บทที่ 660

“ใต้เท้าตู้ เจ้า...”

ฮ่องเต้หวู่มองหน้าตาของตู้เหวินยวน ในใจก็รู้สึกขนลุกอยู่บ้าง

บนร่างกายของเขา ไม่เห็นรอยแผลชัดเจนนัก

แต่หน้าเขียวและซีด แววตาฟุ้งซ่าน เห็นได้ชัดว่าต้องทนทุกข์ทรมานมากจึงได้กลายเป็นแบบนี้

ชั่วขณะหนึ่ง ฮ่องเต้หวู่ก็อดรนทนไม่ไหว

อย่างไรตู้เหวินยวนก็เป็นขุนนางในราชสำนักมาหลายปี แม้ไม่มีความสำเร็จ แต่ก็ทำงานหนัก

และที่ทำให้ฮ่องเต้หวู่ตกใจก็คือคำว่าปีศาจคำนี้

เจ้าเก้าทำอะไรกันแน่

ถึงได้ทำให้ตู้เหวินยวนหวาดกลัวเพียงนี้?

ฮ่องเต้กลืนน้ำลายลง “เจ้าพูดมาสิ เจ้าเก้าทำอะไรเจ้ากันแน่?”

ตู้เหวินยวนกัดฟัน “เขา... เขาทารุณกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หวู่ถามว่า “ตีเจ้าหรือ?”

ตู้เหวินยวนส่ายหัว “ไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่ถามอีกว่า “ด่าเจ้าหรือ?”

ตู้เหวินยวนส่ายหัว “ไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วกล่าวว่า “หรือว่าไม่ให้เจ้ากินข้าวกินน้ำ?”

ตู้เหวินยวนยังคงส่ายหัว “ก็ไม่ใช่เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่สับสนแล้ว สีหน้าของเขาดูงุนงง “แล้วเขาทารุณเจ้าอย่างไร?”

ตู้เหวินยวนคิดอยู่นานก่อนจะตอบว่า “เขาขังกระหม่อมไว้ในห้องมืดเล็กๆ ไม่คุยกับกระหม่อม...”

คราวนี้ไม่ใช่เพียงฮ่องเต