Inuwi ako ng bodyguards ni Maxwell and to my surprise, Maxwell came to me as he was worried. “Are you okay?” he held my shoulders as if I were a child, and when he did this I wanted to tell him everything that had happened. His eyes were staring at me na para bang kailangan ko magsumbong which made me pout. “They strangled you?” he checked my neck with his bare hands and fingers.His eyes darkened as he saw the evidence, “W-Who did this?” nang manginig ang kamay niyang nakahawak sa akin ay kinabahan ako. Mukha siyang galit.“Guards!” as he yelled the guards immediately lined up, with their hands on their foreheads.“Sir!” malakas na tawag nila.“W-Who did this to my woman?” Natulala ako sa mukha ni Maxwell sa winika niya.“We heard from Miss Elle that it’s a fan whose obsessed!” malakas na sagot nila.“Nakilala mo Elle?” tanong ni Maxwell, inakyat kaagad ni manang si Maximo na nag-aalala ngunit hindi natahimik si Maxwell sa pagiging tahimik ko.“Find him, take that man to me.” Galit
Evelyn’s Point Of View.Dahil sa naging huling usapan namin ay nagkaroon ako ng hiya at na-conscious ako sa sarili ko lalo na kapag nasa paligid siya. Ganito pala sa pakiramdam ang magkaroon ng ex-boyfriend slash ama pa ng anak mo.‘Gusto niya ako? I mean gusto PA RIN niya ako?’Napailing ako sa naisip at nanatiling nakatitig kay Maximo na nag-aaral kung paano sumulat sa kaliwang kamay niya dahil injured pa ang right hand niya.“Mommy look, is this right?” ang accent na tila british ay naririnig ko kay Maximo. Well that was one of his talents, kayang kaya niya gumaya ng accent once marinig niya ito.He also can speak a little bit of French and Japanese which made me proud as his mother. “Yes anak, tama.”“Thank you mommy, where’s daddy po? Is he downstairs?” nakangiti niyang tugon, ngumiti rin ako at tumango.“Your dad is drinking anak, with his friend.” Dahil doon ay maagang nakatulog si Maximo, iniwan ko na siya sa kwarto matapos siyang ayusin. Pagkababa ko ay salubong agad ang kil
Evelyn’s Point Of View. (Elle)Kinaumagahan ay puyat na puyat ako kakaisip sa winika ni Maxwell. Siraulo talaga, samantalang siya ang sarap at ang himbing ng tulog.Pagbangon ko naman ay wala na rin siya sa kama, natauhan na yata siya. Bumaba na ako para maghanda ng umagahan.I glanced at Maximo while preparing the ingredients. ”Where’s your dad?” tanong ko, napalingon si Maximo sa kung nasaan ang daddy niya.“Mommy he’s preparing the pool for me mommy,” malambing na sagot ng anak ko kaya ngumiti ako.“Alright, eat breakfast muna sana before swimming,” paalala ko sa bata at magalang naman siyang sumangayon. One of his therapy is swimming, the doctor said mas magaan ang katawan pag nasa pool.Habang nagluluto ay napahinto ako nang marinig ang boses ni Maxwell dahilan para lumingon ako. But my jaw instantly fell as soon as I saw him shirtless, hair’s a little bit wet, and his blue eyes glimmered as it stares at me.Nang dumaan siya sa gilid ko ay sumagi ang braso niya at doon ko naamoy
=Third Person’s Point Of View=Pagkarinig ni Evelyn sa mga sinabi ni Maxwell, nanatili siyang nakatulala. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang madamdaming mga salitang iyon. Parang bumalik ang lahat ng alaala—ang mga masasayang araw nila noon, ang mga yakap, ang tawanan, at pati na rin ang mga hindi nila pagkakaintindihan na nauwi sa paghihiwalay.Saglit siyang huminga nang malalim bago siya muling tumitig kay Maxwell. “Bakit… bakit mo nasabi ’yan?” mahina niyang tanong, hindi sigurado kung gusto ba niyang marinig ang sagot.Ngumiti si Maxwell, isang tipid na ngiti na may halong lungkot at saya. “Siguro dahil naaalala ko kung paano kita minahal noon, Elle. At ngayon, kahit ilang taon na ang lumipas… parang hindi pa rin nagbago ang nararamdaman ko.”Hindi nakapagsalita si Evelyn. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso, hindi sigurado kung dahil sa galit, pagkalito, o sa mga damdaming pilit niyang itinago nang matagal.“Elle,” bulong ni Maxwell, “I know na marami tayong napa
Kinabukasan, maagang nagising si Evelyn, hindi niya inasahan ang dami ng emosyon na nararamdaman niya pagkatapos ng usapan nila kagabi. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, subalit parang may nagbago—may kakaibang saya na ngayon ay nararamdaman niya.Pagbaba niya sa kusina, bumulaga sa kanya ang isang nakahandang almusal sa mesa: mainit na kape, paborito niyang sinangag, itlog na may kamatis, at pritong bangus. Natigilan siya, hindi siya sanay na may naghahanda ng ganito para sa kanya. Kasama rin ni Maximo si Maxwell, masiglang nagkukulitan habang kumakain.Nang mapansin siya ni Maxwell, nagningning ang kanyang mga mata. “Good morning, Elle,” malambing na bati nito. “Nauna na kami ni Maximo, pero iniwanan ka namin ng almusal.”Hindi makapaniwala si Evelyn, nakakatunaw ang ngiti ni Maxwell na ngayon ay tila ba punong-puno ng sincerity. “Um… salamat,” nauutal niyang sagot.“Mommy, ang sarap po ng luto ni daddy!” sigaw ni Maximo habang ngumunguya, halatang masayang-masaya. “Ang dami po n
Habang patuloy ang mga araw ng panliligaw ni Maxwell kay Evelyn, naging mas masidhi ang kanyang mga pagsisikap upang ipakita kung gaano siya kaseryoso sa pagbabalik ng kanilang pagmamahalan. Kahit pa si Evelyn ay nagpipilit na huwag masyadong magpadala, hirap niyang itago ang kilig sa bawat effort ni Maxwell. Isang umaga, bumaba si Evelyn sa sala nang may narinig siyang mga boses. Sa pagtapat niya sa bintana, halos hindi siya makapaniwala sa kanyang nakita. Sa harap ng kanilang bahay ay may mga matataas na flower arrangements na itinayo mula sa daan patungo sa kanilang pintuan, at sa bawat hakbang ay may mga bulaklak at petals na nagkalat. Kahit pa natutukso siyang ngumiti, nagawa niya ang makapagpigil. Lumapit siya sa pintuan at binuksan ito, na halos sabay sa paglabas ni Maxwell mula sa kanyang sasakyan. Suot nito ang isang simple ngunit eleganteng damit na tila ba bumagay sa kanyang pormal na panliligaw. “Good morning, Evelyn,” sabi ni Maxwell habang may dalang isang bouquet
Tumigil si Evelyn at tumitig kay Maxwell, at sa pagkakataong iyon, alam niyang hindi na niya kayang itago ang damdaming pilit niyang kinakalaban. “Sinusubukan mo ba talaga akong ligawan, Maxwell? O gusto mo lang patunayan na kaya mo akong mapasagot?” Napatitig si Maxwell sa kanya, seryosong-seryoso ang tingin. “Elle, kung ano man ang tingin mo sa akin dati, gusto kong malaman mong hindi ito laro para sa akin. Higit pa sa kahit anong yaman ang mahalaga sa akin ang pagkakaroon ng isa pang pagkakataon kasama ka.” Halos hindi makapagsalita si Evelyn, napayuko siya at hindi maitagong kinikilig. Ngunit sinubukan pa rin niyang kontrolin ang sarili. “Tingnan natin,” sabi niya, nakangiti ng bahagya. Sa mga sumunod na linggo, hindi pa rin tumigil si Maxwell sa pag-effort. Isang umaga, nagising si Evelyn sa tunog ng doorbell. Pagbukas niya, bumungad ang isang brand-new car na may malaking ribbon at sulat na nakalagay sa windshield: “Para sa pinaka-importanteng babae sa buhay ko.” Napalu
Pagkatapos ng mga kaganapan sa coffee shop, parang hindi na mapigilan ang pagdaloy ng kilig sa pagitan nina Maxwell at Evelyn. Ang kanilang relasyon ay muling nabuhay—mas matatag, mas malalim, at puno ng mga kilig na hindi nila naranasan noon. Isang gabi, habang magkasama silang naglalakad sa isang parke, biglang tumigil si Maxwell at tumitig sa mga mata ni Evelyn. “Elle,” sabi ni Maxwell, may seryosong tono, “hindi ko na kayang itago pa ang mga plano ko para sa atin.” “Anong plano na naman ’yan?” tanong ni Evelyn, na sinubukang itago ang kaba. Sa isip niya, baka ito na ang matagal na niyang hinihintay ngunit hindi niya pa rin maiwasang magpakipot. Maxwell ngumiti nang kaunti at humakbang palapit sa kanya, hinawakan ang kanyang mga kamay at tumingin sa paligid. Sa ilalim ng mga ilaw ng parke, tila ba bumabalik lahat ng magagandang alaala nila noon. “Hindi ko na kayang isipin na wala ka sa tabi ko,” sabi ni Maxwell. “Simula nung nawala ka, parang hindi buo ang mundo ko. Kaya…
Evelyn’s Point of ViewMahigit isang buwan na ang lumipas mula noong huling check-up namin, at kahit maselan pa rin ang pagbubuntis ko, ramdam kong mas umayos na ang kondisyon ko. Pero kahit ganito, hindi pa rin ako tinatantanan ni Maxwell sa sobrang pag-aalaga. Alam kong sobrang protective siya, pero minsan gusto ko na rin siyang kausapin na mag-relax kahit kaunti.Ngayong umaga, nakahiga pa rin ako sa kama habang naririnig ko ang ingay ni Maximo sa labas ng kwarto.“Mommy, wake up! It’s breakfast time!” masiglang sigaw niya habang kumakatok.Napangiti ako. Bumangon ako nang dahan-dahan at lumapit sa pintuan, pero bago ko pa ito mabuksan, nauna nang pumasok si Maxwell, may dala-dalang tray ng pagkain.“Maximo, sabi ko kay Mommy dahan-dahan lang siya,” malambing niyang sermon sa anak namin bago siya tumingin sa akin. “Hon, you should be resting. Hindi mo kailangan bumangon para mag-breakfast.”“Maxwell,” tawa ko, “Okay lang ako, promise. Hindi mo kailangang gawin lahat.”Umiling siya
Evelyn’s Point of ViewTatlong araw na ang lumipas mula nang ma-confirm ng doktor na maselan talaga ang pagbubuntis ko. Halos lahat ng gawain ko ay naipasa na kay Maxwell, kahit ang simpleng pag-aasikaso kay Maximo. Lagi na lang akong nasa kama o kaya’y nasa sofa, parang wala akong ibang ginagawa kundi magpahinga at maghintay na bumuti ang pakiramdam ko.“Elle, ready ka na ba? Time na for lunch,” tawag ni Maxwell mula sa kusina.“Hindi pa ako masyadong gutom, hon,” sagot ko mula sa sala habang nakahiga at nakadantay ang kamay ko sa tiyan ko.Makalipas ang ilang minuto, lumapit siya, dala-dala ang isang tray ng pagkain. Nakaupo siya sa gilid ng sofa at dahan-dahang inabot ang kamay ko.“Hon, kailangan mong kumain kahit konti lang. Paano si baby natin?” malambing niyang paalala.Napalunok ako at tumango. “Sige, pero baka kaunti lang ang makain ko.”Dinampot niya ang kutsara at siya mismo ang nagsimula sa pagpapakain sa akin. Pinipilit kong ngumiti, kahit sa totoo lang ay parang ang biga
=Evelyn’s Point Of View=Dahil sa maselan ang pagbubuntis ko ay wala akong gana palagi. 3 months pa lang akong buntis. Si Maxwell naman ay papauwi pa lang sa trabaho. Tinawagan ko naman siya para magpabili ng pagkain.“Hello, hon?” mahina kong sabi nang sagutin ni Maxwell ang tawag ko.“Yes, hon, pauwi na ako. Kamusta ka? May nararamdaman ka bang kakaiba?” agad niyang tanong. Ramdam ko ang pag-aalala sa boses niya, bagay na palaging nagpapagaan ng pakiramdam ko kahit sobrang hilo o pagod ang nararamdaman ko.“H-Hindi naman. Medyo masama lang ang pakiramdam ko… at parang gusto ko ng sinigang na baboy,” mahina kong sagot habang hawak-hawak ang tiyan ko.“Sinigang na baboy? Naku, hon, kahit saan pa ’yan, hahanapin ko! Anything else? Gusto mo ng prutas o dessert? Ice cream, maybe?”Napangiti ako sa lambing niya. “Yun lang muna. Thanks, hon.”“Basta ikaw, hon. Pauwi na ako. Love you!”“Love you, too,” sagot ko bago ibinaba ang tawag.Agad akong bumalik sa sofa at humiga, pilit pinapakalma
Matapos ang ilang sandaling pagyakap namin ni Maxwell, napatingin siya sa tiyan ko at dahan-dahang nilagay ang palad niya doon. Parang may espesyal na kuryenteng dumaloy sa amin habang magkahawak-kamay kami, damang-dama ko ang pagmamahal at pagmamalasakit niya.“Hon, ang saya ko talaga. Hindi ko akalaing magbabago ang buhay natin ng ganito kasaya,” bulong ni Maxwell habang banayad na hinahaplos ang tiyan ko. Napangiti ako sa bawat galaw niya, ramdam ko ang kanyang pagmamahal at ang pag-aalala para sa aming magiging baby.“Sana nga magiging masaya rin si Maximo kapag nalaman niya,” pabulong kong sabi habang iniisip ang magiging reaksyon ng anak namin sa balita.“Of course! Alam kong magiging excited si Maximo. Lagi niyang sinasabi na gusto niya ng kapatid, di ba? Lagi niyang binibiro na gusto niyang may kalaro,” sagot ni Maxwell, sabay kurot sa ilong ko. Napangiti rin ako, iniisip kung paano magiging protective at masayang kuya si Maximo sa kapatid niyang parating.Maya-maya pa, napans
Dumating ang araw ng dinner, at talagang nag-effort si Maxwell sa bawat detalye. Nagpunta kami sa isang eleganteng restaurant na may mga kandila sa bawat mesa at maaliwalas na tanawin sa labas ng bintana. Inayos niyang lahat, mula sa setting hanggang sa mga pagkaing pinili niya. Halatang pinaghandaan niya ang gabi para sa aming dalawa.Habang kumakain kami, hindi maalis ni Maxwell ang tingin niya sa akin. Minsan nahuhuli ko siyang nakangiti, tila kontento sa simpleng pagkakaroon ko sa tabi niya.“Thank you, hon, ha?” sabi ko sa kanya nang hindi ko na mapigilan. “Ang saya ng gabi na ‘to, para talagang espesyal.”Napangiti siya, halatang natutuwa sa sinabi ko. “Para sa akin, kahit simpleng dinner lang, basta kasama kita, espesyal na talaga.”Nakangiti akong tumingin sa kanya, pero hindi ko rin maiwasang mag-pout. “Hmm… pero isang linggo ka namang mawawala. Paano na ako?”Bigla siyang natawa, tapos inabot ang kamay ko sa ibabaw ng mesa. “Kaya nga tayo nandito ngayon, para naman hindi ka
Paglipas ng Ilang ArawDahil sa bago naming simula, sinubukan naming gawing espesyal ang bawat araw. Isang gabi, nag-set up si Maxwell ng candlelit dinner sa aming garden. Hindi ko inaasahan ang effort niya, kaya naman sobrang na-appreciate ko ang ginawa niya.“Para sa’yo ’to,” nakangiti niyang sabi habang iniaabot ang upuan para sa akin.“Bakit naman may ganito?” tanong ko, kahit na natutuwa ako.“Wala lang, gusto ko lang ipaalala sa’yo kung gaano kita kamahal,” sagot niya na may nakakakilig na ngiti.Habang kumakain kami, napag-usapan namin ang mga simpleng bagay—paborito ni Maximo na laro, ang mga bagong hobbies na natutunan niya, at ang mga plano namin bilang pamilya.“Teka, hon,” natatawang tanong ko, “Di ba ikaw lang ang nag-initiate ng date na ’to? Baka naman next time, si Maximo na ang mag-prepare?”“Hmm, why not?” sabi ni Maxwell habang pinapahid ang labi sa napkin. “But for now, gusto kong ma-enjoy mo lang ang moment natin. Para lang sa’yo ’to.”Pagbalik sa RealityIlang ara
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap. Unti-unting bumabalik ang dati nilang saya at kasiyahan. Ang bawat sandali kasama si Maxwell ay tila nagpapalakas ng kanilang relasyon.Dahil sa mga pangako at pagtitiwala sa isa’t isa, nagdesisyon silang muling ibalik ang dating saya ng kanilang pamilya. Gusto ni Evelyn na maging mas bukas kay Maxwell, at naglalakas ng loob siyang harapin ang kanyang mga takot.Nagpatuloy ang kanilang mga tawag, mga pag-uusap, at mga bonding kasama ang kanilang anak. Sa huli, naramdaman ni Evelyn na ang tunay na pag-ibig ay hindi natutulog, kundi nagiging mas malalim sa kabila ng mga pagsubok.Sa mga pagkakataong nagkakaroon sila ng pagkakataon, palaging nagsisilbing araw ng pamilya ang bawat pagkakataon na magkasama sila. Ang mga simpleng bagay ay nagiging espesyal sa piling ng isa’t isa.Nakita ni Evelyn kung paano pinapahalagahan ni Maxwell ang bawat hakbang, mula sa mga maliliit na bagay hanggang sa mga importanteng desisyon. Tulad ng isa
Nang matapos ang paghahanda, nag-set up sila ng picnic sa garden. May mga paboritong pagkain ni Maximo, mga cake at ice cream na tila nag-uumapaw ang saya. Habang nagkakaroon ng kasiyahan, hindi nila napansin na unti-unting lumalapit si Maximo sa kanilang mga braso, kumikilos na tila isang grupo ng pamilya. “Salamat sa lahat, Daddy!” sabi ni Maximo, yakap ang mga binti ni Maxwell. “Masaya ako na nandito ka na!” “Masaya akong makasama ka, anak!” sagot ni Maxwell, yumakap din kay Maximo. Tiningnan ni Evelyn ang dalawa, napuno siya ng pagmamalaki at saya. Nang bumaba ang araw at nag-init ang kalangitan, nagpasya silang maglakad-lakad sa paligid ng bahay. Magkahawak kamay si Evelyn at Maxwell, habang si Maximo ay masayang naglalaro kasama ang tuta sa paligid. Habang naglalakad, bumaling si Maxwell kay Evelyn. “Alam mo, ang pagkakaroon ng pamilya ay ang pinaka-mahalagang bagay sa akin. Handa akong ipaglaban ang ating pamilya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Evelyn, medyo
Nagkita sila sa isang restaurant na may private dining area, isang lugar kung saan sila lang ang tao. Si Maxwell ay naka-formal attire na bagay na bagay sa kanya, habang si Evelyn naman ay naka-elegant na dress na pumili si Maxwell para sa kanya. Pakiramdam ni Evelyn, bumalik sila sa mga araw na nagsisimula pa lamang ang lahat, pero ngayon ay mas intense, mas malalim ang damdamin nila sa isa’t isa. Habang kumakain sila, si Maxwell ang nagsilbing masiglang kwentuhan ni Evelyn. Napatawa niya ito sa mga kwento at biro, at hindi rin maiwasang maalala ni Evelyn ang mga rason kung bakit nahulog siya sa kanya noon. “Mamimiss kita, Elle,” bulong ni Maxwell habang magkadikit ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa. Natawa si Evelyn ngunit hindi niya maitago ang bahagyang lungkot sa kanyang mga mata. “One week lang naman, Maxwell,” biro niya, pilit na hindi ipinapakita ang nararamdamang lungkot. “Oo nga, pero isang linggo pa rin na malayo sa ’yo,” sagot ni Maxwell na para bang tinit