บททั้งหมดของ แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: บทที่ 361 - บทที่ 370

จางหยวนเงียบไปเมื่อได้ยินเช่นนั้นถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะให้ลูกสาวของเสิ่นซิ่วอวิ๋นเปลี่ยนมาดื่มนมผงเพราะโรคเกี่ยวกับการหย่านมของผู้หญิงนั้น อาศัยการจับชีพจรอย่างเดียวไม่สามารถวินิจฉัยได้ ต้องตรวจร่างกายโดยตรง!แต่ถ้าเขาอธิบายวิธีตรวจร่างกาย เสิ่นซิ่วอวิ๋นจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเอาเปรียบจะทำอย่างไร?เมื่อเห็นสีหน้าของจางหยวนดูลังเล เสิ่นซิ่วอวิ๋นอดพูดขึ้นมาไม่ได้“พี่หยวน โรคของฉันรักษายากมากเลยหรือ”เมื่อได้ยินเธอเรียกตนว่าพี่หยวนอีกครั้ง จางหยวนก็อดสงสารไม่ได้ จึงพูดขึ้นมาด้วยความจนใจ“รักษาไม่ยากหรอก เพียงแต่ข้าต้องตรวจหาสาเหตุให้แน่ชัดก่อน! แต่จะตรวจหาว่าต้นตอของโรคอยู่ตรงไหน ก็ต้อง.....ต้องตรวจร่างกายโดยตรง! เธอเข้าใจความหมายของฉันหรือไม่”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเสิ่นซิ่วอวิ๋นก็แดงก่ำขึ้นมาทันทีเธอรู้ดีว่าคำพูดของจางหยวนหมายถึงอะไร!เมื่อสองวันก่อนที่เธอไปโรงพยาบาลในอำเภอ หมอหญิงผู้นั้นก็ตรวจร่างกายเธอแบบนี้!แต่หมอหญิงเป็นผู้หญิง ส่วนจางหยวนเป็นผู้ชาย!เมื่อคิดว่าต้องให้ผู้ชายมาตรวจร่างกายแบบนั้น เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็รู้สึกอายมากจนอดก้มหน้าลงไม่ได้เมื่อเห็นเสิ่นซิ่

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นซิ่วอวิ๋นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ รีบจัดเสื้อผ้า แล้วลุกขึ้นขอตัวลาเมื่อมองตามเงาอันสง่างามของเธอที่กำลังจากไปจางหยวนก็อดมองมือของตัวเองไม่ได้ เขาถึงขั้นได้กลิ่นคราบน้ำนมจางๆ ที่ยังคงติดมืออยู่ “พูดตามตรง สัมผัสของพี่สะใภ้ซิ่วอวิ๋น......ดีเหลือกว่า! ดีกว่าพี่สะใภ้ชิวจวี๋เสียอีก!” จางหยวนอดพูดกับตัวเองไม่ได้ พอพูดจบ เขาก็รีบตบศีรษะตัวเอง “คิดอะไรอยู่เนี่ย! เธอเป็นแม่หม้ายลูกติดนะ จะไปรังแกเธอได้อย่างไร! ถ้าฉันทำแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับอวี๋เหล่าจิ่ว!”ก่อนเที่ยงวันนั้นเอง จางหยวนก็ขนย้ายข้าวของทุกอย่างในบ้านไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้งเรียบร้อยแล้วแม้แต่มื้อเที่ยง พวกเขาพ่อแม่ลูกก็กินกันที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้งเมื่อก่อนเหล่าเฟิงโถวมักมานอนค้างที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้งอยู่บ่อยครั้ง จึงได้สร้างห้องครัวไว้โดยเฉพาะหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว จางหยวนก็ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรให้เสิ่นซิ่วอวิ๋นเรื่องของเสิ่นซิ่วอวิ๋นเร่งด่วนจริงๆถิงถิงยังเด็กมาก และดื่มนมผงไม่ได้ด้วยถ้าหากไม่ได้ดื่มนมแม่ คงต้องล้มป่วยแน่ๆหลังจากเดินวนอยู่บนเขาทั้งบ่าย จางหยวนก็เก็บสมุนไพรที่ต้องการได้คร

พูดถึงตรงนี้ เจิ้งชิวเยว่รีบเงยหน้ามาพูดกับจางหยวน“พี่หยวน ฉันไม่ได้จะปิดบังเรื่องนี้กับพี่นะ เพียงแต่พี่ก็รู้ดีอยู่แล้วว่า หมู่บ้านของเราเนี่ย ตั้งแต่ไหนแต่ไรก็อยู่ใต้อำนาจของจางเว่ยหมิน แม้พี่รู้เรื่องนี้ก็ไม่อาจทำอะไรได้…...”จางหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ชิวเยว่ พี่ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันเข้าใจในสิ่งที่พี่พูด แต่ที่พี่หยางทำก็ไม่ผิด ข้อมูลบางอย่าง รู้ก่อนก็ดีกว่ามารู้ตอนเกิดเรื่องแล้ว”ทันใดนั้น เขาก็เปลี่ยนเรื่องทันที “ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว พี่ชิวเยว่อยากจัดกระดูกหรือไม่ ถ้าไม่จัดกระดูก ตอนนี้คงเดินไม่ได้แล้ว!”“โอ้ย ฉัน...…” ใบหน้าขาวซีดของเจิ้งชิวเยว่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพิ่งนึกได้ว่า ข้อเท้าเป็นส่วนที่เธอไวต่อความรู้สึกที่สุดแม้แต่สามีของเธออย่างหยางซิน เธอยังไม่ให้แตะตอนนี้กลับต้องให้จางหยวนชายแปลกหน้ามาสัมผัสข้อเท้า เจิ้งชิวเยว่รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากจางหยวนกระตุกไหล่ “ถ้าไม่จัดกระดูก ก็คงเหลือทางเลือกสุดท้ายแล้ว! ผมจะแบกพี่ลงเขา หรือจะอุ้มก็ได้นะ!”“ไม่เอา! ไม่เอา! ไม่เอา!” เจิ้งชิวเยว่รีบปฏิเสธ ถ้าให้จางหยวนแบก เธอก็จะต้องนอนคว่ำอยู่บนหลังของจางหยวน ท่าทางเช่นนั้นจะ

“หยุด! หยุด! ไม่ต้องนวดแล้ว!” เจิ้งชิวเยว่ พยายามกลั้นเสียงครางและรีบตะโกนออกไป“ห้ะ?” จางหยวนเงยหน้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ “พี่ชิวเยว่ เจ็บรึ แต่การนวดวิธีนี้ พี่ไม่น่าจะรู้สึกเจ็บเลยนะ!”พร้อมกันนั้น มือของจางหยวนก็หยุดนวดเจิ้งชิวเยว่รู้สึกโล่งอก ดีแล้วที่ไม่ต้องอับอายต่อหน้าจางหยวนแต่สิ่งที่ตามมาก็คือ เธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูกเมื่อครู่จางหยวนนวดสบายมาก ตอนนี้หยุดกะทันหัน เจิ้งชิวเยว่ก็รู้สึกไม่สบายตัวตามไปด้วยเจิ้งชิวเยว่หาข้ออ้างอย่างฝืนๆ ว่า “ไม่รู้เป็นอะไร ข้อเท้าฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายแล้ว! อาจ.......อาจจะนวดพอแล้วก็ได้!”จางหยวนขมวดคิ้ว “แต่สภาพพี่ตอนนี้ ถึงจะพักหนึ่งถึงสองวันก็หาย แต่ตอนนี้ยังเดินไม่ได้ แล้วพี่จะกลับบ้านอย่างไรเล่า”เจิ้งชิวเยว่ก็ตกตะลึงเมื่อครู่เธอแค่คิดว่าไม่ให้จางหยวนนวดต่อ เพราะจะทำให้ตัวเองอับอายแต่เธอลืมไปว่า ถ้าไม่นวดข้อเท้า เธอก็เดินลงเขาไม่ได้!“ฉัน......” เจิ้งชิวเยว่พูดไม่ออกไปชั่วขณะถ้าปล่อยให้จางหยวนนวดต่อ เธอแน่ใจว่าอีกไม่ถึงครึ่งนาที เธอคงกลั้นร้องครางออกมาไม่ได้ เพราะข้อเท้าที่บอบบางของเธอรู้สึกเจ็บปวดและสบายตัวในเวลาเด

เปลี่ยนเป็นผู้หญิงอื่นก็ยังพอไหว แต่กลับเป็นเจิ้งชิวเยว่ที่รูปร่างดีขนาดนี้แม้จะเป็นผู้หญิงรูปร่างผอม แต่ก็มีเส้นเว้าโค้งที่ไม่แพ้หลี่ชิวจวี๋เลย เมื่อร่างกายของทั้งสองสัมผัสกันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดสถานการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่รู้สึกเขินอาย ใบหน้าของเจิ้งชิวเยว่แดงก่ำขึ้นมา ถึงขนาดที่เธอรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้กำลังทำการนวดอันน่าอับอายให้กับจางหยวนอยู่ ทำให้จางหยวนรู้สึกสบายตัวมาก ที่แท้การแบกผู้หญิงรูปร่างดีเดินก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งไม่แปลกใจเลยที่พระเอกในละครจะต้องแบกนางเอกอยู่ตลอด ที่แท้ตอนที่แบกนางเอก พระเอกก็ได้เปรียบมากเหมือนกัน ในที่สุดเจิ้งชิวเยว่ก็ทนไม่ไหวแล้ว รีบเรียกให้จางหยวนหยุด “จางหยวน นาย......นายช่วยเดินช้าลงหน่อยได้หรือไม่”จางหยวนชะลอฝีเท้าลง “พี่ชิวเยว่ ผมก็อยากจะรีบลงจากเขาเหมือนกัน”“แต่นายก็ใจร้อนเกินไปนะ นาย......” เจิ้งชิวเยว่พูดเพียงครึ่งเดียวก็เงียบไปทันใดนั้น เธอก็ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกอึดอัดในตอนนี้ให้จางหยวนฟังอย่างไรดี!“นายเขย่าจนฉันรู้สึกไม่สบายตัวน่ะ”หรือว่า “นายกระแทกจนฉันรู้สึกไม่สบายตัวน่ะ” ไม่ว่าจะพูดแบบไหนก็ดูพูดไม่ออกทั