกงยีนส์หรือ?”หลิ่วหรูเยียนจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างลึกซึ้ง ดวงตาคู่งามฉายแววประหลาดใจนางไม่เพียงเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งพิณ หมากกระดาน อักษรวิจิตร และกวีนิพนธ์เท่านั้น แต่ยังชำนาญในงานเย็บปัก ถือเป็นกุลสตรีมากความสามารถอย่างแท้จริงทว่าเสื้อผ้าในภาพวาดตรงหน้านี้ หลิ่วหรูเยียนกลับไม่เคยได้ยิน หรือพบเห็นที่ใดมาก่อนเลยหลี่หลงหลินแย้มยิ้ม พลางอธิบาย “กางเกงยีนส์ ที่จริงก็คือชุดทำงานชนิดหนึ่ง ทนทาน สะดวกในการทำงาน ข้าออกแบบให้สะใภ้รอง สำหรับช่างฝีมือที่เขาประจิม”หลิ่วหรูเยียนฉุกคิดขึ้นมาได้ “เช่นนั้น ข้าเข้าใจแล้ว! กางเกงยีนส์ น่าสนใจดี! ดูเหมือนจะไม่ยากนัก ข้าจะรีบออกแบบตัดเย็บให้โดยเร็ว”หลี่หลงหลินพยักหน้ารับ ก่อนหยิบแบบร่างอีกแผ่นออกมา “นี่คือกระโปรงหน้าม้า สตรีสวมใส่ยามขี่ม้า รบกวนเจ้าตัดเย็บให้ซูเฟิ่งหลิงสักชุดด้วย!”หลิ่วหรูเยียนหยิบแบบร่างขึ้นมา พินิจดูอย่างละเอียด ก่อนแย้มยิ้มงาม “ชุดนี้งดงามยิ่ง!”ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากบันได ซูเฟิ่งหลิงเดินขึ้นมา เอ่ยเสียงแง่งอน “นั่นไง! เจ้ามาหาพี่สี่อีกแล้ว!”หลี่หลงหลินยิ้มตอบ “ข้ามาขอให้พี่สี่ช่วยงานบางอย่าง เจ้ามาที่น

ทิ้งงานกลางคัน?เว่ยซวินเห็นปฏิกิริยาของหลี่หลงหลินรุนแรงถึงเพียงนี้ ก็อดตกใจไม่ได้แม้ว่าฮองไทเฮาจะกลับคำ แต่นางก็เป็นผู้อาวุโส อีกทั้งยังอายุมากแล้วยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ยังไม่ถึงขั้นแก้ไขไม่ได้องค์รัชทายาท เสด็จไปตำหนักฉือหนิงสักหน่อย เอาอกเอาใจฮองไทเฮาสักนิด ก็ไม่ได้เสียหายอะไรทำตัวเอาแต่ใจเช่นนี้ ช่างไม่ฉลาดเอาเสียเลยเว่ยซวินกำลังจะเอ่ยปากทัดทาน “องค์รัชทายาท พระองค์...”“เจ้าไม่ต้องห้ามข้า!”“นางทำหนึ่ง ข้าก็จะทำสิบห้า!”“ใครห้าม ข้าก็ไม่ฟัง!”หลี่หลงหลินกล่าวจบ ก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปทุกคนยืนอึ้ง ต่างมองหน้ากัน“ฮูหยินผู้เฒ่าซู”“ท่านดูสิ...”เว่ยซวินหน้าเศร้า หันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าซูหลี่หลงหลินเป็นอะไรไป?เขาเป็นคนสุภาพ ฉลาดปราดเปรื่องเหตุใดวันนี้ถึงได้โมโหร้าย พูดจาขวานผ่าซากเช่นนี้?โชคดีที่ที่นี่ไม่มีคนนอกมิเช่นนั้น หากคำพูดเมื่อครู่แพร่งพรายออกไป จะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเป็นแน่หากฮ่องเต้หวู่ทรงพิโรธ รับสั่งลงโทษ เกรงว่าหลี่หลงหลินจะไม่ได้เป็นองค์รัชทายาทอีกต่อไป!สิ่งที่เว่ยซวินกังวลยิ่งกว่าคือ ฮ่องเต้จะทรงตำหนิเขาว่าทำงานบกพร่องหรือไม่?เ

ในที่สุด ข่าวลือเหล่านี้ก็ไปถึงหูของฮองเฮาหลินที่ตำหนักฉางเล่อคนอื่นอาจจะไม่สนใจแต่ฮองเฮาหลินไม่อาจเพิกเฉยได้แม้ว่านางจะมีนิสัยรักสงบ แต่ก็เป็นใหญ่ในวังหลัง จะนิ่งเฉยปล่อยให้ข่าวลือแพร่สะพัดไม่ได้ดังนั้นฮองเฮาหลินจึงมีพระเสาวนีย์ เรียกหลี่หลงหลินเข้าวังโดยด่วน“เสด็จแม่!”หลี่หลงหลินมาถึงตำหนักฉางเล่อ พบกับฮองเฮาหลินที่กำลังทรงชื่นชมดอกเหมยท่ามกลางหิมะ ใบหน้าแย้มยิ้ม “หากเสด็จแม่ต้องการพบลูก แค่บอกกล่าวก็พอแล้ว เหตุใดต้องทรงใช้พระเสาวนีย์ให้เอิกเกริกด้วยพ่ะย่ะค่ะ?”พระเสาวนีย์ของฮองเฮาไม่ใช่เรื่องเล็ก เทียบได้กับพระราชโองการของฮ่องเต้ สามารถกำหนดชะตาชีวิตคนได้ฮองเฮาหลินก็ทรงร้อนพระทัย จึงทรงใช้พระเสาวนีย์ ให้หลี่หลงหลินรีบเข้าวังในสายตาของหลี่หลงหลิน ดูเหมือนจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่“ลูกแม่...”เดิมทีฮองเฮาหลินทรงกริ้วมาก แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนนางของหลี่หลงหลิน โทสะก็มลายหายไป ถอนหายใจ “ลูกแม่ เจ้าทำแม่ลำบากแล้ว!”ต่อหน้าบุตรชาย ฮองเฮาหลินไม่ทรงเรียกแทนตนเองเองว่าข้า แต่ยังคงเรียกแทนตนเองว่าแม่หลี่หลงหลินกะพริบตา “เสด็จแม่ เป็นเพราะข่าวลือเรื่อ