All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 191 - Chapter 200

เพียงแต่จิ่นซินกล่าวด้วยความทอดถอนใจอีกครั้งว่า “ได้ยินว่าตอนนี้พระสนมหนิงเฟยไม่ยอมออกมาจากในตำหนัก และร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจอย่างมาก!”จิ่นอวี้กล่าวคล้อยตาม “เป็นลูกคนแรก พระสนมหนิงเฟยย่อมรู้สึกเสียใจอยู่แล้ว แม้อวิ๋นผิงคนนั้นจะไม่รู้ความ แต่พระสนมหนิงเฟยกลับปฏิบัติดีต่อเรามาตลอด”ลู่ซิงหว่านฟังสองคนนี้คุยกันก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ [ท่านแม่คงไม่คิดแบบนี้หรอกมั้ง? แต่ข้ากลับมองว่าพระสนมหนิงเฟยไม่ใช่คนดีอะไร ท่านแม่อย่าไหลไปตามสาวใช้ทั้งสองของท่านเชียวนะ]แต่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ “พวกเจ้าสองคน ยังคงมองอย่างตื้นเขินนัก!”คำพูดที่ออกมาจากปาก ยังเทียบกับหวานหว่านที่มองออกไม่ได้เลย แต่จะว่าไปแล้ว หวานหว่านของเราเป็นถึงเซียนตัวน้อยอายุหลายร้อยปีเชียว!จิ่นซินกับจิ่นอวี้กลับยังสงสัยไม่เข้าใจ ทว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยไม่ได้พูดอะไร แค่สั่งให้จิ่นซินไปเรียกหลานอิ่งมาแล้วสั่งว่า “เจ้าไปจับตาดูทางฝั่งพระสนมหนิงเฟยไว้”เมื่อหลานอิ่งรับคำสั่งเสร็จก็เหาะเหินจากไปแต่จิ่นซินกลับยิ่งไม่เข้าใจ “เหตุใดจู่ๆ พระสนมถึงได้ระวังพระสนมหนิงเฟยขึ้นมาล่ะเพคะ?” “หากอวิ๋นผิงคนนั้นไม่ได้รับก

ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็ไม่กล้าเข้าไปปลอบอีก ได้แต่เดินตามหลังพระสนมเฉินกุ้ยเฟยและพูดว่า "ชิงเหยียนพูดถูก เจ้าพักฟื้นให้หายดีก่อนเถิด ลูกน่ะต่อไปยังมีใหม่ได้"แต่พระสนมหนิงเฟยกลับไม่ตอบ ยังคงซบไหล่ของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยน้ำตาไหลโดยไร้เสียงลู่ซิงหว่านมองฮ่องเต้ต้าฉู่อย่างดูถูกอีกครั้ง[เสด็จพ่อต้องเป็นห่วงนางมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม?][น่าเสียดายที่ท่านแม่ของข้าเป็นคนอ่านคนไม่ออกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เลยดูความรู้สึกสับซ้อนของพวกท่านไม่ออก][ไม่สู้เสด็จพ่อบอกท่านแม่ไปเลยดีกว่า บอกท่านแม่หลบให้หน่อย]คําพูดของลู่ซิงหว่านทำให้พระสนมเฉินกุ้ยเฟยนั่งไม่ติด คิดอยู่ว่าสู้สละที่นั่งให้ฮ่องเต้ต้าฉู่จะดีกว่ากระมัง!แต่นี้ในใจของหวานหว่านตัวเองเป็นคนอ่านคนไม่ออกแบบนี้หรือ?และประโยคนี้ของลู่ซิงหว่านก็ทำลายท่าทีที่อ่อนโยนของฮ่องเต้ต้าฉู่หมดสิ้นเช่นกัน ในห้องเงียบสงักไปชั่วขณะเหลือเพียงเสียงร้องไห้ของพระสนมหนิงเฟยพระสนมหนิงเฟยไม่คิดว่าสองคนนี้จะมาเยี่ยมตัวเองพร้อมกัน บอกว่าจะมาปลอบใจตัวเอง แต่ตอนนี้ทั้งสองกลับมายืนนิ่งกันอยู่ สวรรค์คิดอะไรกันแน่ถึงได้จับสองคนนี้มาอยู่ด้วยกัน!และในตอนนี้บังเอิญเมิ่งฉวนเต๋อก็มา

ทางด้านในห้องทรงอักษรตอนนี้ รัชทายาทและเสนาบดีหลินกําลังรอการกลับมาของฮ่องเต้ต้าฉู่ทางด้านฮ่องเต้ต้าฉู่ ในที่สุดก็หนีออกจากตำหนักหนิงเหอได้สักที และกำลังเดินทางไปที่ห้องทรงอักษรระหว่างที่เดินก็ถามเมิ่งฉวนเต๋อไปพลางว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีเรื่องอันใด?""ได้ยินองค์รัชทายาทบอกว่าเป็นข่าวจากติ๋งกั๋วโหว แต่ไม่ได้บอกรายละเอียด บอกเพียงว่าให้รายงานฝ่าบาท" เมิ่งฉวนเต๋อรีบอธิบายว่า "ฝั่งเสนาบดีหลินเห็นบอกว่าเป็นจดหมายจากแคว้นต้าลี่"ในใจของฮ่องเต้ต้าฉู่ก็จะรู้แล้วว่าเรื่องอะไรจึงก้าวเท้าเร็วขึ้น"เสด็จพ่อพะย่ะค่ะ วันนี้หลังออกจากท้องพระโรงหม่อมฉันได้รับจดหมายลับจากติงกั๋วโหวว่าเหอเหลียนเหรินซินได้ติดต่อเขามา ติ้งกั๋วโหวจึงส่งจดหมายมาถามว่า จะร่วมมือกับเขาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" องค์รัชทายาททราบว่าฮ่องเต้งานราชยุ่ง แถมตอนนี้ในวังหลังก็มีเรื่องมากมาย เลยไม่ทำให้เสียเวลา มาถึงก็เข้าเรื่องทันทีฮ่องเต้ต้าฉู่พยักหน้า "เรื่องนี้เจ้าเป็นผู้รับผิดชอบโดยมีอำนาจเต็มมาแต่แรกอยู่แล้ว เจ้าจัดการเองได้เลย"ตอนนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่ได้มอบงานหลายอย่างในมือให้องค์รัชทายาทเป็นคนจัดการ การจัดการงานขององค์รัชทายาทสอดคล

แต่ทางด้านเหอเหลียนเหรินซิน เหล่าขุนนางหลายคนยิ่งรู้สึกว่าเหรินอ๋องทรงมีจิตใจเมตตาและยุติธรรมเช่นนี้จึงเป็นกษัตริย์ที่ดี ส่วนฮ่องเต้ในปัจจุบันทรงได้ขึ้นครองราชย์โดยมิชอบ โทษนี้สมควรถึงประหารชีวิตแต่ในเมื่อขณะนี้ฮ่องเต้เหรินอ๋องไม่มีความประสงค์เช่นนั้น พวกเขาจึงได้แต่จงรักภักดีและติดตามอย่างซื่อสัตย์ต่อไปได้รับการสนับสนุนจากคนเหล่านี้ เขาก็สามารถตั้งหลักในท้องพระโรงได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มแต่งตั้งคนของตนเอง คนที่ตนไว้วางใจไปยังตำแหน่งต่าง ๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็มีแผนการที่ยิ่งใหญ่กว่า เขาต้องการอำนาจทางทหารเรื่องนี้ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากติ้งกั๋วโหวแคว้นต้าฉู่ ระลึกถึงคำมั่นสัญญาที่ติ้งกั๋วโหวเคยให้ไว้ก่อนหน้านี้ จึงเขียนจดหมายฉบับหนึ่งส่งไปยังติ้งกั๋วโหวทันทีสิ่งที่เขาต้องการคือ หวังว่าติ้งกั๋วโหวสามารถก่อสงครามที่เขตชายแดน เพื่อบั่นทอนความฮึกล้าหาญกเหิมของทหารแค้วนเยว่เฟิง และตนเองอาสานำทัพไปเอง เหอเหลียนเหิงซินก็ย่อมหวังให้ตนเองสามารถออกห่างท้องพระโรงอยู่แล้ว จึงจะต้องตอบรับอย่างแน่นอนแถมยังเขาถือโอกาสนี้อยู่ในค่ายทหาร เริ่มสร้างอำนาจของตนเองขณะที่องค์รัชทายาทเขีย

แต่ทางด้านอวิ๋นจูผ่านการสืบหาหลักฐานอยู่พักหนึ่ง ก็รีบกลับมายังตำหนักหนิงเหออย่างรวดเร็ว เห็นชุนหลานกำลังรับใช้ใกล้ชิดอยู่ข้างกายพระสนมหนิงเฟย สีหน้าแสดงความหน้าไม่พอใจออกมาทันทีชุนหลานคนนี้ ภายนอกดูเหมือนจะเคารพนบนอบอย่างมาก แต่ตั้งแต่ตนเองมาอยู่ที่ตำหนักหนิงเหอ นางกลับคอยขัดขวางตนเองทั้งลับและแจ้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังร่วมมือกับสาวใช้คนอื่นๆ ต่อต้านตนเอง แต่ไม่ว่าอย่างไรต่อหน้าพระสนมหนิงเฟยนางแสดงท่าทีนอบน้อมเสมอ ตนเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยแม้ว่าตนเองจะถูกส่งมาคอยรับใช้พระสนมหนิงเฟย แต่พระสนมหนิงเฟยก็ยังเป็นนายอยู่ดี ตนเองจึงต้องระมัดระวังให้มากขึ้นจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเล็กน้อยว่า “เจ้าออกไปก่อนเถอะ ทางนี้ข้าจะรับใช้พระสนมเอง”ถึงแม้ชุนหลานจะไม่เต็มใจ แต่นางก็เก่งในการแสร้งต่อหน้าพระสนมหนิงเฟยอยู่เสมอ จึงลุกขึ้นแล้วคำนับพระสนมหนิงเฟย “บ่าวขอตัวก่อน ต้องขออภัยที่ทำให้พี่อวิ๋นจูต้องเหนื่อยแทนเจ้าค่ะ”เห็นชุนหลานออกจากห้องไป พระสนมหนิงเฟยจึงกล่าวว่า “เจ้าจะไปถือสากับนางทำไมกัน”อวิ๋นจูยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบเรื่องนี้ เพียงแค่เดินไปนั่งข้างเตียงของพระสนมหนิงเฟยแล้ว