Lahat ng Kabanata ng His Pet Nanny: Kabanata 21 - Kabanata 30

(((Danreve)))“Enjoy, my star,” malambing kong sabi matapos lasapin ang manipis at malambot na labi ni Charmaine.Pinahid ko pa ang kumalat na lipstick sa mamasa-masa niyang labi, at tinulungan kong isara ang bibig niya. Hindi na kasi niya magawang isara, katulad ng mga mata niya na dilat na dilat pa rin hanggang ngayon. “Breath, my star,” ngisi kong sabi, sabay ang yakap sa kanya.” Masyado kang napaghahalata na first time mo,” bulong ko pa na nagpabalik sa katinuan niya na sumabay naman sa pagbukas at pagsara ng pinto ng kotse.“B-bakit mo ‘yon ginawa, Sir Danreve?” pabulong at pa-slow motion niyang tanong. “Anong pumasok sa utak mo?” Paulit-ulit niyang pinahid ang labi niya at itinulak pa ako.Kung hindi nga lang dahil kay Aka na lumabas ng kotse, at nagpatay malisya sa nakita niya kanina ay siguradong sapak ang inabot ko rito kay Charmaine. Matapos kasing magulantang sa mapangahas na paghalik ko sa kanya, ngayon ay kuyom na ang kamao, at ang mga mata ay nagbabaga na. “It’s your p

Nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga, matapos ilabas ang himutok ko. Pero walang silbi ang ginawa ko. Hindi pa rin nawala ang inis ko.Napangiti na lang ako ng mapait, habang nakatingin sa na tameme na si Sir Danreve. Aware naman ako na iba ang kilos ko, sa lumabas sa bibig ko. Bakas na bakas ang galit ko; bakas ang sama ng loob at totoo na iniiwasan ko nga siya. Pero totoo rin naman ‘yong sinabi ko; wala akong karapatan na magalit. Pumirma kasi ako ng agreement. Sumang-ayon ako na pwede ang physical contact, kung kinakailangan sa pagpapanggap namin.Pero ‘yong nangyari kanina. Hindi naman kailangan ang pagpapanggap. Wala sa usapan na pwede niya akong parusahan ng gano’n. Ginagago niya ako. Akala siguro niya ay hindi ko alam kung bakit niya ‘yon ginawa.Ginawa niya ‘yon, para may pagbalingan siya ng sama ng loob, o kung ano mang emosyon ang nararamdaman niya.‘Yon ang kinaiinisan ko. Tapos ngayon, magtatanong siya kung bakit ako galit? Kung bakit ko siya iniiwasan? Buwisi

“Ano ba, sir?!” reklamo ko, pero napakapit naman sa batok niya. Nagulat nga kasi ako. Akala ko magsesermon siya, o hindi kaya, hahayaan niya akong matulog at aalis na siya. Pero iuuwi pala ako. “Ibaba mo nga po ako, Sir Danreve. Bakit ba, epal ka!?” Dagdag ko, pero natiim ko naman agad ang labi ko. Pinanliitan ba naman ako ng mga mata na sinabayan ng pagtagis ng bagang. Balik na naman sa dati ang ugali niya. Paggusto niya, gagawin niya, at hindi akong pwedeng kumontra. Pigil akong bumuga ng hangin, naninikip kasi ang dibdib ko dahil dito kay, Sir Danreve. “Pagod lang po ako, hindi po lumpo,” pabulong kong sabi, sabay ang sikretong sulyap sa seryoso niyang mukha. Hindi na nga kasi siya nagsasalita, patuloy lang siya sa paglalakad na parang hindi man lang nabibigatan. “Sir, diretso mo na lang kaya ako sa emergency room, malapit na kasi akong mahimatay, sa hiya!” Sinamaan ko siya ng tingin na ginantihan naman niya ng mas masamang tingin. Ang sama—katulad ng ugali niya. Bi

Hapon na, at marami na rin akong nagawa rito sa opisina. Kahit ang gulo ng utak ko. Pinipilit ko namang mag-focus, pero talagang pumapasok pa rin si Charmaine sa utak ko. May pagkakataon na nawawala ako sa sarili. Hindi kasi mawala sa utak ko ang salitang sinabi ni Onse. Paulit-ulit ko pa ring naririnig ang mga salitang binitiwan niya. “Don’t break her,” ulit ko sa salitang ‘yon. Nahagod ko pa ang buhok ko. Paano ko naman siya masasaktan? Hindi nga niya ako hinahayaan na mahalin siya. Iniiwasan niya ako na parang may nakakahawang sakit. Kung mayro’n mang nasasaktan sa aming dalawa ngayon, ako ‘yon. Ako lang. Ako ‘yong nasasaktan dahil hindi ko masabi o maparamdam man lang sa kanya ang pagmamahal ko. Ang hirap-hirap na nga. Parang nasasakal ako. Hindi lang dahil sa hindi ko masabi ang nararamdaman ko kay Charmaine. Nalilito pa rin kasi ako. Naguguluhan. Mahal ko si Charmaine, pero hindi ko naman magawang itapon na lang basta ang pitong taon na relasyon namin ni Golda. “Sir Danreve

Umawang ang labi ko dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam kung paano mag-react. Gusto kong tawanan lang sana ang sinabi niya, pero kasi, mas nangibabaw ang galit ko. Gusto ko na nga siyang batukan. Gusto kong maalog ang utak niya nang matauhan.Abot-abot kasi ang kaba ko kanina. Ang sikip-sikip ng dibdib ko, hindi nga matigil ang iyak ko. Guilty ako. Sinisi ko ang sarili ko. Ako ang dahilan kung bakit siya nasaktan. Tapos ngayon, nakuha niya pang magbiro. Ano bang utak mayro’n siya?“Wala ka talaga sa ayos, Sir Danreve! Nasaktan ka na nga, nakuha mo pang magbiro!” madiin kong sabi na nagpangiti naman sa kanya ng mapait. “Tingin mo ba nagbibiro ako?” nanghihina niyang tanong.Hindi ako sumagot. Sinubukan ko ring bawiin ang kamay kong hawak pa rin niya at nakalapat pa rin sa dibdib niya. “Totoong masakit ‘to, Charmaine—masakit na masakit dahil hindi mo ako pinapansin. Iniiwasan mo ako,” seryoso niyang sabi na nagpakurap-kurap ng mga mata ko. “Sir Danreve, teka nga lang. Bitiwan mo po m