All Chapters of Innocent Love: Chapter 71 - Chapter 80

"Papa!" Pinilit kong abutin si Papa pero ipinaglayo kami ng mga Police.Si Papa ay ipinasok na sa kanyang selda habang ako ay pinapauwi na ng mga Police. Dahil sa nangyaring kaguluhan kaagad na ipinagbawal ang visiting hours sa mga preso.Wala akong nagawa kundi ang sumunod at lumabas.Nakatitig ako sa gusali ng kulungan habang kinakagat ang koko sa aking daliri. Hindi ako mapakali. Gusto kong kausapin si Papa. Gusto ko pang magtanong. Marami pa akong tanong. Kating-kati na akong malaman kung sino ba talaga si N.Nasa kanya rin ba ang anak ko?Naisip ko si Ivan pero kapag naiisip ko rin ang nagawa ni Papa nanlulumo ako.Parang hindi ko siya kayang harapin. Nahihirapan akong tanggapin na si Papa, na pamilya ko iyong dahilan kung bakit malungkot siya. Kung bakit nasasaktan siya."Ariana?"Mabilis kong nilingon ang tumawag sa akin. Nakangiti ang lalaki. Gwapo ito. Nakabihis rin siya ng Police at talaga namang malakas ang appeal niya.Kumunot ang noo ko ng lumawak ang pagkakangiti niya. P

Makailang ulit akong lumunok habang nasa tapat ng Police Headquarters nila Ivan. Sa anim na taon na lumipas, hindi ko akalaing makakatunton ulit ako sa lugar na ito. Sa lugar kung saan parang bangungot na nagpaulit-ulit sa alaala ko kung paano ko nakita si Ivan at si Maria na akala kong si Mariella na naghahalikan. Hindi ako sure kung nandito si Ivan pero gusto ko pa ring subukan. Dapat sa Mansyon ako ni Ivan pumunta dahil for sure, mas makakasigurado akong makikita ko talaga siya doon but natatakot akong hindi na makalabas. Natatakot akong ikulong no Ivan sa kanyang Mansyon.Bayolente akong lumunok bago huminga ng malalim. Nag-aalinlangan man ako na pumasok, pinilit ko pa rin ang sarili na ikundisyon ito.Relax, Ariana. Kung nandito man si Ivan at may balak talaga siyang ikulong ako doon sa Mansyon o kung ano man ang balak niya, dito, hindi niya iyon magagawa. Kahit pa na siya ang Police Captain ng mga Police, nakatitiyak naman ako na hindi nila kukunsintihin kung ano man ang gagaw

IVAN RIOSMuli silang nagkantiyawan. Umiling na lang ako sa katarantaduhan ng mga kaklase ko."Ikaw Ivan? Bakit ayaw mo pang maggirlfriend? Pwede naman na ah?" Sabi ng kaklase kong babae.Pwede? For fucking sake! We are just seventeen years old and turning eighteen, alright. But,"Oo nga, Ivan. Available itong si Ana!" Ani ng kaklase kong lalaki.Bahagya kong sinulyapan ang nagngangalang Ana. Halos mangamatis ang mukha nito sa kantiyawan ng mga kaklase namin. Napailing na lang ako bago ngumisi.We are currently in second year college. Halos sa buong section namin ay may kanya-kanyang girlfriend or boyfriend pero ako? Nah!Namulsa ako at tumayo sa aking kinauupuan. Natigil ang kantyawan nila.Nginisian ko sila. "Ako ba?" Maloko akong ngumisi pa lalo. "Baby pa 'yong gi-girlfrenin ko. Baka kapag niligawan ko ay matakot sa akin."Malakas akong humalakhak ng halos mahulog ang panga nila sa gulat. Namimilog ang mga mata nila at nakaawang ang mga bibig.Walang nakapagsalita sa kanila. Iniwan

ARIANA FUENTESMangiyak-ngiyak kong sinulyapan ang bahay namin. Bitbit ang isang bagpack at isang maleta nilisan ko ang lugar na iyon.Nakarating ako sa highway. Nag-antay ako ng jeep na ipapara ko. Nangunot ang noo nang panay ang pagpara ko ng sasakyan pero hindi ako hinihintuan ng mga jeep.Nasa tamang sakayan naman ako? Dito naman ang babaan at sakayan pero bakit walang humihinto na sasakyan?Wala rin naman na masyadong sakay ang mga ito pero bakit hindi nila ako hinihintuan?Rented na ba ang mga jeep? Mas lalong nalukot ang mukha ko. Hindi ko alam kung mood swing ko na ba ito dahil buntis ako o sadyang nakakainis lang ang mga driver at hindi nila ako hinihintuan.Banas na napaasik ako. Mas lalo pang nalukot ang mukha ko nang sa kabilang banda ay humihinto ang mga sasakyan at doon nagpapasakay.Anak ng! Bawal doon ah?! Dito sa pwesto ko ang tamang sakayan at tamang babaan! Violation iyon! Hindi ba nila alam 'yon?! Nakakainit ng ulo!Banas na nagpunta ako doon. Kahit inis at gusto k

TAMIA NAVALPaglapat ng mga paa ko sa paaralan na aking pinapasukan iba na agad ang naramdaman ko.Kaba, takot, at pangamba.Bawat isa ay parehas ang nararamdaman. Walang makakapagsabi kung kailan mawawala ang ano mang kilabot na bumabalot sa kapaligiran. Ito ay dahil sa paligsahang Run Baby, Run.Sa pagkakaalam ko ang larong ito ay ginaganap bawat ika apat na taon. Subalit dalawampung taon na ang nakakaraan mula nang maluklok ang bagong hari, ipinatigil ang larong ito. Ngunit kamakailan lamang nang sumabog ang balitang binuhay muli ng kasalukuyang hari ngayon ang larong ito.Walang nakakaalam kung bakit.Siya ang nagpawala ng larong ito subalit siya rin ang nagpabalik.Inilibot ko ang aking paningin sa paligid. Kapwa puno ng takot at kaba ang lahat.Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata at napabuntong hininga. Idinilat muli at napagdesisyunang pumunta na sa silid aralan.Malayo pa lang ako tanaw ko na agad sa bintana na walang tao. Marahil ay nangangamba din sila tulad ko na baka