Semua Bab Craving Wealth: The Billionaire's Wife In A Desperate Gambit: Bab 111 - Bab 120

“Talk to me. Damn it,” mahinang mura nito at hinawakan ang siko niya, kakalabas niya lang mula sa banyo.Hinaklit niya ang kamay nito at nagtungo sa vanity mirror, umupo siya silya. Kinuha ang blower sa drawer at sinaksak iyon sa outlet, inumpisahan na niyang patuyuin ang buhok.“Athalia,” tawag ng asawa niyang gago.Gusto niya lang ng kapayapaan. Ang dami-dami na niyang problema, kakauwi niya lang mula sa kasulok-sulukang bahagi ng bansa. Nag-leave nga siya pero sumama naman siya sa medical mission na isinagawa. Kahit papaano ay naging okupado ang isipan niya. Kahit pa paano ay nakalimutan niya ang mapait na katotohanan ng kasal niya.Narinig niyang huminga ng malalim ang asawa niya. “I told you to wait for me right? I will explain everything to you after fixing all the mess I created. Kaya sana hinintay mo ako saglit. Nalaman mo na siguro kaya ka umalis nang walang paalam.”Hindi siya nagsalita. Nanatili siyang abala sa pag pagpapatuyo ng buhok. Hindi niya maintindihan ang punto ng

“Angkong,” tawag ni Raphael sa lolo niya.“What?” inis na wika ng matanda.“We already talked about it. Kaming dalawa lang ni Athalia ang magbabasa ng results--”“Anak,” saway ni Mrs. Yapchengco.“Kami ang mag-asawa dito, Mom. Kaming dalawa ni Athalia ang magdedesisyon!” iritadong sambit nito kaya pumalahaw ang bata, sinayaw-sayaw pa nito ang bata sa bisig niya.Naninikip ang dibdib ni Athalia sa tagpong iyon, nag-iwas siya ng tingin. Raphael wants a child, iyon ang nakikita niya sa kinikilos nito. Hindi niya naibigay iyon sa asawa dahil naaksidente siya noon at nakunan. Ngayon ay may batang pumapasok sa buhay nila.“Let’s just read the result, Raphael. Para matapos na ‘to,” malamig na sambit niya at sinalubong ang mata ng asawa.Bakas sa mukha ni Raphael ang gulat. Gusto niyang sigawan ito para sabihin na manhid ito at hindi nito nakikita na nasasaktan na siya. Iniwas niya ang tingin at bumaling sa patriyarka, inutusan ni Raphael ang isa sa mga kasambahay na kunin ang sobre na nakatag

“Doc, kalmahan mo naman!” ani ni ZD, hawak-hawak niya ang charts ng mga pasyente sa area nila.“Ano na naman,” natatawang wika niya.Inilapag niya ang hawak na chart sa ibabaw ng counter.“Ikaw yata ang employee of the month. Halos hindi ka na umuuwi, Doc! Sana all,” biro pa nito.Isang linggo na ang nakalipas simula noong komprontasyon na namagitan sa kanilang mag-asawa. Balik na naman sila sa umpisa, hindi na naman umuuwi ng asawa niya sa kanya. She was left in that huge mansion, the patriarch of the family left and went back to the US to continue his medication.Isang linggo na rin siyang hindi na halos umuuwi sa kanila. She was practically living in the hospital. Kung hindi siya sa ospital natutulog ay sa mansyon pero agad rin siyang umaalis. Ni hindi na nga siya roon kumakain, umuuwi lang talaga siya para matulog.Tanggap lang rin siya nang tanggap ng mga operasyon kaya siya ang mas matagal na namamalagi sa ospital. Ayaw niya kasing bigyan ang sarili niya ng mas maraming oras, m

Nagising si Raphael na masakit ang ulo niya. Nang imulat ang mga mata ay pamilyar na silid ang sumalubong sa kanya. Luminga-linga siya, hindi niya makita ang asawa niya. Hinanap niya si Athalia, halos halughugin na niya lahat ng silid ngunit hindi niya pa rin makita ang asawa niya. Until he stumbled on the last room. Binuksan niya ang pinto at ang bumungad sa kanya ay ang tulog na si Athalia, nasa bisig nito ang sanggol.Sa tagpong iyon ay may kung anong humaplos sa puso ni Raphael. Aminado siyang gago siya, hindi siya perpektong tao. Nagkakamali siya at mas pinapairal niya ang emosyon niya kaysa sa utak… Nagtiwala siyang muli kay Athalia ngunit nasaktan na naman siya. Alam niyang mali na saktan niya rin ito pabalik. Kaya umiwas siya, ayaw niyang masaktan at mapagsalitaan na naman niya ito ng masama. Isang linggo siyang lulong sa alak, araw-araw pumapasok siya sa trabaho na lasing. Gusto niya munang kalimutan ang problema, hindi niya alam kung paano haharapin ang asawa niya.Naglakad

Kunot ang noo ni Athalia nang makita si Austin na pumasok sa bahay niya. Hindi naman siya nagtataka na nakapasok ito dahil may spare key siyang binigay sa binata. Ang pinagtataka niya lang ay kung bakit ito narito lalo pa’t weekdays pa lang. Nakasuot pa ito ng suit, mukhang kakagaling lang nito sa trabaho. Kahit ganoon ay presko pa rin itong tignan, maliban na lamang sa parati itong nakakunot. Nang magtama ang mga mata nila ay agad na ngumiti ang lalaki.“Baby,” mahinang ani nito saka ibinuka ang braso, nag-uudyok ito na yakapin niya.“Why are you here?” kunwaring galit na tanong niya.“I missed you, okay? It’s been three days since the last time I saw you,” malungkot na sambit ng lalaki.Bahagya siyang natawa, “Sira ka ba? Ang layo-layo pa ng binyahe mo. Saka magkasama lang tayo three days ago. Huwag kang OA.”“Of course, I missed you! How can I not missed my favorite human on earth?” nakangising sambit nito, tinawid na ang pagitan nila at mahigpit siyang niyakap. Natawa siya nang mas