All Chapters of แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: Chapter 241 - Chapter 250

เว่ยเทียนหมิงพูดพึมพำกับตัวเอง แถมยังหยิกขาอ่อนเมื่อยืนยันว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่าถ้าหากจางหยวนรู้ถึงความคิดของเว่ยเทียนหมิง จะต้องพูดกับเขาอย่างอดไม่ได้ ว่าเขาคิดมากไปแล้ว!ฤทธิ์ยาของน้ำผึ้งยาโด๊ปอ่อนโยน แต่ประสิทธิผลกลับรวดเร็วอย่างมากใช้น้ำผึ้งยาโด๊ปในระยะเวลาสั้น ๆ ก็สามารถทำให้ผู้ชายฟื้นฟูกลับมาได้ในสภาวะที่อยู่จุดสูงสุดแต่ถ้าหากดื่มน้ำผึ้งยาโด๊ปพียงไม่กี่วันแล้วหยุด เมื่อเวลาผ่านไปก็นกเขาไม่ขันเหมือนนเดิมถ้าอยากจะฟื้นฟูอานุภาพโดยสิ้นเชิง ก็ต้องดื่มน้ำผึ้งยาโด๊ปในระยะยาวถึงจะได้ขณะเดียวกัน น้ำผึ้งยาโด๊ปทำได้เพียงช่วยเหลือผู้ชายให้ฟื้นฟูอานุภาพ แต่กลับไม่สามารถทำให้พวกเขาทะลวงจนถึงจุดสูงสุดได้ในเมื่อนี่คือผลิตภัณฑ์บำรุงร่างกาย ไม่ใช่ยาอมตะในตำนานสักหน่อย!เว่ยเทียนหมิงรู้สึกอารมณ์ดี สายตามองไปที่น้ำผึ้งยาโด๊ปที่ดื่มไปครึ่งหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะทำงาน เหมือนกับเป็นสมบัติล้ำค่าหายาก"เสียวหม่า! เสียวหม่าเข้ามา!" เว่ยเทียนหมิงตะโกนออกไปที่ด้านนอกไม่นานนัก เสียวหม่าก็ผลักประตูเข้ามาหลังจากที่เห็นโซฟาที่ยุ่งเหยิงกับสิ่งระเกะระกะเต็มพื้น ก็กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากไม่น่าแ

เมื่อเผชิญหน้ากับเว่ยเทียนหมิง จางหยวนก็ยักไหล่ และพูดอธิบาย:"เหตุที่น้ำผึ้งยาโด๊ปเห็นผลเร็วขนาดนี้ ก็เป็นเพราะพื้นฐานของประธานเว่ยดี ถ้าหาเปลี่ยนเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอมาก อย่างน้อยต้องดื่มหนึ่งสัปดาห์ถึงจะเห็นผล!"ถึงแม้เว่ยเทียนหมิงจะเป็นองคชาติเสื่อม แต่อีกฝ่ายไม่ใช่ประเภทที่ถูกเหล้ากับผู้หญิงสูบฉีดเลือดเนื้อไปจนหมดคนประเภทหลังร่างกายอ่อนแอเกินไป ต่อให้ดื่มน้ำผึ้งยาโด๊ปสองวัน ก็ไม่มีทางที่จะเห็นผลชัดเจนเหมือนอย่างเว่ยเทียนหมิงเว่ยเทียนหมิงหัวเราะหึหึ: "ดื่มแค่สองวัน ก็ทำให้ผมกลับมามีอานุภาพ นี่ถ้าดื่มต่อไปอีกงั้นแฟนของผมสองคนจะไม่ร้องขอความเมตตาต่อหน้าผมทุกวันเหรอ!"ในฐานะเจ้านายใหญ่ ข้างกายเว่ยเทียนหมิงต้องมีแฟนอยู่แล้ว เขาไม่ค่อยจะหาผู้หญิงบริการก่อนหน้านี้ที่เขาเรียกเสี่ยวฮุ่ยดาวเด่นของคลับมานอนกับเขา ประเด็นหลักเป็นเพราะเสี่ยวฮุ่ยงานดีในตอนนี้ พนักงานเสิร์ฟหญิงสองคนที่อยู่ไม่ไกล หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิมหัวข้อเรื่องที่ลูกค้าทั้งสองท่านนี้พูดคุยกันยิ่งอยู่ยิ่งลามก แต่ว่าฟังแล้วก็ตื่นเต้นมาก!งั้นน้ำผึ้งยาโด๊ปคืออะไร?"หรือจะซื้อกลับไปให้แฟนหนุ่มสักขวดดี?ในตอนที่พนั

"อืม...ขวดละสองหมื่นห้าพันบาทแล้วกัน!" จางหยวนพูดเสียงเคร่งขรึมเว่ยเทียนหมิงพยักหน้าด้วยจิตใต้สำนึก: "สองแสนห้าหมื่นบาทเหรอ งั้นรวมกันแล้วก็หนึ่งล้านห้าแสนบาท! เดี๋ยวก่อน คุณพูดว่าอะไรนะ? สองหมื่นห้าพันบาทหนึ่งขวด? คุณจาง คุณไม่ได้พูดผิดหรอกนะครับ?"ในตอนนี้ ไม่เพียงเว่ยเทียนหมิงที่ตกตะลึงแม้แต่เสียวหม่ากับพนักงานเสิร์ฟสองคน ก็มองจางหยวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตลึงเว่ยเทียนหมิงเสนอราคาขวดละหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท แต่จางหยวนไม่ยินยอม จากนั้นกลับเสนอราคาขวดละสองหมื่นห้าพันบาทต่อให้จางหยวนเสนอราคาขวดละสองแสนห้าหมื่นบาท ก็ทำให้คนเชื่อถือยิ่งกว่าขวดละสองหมื่นห้าพันบาทซะอีกเมื่อเผชิญหน้ากับสายตาตกตะลึงของทุกคน จางหยวนใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม"ถูกต้อง ขวดละสองหมื่นห้าพันบาท! ประธานเว่ยคุณจ่ายให้ผมหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทก็พอแล้ว!"อันที่จริงเมื่อครู่ตอนเผชิญหน้ากับการเสนอราคาของเว่ยเทียนหมิง จางหยวนรู้สึกหวั่นไหวจริง ๆ ในเมื่อนั่นมันหนึ่งล้านบาทเชียวนะ!ตัวเองขึ้นไปเก็บโสมป่าที่บนเขาด้วยความเหนื่อยยากตั้งหลายครั้ง ก็หาเงินมาได้เพียงหนึ่งล้านบาท!เพียงแค่ตอนนี้เขาตอบตกลงราคาที่

พนักงานเสิร์ฟหญิงสองคนมองตากันเมื่อครู่หม่าหรูหลงไม่ได้พูดกับพวกเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับกำชับพวกเธอไม่ให้ละเลยจางหยวนหรือว่า เกี่ยวข้องกับที่เว่ยเทียนหมิงเรียกพี่เรียกน้องกับจางหยวน?จู่ ๆ ทั้งสองคนก็เข้าใจแล้ว ทำไมก่อนหน้านี้จางหยวนปฏิเสธราคาน้ำผึ้งขวดละหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท ยืนยันราคาน้ำผึ้งขวดละสองหมื่นห้าพันบาทให้ได้เมื่อครู่พวกเธอสองคนยังพูดในใจว่าจางหยวนโง่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว คนที่โง่อย่างแท้จริงก็คือพวกเธอสองคน!จากที่ผู้หญิงทั้งสองคนดู เมื่อครู่ที่จางหยวนทำแบบนั้น ก็เพื่อที่จะทำความสนิทสนมกับเว่ยเทียนหมิงก็เท่านั้นและความจริงก็พิสูจน์แล้วว่าเขาทำสำเร็จ ดังนั้นถึงได้เรียกพี่เรียกน้องกับเจ้าพ่อใหญ่เว่ยเทียนหมิง!ถ้าหากจางหยวนรับรู้ความคิดในใจของผู้หญิงสองคนนี้ คงจะอดส่ายหน้าไม่ได้และพูดกับพวกเธอว่าคิดมากไปแล้วเขาเพียงแค่ไม่อยากเป็นพ่อค้าหน้าเลือดก็เท่านั้น ไม่เคยคิดที่จะประจบสอพลอเว่ยเทียนหมิงเลย!ตั้งแต่ที่เรียกพี่เรียกน้องกับจางหยวน ท่าทางที่เว่ยเทียนหมิงมีต่อเขาก็ยิ่งกระตือรือร้นยิ่งขึ้น บรรยากาศบนโต๊ะเหล้าก็ยิ่งอยู่ยิ่งคึกคักโชคดีที่ความสามารถในการดื่มของจางหยวนก็ไม

ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการให้เขารับเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นนี้ให้ได้ จางหยวนก็ไม่ใช่คนเสแสร้งที่จะคืนเงินกลับไปรอให้จางหยวนถือเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทกลับไปในบ้าน สองสามีภรรยาเห็นเขาถือเงินมากมายขนาดนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง"ลูก ลูกขายโสมได้อีกแล้วเหรอ?" จางต้าซานถามอย่างอดไม่ได้หวังฮุ่ยส่ายหน้า: “อาหยวนสองวันนี้ไม่ได้ขึ้นเขาสักหน่อย จะเอาโสมไปขายที่ไหน?”"พ่อ แม่ นี่ไม่ใช่เงินขายโสมครับ นี่เป็นเงินที่ผมรักษาคนอื่น!" จางหยวนยิ้มพูดเมื่อได้รับรู้ว่าจางหยวนรักษาคนแล้วได้เงินมาเยอะขนาดนี้ สองสามีภรรยาทั้งประหลาดใจทั้งดีใจจากนั้นจางหยวนก็เล่าเรื่องที่เอาน้ำผึ้งยาโด๊ปไปรักษาอาการให้เว่ยเทียนหมิงออกมา"แม่เจ้า น้ำผึ้งหนึ่งขวดสามารถขายได้สองหมื่นห้าพันบาท? นี่...ราคานี้สูงเกินไปหน่อยไหม?" หวังฮุ่ยอุทานจางต้าซานพูดด้วยรอยยิ้ม: "ลูกฉันได้ดิบได้ดีแล้ว! ไม่เพียงสามารถรักษาหมูและหาเงินได้ ยังสามารถรักษาคนจนได้เงินมา!"ถ้าหากเป็นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน มีคนพูดกับจางต้าซานว่า จางหยวนลูกชายปัญญาอ่อนคนนี้ของเขาในอนาคตสามารถรักษาปศุสัตว์ และก็ยังรักษาคนได้ แถมยังหาเงินได้มากด้วยเหตุนี้ต่อให้