บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 651 - บทที่ 660

หลี่หลงหลินส่ายหัว “เจ้าจะฆ่าตู้เหวินยวนได้ด้วยดาบเดียวหรือไม่ไม่สำคัญ? แต่หากไม่มีเงิน เงินชดเชยของพวกหญิงม่ายจะทำอย่างไร?”สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงแย่ลง “แล้วจะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเบาๆ “อีกเดี๋ยว เจ้าดูข้าทำงาน! ข้าจะทำให้ตู้เหวินยวนกลายเป็นสุนัขแก่ รับผิดชอบผลที่ตามมา!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิงสวมเครื่องแบบทหาร ที่เอวแขวนวิหคมังกรแห่งต้าเซี่ย เดินมาที่ราชสำนัก“องค์ชายเก้า!”“องค์ชาย ท่านมาแล้ว!”“เชิญนั่ง!”เมื่อขุนนางใหญ่สามศาลเห็นหลี่หลงหลินมาแล้ว ก็รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตู้เหวินยวนสวมชุดคลุมสีเทา แม้ว่าจะถูกลดขั้นเป็นนักโทษ แต่ท่าทียังคงหยิ่งผยอง ไม่สนใจหลี่หลงหลิน เอามือไพล่หลง เงยหน้ามองฟ้าหลี่หลงหลินยิ้มกว้าง นั่งอยู่บนตำแหน่งตรงกลางที่สูงที่สุด หรี่ตามองขุนนางใหญ่สามศาล “การไต่สวนของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”ขุนนางใหญ่สามศาลมองหน้ากันแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทูลองค์ชาย พวกเราเพิ่งจะเริ่มไต่สวน”หลี่หลงหลินโบกมือ กล่าวด้วยความรำคาญ ข้าไม่สนใจ! เงินที่ตู้เหวินยวนยักยอกไปอยู่ที่ไหน? สืบดูแล้วได้เท่าไหร่?”เจ้ากรมอาญากล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “

เสนาบดีศาลต้าหลี่สั่งนักการว่า “พวกเจ้าพาใต้เท้าตู้กลับไปส่งเข้าคุก และดูแลให้ดีด้วย!”นักการพยักหน้า แล้วคุมตัวตู้เหวินยวนจากไปแต่พวกเขาเพิ่งจะออกจากประตูใหญ่ฟรึ่บ!แสงเย็นเยียบจู่โจมเข้ามา กระบี่อาญาสิทธิ์อันแหลมคมชี้ไปที่คอของตู้เหวินยวนผู้ถือดาบสวมกระโปรงสีแดงเพลิง องอาจสง่างาม ผู้นั้นก็คือซูเฟิ่งหลิงหลี่หลงหลินเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ใต้เท้าตู้ พวกเราพบหน้ากันอีกแล้ว!”ที่แท้หลี่หลงหลินกับซูเฟิ่งหลิงที่เดินออกมาก่อน ก็ซ่อนตัวนั่งรอคอยกระต่ายอยู่แถวๆ นั้น รอให้ตู้เหวินยวนปรากฏตัวตู้เหวินยวนมีสีหน้าตกใจจนเกือบฉี่ราด กล่าวเสียงสั่นเครือ “องค์ชายเก้า เจ้าจะเอาอย่างไร? ที่นี่ศาลต้าหลี่ เจ้ากล้าดีนัก กล้าสังหารคนเลยหรือ?”หลี่หลงหลินกล่าวเย็นชา “พูดไร้สาระอะไร! เฟิ่งหลิง ลงมือ!”ซูเฟิ่งหลิงหยิบเชือกออกมา มัดไพล่หลังรั้งคอของตู้เหวินยวนอย่างรวดเร็ว แล้วโยนขึ้นไปบนรถม้าหลี่หลงหลินขึ้นไปบนรถม้าติดตามไปอย่างใกล้ชิด ตะโกนไปยังพวกนักการที่ตะลึงอ้าปากค้าง “ไปบอกใต้เท้าทั้งสามคนของพวกเจ้า ข้าจะพาตู้เหวินยวนไปไต่สวนที่เขาทิศประจิมเอง ให้พวกเขาไม่ต้องกังวล...”เหล่านักการพากันตะล

แม้แต่ซูเฟิ่งหลิง หญิงสาวรูปร่างอรชรเดินเข้าไป ก็ยังยืนตัวตรงไม่ได้ ทำได้แค่ม้วนตัวเอนกายครึ่งหนึ่งบนพื้นซูเฟิ่งหลิงเข้าไปสัมผัสกับประสบการณ์ ก็ตะลึงงัน “นี่...นี่คืออะไร?”หลี่หลงหลินยิ้ม “นี่เป็นการลงโทษที่น่ากลัวที่สุดในโลก...ห้องมืดเล็กๆ!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าสับสนก็แค่ห้องเล็กๆ คับแคบเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ?ต่างจากห้องขังอย่างไร?มีนักโทษที่ถูกคุมขังอยู่ในคุกใหญ่กรมอาญากี่คน?ผู้ที่ทำความผิดร้ายแรงถูกจำคุกตลอดชีวิต ไม่ใช่ว่าเอาตัวรอดไปวันๆ เหมือนกันหรือ?เรื่องนี้ไม่มีอะไรน่ากลัว!“ฮ่าๆๆ...”ตู้เหวินยวนเงยหน้าขึ้นหัวเราะ น้ำตาแตก “องค์ชายเก้า เจ้านี่ช่างพูดอะไรน่าขันนัก! ก็แค่ถูกขังไม่ใช่หรือ? มีอะไรให้น่ากลัว? แล้วการลงโทษที่น่ากลัวที่สุดในโลกคืออะไร? ขู่ให้กลัวมากกว่าสิไม่ว่า!”หลี่หลงหลินขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระ ผลักตู้เหวินยวนเข้าไปห้องมืด“เฮอะ!”“ต่างจากคุกตรงไหน?”ตู้เหวินยวนแค่นเสียงเย็นชา กว่าจะหาท่านั่งสบายๆ พบไม่ใช่ง่ายๆ ก่อนจะนั่งลงบนพื้น“โอ้!”“แถมยังนุ่มสบายด้วย!”เมื่อตู้เหวินยวนสัมผัส เขาก็พบว่าพื้นและผนังของห้องมืดเล็กๆ นี้ถูกปูด้วยผ้าฝ้ายดูเ

ในตอนแรก ตู้เหวินยวนยังร้องไห้โวยวายอยู่ในห้องมืดเล็กๆ นั่นต่อมา ตู้เหวินยวนเริ่มใช้สิ่งที่เรียนรู้มาตลอดชีวิต สาปแช่งหลี่หลงหลินจากนั้น ตู้เหวินยวนก็เริ่มขอร้องให้หลี่หลงหลินปล่อยเขาออกไปสุดท้าย ในห้องมืดเล็กๆ กลับไม่มีเสียงใดๆ แม้แต่น้อย มันเงียบสงัดหากไม่ใช่ว่าได้ยินเสียงหายใจอันหนักอึ้งของตู้เหวินยวนจากภายนอก ก็คงคิดว่าเขาตายไปแล้ว!พระราชวังต้องห้ามภายในห้องหนังสือเจ้ากรมกรมอาญา เสนาบดีศาลต้าหลี่และผู้ตรวจการราชสำนักราวกับเด็กที่ทำผิดพลาด ยืนก้มหน้าอยู่หน้าฮ่องเต้หวู่เพลียะ!ฮ่องเต้หวู่ขว้างฎีกาใส่หน้าพวกเขา พร้อมตะคอก “พวกเจ้ามันเลี้ยงเสียข้าวสุก! ตู้เหวินยวนถูกลักพาตัวมาสามวันแล้ว แต่ก็เพิ่งมาบอกข้าเอาป่านนี้!”ฟรึ่บ!ขุนนางใหญ่ทั้งสามรีบคุกเข่าลง โขกศีรษะราวโขกกระเทียม “ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”เสนาบดีศาลต้าหลี่ก้มศีรษะลง พร้อมกับพูดเสียงแหบแห้ง “ฝ่าบาท กระหม่อมนึกไม่ถึงเลยว่าองค์ชายเก้าจะกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ ถึงขนาดลักพาตัวนักโทษไปจากหน้าประตูศาลต้าหลี่! นี่เป็นความประมาทเลินเล่อของกระหม่อม ฝ่าบาทโปรดลงโทษกระหม่อมด้วย!”ฮ่องเต้หวู่โกรธมาก อกของเ

ตราบใดที่หลี่หลงหลินคุกเข่ายอมรับผิดอย่างมากฮ่องเต้ก็ตำหนิเขาเท่านั้น หลังจากคิดไปได้สักพักหนึ่ง เรื่องใหญ่ก็จะกลายเป็นเรื่องเล็กพูดตามตรงสิ่งที่ฮ่องเต้ต้องการนั้น มีเพียงทัศนคติหนึ่งของหลี่หลงหลิน!หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “เว่ยกงกง ข้าทำอะไรผิด เหตุใดต้องยอมรับผิดด้วย?”เว่ยซวินก็สำลักความโกรธครู่หนึ่งองค์ชายเก้า เจ้าฉลาดมาเป็นชาติ แต่กลับเลอะเลือนชั่วขณะหนึ่ง!เจ้าลักพาตัวตู้เหวินยวนไป ขังเอาไว้ในเขาทิศประจิมมาสามวัน หากไม่ลงโทษเองโดยพลการก็แปลกแล้ว!นี่เป็นความผิดอันร้ายแรง!เจ้ายังไม่ยอมรับผิดอีกหรือ?ก็ได้!คนรนหาที่ตายก็จะได้ตาย!ข้าอุตส่าห์มีความเมตตาต่อเจ้ามาก ก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว!เมื่อฮ่องเต้หวู่เห็นว่าหลี่หลงหลินไม่ยอมรับผิด สีหน้าก็มืดมนมาก “เจ้าเก้า เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังไม่ยอมรับผิดอีกหรือ?”หลี่หลงหลินโค้งคำนับ “เสด็จพ่อ ลูกผิดอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่มีใบหน้าเคร่งขรึม พูดกับขุนนางใหญ่ทั้งสามศาลว่า “พวกเจ้าสามคน ตอบเจ้าเก้า ให้เขายอมรับผิด!”ขุนนางใหญ่ทั้งสามจึงโค้งคำนับ “กระหม่อมรับบัญชา!”ขุนนางศาลต้าหลี่เป็นคนแรกที่เดินออกมาแล้วกล่าวว่า “