All Chapters of Pangarap Kong Matikman Ka: Chapter 221 - Chapter 230

Akeno’s POVKahit girlfriend ko na si Caline, hindi ko pa rin tinigil ang pagiging hardinero ko rito sa mansiyon nila. Hindi ko na lang tinatanggap ang pasahod nila kasi dito naman na ako nakatira sa kanila. Ang saya nga kasi parang anak na rin ang turing sa akin nila Tito Corvus at Tita Alina. Anak na rin ang minsan na tawag nila sa akin. Tanggap agad nila ako, parang puwede na nga agad magpakasal, e.Ang hardin ang naging paborito kong lugar para magpahinga tuwing gabi. Tahimik at payapa, perpekto para sa mga oras na gusto kong mag-isip o makipag-usap sa isang kakaibang kaibigan—si Cass. Si Cass, ang kaluluwang ligaw na hanggang ngayon ay kami lang ni Caline ang nakakakita. Mula noong una ko siyang makita, lagi kong pinagtataka kung bakit siya nandito at kung anong layunin niya. Ngunit sa kabila ng lahat, naging magaan ang loob ko sa kaniya. Kahit na isang espiritu siya, para na siyang isang tunay na kaibigan.“Cass,” bungad ko habang nakaupo sa isang bato sa gitna ng hardin. “Bakit

Caline’s POVTahimik na ang buong mansiyon. Tanging ang malamig na hangin mula sa bintana ang nagbigay ng kaunting tunog sa paligid. Hindi ko maiwasang mapangiti habang nakahiga sa kama, hinihintay ang mahinang katok sa pintuan ng kuwarto ko.Tok. Tok.Napangiti ako nang marinig kong nariyan na siya. Agad kong binuksan ang pinto, at nandoon na nga siya—si Akeno, hawak ang maliit na bouquet ng mga wildflowers na kinuha niya kanina habang naglalakad kami sa hardin.“For you,” sabi niya, na may ngiti sa mga labi. Parang baliw, may paganito pa siya kahit gabi na.“Anong oras na pero may pa-flowers ka pa rin,” sabi ko habang tinanggap naman iyon. Ayoko namang maging Killjoy sa kaniya.“Para may maipaalala sa’yo na kahit gaano pa tayo ka-busy, mahalaga ka sa akin.”Hindi ko mapigilan ang init na gumapang sa mukha ko. Kahit ilang beses na niyang sinasabing mahal niya ako, parang laging bago ang pakiramdam sa tuwing naririnig ko iyon mula sa kaniya.Inakay ko siya papasok sa kuwarto at mainga

Caline’s POVHindi ko mapigilan ang bilis na tibok ng puso ko habang papunta kami ni Papa Corvus sa opisina ng direktor ng ospital na kung saan ay naroon ang katawan ni Cass. Magkahawak kami ng kamay ni Mama Alina, na parang hinahanap sa isa’t isa ang lakas sa kung anuman ang malalaman namin. Si Akeno naman ay nasa likuran namin, tahimik ngunit alerto. Hindi ko maalis sa isip ko ang lalaking nakita ko sa kuwarto ni Cass. Sino siya? At bakit parang may ibang presensyang bumabalot sa kanya?“Caline, are you sure about what you saw?” tanong pa ulit ni Papa, tumingin siya sa akin habang hawak ang braso ni Mama.“Yes, Papa. His eyes… they weren’t normal,” sagot ko habang pinipilit na huwag ipakita ang kaba sa boses ko.Pagdating namin sa opisina ng direktor, sinalubong kami ng isang babaeng sekretarya. “Good morning po. Ano pong maipaglilingkod ko sa inyo” tanong niya nang nakangiti.Agad na sumagot si Papa. “Kailangan namin makausap ang direktor ng ospital. May mahalaga kaming kailangang

Caline’s POVHindi ko akalain na darating ang gabi kung kailan mabubuo ang lahat ng lakas ko—ang lahat ng pinagsama-samang tapang at takot—upang labanan ang isa sa pinakamalakas na kalaban ng pamilya namin. Si Vorthak. Ang demonyong sumira ng napakaraming buhay, ay saka pa ako manghihina ng ganito.Pero ngayon, habang nakatingala ako mula sa lupa, ramdam ang bigat ng bawat sugat sa katawan ko, alam kong hindi ito ang oras para sumuko. Hindi ko hahayaang matapos ang laban nang ganito.“Caline,” marahang sabi ni Papa Corvus habang inaalalayan niya akong bumangon mula sa pagkakabagsak. Ang mga mata niya ay puno ng pag-aalala, kahit na halata sa kanya ang pagod at hirap. “You’re not done yet. We’re not done yet.”Tumango ako, kahit pa nanginginig ang mga binti ko. Hinawakan ko ang baston kong halos basag na, kaya hinayaan kong mawala na ang kape nito. “We’ll finish this, Papa,” sabi ko habang ang boses ko ay pilit na tinatapangan.Si Vorthak, na nakatayo sa harap namin, ay tumawa ng malak

Caline’s POVAng unang araw ng labanan namin ay masyadong nakakamangha dahil sa nakikita ko kung paano makipaglaban ang kakambal kong si Caius.Tumayo kami sa isang lugar na tila naging entablado ng digmaang ito—isang malawak na disyerto ng abo at nasirang mga gusali. Ang dilim ng paligid ay sinisindihan lamang ng nag-aapoy naming mga kapangyarihan.Ngunit ang atensyon ko ay hindi maialis kay Caius.Nakangiti si Caius, tila ba para sa kaniya, ang mga demonyong humaharap sa amin ay mga laruan lamang. Ang asul niyang apoy, maliwanag na maliwanag, ngunit nakakatakot kapag ginamit na.Kumalat mula sa kaniyang mga palad ang asul na apoy at bumuo ng isang bilog sa kaniyang paligid. Ang gara, ang ganda talaga ng apoy niya.Biglang lumipad sa hangin ang apoy, tila naging mga asul na mga ibong nagliliyab, bawat isa ay may matalas na pag-atake. Nang magsimula nang sumugod ang mga demonyo, isa-isa silang binanatan ng apoy na iyon. Sa bawat atake, natutunaw sila ng parang abo, ganoon kabagsik ang