All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 521 - Chapter 530

เมื่อวานเจ้าอาวาสมาที่นี่เพื่อเรียกวิญญาณของเฟิ่งชูอิ่ง แต่กลับทำไม่สำเร็จเรื่องนี้เขามองว่าเป็นเพราะเฟิ่งชูอิ่งไม่อยากพบเขาเขาได้พยายามหลายครั้งแล้วที่จะขอร้องอ้อนวอนนาง จนถึงตอนนี้ เขาไม่กล้าขอร้องอะไรอีกเฉี่ยวหลิงจึงกล่าวว่า "ยังดีที่ท่านยังมีความรู้สึกอยู่บ้าง ตอนนี้ข้าจะพาคุณหนูออกไป"จิ่งโม่เยี่ยกล่าวเสียงเรียบว่า "รอเดี๋ยว"เฉี่ยวหลิงระวังตัว เอ่ยถามว่า "ท่านจะเปลี่ยนใจหรือ?"จิ่งโม่เยี่ยส่ายหน้า เขาก้มลงแล้วจูบหน้าผากเฟิ่งชูอิ่งเบาๆเขากล่าวเสียงเรียบว่า "เดิมทีข้าอยากจะไปอยู่กับนาง แต่คิดว่านางคงไม่อยากเห็นข้า ไม่อยากให้ข้าไปอยู่ด้วย""สวรรค์มีตา ส่งนางมาเคียงข้างข้า แต่ข้ากลับไม่รู้จักรักษาทะนุถนอมนางไว้ สมควรแล้วที่ข้าจะต้องโดดเดี่ยวไปจนตาย"เขายื่นมือออกไปจับมือของเฟิ่งชูอิ่งมาแนบที่หน้า แล้วก็ปล่อยมือนางลง ถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อเขาถอยออกห่าง เฉี่ยวหลิงก็รีบอุ้มเฟิ่งชูอิ่งออกไปทันทีจิ่งโม่เยี่ยกล่าวอีกว่า "อุ้มนางออกไปแบบนี้อาจทำให้คนตกใจได้ ข้าจะเตรียมคนขับรถและรถม้าให้นางดีกว่า"เขาเห็นว่าในตาเฉี่ยวหลิงเต็มไปด้วยความระแวดระวัง จึงอธิบายว่า "ข้าไม่มีเจตนา

การกระทำนั้นของเขาทำให้พวกขุนนางตกใจแทบแย่ "ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นหรือ?"จิ่งโม่เยี่ยพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ จนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปนออกมาเขากล่าวเบา ๆ ว่า "ไม่เป็นไร พวกท่านคุยต่อได้เลย"เพียงแต่ในเวลาต่อมา พวกขุนนางกล่าวอะไรกันบ้าง เขาก็ฟังไม่เข้าหูเลยสักคำหนึ่งชั่วยามต่อมา จิ่งโม่เยี่ยก็กล่าวขึ้นมาว่า "ทุกท่านโปรดรอสักครู่"กล่าวจบก็ลุกขึ้นหันหลังเดินออกไป ก่อนจะทิ้งตัวพิงโต๊ะแล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่ ฉินจื๋อเจี้ยนเดินเข้ามาหา "ท่านอ๋อง เป็นอะไรมากหรือไม่?"จิ่งโม่เยี่ยกล่าวเสียงแผ่วเบาว่า "จื๋อเจี้ยน นางตายแล้วจริงๆ"ฉินจื๋อเจี้ยนรู้ว่าเขาไม่เคยเชื่อว่าเฟิ่งชูอิ่งได้เสียชีวิตไปแล้ว จึงถอนหายใจยาวเหยียดออกมาจิ่งโม่เยี่ยกล่าวอีกว่า "เป็นข้าที่ทำให้นางต้องตาย"ฉินจื๋อเจี้ยนไม่รู้ว่าจะต้องปลอบเขาอย่างไรในตอนนี้แต่จิ่งโม่เยี่ยยังเอ่ยต่อว่า "ไม่ได้ ข้าต้องไปดูนางอีกครั้ง!"พอเขาเดินไปถึงที่ประตูก็กระอักเลือดออกมาคำโต ก่อนจะเป็นลมล้มพับลงไปฉินจื๋อเจี้ยนตกใจจนตะโกนว่า "ท่านอ๋อง!"การหมดสติกะทันหันของจิ่งโม่เยี่ย ทำให้การประชุมครั้งนี้ต้องยุติลงยังดีที่ในจวนอ๋องมีฉินจื๋อเ

เมื่อคืนกองทัพที่จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ได้ยกทัพเข้ามาในเมืองหลวง และปะทะกับกองทัพของจิ่งโม่เยี่ยอย่างดุเดือดจากนั้นองครักษ์ลับที่ฮ่องเต้เจาหยวนส่งออกไปก็กลับมาทั้งหมด ทำให้ปู๋เยี่ยโหวรู้ว่าครั้งนี้คงไม่สามารถสังหารฮ่องเต้เจาหยวนได้ และการปฏิวัติในวังหลวงอาจล้มเหลวปู๋เยี่ยโหวรู้สึกอัดอั้นที่ไม่สามารถสังหารฮ่องเต้เจาหยวนได้ จึงสั่งให้คนยิงธนูไปทางท้องพระโรงเป็นระยะๆการกระทำนี้ทำให้เจ้าอารามที่อยู่ข้างกายฮ่องเต้เจาหยวนรู้สึกคลุ้มคลั่งเเจ้าอารามทนไม่ไหว จึงฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาเผลอ เปิดประตูเป็นของค่ายกลป้องกันแล้วหนีออกมา แต่ถูกปู๋เยี่ยโหวจับตัวไว้ได้ปู๋เยี่ยโหวเคยต้องการทำลายอารามเทียนอี้และฆ่าเจ้าอารามมาก่อน คราวนี้จับเจ้าอารามได้จึงไม่คิดจะปรานีอีกต่อไป อีกฝ่ายถูกเขาซ้อมอย่างหนักปู๋เยี่ยโหวมีนิสัยวิปริตอยู่บ้าง เขาตั้งใจจะทรมานเจ้าอารามให้ตายอย่างช้าๆเจ้าอารามรู้ว่าเขาวิปริตแค่ไหน พลันนึกได้ว่าครั้งก่อนเฟิ่งชูอิ่งมาด้วยกัน จึงบอกว่า "เฟิ่งชูอิ่งยังไม่ตาย!"เขาพูดประโยคนี้เพื่อลองเสี่ยงดวง ไม่คิดว่าจะได้ผลจริงๆที่จริงเขาอยากบอกว่าสามารถพาปู๋เยี่ยโหวเข้าไปหาฮ่องเต้เจาหยวนได

ปู๋เยี่ยโหวมองไปทางเจ้าอารามแล้วพูดเสริมว่า "ถ้าชูชูไม่ตื่นขึ้นมา เขาเป็นคนมารบกวนความสงบของชูชู ก็ฝังเขาไว้เป็นทาสรับใช้ชูชูที่นี่แหละ"เฉี่ยวหลิงพูดอย่างรังเกียจว่า "เขาน่าเกลียดมาก แต่ก็คงทำงานได้บ้าง งั้นก็ตกลงตามนั้น!"เจ้าอาราม "......"เขาด่าในใจอย่างบ้าคลั่ง ไอ้พวกบ้าเสียสติ!พวกบ้าที่น่ากลัว!การขุดเปิดโลงศพเพียงเพราะคำพูดของเขาประโยคเดียว มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะทำได้สิ่งที่เขาไม่ได้บอกปู๋เยี่ยโหวคือ ลักษณะใบหน้าของคนสามารถบอกถึงชีวิตและความตายของคนได้ แต่ในโลกนี้ยังมีโชคและเคราะห์ที่ไม่ปรากฏบนใบหน้าอยู่ด้วยไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่เรื่องที่เฟิ่งชูอิ่งถูกฝังอยู่ใต้ดินมาสองวันแล้ว ถ้าเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่จริง ตอนนี้คงจะขาดอากาศตายไปแล้วเขารู้สึกกังวลใจมาก!เขาอยากหาโอกาสหลบหนี แต่แผลที่ถูกปู๋เยี่ยโหวแทงสองครั้งแม้จะไม่ถูกจุดสำคัญ แต่ก็ยังเจ็บมาก!ยิ่งไปกว่านั้น ปู๋เยี่ยโหวยังมัดเขาไว้ที่นี่ ทำให้ไม่มีทางหนีไปไหนได้เลยทางนั้นปู๋เยี่ยโหวถามว่า "งั้นข้าจะเปิดโลงศพแล้วนะ!"เฉี่ยวหลิงพยักหน้า "เปิดเลย!"ปู๋เยี่ยโหวจึงให้องครักษ์สองคนช่วยกันเปิดฝาโลงศพออกในวินาท

ไม่เสียแรงเปล่าที่เขาแทงเจ้าอารามไปตั้งสองครั้งเขากางแขนเดินเข้าไปหาพวกนาง "ข้าก็อยากกอดด้วย!"เฉี่ยวหลิงเตะเขาออกไปอย่างรังเกียจ "ไปให้พ้น!"แต่นางรู้สึกขอบคุณที่เขาปรากฏตัวในคืนนี้ การเตะครั้งนี้จึงนุ่มนวลกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัดปู๋เยี่ยโหวหัวเราะลั่น "ข้าไม่ไป!"เฟิ่งชูอิ่งมองปู๋เยี่ยโหวแวบหนึ่ง ปู๋เยี่ยโหวในยามนี้ดูจะอ่อนโยนมากกว่ายามปกติปู๋เยี่ยโหวพูดอย่างมีความสุข "เจ้าดูสภาพร่างกายอ่อนแอมาก ข้ามีเรือนอยู่แถวนี้ด้วย เจ้าไปพักฟื้นที่นั่นก่อนสิ""ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่บอกจิ่งโม่เยี่ยเรื่องนี้แน่นอน"เขารู้สึกว่าตัวเองเก่งกาจมาก ถึงจะยังไม่ได้แย่งคนรักของอีกฝ่ายมาเป็นของตนเองได้ แต่ก็ใกล้เคียงแล้วเฟิ่งชูอิ่งคิดถึงข้อเสนอของเขา สมบัติทุกอย่างของนางถูกจิ่งโม่เยี่ยยึดเอาไปหมดแล้ว ตอนนี้นางไม่มีอะไรติดตัวเลย ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้งร่างกายของนางตอนนี้อ่อนแอมาก ขาก็หัก ต้องหาที่พักฟื้นสักระยะเฉี่ยวหลิงเป็นวิญญาณร้าย ทำอะไรได้แบบไม่มีข้อจำกัดดังนั้นข้อเสนอของปู๋เยี่ยโหวจึงเหมาะสมที่สุดสำหรับนางในตอนนี้นางกำลังจะตอบตกลง แต่จู่ๆ ก็รู้สึกถึงพลังชั่วร้ายสายหนึ่งที่พ