บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 871 - บทที่ 880

เสิ่นหยินอู้ตกใจกับเรื่องที่ตระกูลฉินจะย้ายจากหนานเฉิงไปยังเจียงเฉิง ขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงการได้รับความเคารพอย่างมาก แต่เธอก็ถามคุณแม่ฉินในขณะที่เธอจะตัดสินใจ “ต้นตระกูลฉินอยู่ที่หนานเฉิงไม่ใช่หรอคะ? ถ้าย้ายไปที่เจียงเฉิงมันจะ…” “กำลังพูดเรื่องอะไรจ๊ะเนี่ย พ่อกับแม่แก่มากแล้ว คนที่เราห่วงก็มีแค่ลูกๆนี่แหละจ๊ะ ตอนนี้เรามีหลานเพิ่มมาอีกสองคน แน่นอนว่าหนูคือคนที่สำคัญที่สุด ไม่ต้องพูดถึงเราสองคนสามีภรรยาเลย เราอยู่ที่ไหนมันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอจ๊ะ? สภาพแวดล้อมในเจียงเฉิงเหมาะสมกว่าที่นี่อีก หนูเปิดบริษัทอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ? ถึงตอนนั้นถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็แค่ถามพ่อ ตั้งใจทำงานให้ดี ส่วนเรื่องเด็กๆน่ะไม่ต้องห่วงเลย มีพ่อกับแม่อยู่ เดี๋ยวเราจะช่วยหนูเลี้ยงพวกเขาให้อ้วนท้วนสมบูรณ์ไปเลย” หลังจากนั้น คุณแม่ฉินก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธอเพิ่ม เธอยุ่งอยู่กับการพาเด็กๆไปที่ห้องและปรึกษาหารือกับคุณพ่อฉินเรื่องการย้ายที่อยู่ของครอบครัว ระหว่างทางกลับห้อง เสิ่นหยินอู้ยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่บริษัทในตอนนี้ของเธอเพิ่งเปิดเลย แม้ว่าบริษัทของเธอจะเริ่มพัฒนาขึ้นมาแล

หลังจากอาบน้ำแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็นอนลงไปบนเตียง ผ้าห่มนั้นตากไว้จนนุ่มมาก เรียกได้ว่าเธอจมลงไปในผ้าห่มได้ทั้งตัวเลย เดิมทีเธอคิดว่าเธอลืมไปแทบจะหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อห้าปีก่อน เพราะเมื่อเธอจากไปในตอนแรก ในช่วงเวลาพักผ่อนตอนกลางคืน เธอจะคิดถึงหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศจีนเสมอ โดยเฉพาะทุกสิ่งระหว่างเธอกับฉินเย่แต่ยิ่งผ่านไปนานเท่าไร เธอก็ยิ่งฝันถึงมันน้อยลงเท่านั้น หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้และใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสงบสุข เธอคิดว่าเธออาจจะลืมมันไปตั้งนานแล้ว แต่เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อนอนอยู่บนเตียงนี้ ความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลาที่เธออยู่กับฉินเย่กลับหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเธอราวกับกระแสน้ำ เหมือนกับภาพผ่านตาที่ผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็วที่นำเหตุการณ์ที่ทั้งสองคนเคยใช้ร่วมกันขึ้นมาฉายซ้ำ เธอเคยอยู่ด้วยกันกับฉินเย่บนเตียงนี้ และกระทำสิ่งที่ใกล้ชิดแนบแน่นกันที่สุด ไม่รู้ว่าคิดเรื่องนี้มานานแค่ไหน แต่ในที่สุด เสิ่นหยินอู้ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น มันก็เป็นตอนที่เหนียนเหนียนมาเรียกปลุกเธอที่ห้องของเธอ เสิ่นหยินอู้ดูโทรศัพท์ของเธอและพบ

ทันทีที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของเธอ เสิ่นหยินอู้ก็เปิดสมุดรายชื่อขึ้นมาทันทีเพื่อจะโทรหาฉินเย่ แต่หลังจากกดโทรออกไปแล้ว เธอก็ลังเลอีกครั้ง จากนั้นสองวินาทีเธอก็กดตัดสายที่ยังโทรไม่ติดไป เขาไม่ได้ตอบกลับข้อความของเธอ นั่นหมายความว่าเขาคงจะยุ่งอยู่ในขณะนี้ หรือไม่ก็อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถตอบกลับข้อความได้ หากเธอโทรหาเขาในเวลานี้และถ้ามันส่งผลกระทบกับเขา...ช่างมันเถอะ เพื่อความปลอดภัยของเขา เธอยังไม่ควรโทรหาเขาในตอนนี้ เมื่อเขาจัดการธุระเสร็จแล้ว เขาคงจะตอบกลับข้อความของเธอเอง ด้วยความคิดเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้จึงพกโทรศัพท์ไว้ที่ตัวและนำมันติดตัวไปทุกที่ ต่อให้จะเป็นตอนอาบน้ำ เธอก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างๆ อีกทั้งยังให้ความสนใจกับทุกๆเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมา แต่เห็นได้ชัดว่าการที่ฉินเย่ไม่ตอบกลับข้อความทำให้เสิ่นหยินอู้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย ขณะที่เธออาบน้ำ เธอสนใจตลอดว่ามีข้อความใดส่งมาให้เธอหรือไม่ เมื่อโทรศัพท์ของเธอสั่น เธอก็รีบไปหยิบมันขึ้นมาดู ในทุกๆครั้ง เธอพบว่าไม่ใช่ฉินเย่ที่เป็นคนส่งข้อความมา เธอก็วางโทรศัพท์ลงด้วยความท้อแท้ สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้ว

ถ้าคิดดูอีกทีมันก็ถูก เขาน่าจะติดต่อตัวเธอเองมากที่สุดแล้ว เขาไม่ได้ติดต่อเธอ และคงไม่ได้ติดต่อตนอื่น แต่แม้ว่าจะรู้ดีว่าเป็นเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ยังไม่ยอมแพ้และต้องการที่จะถามดู ตอนนี้เธอได้รับคำตอบแล้ว แต่เธอก็ยังคงผิดหวังมาก เมื่อคุณแม่ฉินเห็นหยินอู้ลดสายตาต่ำลงราวกับว่ากำลังจมเข้าสู่ภวังค์ความคิดของตัวเอง เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นหยินอู้เติบโตขึ้น หากปะปิดปะต่อเรื่องราวก่อนหลังสักนิด เธอก็สามารถรู้ได้ว่าเสิ่นหยินอู้กำลังคิดอะไรอยู่ เธอก้าวไปข้างหน้าและถามหยั่งเชิงดู: "หยินอู้ ฉินเย่ไม่ได้ติดต่อหนูมาในช่วงสองวันมานี้ หนูเป็นห่วงเขาหรอ?" เมื่อเผชิญกับคำถามของคุณแม่ฉิน อาจเป็นเพราะพวกเธอทั้งคู่เป็นผู้หญิง เธอจึงพยักหน้ายอมรับอย่างไม่มีความกดดันใดๆ “อืม ถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติแล้ว เขาควรจะตอบกลับข้อความมันถึงจะถูก” “จะว่าไปมันก็ใช่” หลังจากฟังคำพูดของเธอ คุณแม่ฉินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เขาไม่ได้ติดต่อหนูมานานแค่ไหนแล้ว?” เสิ่นหยินอู้อธิบายเกี่ยวกับเรื่องเวลาและข้อความที่เธอส่งไปให้เขาที่เขายังไม่ได้ตอบกลับให้คุณแม่ฉินฟังคร่าวๆ “ถ้าพูดตามหลักเหตุผล ตั้งแต่เมื่อวานถึงตอน

เสิ่นหยินอู้เก็บโทรศัพท์ไป เธอไม่มีอารมณ์จะทานอาหารอีกต่อไป ในตอนแรกเธอคิดที่จะออกไปข้างนอก แต่ตอนนี้เธอเข้าใจสถานการณ์เบื้องต้นแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องออกไปข้างนอกอีก “คุณหนูเสิ่น?”ก่อนหน้านี้เธอคุยโทรศัพท์อยู่ อารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน คนใช้ที่อยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไร หลังจากเธอวางสาย เธอก็ยังไม่ได้ทานอาหาร ดังนั้นคนรับใช้จึงทำได้เพียงเตือนเธออย่างระมัดระวัง: "อาหารจะเย็นหมดแล้วนะคะ” หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็มองลงไปที่จานอาหารตรงหน้าเธอ จากนั้นก็มองไปที่คนรับใช้ ริมฝีปากของเธอขยับ ในตอนแรกเธออยากจะบอกว่าเธอกินไม่ลงแล้วและจะให้คนรับใช้เอาอาหารไปเก็บ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะทานอาหารเข้าไปสองสามคำก่อนจะลุกขึ้นและจากไป เธอมักจะบอกลูกๆทั้งสองคนเสมอว่าอย่ากินเหลือ เธอก็ควรจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้พวกเขาไม่ใช่หรอ? หลังจากขึ้นไปชั้นบนแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็กลับไปที่ห้องและกดโทรไปที่เบอร์ของฉินเย่ แม้ว่าหลี่มู่ถิงจะบอกว่าเธอว่าติดต่อไม่ได้ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ตู๊ดตู๊ด--- หลังจากที่โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง โทรศัพท์ก็ตัดสายไปโดยอัตโนมัติ และไม่มีเสียงบอกว่าอีกฝ่าย