คำพูดนี้ของฟู่เถียนเถียนพูดได้ว่าจริงใจมากแล้ว แต่เฉียวสือเนี่ยนก็ไม่ได้เอามาใส่ใจโม่ซิวหย่วนคนคนนั้นปกติไม่จริงจังอะไร การทำงานล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์ แม้จะเป็นความชอบ แต่ก็แค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น และรู้สึกว่าเธอน่าสนใจ คิดอยากล้อเล่นขำ ๆ ด้วยสักครั้งเฉียวสือเนี่ยนไม่อยากถูกเขาหัวเราะเยาะอย่างโง่

แต่ตอนนี้ ฟู่เถียนเถียนเลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าพยาบาลสำเร็จ และสามารถย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลของเขาได้แล้ว แต่พวกเขากลับหย่ากันและในตอนที่เขาตัดสินใจไปโรงพยาบาลของฟู่เถียนเถียน ผู้อำนวยการโรงพยาบาลของเขาต่างผลัดกันมาทำงานให้เขา เพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถตอบตกลงตามเงื่อนไขที่สมเหตุสมผลของเขาได้ทุกอ

ฟู่เถียนเถียนกล่าววาจาถากถาง “ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฉันลาออกแล้ว จะพูดยังไงหรือจะพูดอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณอยากฟังก็ฟัง ไม่อยากฟังก็ไปซะ!”พูดจบ ฟู่เถียนเถียนก็เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง แล้วพูดกับลู่เฉินหนาน “เราไปกันเถอะ”ในสถานการณ์แบบนี้ ลู่เฉินหนานไม่มีทางพูดอะไรมากอยู่แล้ว เขานั่งประจำที่คนขับเวินจิ๋ง

“ถึงตอนนั้น ค่อยดูอีกทีแล้วกันค่ะ”เฉียวสือเนี่ยนไม่ได้หยุดอีก เธอเดินผ่านตัวฮั่วเยี่ยนฉือไปเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ในอากาศ ฮั่วเยี่ยนฉือก็อยากอุ้มเฉียวสือเนี่ยนเข้ารถไปเหลือเกินจากนั้นค่อยถามเธอดี ๆ ว่าตกลงว่าเธอซื้อของขวัญนั่นไปให้ใคร!ขนาดจำเป็นต้องลำบากขับรถมาเลือกซื้อถึงที่ห้างสรรพสินค้าแบบน

ตอนที่ได้เจอหน้าหยวนหงจื้อ เฉียวสือเนี่ยนเห็นว่า บาดแผลบนหน้าผากของเขายังไม่หายดี“โดนไอ้คนตาไม่มีแววทุบเข้าให้น่ะ ไว้ถึงเวลาป๋าย กรุ๊ป ตกมาเป็นของผมเมื่อไร ผมจะกำจัดมันออกเป็นคนแรกเลย” หยวนหงจื้อกล่าวอย่างโมโหระคนหงุดหงิดใจเฉียวสือเนี่ยนไม่มีกะจิตกะใจจะไปสนใจเรื่องพวกนี้ของเขา “ไปรับบอร์ดดิ้งพาร์ท