บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากหลี่หลงหลินจากไป สีหน้าของฮ่องเต้หวู่พลันมืดมน จ้องมองไปที่เว่ยซวิน แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “มิน่าล่ะ วันนี้ข้าอยากให้พระชายาโหรวมาปรนนิบัติ แต่เจ้ากลับขัดขวางทุกวิถีทาง! ที่แท้พระชายาโหรวก็ไม่อยู่ที่ตำหนักฉางเล่อ เพราะถูกคนขับไล่ให้ไปอยู่ที่เรือนสุ่ยอวิ๋นนี่เอง!”“เป็นถึงพระชายา กลับไปอยู่รวมกับพวกบ่าวรับใช้!”“เว่ยซวิน เจ้าทำแบบนี้เหมือนตบหน้าข้าชัดๆ!”ประโยคนี้ของฮ่องเต้หวู่ เป็นการพูดแรงเกินไปเว่ยซวินตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง รีบคุกเข่าโน้มตัวเอาหัวโขกบนพื้นราวกับโขลกกระเทียม “ฝ่าบาท! กระหม่อมก็ไม่ทราบเช่นกันว่าพระชายาโหรวย้ายไปที่เรือนสุ่ยอวิ๋น...”“ไม่ทราบ?”ฮ่องเต้หวู่เดือดดาลยิ่งนัก “เจ้าเป็นหัวหน้าผู้ดูแลฝ่ายใน! เจ้ากลับบอกว่าเจ้าไม่รู้? หากเจ้าเป็นข้า ควรจะลงโทษเจ้าโทฐานละเลยหน้าที่นี้อย่าง?”ตุบ ตุบ ตุบ...เว่ยซวินโขกหัวอย่างสุดชีวิตจนหน้าผากถลอกและมีเลือดซึมออกมา “กระหม่อมสมควรตาย! กระหม่อมสมควรตาย...”ฮ่องเต้หวู่หรี่ตามองเว่ยซวิน “เจ้าสมควรตาย! แต่ข้าเองก็รู้ว่าเจ้าเป็นแค่ขันที ต่อให้บ้าบิ่นเพียงใด ในฐานะบ่าวรับใช้ย่อมไม่กล้ารังแกเจ้านาย! เจ้าบอกความจริงข้

ฉินกุ้ยเฟยรักองค์ชายหกเป็นอย่างมาก และเป็นจุดอ่อนของนางเมื่อได้ยินว่าฮ่องเต้หวู่กำลังจะสังหารเจ้าหก ฉินกุ้ยเฟยตกใจจนหน้าซีด ก่อนจะเอ่ยขอร้องว่า “ฝ่าบาท ได้โปรดท่านเห็นแก่ความเป็นสามีของพวกเราด้วยเถอะ ไว้ชีวิตหม่อมฉันสักครั้ง!”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่อยากจะพูดไร้สาระกับเจ้า! เก็บข้าวแล้วไสหัวออกไปจากตำหนักฉางเล่อเดี๋ยวนี้! อีกอย่างหากภายหน้าเจ้ากล้าไปหาเรื่องพระชายาโหรว ระวังหัวของเจ้าหกจะหลุดจากบ่า!”เมื่อพูดจบแล้วฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ได้ให้โอกาสฉินกุ้ยเฟยได้พูด เขาหันหลังเดินออกไปจากตำหนักฉางเล่อทันทีฉินกุ้ยเฟยทรุดตัวลงบนพื้น แล้วร้องไห้จนหน้ามืดเว่ยซวินมองเงาหลังที่เดินจากไปของฮ่องเต้หวู่ ก่อนจะพึมพำอย่างเหม่อลอย “ดูเหมือนว่าวังหลังจะเปลี่ยนแปลงไปแล้ว!”ร้องไห้ก็ร้องไห้ไปการครอบครองตำหนักฉางเล่อ มันเกี่ยวข้องกับชีวิตขององค์ชายหกฉินกุ้ยเฟยไม่กล้าที่จะชะล่าใจ นางรีบเก็บของทั้งคืนแล้วย้ายออกไปจากตำหนักฉางเล่อในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เว่ยซวินสารภาพผิดที่เรือนสุ่ยอวิ๋นด้วยตนเอง ขอร้องให้พระชายาโหรวกลับไปที่ตำหนักฉางเล่อพระชายาโหรวทนคำขอร้องของเว่ยซวินไม่ไหว นางนั่งเ

หลี่หลงหลินตะลึงงันเขาคิดไม่ถึงเลยว่าลั่วอวี้จู๋จะขายทรัพย์สินส่วนใหญ่ของตระกูลซู รวบรวมเงินได้ห้าหมื่นตำลึงเพื่อฟื้นฟูกองทัพตระกูลซูขึ้นมาต้องรู้ว่าเงินห้าหมื่นตำลึงนี้ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ!ราชวงศ์ของต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ มีกี่คนที่สามารถหาเงินได้ห้าหมื่นตำลึง?เพื่อก่อกบฏ องค์ชายหกรวบรวมเงินได้เพียงหนึ่งแสนตำลึง!ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ตระกูลซูกำลังตกต่ำ!ลั่วอวี้จู๋ทำเช่นนี้ เท่ากับทุ่มสุดตัวที่สุดแล้ว!ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ยิ่งเด็ดขาดพูดคำว่าขายจวนออกมาได้ในทันที เพื่อจะมารวบรวมเงินเสบียงทหารให้หลี่หลงหลิน!หากขายจวนตระกูลซูไปจริงๆ แล้วเด็กกำพร้าและแม่ม่ายในตระกูลซูจะทำอย่างไร?หรือว่าพวกนางจะต้องระเหเร่ร่อนอยู่ตามท้องถนนจริงๆ?นอกจากความตกใจในใจของหลี่หลงหลินแล้ว ก็ยังมีความสะเทือนใจด้วย!ในราชสำนักต้าเซี่ยปัจจุบัน ขุนนางที่ไร้ความสามารถเหล่านั้นกำลังทุจริตกันอย่างกำเริบเสิบสานขุนนางใหญ่แต่ละคนสามารถหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ ตระกูลมั่งคั่งร่ำรวยฮ่องเต้หวู่ต้องการให้พวกเขาออกเงินเพื่อเติมเสบียงให้กองทัพ แต่พวกเขาแต่ละคนกลับโวยวายร้องไห้หาพ่อหาแม่ พยายามคิดฆ่าตัวตายพวกเขาแทบไ

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่หลงหลินกล่าว สตรีทุกคนในตระกูลซูต่างก็ตะลึงงันลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว “องค์ชาย ที่เจ้าพูดมา ข้าไม่เข้าใจ...”หลี่หลงหลินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ง่ายมาก! เงินก้อนนี้ ข้าองค์ชายเก้าจะเป็นคนออกเองคนเดียว! และไม่ใช่สองแสนตำลึง แต่เป็นห้าแสนตำลึง!”ห้าแสนตำลึง!เงินจำนวนนี้ ทำให้ทุกคนประหลาดใจ!ต้องรู้ว่าเงินเสบียงทหารของทหารกองทัพรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย มีเพียงหนึ่งล้านตำลึงเท่านั้น!แต่ฮ่องเต้ใจกว้างถึงขนาดทุ่มเงินจำนวนห้าแสนตำลึงเพื่อฟื้นฟูกองทัพของตระกูลซูขึ้นมาใหม่เลยหรือ?ยิ่งไปกว่านั้น การเงินในราชสำนักจำกัดเพียงใด ทุกคนต่างก็รู้กันดีฮ่องเต้จะไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน?ใบหน้าที่หยาดเยิ้มของลั่วอวี้จู๋ก็ดูแย่ลงเล็กน้อย นางพูดอย่างไม่พอใจว่า “องค์ชาย ข้าให้เจ้าพูดเรื่องจริงจัง!”หลี่หลงหลินหัวเราะเบา ๆ “ใช่ ข้าก็ไม่ได้ล้อท่านเล่นเสียหน่อย!”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินด้วยความประหลาดใจ พูดไม่ออกชั่วขณะองค์ชายเก้าคนนี้ชอบคุยโวโอ้อวดเกินไป!มิน่าล่ะ ซูเฟิ่งหลิงถึงได้มีอคติกับเขา แล้วบอกว่าเขาคนนี้ไม่น่าเชื่อถือ!เงินห้าแสนตำลึงนั้น การคุยโวโอ้อวดระดับ

ใบหน้าที่งดงามหยาดเยิ้มของลั่วอวี้จู๋ก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก “คนจริงไม่พูดอ้อมค้อม ในเมื่อองค์ชายมองออกแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะพูดตามตรง”“ตอนนี้ ตระกูลซูกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาใหญ่ มาถึงช่วงเวลาความเป็นความตาย”“เงินห้าหมื่นตำลึงเหล่านี้เป็นทรัพย์สินของตระกูลซูทั้งหมด...”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “ตระกูลซูยิ่งใหญ่ขนาดนี้ แต่ได้แค่ห้าหมื่นตำลึงเท่านั้นหรือ? ทุกคนในตระกูลก็ต้องใช้ชีวิต ล้วนต้องใช้เงิน เงินจำนวนนี้ช่วยพยุงได้ไม่กี่วัน!”“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”“สถานการณ์ในตระกูลซู เหตุใดถึงได้มาถึงจุดที่เลวร้ายเช่นนี้?”เรือผุพังก็ยังมีตะปูสามจิน อูฐที่ซูบผอมใกล้ตายก็ยังใหญ่กว่าม้าตระกูลที่ร่ำรวยเช่นตระกูลซูได้รับการสืบทอดมาหลายร้อยปี ผ่านประสบการณ์มากมายมานับไม่ถ้วน ตามหลักแล้ว ควรมีรากฐานที่หยั่งลึกและมีศักยภาพที่แข็งแกร่งในการต้านทานอันตรายอย่างเช่นตอนนี้ บุรุษตระกูลซูล้วนตายในสนามรบหมดแล้ว ทั้งตระกูลเหลือเพียงเด็กกำพร้าและแม่ม่ายแม้ว่าจะลำบาก แต่ก็ยังยืนหยัดนอกจากว่าจะมีคนที่ไม่เอาไหนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย นั่นถึงจะเป็นการทำลายกิจการของตระกูลซูภายในระยะเวลาสั้นๆ ได้แต่ลั่วอวี้จู๋กลับด