All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1231 - Chapter 1240

“เขาหาได้ใส่ใจในวัตถุนอกกายไม่ เพียงต้องการเวทีที่สามารถแสดงความรู้ความสามารถและปณิธานที่มีต่อบ้านเมืองเท่านั้น” “เสด็จพ่อวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกสามารถรับรองแทนเสด็จพ่อได้ ขอเพียงมอบเวทีให้แก่หนิงเซิง เขาย่อมสามารถแสดงความสามารถได้อย่างเจิดจรัสแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ครุ่นคิดในใจเงียบๆ คำพูดของหลี่หลงหลินนับว่ามีเหตุผลยิ่งนัก หลี่หลงหลินเอ่ยว่า: “ลูกเห็นว่า การเรียกหนิงชิงโหวเข้าวังรับตำแหน่งปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการ คอยอยู่เคียงข้างเสด็จพ่อ ย่อมสามารถช่วยเสด็จพ่อขจัดปัดเป่าความกังวล แก้ไขปัญหา และถวายคำปรึกษาในการวางแผนได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าฉายแววลังเล ส่ายศีรษะพลางเอ่ยว่า: “เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ได้” “เสด็จพ่อ เหตุใดจึงไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเสียงเข้ม: “หากข้าแต่งตั้งหนิงชิงโหวเป็นปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักเลขาธิการโดยตรงเช่นนี้ แม้นข้าจะยินยอม แต่เกรงว่าเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักคงไม่ยินยอม! การนี้ทั้งขัดต่อธรรมเนียมบรรพชน ทั้งไม่สอดคล้องกับเหตุผลโดยปกติ” “เพราะอย่างไรเสีย ขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นทั่วทั้งราชสำนักล้ว

ซูเฟิ่งหลิงเปรียบประดุจไข่มุกล้ำค่าในมือของตระกูลซู ยิ่งไปกว่านั้นยังดำรงตำแหน่งพระชายาในองค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย อนาคตย่อมได้ขึ้นเป็นฮองเฮา หากเพราะความประมาทชั่วขณะ จนต้องพ่ายแพ้ที่ตงไห่ นับว่าไม่คุ้มค่าอย่างยิ่ง หลี่หลงหลินกวาดสายตามองใบหน้าของเหล่าพี่สะใภ้ ด้วยต้องการทราบความคิดเห็นของพวกนาง แม้ลั่วอวี้จู๋จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว: “ข้าสามารถเดินทางไปยังตงไห่กับน้องหญิงได้ พอดีที่ตงไห่ตระกูลซูมีกิจการหลายอย่างต้องจัดการ ถือโอกาสนี้ติดตามน้องหญิงไปด้วย” กิจการของตระกูลซูแผ่ขยายไปทั่วต้าเซี่ย เพียงแต่ปกติลั่วอวี้จู๋คุ้นชินกับการอยู่ในเมืองหลวง แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาระยะยาว บางครั้งกิจการก็จำเป็นต้องลงไปจัดการด้วยตนเอง หลี่หลงหลินพยักหน้า การที่ลั่วอวี้จู๋ติดตามไปด้วย นับว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง สามารถดูแลเรื่องเสบียงและเบี้ยหวัดได้ เพราะอย่างไรเสียนางก็คือเทพแห่งโชคลาภของตระกูลซู กิจการและทรัพย์สินทั้งหมดล้วนอยู่ในมือนาง กงซูหว่านครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า: “การทำศึกสงครามย่อมขาดเกราะและอาวุธมิได้ ข้าสามารถนำเครื่องมือที่ถนัดมือบางส่วนไปยังตงไห่ได้ จัดตั้งกองทัพเครื่อง

แววตาของหนิงชิงโหวสั่นไหว พึมพำออกมาว่า: “สร้างเจตจำนงแก่ฟ้าดิน สร้างชะตาแก่ปวงประชา?” ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกตื้นตันอย่างรุนแรง หนิงชิงโหวรู้จักหลี่หลงหลินดี เขามิเคยเอ่ยคำพูดโอ้อวดเกินจริง ในเมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ ย่อมหมายความว่าโอกาสครั้งนี้หาได้ยากยิ่งนัก ตนเองทุ่มเทร่ำเรียนตำราปราชญ์มาหลายปี ไฉนเลยจะยอมทนอยู่ในที่คับแคบเช่นนี้ได้? หนิงชิงโหวประสานมือ เอ่ยเสียงหนักแน่น: “องค์รัชทายาท ได้โปรดชี้แนะหนทางแก่หนิงเซิงด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินแย้มยิ้ม: “เข้ารับราชการในราชสำนัก บรรลุอุดมการณ์ และปณิธานของท่าน” เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าเปี่ยมความหวังของหนิงชิงโหวก็พลันมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าที่เฉยชา หัเขาเบือนหน้าไปเล็กน้อย: “องค์รัชทายาท มิใช่ว่าหนิงเซิงปฏิเสธความปรารถนาดีของพระองค์ เพียงแต่พระองค์ย่อมทราบอุปนิสัยของหนิงเซิงดี” หลี่หลงหลินพยักหน้า ปีนั้นหนิงชิงโหวสอบได้ตำแหน่งจอหงวน แต่กลับถูกขุนนางชั่วในราชสำนักวางแผนลับหลัง ทำให้เขาต้องพลาดตำแหน่งไป นับแต่นั้นมา เขาก็เข้าใจถึงความมืดมนในราชสำนัก รู้ว่าจิตใจคนเสื่อมทรามลง จึงสาบานว่า ชั่วชีวิตนี้จะไม่เข้าราชส

ไม่ใส่ใจความรู้สึกในใจของตนเองแม้แต่น้อย ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกทันทีว่าตนเองดูคนผิดไป คาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะเป็นคนใจดำถึงเพียงนี้ ฟู่! ซูเฟิ่งหลิงสูดหายใจลึก ดวงตาแน่วแน่: “หน้าทัพใหญ่ ไม่ควรให้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาทำให้เสียกระบวน ภารกิจสำคัญในตอนนี้คือการกวาดล้างตงไห่ ปราบกบฏให้สิ้นซาก” “รอให้ข้ากลับถึงเมืองหลวงเมื่อใด ก็คือวันตายของเจ้า หลี่หลงหลิน!” ซูเฟิ่งหลิงสูดหายใจลึกอีกครั้ง ในแววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร “ออกศึก!” ซูเฟิ่งหลิงออกคำสั่ง ทัพตระกูลซูเคลื่อนพลออกไปเป็นระเบียบ ฝีเท้าพร้อมเพรียง ระเบียบวินัยเคร่งครัด มุ่งหน้าสู่ตงไห่ นอกศาลาสิบลี้ รองแม่ทัพเอ่ยเสียงเข้ม: “ท่านแม่ทัพซู ข้างหน้าคือศาลาสิบลี้ ผ่านศาลาสิบลี้ไปก็จะเข้าสู่เส้นทางหลวงมุ่งหน้าสู่ตงไห่แล้วขอรับ” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า: “ถ่ายทอดคำสั่งข้า ทัพตระกูลซูทั้งหมดหยุดพักจัดกระบวนที่ศาลาสิบลี้ จากนั้นรุกคืบสู่ตงไห่ในคราเดียว!” “ขอรับ!” ทันใดนั้น ร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในสายตาของซูเฟิ่งหลิง คนผู้นั้นสวมเกราะทองคำ นั่งอยู่บนหลังม้าอาชาโลหิตแดงตัวสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาองอาจ ระยะห่างระหว่า

“พวกเรามิได้มาส่งเจ้า อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” เสียงคุ้นเคยของหลี่หลงหลินดังมาจากด้านหลัง ทำลายบรรยากาศทันที ซูเฟิ่งหลิงถลึงตาใส่หลี่หลงหลิน ตวาดว่า: “เจ้ายังจะหลอกข้าอีก! ทุกคนอยู่ที่นี่หมด ถ้าไม่ใช่มาส่งข้า แล้วจะเป็นอะไรไปได้!” แววตาของซูเฟิ่งหลิงคมปานดาบ อยากจะใช้สายตาแทงหลี่หลงหลินให้ทะลุ หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า: “ข้าเพิ่งบอกไปมิใช่หรือว่า ข้าก็มีเรื่องสำคัญต้องทำ เพียงแต่บังเอิญเดินทางไปทางเดียวกับเจ้าเท่านั้น” ฮูหยินผู้เฒ่าซูจับมือซูเฟิ่งหลิงไว้ เอ่ยเสียงหนักแน่น: “เฟิ่งหลิงเอ๋ย ครานี้พวกเราจะติดตามเจ้าไปยังตงไห่ พอดีมารออยู่ที่นี่ จะได้คอยดูแลกันระหว่างทาง” “ไปตงไห่หรือเจ้าคะ? ท่านย่า ตอนนี้สถานการณ์ที่ตงไห่สับสนวุ่นวาย ท่านจะไปตงไห่ทำไมเจ้าคะ?” ในความทรงจำของซูเฟิ่งหลิง ฮูหยินผู้เฒ่าซูปลดเกราะคืนถิ่นนานแล้ว ไม่ได้นำทัพอีก ยิ่งไปกว่านั้น บัดนี้ฮูหยินผู้เฒ่าซูอายุมากแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงจะนำทัพออกรบอีกต่อไป ควรจะพำนักอยู่ในเมืองหลวง ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข เหตุใดยังต้องเดินทางไปลำบากที่ตงไห่อีก? ฮูหยินผู้เฒ่าซูแย้มยิ้ม เอ่ยว่า: “เฟิ่งหลิง ก