Lahat ng Kabanata ng The Billionaire’s Woman: Kabanata 81 - Kabanata 90

Panay pa rin ngisi si Maxwell habang pasakay kami sa elevator mula sa Fiere Company. Papunta kami sa restaurant sa kung saan nandoon si Maximo at si manang.Nang makarating ay tuwang tuwa ang anak kong iniyakap ang isa niyang braso sa ama. “Daddy is your work hours done by now?” inosenteng tanong ni Maximo na ikinangiti ni Maxwell.“Not yet, son. By 6pm, my work is done. Did you miss daddy? Did you do great on your therapy?” Naupo si Maxwell sa tabi ng anak niya kaya naman pinanood ko sila bago tumingin sa menu.“I miss you daddy, and yes, I did great. Ask mommy, I could move my fingers na po. I’m very happy!” masayang kwento ng anak naming si Maximo.“That’s good to know anak, you’re really brave. What about I buy you some pasalubong when I get home later?” suhestyon ni Maxwell na hinayaan ko na rin. It’s part of treating our son na rin for doing his best during his therapy sessions.“Mommy said no to spoiling Maximo po,” bulong ni Maximo na rinig na rinig ko.“Don’t worry, she can’t

Evelyn’s Point Of View.Dahil sa naging huling usapan namin ay nagkaroon ako ng hiya at na-conscious ako sa sarili ko lalo na kapag nasa paligid siya. Ganito pala sa pakiramdam ang magkaroon ng ex-boyfriend slash ama pa ng anak mo.‘Gusto niya ako? I mean gusto PA RIN niya ako?’Napailing ako sa naisip at nanatiling nakatitig kay Maximo na nag-aaral kung paano sumulat sa kaliwang kamay niya dahil injured pa ang right hand niya.“Mommy look, is this right?” ang accent na tila british ay naririnig ko kay Maximo. Well that was one of his talents, kayang kaya niya gumaya ng accent once marinig niya ito.He also can speak a little bit of French and Japanese which made me proud as his mother. “Yes anak, tama.”“Thank you mommy, where’s daddy po? Is he downstairs?” nakangiti niyang tugon, ngumiti rin ako at tumango.“Your dad is drinking anak, with his friend.” Dahil doon ay maagang nakatulog si Maximo, iniwan ko na siya sa kwarto matapos siyang ayusin. Pagkababa ko ay salubong agad ang kil

=Third Person’s Point Of View=Pagkarinig ni Evelyn sa mga sinabi ni Maxwell, nanatili siyang nakatulala. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang madamdaming mga salitang iyon. Parang bumalik ang lahat ng alaala—ang mga masasayang araw nila noon, ang mga yakap, ang tawanan, at pati na rin ang mga hindi nila pagkakaintindihan na nauwi sa paghihiwalay.Saglit siyang huminga nang malalim bago siya muling tumitig kay Maxwell. “Bakit… bakit mo nasabi ’yan?” mahina niyang tanong, hindi sigurado kung gusto ba niyang marinig ang sagot.Ngumiti si Maxwell, isang tipid na ngiti na may halong lungkot at saya. “Siguro dahil naaalala ko kung paano kita minahal noon, Elle. At ngayon, kahit ilang taon na ang lumipas… parang hindi pa rin nagbago ang nararamdaman ko.”Hindi nakapagsalita si Evelyn. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso, hindi sigurado kung dahil sa galit, pagkalito, o sa mga damdaming pilit niyang itinago nang matagal.“Elle,” bulong ni Maxwell, “I know na marami tayong napa

Habang patuloy ang mga araw ng panliligaw ni Maxwell kay Evelyn, naging mas masidhi ang kanyang mga pagsisikap upang ipakita kung gaano siya kaseryoso sa pagbabalik ng kanilang pagmamahalan. Kahit pa si Evelyn ay nagpipilit na huwag masyadong magpadala, hirap niyang itago ang kilig sa bawat effort ni Maxwell. Isang umaga, bumaba si Evelyn sa sala nang may narinig siyang mga boses. Sa pagtapat niya sa bintana, halos hindi siya makapaniwala sa kanyang nakita. Sa harap ng kanilang bahay ay may mga matataas na flower arrangements na itinayo mula sa daan patungo sa kanilang pintuan, at sa bawat hakbang ay may mga bulaklak at petals na nagkalat. Kahit pa natutukso siyang ngumiti, nagawa niya ang makapagpigil. Lumapit siya sa pintuan at binuksan ito, na halos sabay sa paglabas ni Maxwell mula sa kanyang sasakyan. Suot nito ang isang simple ngunit eleganteng damit na tila ba bumagay sa kanyang pormal na panliligaw. “Good morning, Evelyn,” sabi ni Maxwell habang may dalang isang bouquet

Pagkatapos ng mga kaganapan sa coffee shop, parang hindi na mapigilan ang pagdaloy ng kilig sa pagitan nina Maxwell at Evelyn. Ang kanilang relasyon ay muling nabuhay—mas matatag, mas malalim, at puno ng mga kilig na hindi nila naranasan noon. Isang gabi, habang magkasama silang naglalakad sa isang parke, biglang tumigil si Maxwell at tumitig sa mga mata ni Evelyn. “Elle,” sabi ni Maxwell, may seryosong tono, “hindi ko na kayang itago pa ang mga plano ko para sa atin.” “Anong plano na naman ’yan?” tanong ni Evelyn, na sinubukang itago ang kaba. Sa isip niya, baka ito na ang matagal na niyang hinihintay ngunit hindi niya pa rin maiwasang magpakipot. Maxwell ngumiti nang kaunti at humakbang palapit sa kanya, hinawakan ang kanyang mga kamay at tumingin sa paligid. Sa ilalim ng mga ilaw ng parke, tila ba bumabalik lahat ng magagandang alaala nila noon. “Hindi ko na kayang isipin na wala ka sa tabi ko,” sabi ni Maxwell. “Simula nung nawala ka, parang hindi buo ang mundo ko. Kaya…