บทที่ 524

เขาพูดจบแล้วก็หันหลังเดินจากไป ฉินจื๋อเจี้ยนมองหลุมศพนั้นแวบหนึ่งแล้วถอนหายใจอีกครั้ง

หลังจากพวกเขาจากไป เฉี่ยวหลิงก็โผล่ออกมาจากต้นไม้ข้างๆ

แม้ว่าเฟิ่งชูอิ่งจะไม่อยู่แล้ว แต่นางก็ไม่มีที่ไป จึงตัดสินใจอาศัยอยู่ในต้นไม้ข้างหลุมศพของเฟิ่งชูอิ่ง

ก่อนหน้านี้นางทั้งกลัวและเกลียดชังจิ่งโม่เยี่ย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นสภาพของเขาแล้ว นางรู้สึกว่าเขาสมควรเป็นทุกข์แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารเขาด้วย

ชวีเหลียงอวี้ยืนอยู่ข้างๆ นางพูดว่า "ข้าคิดว่าท่านอ๋องรักคุณหนูมากนะ"

เฉี่ยวหลิงแค่นเสียงเบาๆ พูดว่า "แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร เขาก็ยังเป็นคนที่ทำให้คุณหนูต้องตายอยู่ดี!"

พูดจบนางก็มุดเข้าไปในต้นไม้อีกครั้ง

ชวีเหลียงอวี้ถอนหายใจแล้วมุดตามเข้าไป

หลังจากฟ้ามืดลง เฉี่ยวหลิงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากข้างนอก นางคิดว่าจิ่งโม่เยี่ยกลับมาอีกจึงไม่อยากสนใจ

แต่เสียงข้างนอกดังขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีเสียงขุดดินด้วย

เฉี่ยวหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงโผล่หน้าออกไปดูสักหน่อย แต่พอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นนางก็อยากฆ่าคนทันที!

ปู๋เยี่ยโหวคนชั่วช้านั่นพาคนมาขุดหลุมศพของเฟิ่งชูอิ่ง!

เฉี่ยวหลิงตายมาหลายปีแล้ว นางถูกกักขังอย