บทที่ 0199

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก หวานหว่านพูดเช่นนี้ก็ไม่ผิดเลย การอยู่ร่วมกับผู้หญิงเหล่านี้ในวังเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง

ไม่เพียงแต่ต้องพูดจาอ้อมค้อม ยังต้องระวังคนอื่นลอบทำร้ายตนเองอีก

แต่ก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน อย่างเช่นท่านพี่หลานเฟยผู้หญิงแสนอ่อนโยนเช่นนี้ ในค่ายทหารไม่มีทางหาเจอได้ พระสนมเฉินกุ้ยเฟยคิดเช่นนี้แล้วก็รู้สึกว่าตนเองไม่ได้เสียเปรียบอะไร

ชีวิตคนเรานั้น ย่อมมีได้มีเสียเป็นธรรมดา

สนมเล่อกุ้ยเหรินนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พูดขึ้นว่า “พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเคยเตือนข้าว่า หลังจากตั้งครรภ์แล้ว สิ่งของใกล้ตัวต้องตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนใช้ เป็นเพราะเหตุใดหรือเพคะ?”

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นนางมาเพราะเรื่องนี้ ก็โล่งอก “ข้าคิดว่าเป็นเรื่องอะไรเสียอีก! สนมเล่อกุ้ยเหรินไม่ต้องกังวลไป ข้าเพียงเห็นว่าเจ้าตั้งครรภ์ครั้งแรก จึงกำชับให้เจ้าระมัดระวังหน่อยเท่านั้นเอง”

สนมเล่อกุ้ยเหรินได้ยินนางพูดเช่นนั้น เรื่องที่กังวลในใจก็ยังไม่ได้รับการคลี่คลาย จึงพึมพำเบา ๆ ว่า “แต่ลูกของพระสนมหนิงเฟยก็แท้งไปจริง ๆ”

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินเช่นนั้นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “สนมเล่อกุ้ยเหรินไปที่ตำหนั